บทนำ

“ครับแม่... ได้ครับ... แม่กับป๊าไปหาพี่เถอะ ทางนี้ผมจัดการเองได้” เสียงทุ้มหนักของนักศึกษาหนุ่มชั้นปีที่สองสนทนากับคนในสาย เขาเดินปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพื่อรับโทรศัพท์สายสำคัญของมารดา ทว่ายังไม่ทันจะคุยจบก็ต้องรีบขอตัววางสาย เพราะบริเวณที่เคยเป็นโซนสงบไม่ค่อยวุ่นวาย ไร้เสียงรบกวน บัดนี้กลับได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นไม่ไกลนัก

“กรี๊ดด...!! อีพาย อีบ้า ปล่อยฉันนะ โอ๊ย!”

“เก่งนักใช่ไหม มานี่!”

สายตาคมหันไปตามต้นเสียงก็พบว่ามาจากห้องน้ำหญิงหลังตึกคณะ มีคนกำลังทะเลาะตบตีกัน เขาไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านก็จริง ทว่าขามันกลับก้าวเดินไปเองอัตโนมัติด้วยแรงดึงดูดจากใบหน้าสวยเฉี่ยวของหญิงสาวหนึ่งในนั้น ที่แม้เห็นจากระยะไกลก็ยังสะดุดตา รู้สึกได้ถึงความดื้อรั้นและไม่ยอมใคร

อาทิตย์ก้าวไปหยุดในจุดที่สามารถยืนเห็นเหตุการณ์ได้ถนัด ไม่คิดเข้าไปขัดคอคนกำลังตีกัน ไม่ห้าม ไม่เตือน ไม่จับแยก ขอเป็นผู้ชมที่ดีเท่านั้น.. สองรุมหนึ่ง แต่ฝ่ายที่มีเพียงหนึ่งเดียวกลับได้เปรียบกว่า ดูแล้วน่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้ด้วย ท่าทางที่มาดมั่นดูมีพื้นฐานใช้ได้ เธอยกเท้ายันหน้าท้องหญิงสาวสองคนจนพวกหล่อนหวีดร้องเมื่อกำลังพลาดท่าเสียทีที่สู้เธอคนนั้นไม่ไหว แม้จะหมาหมู่ก็ตาม

“หึ เก่งนี่หว่า... ใช้ได้” เขาหัวเราะในคออย่างนึกชอบใจ ไม่ถึงนาทีจากนั้นก็มีอีกสองสาวมาช่วยฝ่ายที่เป็นต่อ แยกสามคนนั้นออกจากกัน

“โรคจิตนะมึงน่ะ” เสียงของธิติ[1]หรือ แบงค์ พี่รหัสที่เพิ่งเดินตามมาไม่นานเอ่ยขัดอารมณ์สุนทรีของน้องรหัสอย่าง อาทิตย์ หรือ ทิตที่กำลังยกยิ้มชอบใจกับเหตุการณ์ชุลมุนตรงหน้า

“ดูผู้หญิงตบกันก็สนุกดีนะ”

“ผู้หญิงตบแย่งมึงออกบ่อย เห็นปกติมีแต่รำคาญ” ธิติว่าพลางกระแทกไหล่อาทิตย์เพื่อนรุ่นน้องคนสนิทกันที่พ่วงตำแหน่งน้องรหัส

“ที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นี่ไม่ใช่เพราะชอบดูผู้หญิงตบกันแล้วมั้ง... แม่งข้ออ้าง” ธิติแซวอีกครั้ง ก็อาทิตย์มันเล่นมองตามหญิงสาวหน้าสวยเฉี่ยว ผิวขาว ตาคม นมโต เอ้ย! ผมยาว หุ่นน่าเด้าเสียตาเป็นมันขนาดนั้น

“ชอบเหรอวะ จัดเลยไหม” คนเป็นพี่รหัสยุยงทั้งที่ตนเองก็มองตามหญิงสาวหน้าสวยหวานอีกคนไม่คลาดสายตาเช่นเดียวกัน

“เพ้อเจ้อ” ชายหนุ่มเฉไฉก่อนถามต่อ “เอาไง... เข้าไปช่วยไหม”

“มึงโทร. บอกไอ้จอม นั่นน้องรหัสมัน”

อาทิตย์เลิกคิ้วอย่างมีคำถามว่าธิติรู้ได้อย่างไร เขาเรียนรุ่นเดียวกับจิรกร [2]หรือจอม ซ้ำยังสนิทกัน ทำไมไม่เคยรู้เรื่องนี้ ทว่าก็ไม่คิดถาม อาทิตย์กดต่อสายหาจิรกรตามที่ธิติแนะนำ ไม่นานจิรกรก็วิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้นอย่างร้อนรน สายตาเป็นห่วงเป็นใยทำให้อาทิตย์แอบแปลกใจไม่น้อย

“สนิทกันขนาดนั้นเลย? เวอร์สัด ๆ” เขาพึมพำเพราะสาวสวยปีหนึ่งนั่นก็ใช่ย่อย ตัวเองเอาคืนคู่กรณีมากกว่าที่โดนกระทำเป็นหลายเท่า แต่พอจิรกรเข้ามากลับทำเป็นออดอ้อนออเซาะทำตัวน่าสงสารแล้วฟ้องว่าตัวเองโดนทำร้าย ใครเห็นเข้าคงหมั่นไส้ทว่าเขากลับชอบใจ

“ร้าย ๆ แบบนี้แหละ น่าสนใจ” อาทิตย์พึมพำ

“มึงบ่นเหี้ยอะไรเนี่ยไอ้ทิต” พูดคนเดียวแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ท่าจะบ้า 

อาทิตย์ไหวไหล่ไม่ตอบ เขาละสายตาจากหญิงสาวก่อนหันมาสนทนากับธิติต่อ “มึงมีอะไร”

“กูพี่รหัสมึงนะคร้าบ เรียกให้มันดี ๆ หน่อยไอ้เวร ที่นี่มันมหา’ลัย มาก่อนเป็นพี่ มาหลังเป็นน้อง เข้าใจ๊?”

“เออ... ครับไอ้พี่แบงค์ปีสาม พอใจยัง?”

“ก็ถ้าจะใส่ไอ้นำหน้า เรียกกูว่าไอ้สัดเลยก็ได้มั้ง”

“ได้จริงดิไอ้สัดแบงค์”

“โวะ! ไอ้นี่!” สองหนุ่มทะเลาะกันตามประสาอย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน

“สรุปตามกูมาทำไม เมื่อกี้คุยธุระกับแม่อยู่”

“เออ ก็ว่าถึงโทร. ไม่ติด ไปๆ เราไปส่องน้องรหัสกัน กูดูชื่อมาแล้วเป็นผู้หญิงว่ะ” ธิติพูดแค่นั้นก็รีบกอดคออาทิตย์จะลากไปยังจุดที่มีกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัย ท่าทางกระตือรือร้นจนคนโดนลากคอต้องกลอกตา เอือมระอากับความหน้าหม้อ

แต่ก่อนจะได้ลากกันไปดูน้องใหม่เฟรชชี่ทั้งคู่ต้องไปเป็นพยานให้รุ่นน้องที่มีเรื่องตบตีกับรุ่นพี่ปีสองเมื่อครู่ต่อหน้าอาจารย์ที่ปรึกษาก่อน เพราะหนึ่งในสามสาวดันเป็นน้องรหัสของอาทิตย์ และเป็นสายตระกูลของธิติเช่นเดียวกัน ทั้งคู่เลยไม่วายต้องโดนลากไปด้วยจนได้ กว่าจะจบเรื่องก็ใช้เวลาไปพักใหญ่

ลานกิจกรรมของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยเฟรชชี่ปีหนึ่งจากหลายคณะ รอบข้างมีบรรดารุ่นพี่ตั้งแต่ปีสองยันปีสี่ มาร่วมทำกิจกรรมและมาดูสายรหัสบรรยากาศคึกคัก ซึ่งเชื่อว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ตั้งใจมาส่องรุ่นน้องหวังล่อกันทั้งนั้น พวกเขาเองก็ไม่ต่างกัน

“ไอ้อามหายไปไหน” อาทิตย์ถามหา อคิน[3] หรือ อาม หนึ่งในเพื่อนสนิทที่เรียนต่างคณะเมื่ออยู่กันไม่ครบแก๊ง

“ไปดูน้องคณะมันละมั้ง” อาชวิน[4]หรือ อาร์ต สายรหัสชั้นปีที่สี่ตอบพลางบุ้ยหน้าไปทางคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ตอนนี้กำลังเรียกรุ่นน้องปีหนึ่งคณะตัวเองแยกออกไป พร้อมกับอีกหลายคณะที่กำลังจะแยกกันมาทำความรู้จักรุ่นพี่คณะตัวเองและทำการหาสายรหัส รวมถึงคณะบริหารธุรกิจภาคอินเตอร์ของเขาก็เช่นเดียวกัน

“รุ่นน้องปีนี้น่าตาดีฉิบหาย”

“นั่นสิ ดูน้องกลุ่มนั้นดิ น่ารักเหี้ยๆ ชื่ออะไรกันบ้างวะ... คนนั้นน้องปราง ดูสดใสสุด ๆ”

“แม่ง ดาเมจโคตรแรง ยิ้มทีใจละลายเลยว่ะ”

“นั่นน้องกอหญ้า กูจองคนนี้ โคตรดีเลย”

เสียงบรรดารุ่นพี่หน้าหม้อกระซิบกระซาบกัน ชื่นชมความน่ารักของรุ่นน้องเฟรชชี่ อาทิตย์จึงหันมองตามไปด้วย  แล้วสายตาคมก็ต้องหยุดนิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังนั่งหน้าตึงราวกับไม่ยินดียินร้ายกับการเข้าร่วมกิจกรรมใด ๆ ทั้งสิ้น ผู้หญิงคนที่ทำให้เขาสนใจได้อย่างประหลาด...

“คนนี้โคตรสวย แต่ดูหยิ่งฉิบหาย” เสียงรุ่นพี่ในคณะดังขึ้นอีกครั้ง “ชื่ออะไรวะ”

“น้องพาย...” อาทิตย์ตอบเสียงเบา เขาจำรุ่นน้องคนนี้ได้ขึ้นใจ ทั้งความสวย ความมั่น และความแสบสันได้ใจ มีไม่กี่คนหรอกที่ทำให้อาทิตย์รู้สึกท้าทายและอยากลองของได้ขนาดนี้

“ไงมึงไอ้ทิต น้องพายของมึง... สนใจไหม” ธิติยุยงส่งเสริมน้องรหัส เพราะแค่มองแววตาอาทิตย์ก็รู้ได้อย่างไม่ต้องรอคำตอบแล้วว่ามันสนใจแน่ ๆ

“ของกูอะไร เพ้อเจ้อ...” ถ้าของกูคือกูก็ต้องได้แล้วไหมวะ อาทิตย์คิด

เมื่อไม่ได้ยินเสียงอาทิตย์ตอบกลับ ซ้ำยังนิ่งเฉยจนน่าหมั่นไส้ ธิติจึงนึกสนุกอยากกระตุ้นไอ้คนทำขรึมโดยการยื่นข้อเสนอบางอย่างให้

“ถ้ามึงจีบได้ กูให้เลยแสนหนึ่ง!”

[1] พระเอกจากเรื่อง My princess เพราะเธอคือความรัก โดย Sitha

[2] พระเอกจากเรื่อง คนไม่ดีคนนี้เป็นของคุณ โดย Sitha

[3] My Love ที่รักของอคิน โดย Nidchynoi

[4] My Dear เด็กเลี้ยงไฮโซ โดย กาแฟหอมกรุ่น