Chapter 4 หัวใจเต้นแรง

ในขณะนี้กันยาได้กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน ที่อยู่ในบริเวณนั้นไปแล้ว เมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอได้กลายเป็นจำเลย ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธอเป็นผู้ถูกกระทำ และทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเท่านั้น เธอไม่ได้จงใจที่จะเรียกร้องเงินทำขวัญ ตามที่เกรซได้กล่าวหาเอาไว้                                                           

"แค่นี้ก็ทำเป็นสำออย คงจะถนัดเรื่องอ่อยผู้ชายสินะ" คำพูดของเกรซทำให้กันยาถึงกับหลับตาแล้วสูดหายลมหายใจเข้าออกลึกๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าบิดาและมารดา วันแรกกับการก้าวเท้าเข้ามาในรั้วมหา'ลัยเธอจะไม่มีทางทำให้ใครผิดหวัง เพียงเพราะการขาดสติแล้วทำอะไรโง่ๆ ออกไป                                                    

"ไหวไหมกันยา" องุ่นถามฉันออกมาด้วยความห่วงใย ในขณะที่ฉันเองก็พยายามดันตัวเองลุกขึ้นยืนให้ได้ โดยมีองุ่นคอยช่วยพยุงฉันขึ้นอย่างทุลักทุเล เพราะเธอเองก็ตัวเล็กแถมยังผอมมากอีกด้วย                   

หมับ!! มือแกร่งของใครบางคนจับลงมาที่ต้นแขนของฉันสองข้าง พร้อมกับรั้งฉันขึ้นอย่างง่ายดาย เวลานี้ภายในใจของฉันเต้นตึกตั๊กอย่างไม่เป็นจังหวะ เมื่อความรู้สึกที่มีนั้นสมองของฉันกำลังประมวลภาพ ทำให้ฉันนึกถึงใบหน้าของใครบางคนที่คิดถึงและรอคอยมาแสนนาน                

"ยังเจ็บอยู่ไหมมีแผลตรงไหนหรือเปล่า" เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาด้วยความห่วงใย จนหัวใจของกันยาเริ่มเต้นระรัว   

"ว้าย! จะทำอะไร" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อชายหนุ่มในชุดนักศึกษานั่งคุกเข่าลงไปกับพื้นพร้อมกับถลกกระโปรงนักศึกษาของฉันขึ้นเลยเข่าเล็กน้อย การกระทำของเขายิ่งทำให้ทุกคนจับจ้องมองมาที่ฉัน เพราะมันเหมือนในหนังในละครมาก เวลาที่พระเอกก้มลงไปมองแผลและพร้อมที่จะหายามาทาให้นางเอก ส่วนเกรซกับเพื่อนๆ ของเธอนั้นกลับมองมาที่ฉันด้วยความหมั่นไส้                                                                          

"อยู่นิ่งๆ สิขอดูแผลหน่อย ช้ำแบบนี้ต้องประคบเย็นเท่านั้น" น้ำเสียงของเขาที่ฟังดูอ่อนโยนและห่วงใย กำลังทำให้หัวใจของฉันแทบจะละลาย และยิ่งเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมามอง เพียงแค่ได้สบตาหัวใจของฉันก็เริ่มเต้นระรัวราวกับกลองเพล ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเหมือนกับว่าโลกกำลังหยุดหมุน ช่างเหมือนฝัน แต่นี่มันกลางวันแถมฉันยังเจ็บเข่าอีกด้วย มันจึงไม่ใช่ความฝันอยากแน่นอน                                                                                   

"นี่นายชื่ออะไร รู้จักกับยัยนี่ด้วยเหรอ" เกรซเอ่ยถามชายหนุ่มออกไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ เมื่อชายหนุ่มรูปหล่อหน้าตาดีในชุดนักศึกษา ซึ่งดูดีมีสไตล์ราวกับโอปป้ามาจากเกาหลี กำลังพยุงกันยาให้ไปนั่งที่ม้าหินอ่อน ที่ใกล้ที่สุดอยู่ในบริเวณนั้น โดยมีองุ่นเดินตามไปติดๆ     

"เล่นตัวแบบนี้ สุดท้ายก็เสร็จทุกราย ต่อให้นายไม่บอกชื่อฉันก็สืบเอาเองได้ ไปขึ้นรถได้แล้ว" หญิงสาวในชุดนักศึกษาสั้นเสมอหู ซึ่งเรียนอยู่ชั้นปีสองคณะบริหาร เรียกให้เพื่อนๆ ของเธอขึ้นรถแล้วขับออกไปจากตรงนั้นในทันที                                                                                                              

"นั่งรออยู่ตรงนี้แป๊บหนึ่งเดี๋ยวมา" พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้น ซึ่งการกระทำของเขากำลังทำให้กันยารู้สึกแปลกใจ               

"เขาเป็นใครหล่อจัง" องุ่นก้มหน้าลงไปถามกันยา พร้อมกับจ้องตาไม่กะพริบเพราะความอยากรู้ของเธอ

"เขาเป็นเพื่อนเราตั้งแต่สมัยมอต้น" ฉันตอบองุ่นออกไปตามความเป็นจริง และไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เจอกับเขาที่นี่                                   

"แค่เพื่อนทำไมหน้าแดง คิดอะไรเกินเลยกับเพื่อนหรือเปล่าเนี่ย พูดความจริงมาเลยนะ" แม้ว่าเพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง แต่ความผูกพันที่เกิดขึ้นเหมือนกับทั้งคู่เคยรู้จักกันมาเป็นปี เพราะองุ่นไม่เคยสนิทกับใครพอกันยาเปิดใจ เธอจึงมีความจริงจังให้กับเพื่อนร้อยเปอร์เซ็นต์               

"อากาศมันร้อน หน้ากันยาก็แดงแบบนี้แหละ" ฉันรีบพูดแถออกไปในทันที ทั้งที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าสิงโตหายโกรธฉันหรือยังเวลาก็ผ่านมาตั้งหลายปีเขาจะยังคงจำเพียงแค่สิ่งไม่ดี ซึ่งฉันทำผิดกับเขาไว้แค่เรื่องเดียวมันยุติธรรมแล้วเหรอ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง เพราะกลัวว่าเขาจะทำข้อสอบไม่ได้ ฉันผิดมากหรือไงที่หวังดีกับเขา                                

"ถกกระโปรงขึ้น" เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น พร้อมกับถือแก้วน้ำแข็งเอาไว้อยู่ในมือ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และนั่นก็ส่งผลให้กันยารับรู้ทันทีว่าเขาเพิ่งจะวิ่งไปซื้อน้ำแข็งแล้ววิ่งกลับมาที่นี่ ที่สำคัญเธอจะรู้ไหมว่าร้านนั้นมันไกลแค่ไหน                                                             

"ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้" ฉันพูดออกมาพร้อมกับพยายามหลบสายตาคมของเขา สิงโตจะรู้ตัวหรือเปล่า ในเวลานี้ใบหน้าและดวงตาของเขาที่จ้องมองมายังฉันนั้น กำลังมีอิทธิพลต่อหัวใจของฉันมาก

"เธอนี่มัน... ยังอวดเก่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน" ผมพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของเธอ ผมไปตามหาเธอที่ป้ายรถเมล์ เพราะตุลาคมได้โทรมารายงาน เรื่องที่กันยาให้คนขับรถไปส่ง เพื่อจะนั่งรถเมล์มาเรียนที่มหา’ลัยเป็นวันแรก ตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งวันนี้ เธอก็ยังคงเป็นยัยตัวแสบคนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ                                          

"เอามานี่ ฉันบอกว่าจะทำเอง คนมองใหญ่แล้ว แค่นี้จิ๊บจิ๊บไม่เจ็บหรอกน่า" ฉันพยายามเบี่ยงตัวออก เพราะเวลาที่สิงโตนั่งคุกเข่า แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าของเขาห่อก้อนน้ำแข็งประคบที่หัวเข่าให้ฉันนั้น มันเหมือนกับคู่รักที่กำลังดูแลกัน ความจริงแล้วฉันก็รู้สึกดี แต่ฉันกลัวจะเขินจนเผลอแสดงกิริยาอะไรออกไป จนสิงโตรู้ความจริง ซึ่งฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ฉันไม่อยากเสียเพื่อนอย่างเขาไป เพราะถ้าหากเขาคิดไม่ตรงกับที่ฉันคิดแล้วละก็ คนที่เจ็บที่สุดก็คงหนีไม่พ้นฉันแน่                                 

"นั่งนิ่งๆ สิ เดี๋ยวกระโปรงก็เปิดหรอก เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ" ผมอดที่จะดุเธอไม่ได้จริงๆ ก่อนจะดึงชายกระโปรงของเธอมาคลุมที่เขาไว้ดังเดิม และก็อยากรู้เหลือเกินว่าเธอไปทำอีท่าไหนเดินยังไง ทำไมถึงเกือบโดนรถชน                                                                                                     

"ขอบใจนะ" ฉันได้แต่พูดขอบใจเขาออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พร้อมกับก้มหน้าก้มตามองลงที่พื้น ด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นไม่หาย          

"สิงโต! มาทำอะไรอยู่ที่นี่เนตรตามหาตั้งนานรู้หรือเปล่า" หญิงสาวหน้าตาดี วิ่งแจ้นเข้ามา พร้อมกับยิ้มร่าเมื่อเห็นสิงโต ทำให้กันยามองออกไปด้วยความแปลกใจ เธอเป็นใครทำไมดูสนิทสนมกับชายหนุ่มจัง "ตามหาเราทำไมเนตรดาว เรากำลังจะขึ้นไปบนห้องเรียนพอดี วันนี้ต้องพบกับอาจารย์ที่ปรึกษาในคาบแรก"       

"อื้ม... เนตรเห็นวางอยู่บนเตียงนอน สงสัยสิงโตจะลืมเอาไว้เมื่อคืน เนตรก็เลยหยิบมาคืน" เธอหยิบนาฬิกาออกมาจากกระเป๋าสะพายพร้อมกับยื่นให้สิงโต แถมชายหนุ่มยังรับมาจากเธอพร้อมกับรอยยิ้มอีกด้วย    

"องุ่นใกล้ถึงเวลาแล้ว เรารีบขึ้นไปบนห้องกันเถอะ" ฉันรีบคว้าแขนองุ่นเดินออกไปให้พ้นจากตรงนั้น โดยไม่รู้สึกเจ็บเข่าเลยด้วยซ้ำ ถ้อยคำที่หญิงสาวคนนั้นพูดออกมา ฉันได้ยินทุกประโยค สิงโตไปทำอะไรที่นั่น เขาไปทำอะไรที่ห้องของเธอแล้วยังถอดนาฬิกาลืมเอาไว้อีกด้วย แน่นอนเขาคงเป็นแฟนกัน จนลืมเพื่อนเก่าอย่างฉันไปแล้ว ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่สุดท้ายมันก็ไหลออกมา จากที่ใจเต้นแรงตอนนี้มันกลับรู้สึกเจ็บหน่วงๆ อย่างบอกไม่ถูก