Episode 37 เหตุจงใจ

Episode 37

เหตุจงใจ

“แม่ไปก่อนนะลูก ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” เข้าสวมกอดแม่เอาไว้แน่นด้วยความโหยหา จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาร่วมอาทิตย์แล้ว ร่างกายของฉันเริ่มเข้าที่เข้าทาง แผลที่ศีรษะเริ่มสมานจนเป็นเนื้อเดียวกัน อาการปวดหัวก็ค่อย ๆ ดีขึ้นตาม

ลำดับ และเมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ก็ถึงเวลาที่แม่จะต้องไปต่างจังหวัดอีกแล้ว

เฮ้อออ ยังไม่หายคิดถึงเลย

“ไม่อยากให้ไปเลยค่ะ อยากอยู่กับแม่ต่ออีกนิด”

“มีแฟนอยู่แล้วยังจะเหงาอีก”

“แม่อะ หนูก็บอกว่าเพื่อนกัน”

“จ้า แม่เข้าใจศัพท์วัยรุ่น” ฉันยู่จมูกใส่แม่ คุณกานต์นี่ไม่ไหวจริง ๆ เลย มีการเข้าใจศัพท์วัยรุ่นไปอีก

“ไปอยู่โน่นก็ขยัน ๆ หน่อยนะคะ เผื่องานสินค้าโอท็อปของคุณกานต์จะเสร็จเร็ว ๆ”

“ยัยลูกคนนี้ ติดแม่เป็นเด็ก ๆ ไปได้”

“นมน้อยใจดีไหมคะ เครื่องจะขึ้นแล้วป่านนี้ยังไม่ได้กอดคุณหนูเลย” ได้ยินดังนั้นก็รีบปล่อยกอดแม่แล้วหันไปกอดร่างอันโรยราของแม่นม วงแขนทั้งสองข้างโอบรัดเอาไว้แน่นให้คนแก่หายน้อยใจ

“พอไหมคะ อย่าน้อยใจหนูเลยนะคะ”

“กอดแน่นขนาดนี้หายก็ได้ค่ะคุณหนู” คลี่รอยยิ้มออกมาหลังจากนั้น แม่นมนี่ง้อง่ายจริง ๆ เลย

“ได้เวลาแล้ว” ฝ่ามืออันอบอุ่นแตะที่แขนฉันเบา ๆ แววตาของท่านแสดงออกว่าเป็นกังวลมากเมื่อถึงเวลาที่จะต้องไป “ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก” ถัดมาดวงตาสีเดียวกับฉันก็หันไปหาคนที่ยืนรออยู่เงียบ ๆ “ฝากดูแลด้วยนะฮีล”

นาทีนี้ฉันตงิดใจเล็กน้อย ทำไมแววตาของแม่ถึงได้ฉายความพะวักพะวนออกมาได้ถึงขนาดนี้ หรือเพราะเคยเกิดเรื่องร้ายกับฉันมาแล้วครั้งหนึ่งท่านเลยเป็นกังวล พอสันนิษฐานว่าต้องเป็นแบบนี้จึงสะบัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป ก่อนส่งยิ้มให้แม่หลังคลายอ้อมกอดออกจากแม่นม

“ครับผม” ฮีลตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฟังดูแล้วก็สุภาพและนุ่มนวลพอตัว กับผู้ใหญ่นี่วางตัวเก่งจริง ๆ

“ถึงแล้วจะโทรหานะ”

“ค่ะ บายนะคะ” โบกมือลาแล้วยืนรอแม่เดินเข้าเกตไป กระทั่งร่างบอบบางของบุพการีหายไปจนลับตาฉันก็หมุนตัวไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“ไป กลับกัน”

“อือ”

จากนั้นเราก็กลับคอนโด ฉันเข้าไปเก็บของนิดหน่อยเพราะไม่สะดวกใจที่จะอยู่คนเดียวแล้ว ดังนั้นจึงย้ายเสื้อผ้าตัวเองบางส่วนไปอยู่กับไอ้ฮีลแทน

ภาพสุดท้ายที่คอนโดฉันจำได้ว่าค่อนข้างเลอะเทอะ ทั้งเศษแก้วและรอยเลือดเกลื่อนกระจัดกระจาย ทว่าตอนนี้ทุกอย่างกลับมาสะอาดสะอ้านดังเดิม ราวกับว่าก่อนหน้านั้นไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่พอมองไปทีไรก็ติดตาชวนให้ใจหวิวตลอด

ไม่รู้ว่าตัวเองยืนสั่นอยู่นานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็โดนรวบกอดเอาไว้แล้ว

“โอเคหรือเปล่า”

“อือ โอเค”

“เอาไง จะบอกมันไหม”

“บอกใครอะ”

“เฮ้ย!” ไอดีมีท่าทีตกใจ เมื่อฉันเดินพรวดพราดเข้าไปกลางวงสนทนา ทว่ายังแอบฟังไม่ได้ศัพท์ก็เกิดคำถามขึ้นเสียก่อน พวกมันดูตกใจมาก ฉันแค่มาเรียนหลังจากนอนเดี้ยงอยู่บนเตียงมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ เอง

“ตกใจไร ฉันคน” หากท่าทีนั้นไม่ได้แสดงออกเหมือนว่าเห็นผี ฉันคงไม่มีคำพูดนี้ออกมาจากปาก

“เปล่าอะ นี่สบายดีแล้วเหรอ”

“อือ” พยักหน้าให้ลูกปลาพร้อมหย่อนกายนั่ง ก่อนหยิบกระดาษมากมายปึกหนึ่งส่งคืนให้เพื่อน “อะ ขอบใจมาก แต่พูดตามตรงนะ ฉันอ่านไม่ไหวว่ะ หัวจะระเบิด”

ความหมายของฉันคือขี้เกียจทำความเข้าใจ ไม่ได้เกี่ยวกับแผลที่ศีรษะแต่อย่างใด

ไม่รู้อาจารย์จะสอนอะไรนักหนา ฉันหยุดเรียนแค่อาทิตย์เดียวเองแต่ชีตเรียนกลับหนาเป็นกองสูงเท่าภูเขา เฮ้อ เห็นละท้อแท้ใจ จึงเลือกอ่านแต่วิชาที่ไม่ค่อยถนัดเอาเท่านั้น

“เกรดตกฉันจะฮาให้” ลูกปลารับเอกสารมากมายไปวางไว้บนหน้าตัก พร้อมบ่นกระปอดกระแปดออกมา

“ว่าแต่ เมื่อกี้เมาท์อะไรกัน มีอะไรจะบอกฉันงั้นเหรอ” ไม่รู้ว่า ‘มัน’ ของประโยคไอดีหมายถึงใคร จึงต้องถามย้ำด้วยความเผือก

ฉันปรายตามองทุกคน ไล่ตั้งแต่แสนดีที่นั่งนิ่งทำเหมือนไม่ได้ยิน ไอดีหันหน้าหนี ส่วนลูกพีชส่ายหน้าให้ จนถึงคนสุดท้ายก็คือยัยลูกปลา “ไม่มีอะไร บางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องเผือกนะจ๊ะคนงาม”

มันด่าพร้อมกับชม แบบนี้ฉันควรโกรธไหม?

“นี่คือวิธีการเอาตัวรอดของแกใช่ไหม” ตบหัวแล้วลูบหลังอะ ยัยคนนี้นี่ไม่ไหวจริง ๆ เลย

ส่ายหน้าให้พร้อมหันไปมองคนที่นั่งน้ำลายบูดอยู่ไม่ไกลนัก ฮีลเข้ามาพร้อมฉันและไม่ได้หายไปไหน มันแค่ไม่มีบทพูดก็เท่านั้น

นิ่งจริง

“ไปเรียนกันไหม จะสายแล้ว” ลูกพีชพูดขึ้นหลังจากนั้น ทุกคนจึงรีบร้อนดีดตัวลุกแล้วเดินออกไป อะไรกันยัยพวกนี้ แปลกพิกลแฮะ

เราเข้าเรียนไปตามปกติจนจบคลาส แต่วันนี้ฉันต้องเข้าไปห้องวิชาการเพื่อติดต่อเรื่องลาป่วยกับอาจารย์ที่ปรึกษา หลังคุยเสร็จสรรพก็เดินเลียบฟุตพาทแล้วมานั่งรอไอ้ฮีลอยู่ตรงม้าหินอ่อนตรงข้างตึก

“โอ๊ะ!” สายลมพัดโกรกเบา ๆ ปัดเอาเอกสารที่วางเรียงรายกระจัดกระจายลงพื้นคอนกรีต ทำให้ฉันตามเก็บแทบไม่ทัน

เพล้ง!

เสียงแตกของอะไรบางอย่างดังขึ้นจากด้านหลังฉัน พอหันไปมองก็แทบทรุดตัวลงไปกับพื้น มันคือกระถางต้นไม้ที่หล่นมาจากชั้นไหนของตึกก็มิอาจทราบ แต่ที่แน่ ๆ มันเฉียดหัวฉันไปอย่างหวุดหวิด

“มินนี่! เกิดอะไรขึ้น”

ฉันชี้มือไปตรงนั้น พร้อมทั้งจ้องมองอย่างอึ้ง ๆ “ตะ...ตรงนั้น”

คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่น่าจะเห็นเหตุการณ์ก่อนแล้ว ฮีลย่อตัวลงพลางดึงที่เรียวแขนให้ฉันลุกขึ้น พร้อมทั้งประคองเอาไว้ราวกับว่าขาของฉันมันสั่นเสียจนทรงตัวไม่อยู่

เงยหน้ามองบนนั้นอีกครั้ง กระถางนี้ถ้าจำไม่ผิดมันถูกวางอยู่หน้าประตูห้องเรียน แล้วมันจะตกลงมาได้ยังไง หากไม่มีใครตั้งใจจะหยิบมันมาฟาดใส่หัวฉันซ้ำแผลเก่า

มันไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นความจงใจของใครสักคน

นึกแล้วก็เคลื่อนดวงตาหวาดหวั่นไปมองคนข้าง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ “มะ...มีคนโยนมันลงมา”

ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลยนะ พี่เก่งกับมิรินก็เข้าคุกไปแล้ว คราวนี้จะเป็นใครได้อีก

หรือจะเป็นน้องฟาง

ครุ่นคิดว่าตัวเองเคยไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจบ้างหรือเปล่าถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ แต่นึกไปนึกมาก็คงจะมีแค่ชื่อที่กล่าวออกมาเท่านั้น

กับน้องฟาง ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรให้น้องมันเกลียดสักหน่อย แต่ก็ไม่แน่นะ อยู่เฉย ๆ ก็เกิดเกลียดกันได้ เพราะฉันดันได้ตำแหน่งที่มันอยากจะได้เสียด้วย

“กลับกันเถอะ” เสียงของฮีลดึงฉันออกจากภวังค์ความคิด หลังสะดุ้งตัวก็พยักหน้าให้แล้วค่อย ๆ ก้าวขาที่สั่นเทาออกไปจากตรงนี้

“อือ”