MYZTERY HORO ::: EP.33

เช้าวันต่อมา...

‘ท่านย่าครับ คินไม่มีของเล่นแบบนั้นเลย’

เด็กผู้ชายหน้างอในความทรงจำส่วนที่ลึกที่สุดของคิระพูดกับภรรยาท่านผู้นำแห่ง Dark Shadow ด้วยท่าทางน้อยใจ สลับกับมองไปทางเด็กผู้ชายอีกคนที่กำลังเล่นรถบังคับที่วิ่งฉวัดเฉวียนอยู่ในโถงห้องรับแขกอย่างตั้งใจ 

‘ไปยืมเฮียติณณ์เล่นก่อนนะลูก เดี๋ยวย่าไปทำฟาร์ฟาเล่ให้เจ๊เฟรย์แป๊บเดียวนะครับ’

‘แต่เจ้าบ้าน้องติณณ์ไม่เคยให้ยืม -3-’

‘ก็ไม่เคยขอเฮียนี่นา’

พรึ่บ!

‘เอาไปสิ’

เพราะเงี่ยหูฟังอยู่สักพัก แม้จะไม่ได้แสดงออกอะไรเตโชก็รู้ตัวว่ากำลังถูกพูดถึงเลยยื่นรีโมทรถบังคับไปให้ แต่ก็ได้รับคำตอบที่ดูเหมือนไม่สนใจและตะคอกใส่เล็กๆจากเด็กเอาแต่ใจตรงหน้าที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชาย

‘ไม่ต้อง! บอกหลายครั้งแล้วว่านี่เป็นเฮีย ไม่อยากเล่นแล้วก็แค่รถปลอม ไม่เล่นก็ได้!’

‘อ่าๆ งั้นเดี๋ยวโตขึ้นเฮียซื้อรถจริงให้’

เตโชพูดออกไปแต่ก็ยังยื่นรีโมทรถบังคับค้างไว้แบบนั้น นั่นทำให้คิระที่หน้างออยู่ยิ่งกอดอกไม่พอใจและตะคอกออกไปซ้ำๆ

‘ก็บอกว่าไม่ต้อง! ไม่ต้อง! ไม่อยากเล่นแล้ว!’

‘...เป็นผู้ชายขี้งอนได้ไง’

เสียงโวยวายของคิระทำให้เฟรย่าที่เห็นเหตุการณ์พูดลอยๆออกมา ก่อนจะยกแก้วน้ำหวานขึ้นจิบเบาๆแล้วนั่งดูการ์ตูนที่ชอบต่อไป

‘ไม่ต้อง เจ๊ชอบเข้าข้าง!’

‘ป่าวซะหน่อย ไม่ต้องๆ อะไรก็ไม่ต้อง พูดเป็นคำเดียวรึไง :P!’

เฟรย่าดัดเสียงล้อเลียนแล้วและแลบลิ้นใส่ ก่อนจะขยับขาดุ๊กดิ๊กที่ลอยเหนือพื้นอย่างสบายใจเพราะกำลังนั่งอยู่บนโซฟา นั่นทำให้ท่านผู้หญิงส่งเสียงดุเบาๆเพราะยังไม่ทันได้เดินออกไป เธอกำลังรอฟังว่าสามพี่น้องจะมีปฏิกิริยากับเรื่องนี้ยังไง

‘ฟาร์ดา ไม่แกล้งน้องสิลูก’

‘ก็จริงนี่คะท่านแม่ อยากเล่นก็ขอดีๆ รถบังคับตัวเองก็มีอยู่ในตู้ อยากเล่นของติณณ์ก็บอกมาเลยนะ รู้!’

‘ไม่ต้อง! ไม่ต้องมารู้ โกรธอยู่ -////-’

เฟรย่าพูดออกมาอย่างรู้ทัน คิระก็เองตะโกนตอบกลับไปด้วยสีหน้าเขินอาย แต่ก็พยายามหันหน้าหนีทั้งที่หน้าแดงก่ำ

‘หรอ โกรธหรอ ไม่ต้องงงง’

‘อะไรกันเล่า คินโกรธเจ๊แล้วด้วย -3-’

‘ไม่ต้องงงง’

เสียงตะโกนเถียงกันของเด็กชายหญิงสองคนทำให้ภรรยาท่านผู้นำถึงกับหลุดขำ ผิดกับเด็กชายอีกคนที่ตอนนี้กำลังตั้งหน้าตั้งตาหยิบรถบังคับหลายคันออกมาวางเรียงกัน ทำให้คิระเบนความสนใจไปมอง แล้วก็ยิ่งงอนมากขึ้นไปอีกที่เขาไม่ยอมสนใจกัน

‘...นอกจากเจ๊ก็โกรธน้องติณณ์แล้วด้วย!’

‘อ้าว เฮียขอโทษได้มั้ยเนี่ย’

‘ไม่ต้อง!!!’

คำพูดเรียบๆที่ตอบกลับมาทำให้คิระตะคอกกลับแบบจริงจังกว่าครั้งไหน แล้วเดินหนีออกจากห้องโถงรับแขกออกไป แม้คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายจะมองตามไปแบบงงๆแต่คิระก็เลือกจะทำเป็นไม่สนใจ ผิดกับเฟรย่าที่นั่งขำแบบไม่รู้ไม่ชี้

‘นี่ไงคะท่านแม่ อะไรๆก็ไม่ต้อง อยากเล่นกับติณณ์แล้วทำเป็นโวยวายแหละ คนปากแข็งก็เป็นแบบนี้ คิกๆๆๆ’

“อื้อ...”

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาในห้องนอนที่มืดสนิท แม้ความรู้สึกจะบอกว่าเช้าแล้ว แต่ห้องนอนทั้งห้องก็ยังคงความเป็นกาแล็คซี่ที่สวยงามที่สุดอยู่ดี :)

ว๊ายยยย! ไม่ใช่สิ!

นะ...นี่มันห้องเฮียคินนี่! ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะ โรสล่ะ?! เมื่อคืนฉันไม่ได้กลับห้องต้องโดนโรสสวดแน่ๆ ว๊ากกก =[]=! มือถือ ป่านนี้มีสายไม่ได้รับอื้อเลยทำไงดี แงงงง อึ๊บ! ง่าาา อ้อมกอดนี้ของเฮียคินนี่แน่นชะมัดเลยอ่ะ!

เพราะเราทั้งคู่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มกองโต ทำให้ต้องออกแรงดันแขนยักษ์ของเฮียคินออก แต่ดูเหมือนเขาจะหลับลึกมาก และกอดฉันแน่นมาก แต่...ยิ้มหรอ? เฮียคินนอนยิ้มงั้นหรอเนี่ย

ฉันหันไปจับจ้องใบหน้าคมเข้มที่หลับตาแล้วอมยิ้มบางๆออกมาเหมือนคนกำลังมีความสุขท่ามกลางความฝันยังไงอย่างงั้น จริงด้วยแฮะ... เขามักจะนอนฝันร้ายเสมอจนต้องให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนทุกทีเลยนี่นา พอเห็นท่าทางเขาตอนนี้ ก็ดูจะมีความสุขกับนอนมากกว่าทุกวันเลยอ่ะ แต่....

ไว้เดี๋ยวเฮียค่อยมานอนต่อแล้วกัน โรสฟันกะบาลหนูแน่ที่ไม่ยอมกลับไปนอนบ้าน แถมหายจาก Ztudio มาโดยที่ไม่บอก แล้วยังมา ดะ...ได้กันกับคนตรงหน้าที่ก็สอนฉันทั้งคืนเลยด้วยแบบนั้น >//////<

“เฮียคินขา...”

จึ๊ก จึ๊ก

ฉันเลือกจะปลุกเขาด้วยการเอานิ้วจิ้มแก้มเบาๆ แต่เปล่าประโยชน์อ่ะ เฮียคินไม่กระดุกกระดิกเลยสักนิด นี่เขาตายรึเปล่า =[]=!

“คุณพระอาทิตย์”

ยืดดดดด ฉันส่งเสียงพร้อมกับยืดแก้มเฮียคินสองข้างออกเบาๆ เอ้า! ไม่ตื่นอยู่ดี แล้วนี่หนูจะลุกยังไงเนี่ยกอดแน่นขนาดนี้ -3-

“นี่...เฮียคิระ”

โอ๊ะ! ยังไม่ยอมตื่นอยู่ดี ถ้างั้น...สงสัยต้องใช้วิธีที่คล้ายๆกันแบบเมื่อคืนแล้วสิ จะว่าไปก็เขินเหมือนกันนะเนี่ย >////< ลุกไม่ได้ก็ต้อง...มุดน่ะสิ!

ชึ้บ ชึ้บ

คิดได้แบบนั้นฉันก็เลยค่อยขยับตัวออกจากอ้อมกอดแน่นเอี๊ยดของเฮียคินแบบทุลักทุเล และค่อยๆสไลด์ตัวมุดลงไปใต้ผ้าห่มเพื่อจะไปออกอีกฝั่ง จะได้ไปเช็คมือถือได้ว่าโรสตั้งท่าจะเพ่งกะบาลฉันรึยัง แงงง.... T^T

“...ยังติดใจเมื่อคืนอยู่?”

เอ๊ะ! เสียงนั่น...

ทันทีที่ฉันมุดหัวลงมาใต้ผ้า ก็ได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนพูดกำลังยิ้มอยู่อ่ะ แต่เขาตื่นแล้วนี่ O_O

พรึ่บ!

“อ้าวๆ ตื่นแล้วแต่ตั้งใจแกล้งหนู ไหนมากันเคลียร์กันซิ -3-”

ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับเปิดผ้าออกอย่างลืมตัว แล้วก็รู้สึกเย็นวาบก่อนจะสัมผัสได้จากแววตาเฮียที่มองมาแล้วยิ้มหวานมากจนใจเต้นรัว

...เอ๋???

O_O!

กรี๊ดดดดดดดด ฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอ่ะ ขะ...เขา เขาก็ด้วยนี่นา

“มองกี่ทีก็ไม่เคยชินเลยว่ะ”

“อร๊ายยยย เฮียจะบ้าหรอ อย่ามาพูดอะไรแบบนี้นะ หนูจะกลับบ้านแล้ว หนูอยากกลับบ้าน พาหนูกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ! >[]<”

พรึ่บ!

ได้ฟังแบบนั้นฉันก็ร้องโวยวายออกไป แล้วผ้าห่มที่เปิดโล่งโจ้งก็กลายเป็นพันตัวฉันไปพร้อมกับปิดเรือนร่างเฮียคินส่วนที่เห็นทีไรก็ทำฉันเขินจนหน้าร้อนได้ทุกที

“ยังเช้าอยู่เลย รีบกลับไปไหน” เฮียคินพูดพร้อมกับหยิบมือถือฉันขึ้นมาดูก่อนจะส่งมันมาให้

อ่าหะ... นี่มันยังเช้ามากๆจริงๆด้วย เพิ่งจะ 7 โมงเองอ่ะ แล้วก็แปลกมากเลยแฮะ ไม่มี Missed Call จากโรสเลยสักสาย แต่กลายเป็นมี Missed Call จากเฮียบีทแทน

H. BEAT

Missed Call (4)

เอ๊ะ...หรือว่าโรสจะโทรไลน์?

“ไอ้เวรนี่...ใคร”

ระหว่างที่ฉันก้มหน้าเช็คมือถือ เฮียคินก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนจะไม่ใส่ใจ ไอ้เวรนี่นี่มันเวรไหนอ่ะ

“หืม?”

“ก็ไอ้....”

“อ๋อ เฮียบีทไงคะที่หนูเคยเล่าให้ฟัง เฮียบีทเป็นพี่ชายที่แสนดีมาก แต่ว่าในขณะเดียวกันก็เป็นตัวกาลกิณีแห่งภาคพื้นเลยนะจะบอกให้ โอ๊ย พูดไปจะหาว่าเม้าท์นะเนี่ย เชื่อมั้ยแม่หมอ Myztery เคยทักเรื่องสีอัปมงคล แม่เจ้าาา... เช้าวันนั้นเฮียบีทใส่เสื้อสีนั้นเดินเข้ามาในห้อง โอ้โห หัวใจหนูจะวายดีที่คว้าเคาน์เตอร์ครัวไว้ ไม่งั้นหงายท้องหัวฟาดพื้นตาย เราไม่ได้มาเจอกันหร๊อก =[]=!”

“หึ...สั่งเก็บแม่งเลยมั้ย”

หือ.... พอฉันเล่าออกไปยาวเหยียด เฮียคินก็มองมาด้วยสายตาเอ็นดูกันแล้วเขาก็หลุดขำ ที่รู้เพราะสายตาพวกนี้ฉันได้รับมันจากพวกเฮียๆประจำ ต่างกันนิดเดียวคือเฮียคินตั้งใจฟังฉันพูดที่สุดแล้ว ถ้าเทียบกับลุงๆขี้ดุพวกนั้น

“อะจึ๋ย ไม่ต้องหรอกค่ะเฮีย นี่พี่หนูเอง รู้น่าว่าเป็นลูกหลานคนมีอำนาจอ่ะ ^_^ เออใช่หนูว่าจะถาม เกาะนั้นที่เราไปมาชื่อเกาะว่าอะไรหรอคะ จะเอาไปเล่าให้โรสฟังก็พูดชื่อเกาะไม่ถูกสักทีเลยค่ะ”

“.......”

แล้วพอฉันถาม เฮียคินก็เงียบไปเหมือนเขากำลังหยุดคิดอะไร ก่อนที่เฮียจะส่งมือหนามายีหัวฉันที่ผมเผ้ากระเซิงเป็นทุนเดิม

“ไม่ตอบ? ไม่ตอบคือเกาะนี้ไม่มีชื่อใช่รึเปล่า?”

“มี”

เฮียคินตอบกลับมาสั้นๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบ Dream Catcher ฟีนิกซ์ที่อยู่ตรงหัวเตียงมาให้ฉัน งื้อออ สวยแบบดุๆจังเลยน้า มองกี่ทีก็สวย ช่างเข้ากับแม่สาวพราวเสน่ห์อย่างเราจริงๆเลยอ่ะ ฮ่ะๆ

“…ฟีนิกซ์”

แล้วอยู่ๆเสียงเข้มก็พูดขึ้นมา ก่อนที่แววตาของเฮียที่จ้องมองมันจะแข็งกร้าวขึ้นอย่างจริงจัง และค่อยๆอ่อนลงพอฉันมาสบตากับฉัน

“หืม... เกาะฟีนิกซ์ กับ Dream Catcher ฟีนิกซ์ เข้ากั๊นเข้ากัน ^_^”

ฉันพูดไปยิ้มไป แล้วเฮียคินที่หน้านิ่งๆก็กระตุกยิ้มมุมปากนิดหน่อย ก็คง...เห็นด้วยเหมือนกันล่ะมั้ง

“ถ้างั้นเช้านี้เดี๋ยวหนูทำสโมคแซลมอนห่อขะ....”

“ยังง่วงอยู่เลย ค่อยทำสายๆละกัน”

ฟุ้บ!

อ้าววว ทั้งที่ตอนแรกลุกขึ้นมานั่งคุยกันแล้วแท้ๆ เฮียคินก็เลื้อยลงไปนอนที่เดิมซะงั้น -3-

“สายๆไม่ได้ค่ะ หนูต้องรีบกลับบ้านนะ”

“ก็ไม่เห็นมีใครตาม”

เขาพูดเสียงอู้อี้แล้วขยับตัวดึงฉันที่แฝงตัวในก้อนผ้าห่มยักษ์ไปกอดเหมือนเด็กเอาแต่ใจแล้วลอยหน้าลอยตาใส่กัน

“แต่เมื่อคืนหนูออกมาโดยที่ไม่ได้บอกใครเลย”

“แล้วไง โตแล้ว”

โหย น้ำเสียงนี่เถียงสุดอ่ะ แต่มันดูซอฟต์ลงนิดนึงพอใบหน้าคมเข้มถูกเลื่อนมามุดตรงผ้าหนาๆตรงตักที่คลุมร่างฉันอยู่

“ก็ใช่ โตแล้ว แต่ว่าหนูเป็นน้องเล็กสุด”

“มีผัวคือโตแล้ว คำสั่งผัวคือที่สุด”

คุณพระอาทิตย์จอมเถียงเอาแต่มุดหน้าอุดอู้แล้วต่อปากต่อคำอยู่ได้ แล้วตั้งแต่ตื่นมาก็พูดอยู่นั่น….

“หนูไม่อยากคุยเรื่องนี้ ไม่คุยเรื่อง...ผัวได้มั้ย -////-”

“ไม่ได้ เมื่อคืนเรียกจนจะคลั่งตาย”

บะ...บ้าสิ ใครใช้ให้พูดด้วยเสียงไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้เนี่ยตาลุงคนนี้

“งื้ออออ พอแล้ว พอแล้วได้มั้ย >_<”

“หรอ เฮียคินขา...”

“ไม่เอานะ >////<”

“ผัวหนูชื่อ....”

“ไม่เอาาา หยุดนะเฮียคินอะ >[]<!”

พรึ่บ!

แล้วพอยั่วให้ฉันเขินจนพอใจ ร่างสูงที่นอนตักฉันก็ขยับตัวไปนอนหงายพร้อมกับหอบร่างฉันที่พันผ้าทั้งก้อนไปนอนบนตัวเขาแล้วกอดไว้

“ขอนอนอีกชั่วโมง กินข้าวด้วยกันก่อนค่อยไป”

“แต่ว่า...”

“ไม่ห่วงว่าผัวจะไม่มีข้าวกินเลยรึไง”

พอฉันอิดออดทำท่าจะเถียง เฮียคินก็ดุออกมา แล้วขมวดคิ้วเอาแต่ใจใส่แบบนี้ เค้าจะทำอะไรได้ -3-

“ก็หนูบอกว่าอย่าพูดคำว่า...”

“ผัว”

“งื้อออ หนูอยากไม่ฟัง”

ฉันเอามือปิดหูพอได้ยิน ไม่ใช่สะดีดสะดิ้งอะไรหรอก มันเขิน! มันเขินแต่ว่าแบบ...มันอยากจะเย็นชาอยู่ -/////- ก็เคยบอกไปแล้วว่าอยากจะดาร์คแบบพวกเฮียๆไง

“...แล้วอยากฟังคำว่าไร”

เนี่ย! พอฉันไม่อยากจะเล่นด้วย เฮียคินก็มาเล่นอยู่ได้ เขายื่นหน้าเข้ามาแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม กะ...ก็ไหนว่าจะนอนไง -////-

“ไม่รู้ อย่าเอาหน้ามาใกล้”

พรึ่บ!

“ทำไม ผัวเมียกันจะใกล้เท่าไหนก็ได้”

เอ้า! ที่พูดนี่ก็ไม่ฟังเลยใช่มั้ย แล้วยังจะมากดหัวหนูให้ยื่นเข้าไปใกล้ตัวเองอีก จะมาหายใจรดกันแบบนี้ทำไม๊ หนูรับไม่ได้ >////<

“แต่ว่าตอนนี้หนูไม่อยากเป็นผัวเมี....”

จุ๊บ!

O//////O!

ไม่รอให้ฉันพูดจบ เฮียคินที่หน้าระรื่นก็ยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บปากฉันก่อนจะหลุดขำคิกคักเหมือนสะใจ

“หึ...ถ้าแต่อีกจับกดแน่ จะเอาไง”

เอ๋...กดหรอ o_O?

“กะ...กดอะไร”

“อยากรู้อ่ะดิ ลองมั้ย? เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน”

หยึ๋ยยยย O_O! ถ้าอยู่เป็นเพื่อนนี่มัน... 

“มะ...ไม่ หนูไม่อยากลองแล้ว ลองอะไรตั้งหลายครั้งเหนื่อยจะตาย >[]<”

ฉันร้องโวยวายออกไปยกใหญ่ แต่เฮียก็ยังเอาแต่ยิ้มกว้างๆอยู่นั่น คนบ้า! ทำไมชอบมาพูดจาอะไรตามใจ

“ทั้งคืนนี่หลายตรงไหน”

“งื้อออ หยุดพูดนะ แล้วก็อย่ามาทำหน้ามึนใส่ -3-”

จุ๊บ!

“เอ้า >_<!”

“ก็ทำปากจู๋”

อะ...อะไรของเขาเนี่ย?! แค่ทำปากจู๋ก็ไม่ได้แปลว่าอยากยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บเค้าตอนไหนก็ได้

“หึ๊ย! เฮียชอบทำแต่อะไรก็ไม่รู้อยู่ได้เนี่ย >_<”

“อะไรก็ไม่รู้นี่อะไร?”

พอฉันดุเข้าหน่อย เฮียคินก็ถามกลับมาหน้าซื่อเลยนะ โอ๊ะ มึนจริงๆ พูดอะไรก็ไม่เข้าใจ -3-

“เนี่ย ก็เพราะว่าเฮียซื่อบื้อ แม่สาวพราวเสน่ห์อย่างหนูก็เลยต้องให้ความสนิทชิดเชื้อกับเฮียมากกว่าใครๆ >////<”

แย่! แย่เลยอ่ะ คนอะไรเข้าใจยากแถมยังเอาแต่ใจ

“หึ...อีกที? ไม่ได้พูดกลับกันใช่มั้ย?”

“ก็ใช่น่ะสิคะ หนูออกจะน่ารักจิ้มลิ้ม กินอิ่มพุงใหญ่ขนาดนี้”

“ก็จริง...”

เฮียคินพูดไปยิ้มไปแล้วก็เอาแต่จ้องฉัน แบบจ้องลึกๆเข้ามาในตาเลยนะ จ้องซะจนรู้สึกตะหงิดๆเลยเนี่ย หรือว่า...

“ก็จริงหรอ... อ้าวนี่เฮียว่าหนูอ้วนหรอฮะ >[]<”

แต่คำพูดของฉันกลับยิ่งทำให้สีหน้าของเขาดูสนุกสุดๆไปเลยพอได้ฟังมัน แล้วเฮียก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ คงกะว่าจะแกล้งฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทั้งสีหน้า และคำพูดที่ดูจริงจัง มันก็ทำให้ฉันมุดหน้าหนีเขาจนแทบจะตกเตียงแล้วเนี่ย >_<

“เปล่า... น่ารักจิ้มลิ้ม...ก็จริง :)”