บทที่ 73 : โบ๊ท

เสมือนหนึ่งสิ่งมีชีวิตที่กระเสือกกระสนหาทางรอด ตัวเป็นจักรกลทว่าข้างในคงมีจิตวิญญาณของปลาช่อนที่กำลังจะโดนทุบหัวบรรจุอยู่  Riot โดรนถึงได้แสดงพฤติกรรมเกรี้ยวกราดดังที่เห็น เปลวไฟพ่นออกมารอบทิศราวกับลูกข้างที่รวมร่างกับกระบองไฟ มันพ่นขู่คำรามแล้วก็ได้ผล เมื่อกลุ่มเรดี้ทั้ง 4 นางต่างก็ถอยกรูออกห่างไปทุกที พอเจนิสลองสืบเท้าเข้าไปใกล้มันก็พ่นไฟออกมาใส่อีก

.

“อ๊ายยย! ไม่ได้เลยพี่แพรวไฟร้อนมากค่ะ!”

เธอรีบผินหน้ากลับมาบอก

.

สวนทางกับแพรวที่มีประสบการณ์มากกว่า หลังจับสัญญาณได้จากไฟสถานะบนตัวโดรนที่มีการกระพริบเปลี่ยนจังหวะไป พลางบอกให้น้อง ๆ ตระเตรียมอาวุธขึ้นมือเอาไว้

.

“ไม่เป็นไรเจนิส.. ไม่ต้องเข้าไปหรอก.. เราแค่ต้องตามเจ้านี่ไปก็พอ”

.

“ไปไหนอ่ะพี่?”

.

“เดี๋ยวก็รู้! เจ้าโดรนนี่ไม่มีทางทำแบบนี้ได้ถ้าไม่มีใครบังคับ.. เชื่อฉัน!”

.

แล้วก็จริงอย่างที่แพรวสันนิษฐาน ผ่านไปราว 3 นาทีกับอีกนิดหน่อยแก๊สในตัวก็หมดลง จากไฟพุ่ง ๆ ตอนนี้แค่ถ่มถุยออกมายังยากลำบาก ไหนจะท่วงท่าการบินที่กระท่อนกระแท่นเต็มทีนั่นอีก เพดานบินเริ่มลดระดับต่ำลง Riot โดรน เริ่มเบี่ยงเส้นทางบินหนีออกไปอีกฝั่งผ่านการร่อนที่เอียงกระเท่เร่ แฉลบชนทิวแถวตอม่อเป็นระยะ ก่อนจะหักเลี้ยวลงไปยังซากปรักหักพังของตึกแถวข้างทาง และลอยสูงจากพื้นเพียงแค่ระดับหัวเข่าเท่านั้น

.

พวกแพรวเดินตามไปแบบแช่มช้า ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความระมัดระวัง ไม่งั้นคงไม่เตรียมอาวุธติดตัวกันครบมือ ลางสังหรณ์บอกว่านี่ไม่ใช่กับดัก เซนส์ในตัวแพรวแจ้งชัดว่า Riot โดรนลำนี้คงจะกำลังต้องการความช่วยเหลือ และการนำทางอันทุลักทุเลของมันก็คงจะพาพวกเธอไปเจอกับอะไรสักอย่างที่น่าสนใจ ประกายไฟสว่างวูบวาบราวกับผีกระสือ ยุคนี้สมัยนี้ใครจะเชื่อเรื่องพรรณนี้กันแล้วก็คงจะไม่มีอยู่จริง! ถ้ารูหูทั้งแปดรูของคนสี่คนไม่ได้ยินเสียงร้องครวญครางในแบบเดียวกันเข้า!

.

“โอ๊ยยย~!  , โอ๊ยยย~! ,  โอยยย~ , ช่วยด้วย~!”

.

ห่างออกมาจากจุดแคมป์ไฟใต้ทางด่วนประมาณหนึ่ง บริเวณดังกล่าวห่างไกลจากจุดปะทะของพวก AP กับกองกำลังไม่ทราบฝ่ายอยู่พอสมควร แถมยังมืดและเงียบมาก ๆ มีเศษอิฐเศษปูนพังถล่มลงมาขวางทางกลาดเกลื่อนชนิดที่เดินด้วยเท้ายังลำบาก แล้วจู่ ๆ Riot โดรนใกล้เจ๊งก็กระชากตัวเองขึ้นสู่ฟากฟ้าไปด้วยความเร็วสูง!

.

“ฟิ้ววว~~!” 

.

“กรี๊ดดดดด!”

หนึ่งในกลุ่มเด็กหญิงแผดเสียงร้องด้วยความตกใจ คล้ายกันกับแพรวที่รีบผายมือสั่งให้ทุกคนหยุดแล้วเตรียมอาวุธให้พร้อม

.

ทว่าก็ไม่ได้ใช้เพราะโดรนลำดังกล่าวได้ระเบิดตัวเองกลางอากาศ! บางทีนี่อาจจะเป็นพลังงานเฮือกสุดท้ายของมัน เพราะนอกจากเสียงที่ดังพอประมาณแล้ว ชิ้นส่วนต่าง ๆ ก็ยังส่องแสงอำพันออกมาราวกับพลุสนามที่ทหารใช้ในสนามรบ แรงดึงดูดของโลกทำปฏิกิริยากับมวลชิ้นส่วนได้น้อยกว่าปกติ ทำให้กว่าจะตกถึงพื้นต้องใช้เวลานานมากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นด้วยการขมวดเกลียวเศษซาก ให้หมุนวนไปด้วยกันทั้งแสงและควัน ก็เลยทำให้เกิดเป็นสัญลักษณ์ตัวอักษร SOS ขึ้นกลางอากาศด้วย

.

“พลุไฟขอความช่วยเหลือหรอพี่แพรว? อย่างกับอินเดียแดงแหนะ?”

เจนิสชี้ให้ดูเธอแหงนคอมองตาม แล้วลดระดับลงเรื่อย ๆ เมื่อใกล้ถึงจุดตก

.

“นั่นล่ะพวก AP เขาล่ะ! สินค้าแต่ละอย่างถ้าไม่นับก๊าซรักษาโรคโควิดจากเลือด LGBT แล้วล่ะก็ อย่างอื่นก็ถือว่าอเนกประสงค์ ไปเถอะพวกเราตามไปดูกันว่ามันลอยไปตกที่ไหน”

.

“ค่ะ , ค่ะ”

เด็ก ๆ ตอบแบบประสานเสียง ความง่วงนอนอ่อนเพลียหายไปหมดสิ้น อะดรีนาลีนหลั่งความอยากรู้อยากเห็นบวกกับเสียงร้องให้ช่วยเมื่อครู่  ทำให้ทุกคนคิดเป็นสิ่งเดียวกัน

.

นำมาสู่ความเวทนาสงสารที่ประจักษ์ขึ้นแก่ดวงตา แสงจากเศษโดรนสิ้นสุดลง ณ กองซากตึกหลังหนึ่ง ร่องรอยยังใหม่เอี่ยมกลิ่นเหม็นไหม้และฝุ่นจากซีเมนต์ยังคละคลุ้ง ย้ำชัดว่าลูกหลงจากการสู้รบนั้นกระเด็นมาไกลถึงตรงนี้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! สิ่งที่ทุกคนในแคลนเพ่งความสนใจกลับเป็นปลายนิ้วมือน้อย ๆ ที่กระดิกดุ๊กดิ๊กออกมาจากกองเศษปูนตรงนี้มากกว่า มันขยับได้แคล่วคล่อง บนนิ้วทั้ง 5 ยังใส่แหวนไว้ถึง 5 วงด้วยกัน ซึ่งไม่ใช่วิสัยของคนปกติ แถมแต่ละวงก็เหมือนจะมีวงจรอะไรบางอย่างที่กำลังทำงานอยู่

.

“นั่นใช่พวกคุณไหม~! ช่วยผมหน่อยสิ! เอาผมออกไปจากที่นี่ทีขอร้อง.. โอ๊ยยย~!”

.

เป็นเสียงเล็ก ๆ แบบเด็กผู้ชายที่ลอดออกมา และแค่ฟังทุกคนในแคลนก็รู้แล้วว่าเป็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แบบเดียวกับที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้ แพรวก็เลยพูดขึ้น

.

“ได้ ๆ เดี๋ยวพวกเราจะหาทางช่วยนะ ทำใจดี ๆ ไว้ก่อนอย่าขยับตัวมาก เดี๋ยวแผ่นปูนด้านบนจะพังลงมาอีก!”

“ไป! พวกเราช่วยกันหาอะไรมางัดแผ่นปูนพวกนี้หน่อยเร็ว!”

.

สั่งงานยังไม่ทันจบประโยคดี เพียงแค่มือเรียวไปสัมผัสโดนมือของเด็กชายซากตึกทับเข้า ทันใดนั้นเอง! โดรนอีกลำที่จอดอยู่ไม่ไกลมากก็สตาร์ทเครื่อง! มันบินขึ้นฟ้าพลางส่องไฟสีเข้มจัดลงมาใส่พวกแพรวทันที! 

.

“ว๊ายยย! อะไรอ่ะ! ยังมีโดรนอีกหรอ? ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะอย่ายิงพวกฉัน!”

เจนิสรีบตะโกนบอก เธอยกมือขึ้นสองมือทิ้งอาวุธลงต่อหน้าโดรนอารักขาที่เตรียมจะลั่นกระสุนใส่

.

“ใช่ ๆ พวกเรามาช่วยเธอแท้ ๆ มีกันกี่ลำกันแน่เนี่ยะ นึกว่ามีแต่ลำ sos เมื่อกี้แค่ลำเดียวซะอีก!”

เพื่อนสาวอีกคนพูดสำทับ

.

เดือดร้อนไปถึงเด็กชายที่โผล่ออกมาแค่มือ เขารีบจัดแจงขยับนิ้วดุ๊กดิ๊กของตัวเองทันที พลางเปล่งเสียงขอโทษพวกพี่ ๆ ไม่ขาดปาก ก่อนที่สักพักแหวนบนนิ้วจะเริ่มทยอยเปลี่ยนสี แล้วโดรนอารักขาที่เกรี้ยวกราดก็เปลี่ยนท่าทีเป็นการฉายไฟส่องสว่าง ให้แก่พวกของแพรวแทน

.

“ขอโทษครับพี่.. ผมแก้รหัสคำสั่งใหม่แล้ว ตอนนี้เหลือเจ้านี่เป็นลำสุดท้าย แค๊ก ๆ ๆ , แค๊ก ๆ ๆ”

“พวกพี่คือทางรอดเดียวของผม มากันสี่คนใช่ไหมครับ? คนที่ผู้ใหญ่สุดมีผมสีส้มอมแดงตัวสูง ถัดไปเป็นกลุ่มเด็กม.ปลายสามคนหน้าออกหมวย ๆ หน่อย แค๊ก ๆ ๆ , แค๊ก ๆ ๆ ”

“เราพวกเดียวกันครับพี่.. ผมแอบดูพวกพี่อยู่ตลอดแหละ.. แค่ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ในสภาพนี้”

ไอค็อกไอแค็กส่งท้าย ซึ่งหลังจากนั้นหนูน้อยก็ไม่พูดไม่จาอีกเลยเพราะคงเหนื่อยและหนักแผ่นปูนมาก

.

แต่เท่านี้แพรวก็มั่นใจในระดับหนึ่งแล้วว่าเขาไม่น่าจะโกหก การขยับนิ้วของเขาคือการถ่ายทอดคำสั่งมาที่โดรน และการบอกได้ว่าพวกเธอแต่ละคนหน้าตายังไงทั้งที่ถูกกองอิฐสุมหัวจนมิด ก็บอกถึงความจริงใจและให้ใจต่อกันมากพอดู หมดเหตุผลที่จะปฏิเสธแพรวกับน้อง ๆ จึงจัดแจงช่วยเจ้าเด็กคนนี้ออกมาจากกองซากได้ในท้ายที่สุด

.

.

ดินแทบไม่มีให้เหยียบต้นไม้รายล้อมไม่เหลือสักต้น ใต้ฝ่าเท้ามีแต่แผ่นปูนแตก ๆ กับฝุ่นผงตลบอบอวล แล้วก็ไฟส่องสว่างจากโดรนอารักขาที่เหลืออยู่ลำเดียว เด็กชายนั่งอยู่กลางวงล้อมด้วยเสื้อผ้าที่ทั้งฉีกขาดและมอมแมม เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยแผลถลอกที่จงใจ เพราะจะเป็นจะตายยังไงก็ยอมให้มือกับอุปกรณ์สั่งการบนนิ้วเสียหายไม่ได้ ถ้าไม่มีโดรนเด็กอย่างเขาคงไม่มีชีวิตรอดมาถึงตรงนี้

.

นำมาสู่การซักประวัติกันระหว่างแพรวหัวหน้าแคลน กับเด็กชายคนนี้อีกหลายประโยค ซึ่งพอจะสรุปคร่าว ๆ แบบรวบรัดได้ว่าเจ้าหนูนี่มีชื่อว่า  “โบ๊ท” เขาเป็นเด็กประถมที่มีอายุเพียงแค่ 9 ขวบเท่านั้น เป็นหนึ่งในผู้ที่ยังรอดชีวิตจากการติดเชื้อ COVID -19 ในเมืองหลวง และเคยมีแคลนสังกัดมาก่อนแบบเดียวกับพวกของเจนิสนี่แหละ..