ตอนที่ 2 ฉันคิดดอกเบี้ย

คำว่า “เข้าคุก” ทำเอาเธอตกใจจนเงยหน้าทั้งน้ำตาอาบแก้ม ดวงตาหม่นเศร้ามองเขาอย่างร้องขอความเห็นใจ จนคนตัวโตที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใครรู้สึกวูบโหวงในอกแปลกๆ

“ฉันขอร้อง อย่าเอาแม่ฉันเข้าคุกเลยนะคะ เงินของคุณ ฉันจะหามาคืนให้เอง ทุกบาททุกสตางค์เลย ปล่อยแม่ฉันไปเถอะนะคะ”

“เด็กอย่างเธอ จะมีปัญญาหาเงินที่ไหนมาคืนฉัน ที่แม่เธอยักยอกไปเป็นเงินเท่าไหร่ เธอไม่ได้ดูหรือไง”

“ฉันเห็นแล้ว แม่เอาเงินของคุณไปสิบห้าล้าน ฉันจะไปขายบ้าน ขายรถ ขายของทุกอย่างเอามาใช้หนี้คุณ ส่วนที่เหลือจะขอทยอยผ่อนจ่ายเมื่อฉันมีงานทำ ขอร้องนะคะ อย่าเอาแม่ฉันเข้าคุกเลยนะ”

เธอยกมือขึ้นพนมไหว้เขาที่กลางอก ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน แม้จะสงสารไม่น้อย แต่เรื่องอะไรที่เขาจะต้องยกโทษให้คนที่ทำผิด กล้าเข้ามากระตุกหนวดเสือ ท้าทายอำนาจของเขาขนาดนี้ แล้วคิดหรือว่าจะหอบเงินก้อนใหญ่หนีไปเสวยสุขฟรีๆ

อีกอย่าง เงินจากบริษัทที่หายออกไปเป็นเรื่องใหญ่ กว่าเธอจะขายทรัพย์สินมาใช้หนี้ให้เขา และผ่อนจ่ายจากการทำงานของเงินเดือนเด็กจบใหม่ อีกกี่ปีถึงจะได้ครบ อย่าหาว่าเขาใจดำ แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ

“มันเป็นเงินบริษัท ไม่ใช่เงินฉัน อีกอย่างทรัพย์สินในบ้านที่พอขายได้มันจะได้เงินสักกี่บาทกันล่ะ ในเมื่อบ้านกับรถและทรัพย์สินใหญ่ๆ มันก็น่าจะเป็นชื่อของแม่เธอทั้งหมด แล้วเธอจะขายได้ยังไง เสียใจด้วย ที่ฉันให้ตามที่เธอขอไม่ได้ เว้นเสียแต่ว่า..”

ดวงตาคมกริบวาบขึ้นด้วยไฟแห่งตัณหา พิจารณามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เธอก็ยังดูสวยและเย้ายวนราวกับดอกไม้ที่กำลังแย้มบานน่าค้นหา

“เว้นแต่ว่า อะไรคะ”

นับดาว ปาดหยาดน้ำตา มองเขาด้วยความหวัง ในใจภาวนาขอให้เขาเมตตา แม้จะยากยิ่งก็ตามที

“เว้นแต่ว่า ฉันจะเอาเงินส่วนตัวของฉัน ไปใช้หนี้บริษัทให้ก่อน แล้วเธอก็มาเป็นลูกหนี้ฉันแทน ฉันคิดดอกเบี้ย แต่..”

คนตัวบางที่เริ่มมีความหวัง มองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นเมื่อเขาบอกข้อแม้และวิธีการชดใช้หนี้สินก้อนใหญ่ของเธอ

“แต่เธอต้องมาทำงานกับฉัน ในตำแหน่งเลขาอีกคน เงินเดือนของเธอครึ่งหนึ่ง ฉันจะหักสำหรับใช้หนี้ ส่วนดอกเบี้ย เธอต้องจ่ายมันด้วยร่างกายของเธอ จนกว่าเธอจะใช้หนี้ฉันครบ แล้วเราก็จบกัน ไม่มีการจับแม่ของเธอเข้าคุก”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างสั่นระริก น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วเอ่อนองรื้นขอบตา ก่อนจะไหลลงมาประจานความเจ็บปวดในหัวใจ

“ถะ ถ้าฉันตกลง เงินเดือนฉัน คุณให้เท่าไหร่คะ”

เธอใช้หลังมือปาดหยาดน้ำตาอีกครั้ง แล้วสูดหายใจลงปอดลึกๆ กัดกรามแน่น ฝืนข่มความรู้สึกไร้ศักดิ์ศรีและเจ็บปวดอยู่ภายใน

“ปกติตำแหน่งเลขา ฉันไม่รับเด็กจบใหม่หรอกนะ แล้วอัตราเงินเดือนของเด็กจบใหม่มันก็น้อยนิด แต่ฉันจะให้เงินเดือนเธอเป็นกรณีพิเศษ เริ่มต้นที่สี่หมื่นแล้วปรับขึ้นทุกปี เพราะไม่อย่างนั้น อีกกี่ชาติเธอก็ใช้หนี้ฉันไม่หมด แต่เธอคงต้องทำงานหนักให้คุ้มค่าจ้างกันหน่อย”

“หมายถึงงานบนโต๊ะ หรือบนเตียงคะ”

“ทั้งสองอย่าง”

ดวงตาคมกริบแสนมีเสน่ห์มองเธอด้วยแววตาเปลี่ยนไป เธอก็บอกไม่ถูกว่ามันเป็นแบบไหน แต่พอมองสบตากับเขา เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่างอย่างไรก็ไม่รู้

“แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ฉันก็ต้องอยู่ทำงานใช้หนี้คุณจนแก่ตายจากกันข้างหนึ่งอยู่ดี ถ้าคุณแต่งงาน หรือถ้าฉันมีครอบครัว เรื่องนี้จะทำยังไงคะ”

“ตราบใดที่ยังใช้หนี้ฉันไม่หมด เธอไม่มีสิทธิ์มีใครทั้งนั้น ฉันไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร ถ้าตอนนี้เธอมีอยู่ ก็ไปเลิกกับมันซะ”

หัวใจกระหวัดไปถึงคนรักหนุ่มของตัวเอง ที่เป็นเพื่อนร่วมคณะ เธอกับเขาแอบชอบกันมานาน แต่เธอเพิ่งจะคบกับเขาในฐานะแฟนเมื่อปีที่แล้วนี่เอง

เธอกับเขารักกันมาก จนตอนนี้วางแผนอนาคตร่วมกันเอาไว้แล้ว กะว่าจะตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่ออนาคตกันอีกไม่เกินสองปี ก็จะแต่งงานและมีลูกกันทันที เพราะฐานะทางบ้านของเขาค่อนข้างดี ทั้งเธอและเขาจึงไม่ได้มีภาระต้องแบกรับความรับผิดชอบเรื่องหนี้สินใดๆ เลยสามารถแต่งงานออกมาสร้างครอบครัวของตัวเองได้เร็วกว่าคู่รักวัยรุ่นคู่อื่น

แต่ความฝันของเธอกับเขา ก็สลายหายไปในพริบตา เมื่อต่อจากนี้ เธอต้องกลายเป็นนางบำเรอขัดดอกของผู้ชายคนอื่นแล้ว

“ขะ คุณ เก็บดอกเบี้ย ยังไงคะ”

กลั้นใจถามออกไป หัวใจดวงน้อยก็ระทึกตาม แม้ว่าเขาจะหล่อเหลา ดูดีไปทุกกระเบียดนิ้ว แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอรัก เธอต้องทนนอนกับเขาไม่รู้อีกนานแค่ไหน ทุกครั้งที่เขามาวุ่นวายกับร่างกายเธอ คงทรมานเหมือนตายทั้งเป็น

“อยากเมื่อไหร่ ฉันจะเข้าไปหาเธอที่ห้องเอง อ้อ ลืมบอกไป ว่าเธอต้องมาอยู่กับฉันที่คอนโด แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ ในห้องฉันมีสองห้องนอน เราจะแยกห้องกันนอน เพราะฉันก็ไม่ชอบใช้เตียงร่วมกับใคร หรือนอนกับผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟนทั้งคืน”

“แล้วถ้าฉันมีเงินมาใช้หนี้ให้คุณหมดก่อนเวลา คุณจะปล่อยฉันไปใช่ไหม”

“หึ เธอจะเอามาจากไหน จะทำงานเสริมเหรอ แค่เธอต้องทำงานกับฉันทั้งกลางวันกลางคืน เธอก็ไม่มีแรงลุกไปทำอะไรแล้ว”

แก้มใสแดงเรื่อขึ้นทันตา หัวใจเต้นแรงสูบฉีดเลือดให้วิ่งไหลแล่นพล่านไปทั้งตัวกับคำพูดชวนคิดลึกที่ไม่เคยได้ยินจากใคร แม้แต่คนรักของเธอก็ตาม

“กะ ก็ถ้าฉันมีล่ะคะ”

“ฉันจะพิจารณาอีกครั้ง ว่าเงินนั้นเธอเอามาจากไหน แล้วฉันจะรับหรือไม่ ก็เป็นสิทธิ์ของฉัน”

“รับไปเถอะค่ะ เพราะกว่าที่ฉันจะใช้หนี้คุณหมดด้วยเงินเดือนพนักงาน ฉันคงเข้าสู่วัยทอง หนังเหี่ยว ตอบสนองคุณไม่ได้อีกแล้ว”

เออหนอ พูดเสียเห็นภาพ ซึ่งมันก็คงไม่เกินจริง เพราะเงินเดือนพนักงานธรรมดาๆ อย่างเธอ ทำงานจนแก่ก็ใช้หนี้เขาไม่หมด

“หึหึ แปลว่าเธอตอบตกลงรับข้อเสนอของฉันแล้วใช่ไหม”

เธอมองสบตาเขานิ่งนาน เธอไม่เหลือทางเลือกอื่นใดในชีวิต ในเมื่อเธอไม่สามารถหาเงินก้อนสิบห้าล้านมาให้เขาในเร็ววันนี้ได้ เธอก็ต้องพึ่งพาความช่วยเหลือจากเขา จะวิธีไหนก็ได้ ขอแค่แม่ของเธอรอดพ้นจากคุก มันก็คุ้มแล้ว แม้วิธีใช้หนี้ของเธอมันจะไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี และแม้ว่าเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการเฉือนหัวใจตัวเองทิ้งทั้งดวงก็ตาม

“ค่ะ ฉันรับข้อเสนอของคุณ แต่ฉันยังเรียนไม่จบ ยังเหลือสอบอีกสามวันค่ะ”

“ฉันรอได้ กลับไปตั้งใจอ่านหนังสือสอบให้จบ สอบเสร็จ ฉันจะให้คนไปรับเธอจากบ้าน เตรียมตัวให้พร้อม เอาแค่เสื้อผ้าใส่เล่นๆ ทั่วไปก็พอ ชุดทำงานฉันจะให้คนจัดเตรียมไว้ให้ที่ห้องใหม่ของเธอ แล้วเราค่อยเซ็นสัญญากันในวันนั้น”

“ต้องเซ็นสัญญาด้วยหรือคะ”

“ต้องเซ็นสิ เงินตั้งสิบหน้าล้าน ถ้าเธอเบี้ยวฉันขึ้นมาจะทำยังไง แล้วสามวันนี้ก็อย่าคิดหนีฉันไปไหนเด็ดขาด เพราะฉันจะส่งคนไปเฝ้าหน้าบ้านเธอ จะมีคนคอยรับส่งเธอไปสอบด้วย และในระหว่างสามวันนี้ ถ้าแม่เธอติดต่อมา หรือเธอติดต่อแม่เธอได้ แล้วพาแม่เธอกลับมารับผิดชอบได้ เธอก็รอด”

เธอรอด แต่แม่ต้องเข้าคุกอย่างนั้นเหรอ แล้วเธอจะอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อแม่ของเธอก็อายุเยอะแล้ว ถ้าต้องไปติดคุกซึ่งก็ไม่รู้ว่าอีกกี่ปีถึงจะได้รับอิสระ หรืออาจไม่ได้มีโอกาสได้ออกมาอีกเลยจนลมหายใจสุดท้ายก็ได้ เธอที่เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ได้รับความรักและการเลี้ยงดูอย่างดีที่สุดมาตลอดยี่สิบปี เธอจะใจดำ จับมือแม่ส่งให้เขาเพื่อให้แม่เธอไปตายในคุกแบบนั้นได้อย่างไร

อย่างมากถ้าแม่ติดต่อมาก็จะขอให้แม่แอบไปทำเรื่องเซ็นยกบ้านให้กับเธอเพื่อเธอจะได้เอาไปขาย เพราะถ้าเธอขายบ้านได้ หนี้สิบหน้าล้านก็คงลดลงไปเกือบครึ่ง สมบัตินอกกาย ไม่ตายเธอจะหาให้แม่ใหม่

“แล้วถ้าแม่ติดต่อมา คุณจะประนอมหนี้ให้แม่ เหมือนที่ทำกับฉันได้ไหมคะ”

“ฮ่าๆๆ เธอนี่ตลกนะนับดาว แม่ของเธออายุเท่าแม่ของฉัน ฉันจะเอาแม่ของเธอมาทำอะไร ฉันไม่ได้โรคจิตเหมือนไอ้โกสินทร์ ผัวใหม่ของแม่เธอนะ ถ้าเรายังไม่ได้ทำสัญญากัน ถ้าตามตัวแม่เธอได้ ยังไงฉันก็เอาเข้าคุกแน่นอน”

แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะบอกเขาล่ะ ต่อให้แม่เธอติดต่อมาก็ตาม ฝันไปเถอะว่าเขาจะได้รับรู้จากปากของเธอ อีกแค่สามวันเท่านั้น ถ้าเธอจรดปากกาเซ็นสัญญากับเขาเสร็จ แม่ของเธอก็จะรอด เธอคิดถี่ถ้วนและตัดสินใจแล้วว่ามันต้องเป็นไปตามนั้น มันสมควรและดีที่สุดแล้ว