มื้อกลางวันที่สุดแสนโรแมนติก

ซูมี่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูบ้าน เมื่อดวงตาทั้งสองข้างมองผู้ชายตรงหน้าเป็นพี่อลัน หญิงสาวคิดว่าสมองคงสร้างภาพลวงตาให้คนที่เธอคิดถึงมายืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ หญิงสาวหลับตาปี๋และสะบัดหัวให้สติกลับมา

“พิซซ่าเท่าไหร่นะคะ”

“เราจะให้พี่เป็นพนักงานส่งพิซซ่าให้ได้เลยใช่ไหม”

ชายหนุ่มคนดังกล่าวเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอานิ้วดีดไปที่หน้าผากหญิงสาว เธอถึงสะดุ้งและลืมตาขึ้น

“พ...พี่อลัน” ซูมี่เบิกตากว้าง

“ยังดีที่จำชื่อพี่ได้อยู่นะ” อลันส่งยิ้มให้

“ทำไมกลับมาไวจังคะ”

ซูมี่ยังคงสงสัย ไหนอลันบอกเธอว่าต้องไปอยู่เซี่ยงไฮ้ตั้ง 2 เดือน แต่นี่ยังไม่ครบหนึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ เขาดันมาปรากฏที่หน้าบ้านเธอ

“อยากให้พี่อยู่ที่นั่นต่อเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อตั๋วกลับแป๊บนะ” อลันทำท่าจะหมุนตัวกลับขึ้นรถ ซูมี่จึงรีบจับแขนชายหนุ่มให้หยุดก่อน

“อย่าไปนะคะ” อลันจึงหันกลับมาหา

“ไม่อยากให้พี่ไปแล้วเหรอ”

หญิงสาวคิดในใจไม่อยากให้ไปตั้งแรกแล้วด้วยซ้ำ แต่เธอพูดออกไปแบบนั้นได้ที่ไหนกัน

“ใช่ค่ะ”

“ทำไมตอบพี่สั้นจัง”

“แล้วพี่อลันจะให้ซูมี่ตอบว่าไงคะ จะให้บอกว่าไม่อยากให้พี่ไปตั้งแต่แรก ขนาดอยู่ที่สนามบินก็หน้าหงอยเป็นหมาตอนพี่อลันไป แบบนี้เ