MYZTERY HORO ::: EP.44

@ ZTUDIO

“…….”

คิระนั่งนิ่งๆท่ามกลางความเงียบของห้อง VIP#3 อย่างใจเย็น รอคอยการมาถึงของเตโชหลังจากที่เขาแจ้งพนักงานต้อนรับที่ทวงถาม Night Card บัตรผ่านประตู Zone VIP ชองที่นี่ ซึ่งแน่นอน นอกจากจะไม่มี เขายังเลือกจะวาดรูปตราประทับของ Dark Shadow ฝากเอาไว้ และถือสิทธิ์เดินเข้ามารอในห้องนี้อย่างไม่เกรงกลัวอะไร แถมยังบอกพนักงานต้อนรับไปแบบนึกสนุกว่าตัวเองเป็นพี่ชายของเตโชซะด้วย

ตึงงงง!

รออยู่ไม่นานเท่าไหร่ ดูเหมือนคนที่อยากเจอจะผลักประตูเข้ามาแบบฉุนเฉียวใช้ได้ ท่าทางร้อนรนของคนตรงหน้าทำให้คิระกระตุกยิ้มมุมปากออกไป เพราะมันอยู่ใกล้แค่เอื้อมเองไงล่ะ เพื่อนๆ Nightshade ที่ไอ้เวรนี่หวงนักหวงหนา แค่คนธรรมดา 4 คน กระสุนเจาะหัวคนละนัดก็กำจัดได้ง่ายๆ

“เป็นเกียรติที่ได้เจอครับ..ท่านผู้นำ”

“มึงล้ำเส้น!”

ทั้งที่คำทักทายของคิระเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่เตโชกลับตะคอกออกมาจนเสียลุคนิ่งๆนั่น ยิ่งทำให้คิระสนุกมากขึ้นไปอีกจนได้ใจ

หึ...ล้ำเส้น?

คำพูดที่ชวนโมโหดังขึ้นมาในหัวจนคิระถึงกับแสยะยิ้ม มันเป็นคนตรงหน้าเองไม่ใช่รึไง ที่เกือบจะฆ่าเขากับลิซ่าก่อน แถมยังลอบทำร้ายเฟรย่าเมื่อกี๊อีก ซึ่งเรื่องนี้ยอมให้ไม่ได้ เพราะลิซ่าและยัยนั่น...ต่างก็เทิดทูนหมอนี่ยิ่งกว่าใคร

“มึงรู้กูต้องการอะไร”

เขาจะให้โอกาสมันอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น! คิระพูดออกไปอย่างต้องการเจรจา ที่ผ่านมาแม้คิดอยู่เสมอว่าต้องเอาคืนมาให้ได้ ตำแหน่งว่าที่ผู้นำที่เตโชไม่สมคววรได้รับ แต่เขาก็ไม่เคยลอบกัด หรือกระทำการรุนแรงอะไรก่อน เราประลองกันตามกติกา แม้ความตั้งใจแรกที่บินข้ามประเทศมาถึงนี่จะมาเพื่อหาเรื่อง แต่การใช้เวลากับลิซ่าก็ทำให้เขาลืมความคิดพวกนั้นไปจนหมด เพราะงั้นคงไม่ต้องบอกว่าคนที่เริ่มก่อน...คือมันมาตลอด! 

“วิธีอ้อนท่านปู่? กูคงสอนให้ไม่ได้”

“ไอ้ติณณ์!!!”

พรึ่บ!

คำตอบของเตโชสำหรับคำถามที่ยังคงเหลือโอกาสให้อยู่ ทำให้คิระที่พอได้ยินก็หมดความอดทนทันทีถึงกับลุกพรวดขึ้นมาประชันหน้าด้วยแววตาประทุจร้าย เพราะมันชวนให้คิดได้ ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในเวลาไม่กี่วันเป็นฝีมือของคนตรงหน้าแน่นอนไม่ใช่ใครที่ไหน

ยิ่งเห็นสีหน้าเย้ยหยันของเตโชที่มองมาคิระก็ยิ่งจ้องไป ...อ้อนหรอวะ? คงเพราะเขาไม่เคยอ้อนคนที่ได้ขึ้นว่าเป็นผู้นำแห่ง Dark Shadow ใช่ไหม?! ทุกอย่างที่เป็นเขา ท่านปู่ถึงไม่เคยสนับสนุนอะไร แม้จะทวงถามให้เขากลับคืนสังกัด ก็ยังถามเพียงแค่ครั้งเดียว และปล่อยเขาไว้กับสภากฎ ให้เขาเผชิญกับความโหดร้ายที่ต้องสูญเสียพ่อแม่ แล้วยังต้องเติบโตมาในอ้อมกอดของใครก็ไม่รู้ ขนาดไอ้ติณณ์ที่อยู่ไกล ยังได้รับการดูแลอย่างดีมากกว่าเขาที่อยู่ใกล้ ขนาดเดินสวนกันแทบทุกวัน ท่านปู่ยังไม่เคยถามว่าเขาสุขสบายดีไหม ทั้งหมดนี้แค่เพราะมันอ้อนท่านปู่ มันทำในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ แค่นั้นใช่ไหม?!

ยิ่งคิด ความรู้สึกลึกๆของคิระก็ยิ่งประทุขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ คิระกัดฟันและกำหมัดแน่นจนมือสั่น ท่าทางของคิระทำให้เตโชที่มองมาเป็นฝ่ายได้ใจบ้าง เขากระตุกยิ้มมุมปากและยิ่งจงใจปั่นประสาทคิระด้วยประโยคที่พอได้ฟังก็ทำเอาถึงกับสติแตก

“Respect me MEMBER.. I’ m your LEADER!”

พรึ่บบบ เพล้งงง!!!

แล้วแค่เสี้ยวนาทีพอได้ยินแบบนั้น คิระก็โน้มตัวลงไปคว้าแก้วบนโต๊ะปาสวนกลับแทนคำตอบไปหาเตโชอย่างแรง แต่เขาเบี่ยงตัวหลบทัน แก้วนั่นเลยไปกระทบผนังห้องจนแตกกระจายตามแรงเหวี่ยงที่คิระส่งไป

ความไม่พอใจจนกลายเป็นความโกรธแค้นที่ประทุขึ้นมาทำให้คิระพยายามควบคุมลมหายใจตัวเอง และอดกลั้นความโกรธที่มีเอาไว้ เพราะรู้ว่าจุดยืนของคนตรงหน้าถูกปกป้องไว้ด้วยกฎของ Dark Shadow ที่เขาจะกระทำการอะไรตามใจทันทีไม่ได้

เตโชอยู่ในตำแหน่งว่าที่ผู้นำแล้ว ตามกฎแม้เขาเป็น Member ระดับสูงก็ห้ามล้ำเส้นมากไป เพราะถ้าพลั้งมือทำอะไรรุนแรงไปแต่เตโชยังมีชีวิตรอด คิระก็จะถูกลงโทษตามกฎของ Dark Shadow ไง ดังนั้นทางเดียวที่ทำได้...มีแค่ทำให้อีกฝ่ายแน่นิ่งไม่เหลือลมหายใจแล้วก็เท่านั้น!

“หึ.. จะทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน”

แล้วเตโชก็พูดออกมาอย่างจงใจกวนประสาทคิระอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินล้วงกระเป๋าออกจากห้องนิ่งๆ ส่วนคิระเองได้แต่กัดฟันและกำมือแน่น มองเขาเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ใส่ใจในท่าทางเคียดแค้นจนอยากจะฆ่ามันให้ตายแม้แต่น้อย

“...ก็ถ้าอยากจะเป็นหลานรักมาก”

กึก!

น้ำเสียงสั่นจากความโกรธและความน้อยใจที่ทวีคูณมาจากไหนไม่รู้ของคิระถูกส่งไป แต่แค่คำพูดที่ดูไม่มีอะไรกลับเรียกให้เตโชชะงักฝีเท้าและหยุดฟังแต่ไม่ได้หันกลับมา

ในขณะที่อีกด้านคือคิระที่แววตาเริ่มสั่นคลอน เพราะอยู่ๆก็ต้องรับมือกับภาพในหัวที่แว๊บขึ้นมามากมายในแบบที่เขาควบคุมอะไรไม่ได้ ทั้งภาพครอบครัว ภาพที่เคยเล่นกันสามคนพี่น้อง และเจ็บยิ่งกว่าอะไร คือภาพที่พ่อแม่เขาถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตาตัดสลับกันในหัวไปมาจนแทบจะหลั่งน้ำตาให้กับเสียงอ้อนวอนสุดท้าย ก่อนจะเห็นกระสุนหลายนัดยิงกราดใส่พ่อแม่ตัวเองที่สวีเดนในขณะที่เขาทำอะไรไม่ได้ พ่อแม่เขาต้องมาตาย เพราะคำสั่งงี่เง่าของพ่อแม่มัน...ท่านปู่เองก็เพิกเฉยกับสิ่งนั้น ความยุติธรรมอยู่ตรงไหนกัน?!

น้ำตาลูกผู้ชายหยดหนึ่งไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาแบบนี้เขาถึงได้อ่อนแอนัก แต่คิระก็ปาดมันออกอย่างนิ่งเงียบและไม่ใส่ใจ ไม่มีเสียงสะอื้น และรีบชิงพูดออกไปเสียงเข้มก่อนที่เตโชจะเดินออกไป

“…งั้นก็ข้ามศพกูให้ได้ แล้วอยากได้อะไรมึงก็เอาไป!”

พูดจบคิระก็เป็นฝ่ายเดินออกจากห้องนี้ก่อน เขาเดินออกไปด้วยความไม่รู้... ว่าเตโชเห็นภาพการกระทำนั้น จากเงาสะท้อนในกระจกประตู…

หลายวันต่อมา...

“ผมว่าใช่แน่แล้วล่ะครับนาย”

ซองสีน้ำตาลที่บรรจุรูปถ่ายปึกหนึ่งถูกส่งจากมือไคยะมาวางลงตรงหน้ามาโครและคิระที่กำลังนั่งเล่นเกมส์คู่กัน ต่างคนต่างใส่ Head phone ที่เปิดเสียงดังลั่น มือกดก็จอยเกมส์รัวๆไม่ยั้งแต่ไม่ได้มีสีหน้าอินกับมันเลยสักนิด เพราะทั้งคู่ต่างคนต่างก็มีเรื่องให้คิด

แต่แม้จะไม่ได้รับความสนใจ ไคยะก็ยังคงรายงานผลต่อไปท่ามกลางเสียงกดจอยเกมส์ในห้องที่เงียบสนิท

“ผู้หญิงที่ตอนแรกผมบอกว่าไม่มีอะไร รู้สึกว่าจะมีครับ ผมให้คนตามเฝ้าเธอและได้รับรายงานว่าคืนก่อนหลังนายกลับจากกินข้าวกับคุณเฟรย่า คุณเตโชก็เพิ่งแยกกับเธอครับ”

พูดไป ไคยะที่เห็นว่านายตัวเองไม่ได้สนใจซองที่น้ำตาลที่นำมาให้เลยสักนิด ก็เป็นฝ่ายเปิดซองและหยิบรูปเตโชที่กำลังสวีทกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านบะหมี่ออกมาวางลงตรงหน้าคิระทันที แต่คิระไม่แม้แต่จะเหลือบมอง หรือตอบกลับเขาเลยสักนิด

“หลังจากนั้น คนของเราก็ตามเฝ้าเธออย่างใกล้ชิดตั้งแต่ที่หอพักจนถึง Treatise ทุกวัน จนมีวันหนึ่งบังเอิญได้เจอกับคุณเตโชที่ไปส่งเธอที่นั่น ทำให้คุณเตโชรู้ตัว...”

พรึ่บ!

แม้โทนเสียงจะแผ่วลง พร้อมกันกับที่ไคยะก้มหัวอย่างแสดงความขอโทษให้กับคิระที่คนของตัวเองทำพลาด แต่คิระก็ยังนิ่ง ผิดกับมาโครที่พอได้ยินก็เบนความสนใจจากจอและเป็นฝ่ายหันไปหาไคยะด้วยท่าทางแปลกไปทันที

“พวกมึงปะทะกับมัน?”

“เปล่าครับ คนของเราชิ่งออกมาก่อน แต่จากที่ได้รับรายงานมันก็แปลกอยู่เหมือนกัน เพราะความผิดปกติของรถคุณเตโชในวันนั้น...”

“ห่วงรถนายมึงก็พอ ไม่ต้องไปห่วงรถมัน”

อยู่ๆ มาโครก็ชิงตัดบทไปเสียงเข้ม ไคยะเองก็ก้มหัวให้ และก้มค้างไว้อย่างนั้น อย่างน้อยก็รอจนกว่าจะแน่ใจว่าคิระจะไม่ลงโทษ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยังเอาแต่เล่นเกมส์ไม่สนใจจนไคยะเลิ่กลั่กใหญ่

“ช่วยพูดอะไรหน่อยเถอะครับนาย ผมขอโทษจริงๆครับ เป็นความผิดของผมเองที่เลือกลูกน้องที่ใช้ไม่ได้....”

“...แล้วยังไง?”

ได้ฟังแบบนั้นคิระเลยวางจอยเกมส์ในมือลงแล้วลดระดับ Head Phone ลงมาคล้องคอ พร้อมกับหยิบรูปบนโต๊ะขึ้นไปดู ก่อนจะถามซ้ำ...

“มันรู้ตัวแล้วยังไง?”

เสียงเข้มที่ดูไม่ใส่ใจของคิระถามออกไป แล้วพิจารณารูปในมือเงียบๆ ในขณะที่ไคยะก็รีบรายงานต่ออย่างหวั่นๆ

“เธอเก็บของแล้วย้ายที่พักไปตั้งแต่วันนั้นครับ ย้ายไปอยู่กับ...”

“ชื่อ?”

คิระตัดบทถามไป เพราะไม่ต้องฟังต่อก็รู้ว่าย้ายไปที่ไหน

“มะ...โมเน่ต์ครับ”

“(- -)(_ _)”

ได้ฟังคำตอบ คิระก็พยักหน้าพร้อมกับวางรูปในมือลงอย่างรับรู้หน้าตาผู้หญิงที่ว่าแล้ว ที่จริง...ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงของเตโชจะเป็นใคร แค่รู้จากลิซว่าไอ้เวรนั่นมีคนกุ๊กกิ๊กเลยอยากรู้จักหน้าเอาไว้...

แต่ตอนนี้ไม่ใช่! ในเมื่อมันเลือกจะยุ่งกับผู้หญิงของเขาก่อน กล้าแตะต้องของรักของหวงของเขา ก็ต้องแลกกับของรักของหวงของมันเหมือนกันไง!

“หลังจากนี้การติดตามเธอคงเป็นไปได้ยาก...”

“ก็ล่อออกมา” คิระพูดสวนไปทันทีเพราะรู้ว่าไคยะจะพูดอะไร

“นายหมายถึง...”

“หึ”

แล้วแววตามีแผนร้ายก็ผุดขึ้นมาพร้อมกับริมฝีปากอมชมพูที่กระตุกยิ้มอย่างประทุจร้าย เขาไม่ได้หงุดหงิดที่เตโชรู้ตัวเลยสักนิด เพราะคิดว่าการกระทำของลูกน้องตัวเองมันปั่นประสาทอีกฝ่ายได้ดี ยิ่งไปกว่านั้น คิระพอใจในประวัติของว่าที่ Leader’s Wife มากซะด้วย เพราะไคยะหามาให้จนพิจารณาจุดอ่อนได้ง่ายๆแบบละเอียดยิบ

“ผู้มีพระคุณเป็นเจ้าของร้านบะหมี่ งั้นไปลองชิมหน่อยก็ดี :)”