ตอนที่ 5 ค้างคืนกลางป่าสองต่อสอง

ตอนที่ 5 ค้างคืนกลางป่าสองต่อสอง

“ฉันว่าเราเดินย้อนขึ้นไปตามแนวลำธารกันเถอะ เดินไปเรื่อยๆก็น่าจะถึงจุดที่เราถูกกระแสน้ำพัดมา”

เขาพูดพร้อมกับคลายลำแขนออกจากร่างบาง แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

(พรึ่บ)

“โอ๊ย!”

(ตุ๊บ!)

“หนู! เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

ลลิสาพยายามดันตัวลุกขึ้นยืน แต่แล้วเธอก็ต้องล้มลงไปกองที่พื้น เนื่องจากข้อเท้าของเธอปูดบวม จนทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่ กัปตันพิพัฒน์นั่งลงแล้วยื่นมือไปจับที่ข้อเท้าเล็ก

“จะ...เจ็บค่ะ”

เธอนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

“ข้อเท้าของหนูน่าจะไปโดนกับโขดหิน เจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า”

เขามองหน้าคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกสงสาร

“มะ...ไม่ค่ะ เจ็บแค่ข้อเท้า”

“งั้นขี่หลังฉันนะ ฉันจะพาหนูกลับไปหาพ่อกับแม่เอง”

ลลิสาพยักหน้าตอบกลับ เขาพยายามประคองร่างเล็กขึ้นขี่หลัง

(พรึ่บ)

นัยน์ตาคมกวาดมองไปรอบๆบริเวณนั้น มันเป็นช่วงเวลาที่พระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า ทุกอย่างกำลังเงียบสงัด มีแค่เพียงเสียงน้ำไหลเชี่ยว และไม่มีท่าทีว่าจะมีผู้คนอยู่แถวๆนั้น นอกจากเขาและเด็กสาวหน้าสวยคนนี้

“คุณกัปตันไหวไหมคะ หนักหรือเปล่า”

ลลิสาเอ่ยถามออกไป เขายังคงให้เธอขี่หลังเดินไปเรื่อยๆ

“ไม่หนักหรอก ฉันยังไหว”

“แต่มันมืดแล้วนะคะ ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พิพัฒน์รับรู้ได้ว่าเด็กสาวกำลังเกิดอาการหนาวสั่น

“แล้วเธอล่ะ ไหวหรือเปล่า”

“หนูหนาวค่ะ”

พิพัฒน์หยุดชะงักทันที เมื่อเขามองไปเห็นบ้านต้นไม้ ซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่เขายืนประมาณสองร้อยเมตร

“หนูดูบ้านต้นไม้สิ เราไปตรงนั้นกันเถอะ เผื่อจะขอความช่วยเหลือจากคนในบ้านต้นไม้นั้นได้”

ดวงตากลมโตมองไปยังบ้านต้นไม้หลังนั้น

“มีใครอยู่ไหมครับ มีใครอยู่หรือเปล่า!”

ไม่ว่าพิพัฒน์จะเปล่งเสียงเรียกขนาดไหน แต่ก็ไม่มีเสียงใครตอบกลับมา เขามองไปรอบๆตัวบ้านต้นไม้ จึงได้เห็นตัวหนังสือที่เขียนเป็นภาษาอิตาลี

“บ้านพักชั่วคราวสำหรับเจ้าหน้าที่อุทยาน”

เขาอ่านตัวหนังสือนั้น จึงมั่นใจได้ว่า เขาสามารถพาเด็กสาวเข้าไปพักอยู่ในนั้นได้

“เราต้องพักที่นี่จนกว่าจะเช้า ค่อยหาทางออกไปจากตรงนี้ ฉันคิดว่าครอบครัวของเธอน่าจะแจ้งเจ้าหน้าที่แล้ว พวกเขาอาจจะตามมาเจอเราตรงนี้ก็ได้”

“ค่ะ หนูก็ไปต่อไม่ไหวเหมือนกัน หนูหนาว”

ด้วยเสื้อผ้าที่เปียกปอน ทำให้ร่างกายของลลิสาเย็นเฉียบและหนาวสั่น

(พรึ่บ)

เขาปล่อยร่างเล็กลงจากหลัง ก่อนจะใช้ลำแขนโอบอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า มือหนาอีกข้างเกาะราวบันได โชคดีที่บ้านต้นไม้ไม่ได้อยู่สูงมาก เขาโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นไปอยู่บนบ้านได้อย่างปล่อยภัย

“ดีจังเลยค่ะ มีแคร่มีผ้าห่มด้วย”

ลลิสาพูดออกมา เมื่อร่างของเธอถูกวางให้นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่

“เจ้าหน้าที่น่าจะเข้ามาพักอยู่ที่นี่เมื่อไม่นาน ดูขวดน้ำดื่มสิ แล้วก็ถุงขนมปังที่วางอยู่บนโต๊ะ พวกเขาน่าจะมาพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ ฉันว่าเราคงต้องทานขนมปังพวกนี้แล้วล่ะ”

“ค่ะ หนูกำลังหิวด้วย”

เธอพูดพร้อมกับมองไปที่ถุงขนมปังหลายชิ้น มือหนาหยิบขึ้นมาแกะถุงออก จากนั้นจึงหยิบขนมปังยื่นให้สาวน้อย

“ทานสิ จะได้มีแรง พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ”

เธอยื่นมือไปหยิบขนมปังขึ้นมารับประทาน

“คุณกัปตันทานด้วยกันสิคะ”

“เธอทานให้อิ่มก่อนเถอะ ฉันทานตอนไหนก็ได้ ดูสิ ขนมปังและน้ำดื่มอยู่ในลังข้างๆประตูเต็มไปหมด แบบนี้เราไม่อดแล้ว”

เขาหยิบขนมปังออกจากถุง และทานไปหลายชิ้น

“หนูหนาว”

สาวน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เธอถอดเสื้อผ้าออกเถอะ ฉันจะเอาไปตากตรงหน้าต่าง น่าจะแห้งทันพรุ่งนี้เช้า”

“! ละ...แล้วหนูจะใส่อะไรคะ”

ลลิสาแสดงสีหน้าตกใจไม่น้อย

“เธอก็ใช้ผ้าห่มพันตัวไว้ไง ถอดเสื้อผ้าเถอะ ฉันไม่มองเธอหรอก ไม่ต้องกลัว ถ้าถอดเสร็จก็เรียกฉันแล้วกัน แต่ถ้าเธอไม่ถอดออก เธอก็จะต้องนอนหนาวจนเป็นไข้แน่ๆ แล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไง ยาแก้ไข้ก็ไม่มี แถมยังมาหลงอยู่กลางป่าอีก”

เขาพูดในขณะที่ยืนหันหลังให้สาวน้อย

“ค่ะ หนูจะถอดเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย”

ลลิสาค่อยๆถอดกางเกงยีนส์ขายาวออกจากท่อนล่าง รวมไปถึงกางเกงชั้นในสีหวาน จากนั้นจึงถอดเสื้อครอปสีครีม ตามด้วยเสื้อชั้นใน เธอวางเสื้อผ้าลงที่พื้น แล้วรีบคว้าผ้าห่มผืนหนามาคลุมกาย แล้วนอนขดตัวอยู่บนแคร่ไม้

“เอ่อ...หนูถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้วค่ะ”

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าสาวน้อยร้อนผ่าว ลลิสาทั้งเขินและอาย ที่กัปตันผู้หล่อเหลากำลังนำเสื้อผ้าและชุดชั้นในของเธอไปตากตรงริมหน้าต่าง ยังดีที่เวลานี้เป็นเวลาฟ้ามืด เธอมองเห็นหน้าเขาเพียงเลือนลาง

(พรึ่บ)

ร่างแกร่งนั่งกอดเข่าหลังพิงประตูบ้านไม้ กัปตันพิพัฒน์รู้สึกเย็นไปทั้งร่างกาย เนื่องจากเขายังคงสวมใส่เสื้อผ้าที่เปียกชุ่ม

“คุณกัปตันหนาวไหมคะ”

คนที่กำลังนอนอยู่บนแคร่เอ่ยถามเขา

“ก็หนาวนะ ไม่เป็นไร ฉันทนได้”

“หนูเอาเปรียบคุณกัปตันเกินไปหรือเปล่าคะ”

“ไม่ต้องคิดมากหรอก ขอแค่คืนนี้หนูไม่เป็นไข้ ฉันก็สบายใจแล้ว พรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางกันต่อ”

“ถ้าคุณกัปตันหนาว ขึ้นมานอนห่มผ้าด้วยกันนะคะ”

“ไม่เป็นไร หนูนอนเถอะ หนูน่าจะเพลีย พักผ่อนเถอะนะ”

“ค่ะ”

“เอ่อ...หนูอายุเท่าไหร่แล้ว แล้วชื่ออะไรล่ะ”

เขานึกขึ้นได้จึงเอ่ยถามออกไป

“หนูชื่อซาร่า อายุสิบแปดปี ย่างสิบเก้าค่ะ คุณกัปตันอายุเท่าไหร่คะ”

“ฉันชื่อพัฒน์ อายุสามสิบเก้าปี”

“สามสิบเก้าปีจริงๆเหรอคะ หนูนึกว่าคุณกัปตัน อายุมากกว่าหนูแค่สิบปี คุณกัปตันยังดูหนุ่มอยู่เลย แถมยังหล่อมากด้วย”

เธอพูดความในใจแบบไม่อ้อมค้อม

“หึ ฉันแก่แล้ว เป็นพ่อหนูได้เลยล่ะ ลูกสาวของฉันอายุเท่ากันกับหนูนั่นแหละ”

“ว่าไงนะคะ! คุณกัปตันมีลูกแล้วงั้นเหรอคะ”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างตกใจ

“เบาๆสิ อย่าเสียงดัง ฉันมีลูกตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่งน่ะ”

“โห...แบบนี้ภรรยาและลูกของคุณกัปตันต้องเป็นห่วงคุณกัปตันแน่ๆเลย หนูเป็นต้นเหตุทำให้คุณกัปตันหลงป่า”

“ไม่ต้องคิดมากหรอก ลูกสาวฉันไม่รู้เรื่องนี้ ฉันเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวน่ะ ไม่ได้อยู่กับแม่ของลูกตั้งแต่ลูกสาวลืมตาดูโลกแล้ว นอนเถอะเด็กน้อย พักผ่อนเยอะๆ พรุ่งนี้จะได้มีแรงออกเดินทาง”

“ค่ะ ฝันดีนะคะ คุณกัปตัน”

“...”

เขาไม่ได้ตอบกลับอะไร พิพัฒน์เพียงแค่นั่งกอดเข่าอมยิ้ม เขารู้สึกเอ็นดูเด็กสาวคนนี้ คงเพราะว่าเธอมีนิสัยร่าเริงคล้ายๆกับลูกสาวของเขา

“หนาว...ซาร่าหนาว...คุณแม่ขา...ซาร่าหนาว...กอดซาร่าหน่อยสิคะคุณแม่ คุณพ่อ...ช่วยซาร่าด้วย...หนาว”

ลลิสานอนส่งเสียงครางสั่นเครือ เธอพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา จนทำให้กัปตันพิพัฒน์สะดุ้งตื่น เขาต้องนั่งกอดเข่าทนหนาวอยู่อย่างนั้น

“หนาว...ซาร่าหนาว”

(พรึ่บ)

ร่างแกร่งลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนข้างๆแคร่ไม้ไผ่ เขายื่นมือไปแตะที่หน้าผากมน

“โห ตัวเย็นขนาดนี้เลยเหรอ”

“ช่วยด้วย...หนาว”

คนตัวเล็กกำลังนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยอาการสั่นสะท้าน ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ เธออาจจะหนาวจนช็อคไปก็เป็นได้ พิพัฒน์ถึงกับถอนหายใจ เขาไม่มีเวลาคิดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว

(พรึ่บ)

เสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ขากระบอก รวมไปถึงกางเกงชั้นใน ถูกถอดออกจากกายแกร่ง เขานำเสื้อผ้าไปตากไว้ใกล้ๆกับเสื้อผ้าของลลิสา

“ฉันขอโทษนะ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ หนูอาจจะนอนหนาวจนช็อคแน่ๆ”

(พรึ่บ)

เขาพูดพึมพำก่อนจะก้าวขึ้นไปบนแคร่ไม้ไผ่ จากนั้นจึงล้มตัวลงนอน และคว้าร่างเล็กที่นอนขดอยู่ในผ้าห่มเข้ามากอดไว้แนบอก

“หนาว...หนูหนาว...ช่วยหนูด้วย”

ลำแขนเล็กยื่นมาโอบกอดกายแกร่งไว้แน่น ตัวของเธอเย็นเฉียบ พิพัฒน์เริ่มรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างกาย เมื่อร่างกายเปลือยเปล่าของเขากำลังสัมผัสกับร่างกายของเด็กสาว

------------------------------------

คุณกัปตันพัฒน์อย่าทำอะไรน้องนะ น้องยังเด็กอยู่ แค่กอดก็พอ ฝากกดไลค์คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ