MYZTERY HORO ::: EP.41

@ KIRA’S CONDO

ตึง!

เฮือก O_O!

ฉันสะดุ้งโหยงเพราะเสียงปิดประตูของเฮียคินที่ท่าทางแปลกไป หลังจากฉันไม่ยอมพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียวตลอดทาง ก็เพราะมันยังลังเลไงล่ะ ลังเลว่าจะโทรไปแจ้งความดีมั้ย กะ...ก็เฮียคิระฆ่าคนตายเลยนะ ฉันกำลังอยู่กับฆาตกร ฆาตกรจริงๆไม่ใช่นักฆ่าในเกมส์ ผู้ชายที่ห่างจากฉันออกไปสองเมตรคือผู้ปลิดชีวิตคนอื่นอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตตัวจริงเสียงจริงอ่ะ T[]T!

“จ้องไรนักหนาแค่ผัวฆ่าคนตาย”

อึก... แค่หรอ? เขาใช้คำว่าแค่หรอ =[]=

เสียงเข้มและแววตาเรียบเฉยที่ดูไม่สะทกสะท้านอะไรถูกส่งมาให้ฉัน ขะ...เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ยังไงก็ในเมื่อกี๊นี้มัน...

พรึ่บ!

เฮือก O_O!

แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เพราะถูกเฮียคินรวบตัวเข้าไปหา ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาโดยคว้าร่างฉันที่ตัวเกร็งไปนั่งตักด้วยและมองมานิ่งๆอย่างพิจารณา

“ปะ...ปล่อยนะ ปล่อยหนู หนูยังไม่อยากตาย เฮียอย่าฆ่าหนูเลยหนูก็แค่... >[]<”

“ถ้าเฮียไม่ฆ่ามัน มันจะฆ่าเรา เป็นใครก็ต้องเลือกอย่างแรกรึเปล่า”

เฮียคินชิงพูดออกมาในระหว่างที่ฉันกำลังร้องขอออกไปเสียงสั่น ก็จริงของเขา แต่...หมายความว่าไงกัน...ฆ่าเรา? ฆ่าเราคือฆ่าฉันกับเขา O_O? 

“ไม่ หนะ...หนูไม่เคยมีเรื่องกับใคร...”

“แต่เฮียมี”

พูดจบฝ่ามือใหญ่ที่อุ่นมากก็เอื้อมมากุมมือฉันที่เย็นเฉียบเอาไว้ แขนอีกข้างกระชับอ้อมกอดที่กอดฉันทั้งที่ร่างของฉันก็ยังสั่น ที่น่าสงสัยยิ่งกว่านั้น แววตาของเขาดูคิดหนักก่อนจะหันมามองฉัน

“...ขอโทษที่ทำให้กลัว”

น้ำเสียงที่ดูจริงใจและท่าทางที่ดูอ่อนลงต่างจากตอนที่เขาลั่นไกถูกส่งมาให้ฉันจากเจ้าของใบหน้าที่แนบชิดอยู่ใกล้ๆ

นี่มันอะไรกันน่ะ... ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ที่เห็นตอนนั้นคือปืนจริง เลือดจริง เสียงที่ยังก้องในหูนั่นก็เสียงจริง หรือว่าที่เฮียคินพกของแบบนั้นเอาไว้ก็เพราะ...

“…ไม่ใช่แค่รวยและมีเกาะส่วนตัวเฉยๆ แท้จริงแล้วเฮียเป็นลูกหลานผู้มีอิทธิพลจริงๆใช่มั้ยเหมือนในละครเลย อุ๊บ :X”

พอพลั้งปากถามออกไปอย่างใจคิด ฉันก็รีบเอามือปิดปากตัวเองแล้วหลบตาเขาอย่างกลัวๆ แต่กลับถูกมือหนาของเฮียคินเชยคางขึ้นไปจ้องหน้ากันใหม่

“…….”

หยึ๋ยยยย >_<

ยิ่งเขาไม่พูดอะไร ฉันยิ่งเลิ่กลั่กจนสั่นหนักขึ้นไปอีก และกลอกตาไปมาไม่ให้เผลอไปสบตาเขาที่ถ้าเกิดบ้าพลังขึ้นมา ก็อาจจะฉีกร่างฉันเป็นชิ้นๆก็ได้ >_<

“...ก็ใช่”

หืม?

แล้วอยู่ๆหลังจากเงียบไปนานเฮียคินก็ตอบมา เขาตอบ พร้อมกับเลื่อนมือที่เชยคางฉันมาลูบหัวฉันช้าๆ

“…หรืออาจไม่ใช่”

“หมายความว่าไงกันแน่...คะ?”

ฉันละทิ้งความกลัวไปนิดหน่อยและเผลอขมวดคิ้วออกไปอย่างลืมตัว เฮียเองก็มองมาด้วยแววตาเครียดจัด นี่เขาคิดอะไรอยู่กันนะ แววตาคู่นั้นของเขามันบอกชัดว่าเฮียคินต้องปิดบังอะไรไว้แน่เลยอ่ะ

“แล้วใช่หรือไม่ใช่ดีกว่า?”

เฮียคินตอบคำถามของฉันด้วยคำถามกลับมา และจ้องมาเหมือนกำลังคาดหวังในคำตอบยังไงก็ไม่รู้อ่ะ

...แต่เอ๊? ถ้าถามแบบนั้นล่ะก็นะ...

“เป็นลูกหลานผู้มีอิทธิพลหรือไม่เป็น แบบไหนก็กลัวอยู่ดี...ใช่มะ”

เขาพูดออกมาอย่างรู้ทันพอเห็นฉันอ้ำอึ้ง ก็....

“แล้วใครไม่กลัวบ้างล่ะคะ ที่อยู่ๆก็มีคน...มาฆ่ากันตรงหน้า U_U”

ฉันตอบไปเสียงแผ่วแต่รู้สึกกลัวน้อยลงแล้วล่ะ ตาก็แอบมองมือใหญ่ๆที่กุมมือตัวเองไว้ มือนี้ใช่มั้ยที่เขาใช้จับปืน มืออุ่นๆนี้ทำไมถึงได้โหดร้า...

“เฮียทำไปเพื่อปกป้องเรา”

หืม... -/////-

“แต่ที่จริงเราเรียกตำรวจก็ได้”

ท่าทางที่ดูอบอุ่นและเป็นห่วงฉันที่เฮียแสดงออกมา ทำให้ฉันเริ่มเข้าใจและพูดออกไปหน้าซื่อ แล้วเฮียคินก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ

“หึ...ตำรวจ?”

“ก็ใช่สิคะ พวกนั้นเป็นคู่แข่งทางธุรกิจใช่ป่าว อ๋อหรือว่า เฮียไปขัดผลประโยชน์ทางธุรกิจกับเค้า”

“เปล่า”

เฮียคินตอบมานิ่งๆ แต่แว๊บเดียวสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นประทุจร้ายขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเหมือนกำลังคิดในใจ จนฉันนึกกลัวและต้องก้มหน้าหลบตาเขาอีก งื้อ...ไม่น่าถามเลยเรา U_U ก่อนที่เขาจะมองมา...

“ชอบดูละคร แล้วชอบอ่านหนังสือแฟนตาซีรึเปล่า?”

“หืม?”

ฉันเงยหน้าไปมองเฮียคินที่อยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องไปดื้อๆขึ้นมา

“ก็พวกนิยายเหนือจินตนาการ ดินแดนลี้ลับที่เราถือครองอำนาจนอกกฎหมาย ปราสาทผีสิงกับเหล่า Dark…Ghost Mafia ที่มีกฎต่างๆมากมาย”

พูดไป เฮียคินก็เลิกคิ้วอย่างตั้งคำถามส่งมาให้ แต่ Dark…Ghost Mafia หมายถึงผีสีดำๆเป็นเงาๆที่เป็นมาเฟียอีกทีน่ะหรอ แล้วมีปราสาทเป็นของตัวเองด้วยอ๋อ โอ้โห...

“โลกนี้มันมีนิยายที่ซับซ้อนขนาดนั้นด้วยหรอเนี่ย แบบนี้นักเขียนคงปวดหัวตาย”

“ก็วุ่นวายเอาเรื่อง แต่ลองดูก็ไม่เสียหาย”

พรึ่บ!

พูดจบเฮียคินก็คว้าตัวฉันออกจากตักให้นั่งลงบนโซฟา ก่อนจะเดินไปเปิดตู้หนังสือเล็กๆตรงชั้นวางทีวีห้องโถง หยิบหนังสือที่ดูแค่ปกก็แฟนตาซีจริงๆอย่างที่เขาว่าออกมา

“คิกๆๆ เฮียอ่านหนังสือที่ดูเหมือนตำราแม่มดแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย”

พอเฮียเอามายื่นให้ใกล้ๆ ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงลืมความกลัวและหลุดขำออกไป ให้เดาเล่มนี้ต้องแพงมากแน่เพราะปกหนังสือสุดแสนจะอลังการอ่ะ ถ้าสแกนลายนิ้วมือก่อนเข้าอ่านได้ด้วยคงจะตระการตาสุดๆไปเลยล่ะ

————————————

DARK SHADOW

COMMANDMENT

————————————

“เฮียให้ เอาไว้อ่านแก้เหงา”

ฟุ้บ! พรึ่บ!

เฮียทิ้งตัวนั่งแล้วคว้าร่างฉันไปนั่งตักอย่างเดิม มือข้างหนึ่งกอดเอวฉัน อีกข้างลูบผมซ้ำๆให้คลายความกลัวอย่างอ่อนโยนอยู่อย่างนั้น

“หนูไม่เหงาหรอกค่ะ คนที่เหงาน่าจะเป็นเฮียมากกว่ารึเปล่า?”

ใช่มั้ยล่ะ ก็เขาน่ะ ถ้าไม่มีเฮียแม็คก็ต้องนั่งเศร้าๆคนเดียวในคอนโดกว้างๆที่แสนว่างเปล่า

“เฮียมีเราทั้งคน ถ้าฝันร้ายจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อน พูดไว้แล้วจำไม่ได้?”

เอ๊...ใช่สิ ฉันเคยพูดไว้นี่นา วันที่รู้ว่าเขาฝันร้ายวันแรกน่ะ...

‘เนี่ย พอเห็นพี่ชายที่ผูกจิตไว้เป็นแบบนี้ หนูว่าจะไปอัพสกิลวาร์ปเข้าความฝันแล้วนะ แล้วคราวหน้าไม่ต้องห่วงเลย เฮียจะไม่นั่งร้องไห้คนเดียวแล้วค่ะ เพราะข้างๆเฮียจะมีสาวน้อยดาวเสาร์พราวเสน่ห์คนนี้นั่งสวยๆอยู่’

ว่าแต่... แหะๆ ยังไม่ได้ฝึกสกิลวาร์ปเข้าไปในฝันเลยอ่ะ อย่าไปบอกคุณพระอาทิตย์เค้านะ =_=^

“หึ๊ยยย จำได้สิคะ งั้นในฝันหนูสัญญาเลย ว่าหนูจะปกป้องเฮียเหมือนกันนะ ^_^ อืมมม...ไหนดูซิ นี่มันคือนิยายผีมาเฟียที่มีไม้กายสิทธิ์ด้วยป่าวเนี่ย ถ้ามีหมวกแม่มดตรงนี้ มีหม้อต้มยาพิษเดือดปุดๆอยู่ข้างๆด้วยก็คงจะดี คิกๆๆ”

ฉันให้สัญญากับเฮียคินแล้วแซวๆออกไป ก่อนจะใช้มือจิ้มส่วนนั้นส่วนนี้ของปกพร้อมกับดีไซน์ให้ใหม่ไปเรื่อยเปื่อย แล้วพอเปิดตำราแม่มดในมือเข้าไป แล้วก็เห็นว่ามันมีหมวดอะไรไม่รู้เยอะแยะ ในหนึ่งหมวดก็มีกฎหลายข้อให้คนที่เรียกตัวเองว่า ‘Dark Shadow’s Member’ ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดเพียบไปหมดเลยแหละ

แต่คำว่า Dark Shadow นี่เหมือนเคยผ่านตาแต่นึกไม่ออกว่าที่ไหนแฮะ

“นี่ เฮียคะ มันไม่เห็นจะมีคำบรรยายหรือตัวละครอะไรเลยอ่ะ มีแต่กฎอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ”

จริงๆนะเนี่ย ไม่มีนางเอก ไม่มีพระเอก ไม่มีแนะนำตัวละครอะไรเลยอ่ะ ฉันพลิกหน้าหนังสือไปมาแบบงงๆ ถ้าเป็นนิยายแฟนตาซีจะไม่เดินเรื่องหน่อยหรอ?

“จำกฎพวกนี้ให้ได้มากที่สุดแล้วรอ...”

“รอ?”

เฮียคินพูดจากแปลกๆ แต่แววตาเขาไม่ดุแล้วนะ กลายเป็นสีหน้าที่ดูอมยิ้มนิดๆ ไม่อึมครึม แล้วพูดต่อ

 “ใช่ รอ... แล้วตัวละครอีกเป็นร้อยเป็นพันจะปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ”

“อ๋อ ก็คือให้อ่าน Intro เพื่อความระทึกก่อน ว๊าววว”

น่าสนใจแฮะ เหมือน How to เข้าปราสาทผีสิง เป็นเครื่องมือในการล่าท้าผีมาเฟียสีดำๆเงาๆอะไรนั่นใช่ป่าว

“จะว่างั้นก็ได้ งั้นวันนี้เริ่มอ่านที่ข้อ....”

“9 …หมวดที่ 8 ข้อ 9”

คงเพราะบังเอิญที่นิ้วมือของฉันกำลังจิ้มไปที่กฎข้อนี้ในหนังสือพอดี ฉันเลยพูดออกไปตามบรรทัดที่นิ้วตัวเองกำลังชี้ แล้วเฮียคินก็เงียบ แต่กระตุกยิ้มพอใจออกมาอย่างชัดเจน ราวกับเห็นด้วยให้ฉัน...เริ่มอ่านมัน

“เอาสิ อ่านออกเสียง...ดังๆ”

เจ้าของน้ำเสียงอ่อนโยนกระซิบข้างหูฉันและยิ่งกระชับอ้อมกอดเลื่อนหน้าเอาคางมาเกยไหล่ฉันแบบที่เขาชอบทำ ฉันเลยจัดให้ตามที่เขาสั่ง อืม...

“หมวดที่ 8 ข้อ 9 | Dark Shadow Member ระดับสูง มีสิทธิ์พิพากษา member ระดับต่ำกว่าได้ หาก member ระดับต่ำกว่ากระทำความผิดร้ายแรงเป็นเหตุให้เกิดความเสียหาย หรืออันตรายที่อาจถึงแก่ชีวิต”

โห... จริงจังจังเลยแฮะนิยายเรื่องนี้อ่ะ แต่ฉันคิดไปเองรึเปล่านะ รู้สึกว่ามัน...บังเอิญจะดูสอดคล้อง...กับสถานการณ์วันนี้จัง ก่อนที่เฮียพูดอะไรพึมพำข้างหูในสิ่งที่มันก้ำกึ่ง เหมือนจะสื่อถึงนิยาย แต่แฝงไปด้วยบางอย่างที่ฉันก็ฟังไม่ค่อยเข้าใจอีกครั้ง

“นับจากนี้จงจำไว้ให้ขึ้นใจ รวิษฎา...

Dark…Ghost Mafia เมื่อเป็นส่วนหนึ่งของมันแล้ว ในฐานะ Member ระดับสูงและคนของเขา... เราจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น :)”