บทที่ 20 ขนมไม่ช่วยอะไร

อิสริยาได้รับโทรศัพท์จากพ่อแม่สามีคือนายศิริและนางธิดา  ทั้งสองเป็นอาจารย์ในโรงเรียนมัธยมจนเกษียณ  แล้วก็ไปซื้อที่ผืนเล็กๆ ต่างจังหวัดทำการเกษตรแบบผสมผสานมีรายได้แบบพออยู่พอกิน  ซึ่งปกติลูกชายและลูกสะใภ้ก็มักจะไปเยี่ยมท่านทุกปี

          “ค่ะคุณแม่  ปีนี้เหรอคะ”  อิสริยานิ่งไปเมื่อนางธิดาถามว่าปีนี้พวกเธอจะไปที่ไร่ไหม

          “ใช่ลูก  ปีนี้องุ่นติดลูกเยอะอยากให้มากัน  ปีนี้น่าจะอากาศกำลังดีด้วยนะลูกถ้ามาต้นปีหน้าก็ยังไม่ร้อนมาก”  นางธิดาพูดถึงไร่องุ่นที่ปีนี้เริ่มให้ผลผลิตเยอะขึ้นกว่าปีก่อนมาก  ตอนนี้ใกล้ปลายปีแล้วองุ่นจะติดผลและไปพร้อมเก็บเกี่ยวในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ถึงเมษายน

          หญิงสาวลังเลเรื่องที่เธอย้ายออกจากบ้านนั่นก็อีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่ทั้งสอง  ด้วยความเอ็นดูที่พวกท่านมีให้เธอและลูกมาตลอด  ทำให้เธอเหมือนคนที่น้ำท่วมปากลำบากใจแบบในตอนนี้

          “เอ๋ถามพี่เก่งก่อนนะคะแม่ว่าจะไปได้ช่วงไหน  เผื่อเขาติดงานอะไรค่ะ”  อิสริยาแบ่งรับแบ่งสู้ 

          “ถ้างานยุ่งกันก็ไม่เป็นไรลูก  บอกมาแล้วกันเดี๋ยวแม่ส่งองุ่นไปให้เองก็ได้”  นางธิดารีบบอกเพราะถ้าลูกๆ ติดงานจริง  นางก็ไม่อยากให้เสียงานเสียการกัน

          “ไม่เป็นไรค่ะแม่ยังไงก็น่าจะไปได้  ถ้าพี่เก่งไม่ว่างหนูพาน้องเพียงไปเองก็ได้ค่ะ  ขับรถแป๊บเดียวไม่ไกลมาก”   

         

          เย็นนั้นสกนธีกลับเข้าบ้านพร้อมกับกล่องขนมที่เขาไปหัดทำมา  อิสริยากำลังเตรียมจัดโต๊ะอาหารมีเด็กหญิงสุพิชชานั่งอยู่แล้ว  หญิงสาวปรายตามองแวบหนึ่งแล้วเมินจนชายหนุ่มใจเสีย  แต่เขาก็ยังยิ้มออกเมื่อลูกสาวยิ้มแป้น

“ขนมเหรอคะพ่อ  ร้านน้าเอกเหรอ”  เด็กหญิงมองถุงขนมที่ถูกวางบนโต๊ะอย่างกระตือรือร้น

“เปล่าครับลูกไม่ใช่ของร้านน้าเอก  อันนี้พ่อทำเอง หนูลองชิมก่อนไหมคะ” สกนธีเตรียมแกะกล่องขนมสีหน้าชื่นมื่น  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงอิสริยาขัด

“ให้น้องเพียงกินข้าวก่อนค่ะ” 

“ครับ  งั้นพี่ไปล้างมือเดี๋ยวมา”  วันนี้เป็นวันแรกที่สกนธีจะเข้ามาอยู่อาศัยด้วยที่ชั้นบนของตึก  ตามที่เขาต่อรองว่าอยากช่วยดูแลลูกและไม่อยากทำให้ลูกผิดหวังอีกว่าพ่อมาๆ หายๆ  ซึ่งอิสริยาเองก็ว่าอะไรเขามากไม่ได้เพราะตึกนี้เธอและเขาเป็นเจ้าของกันคนละครึ่ง

“วันนี้คุณแม่โทรมาค่ะ  บอกว่าองุ่นปีนี้ติดลูกเยอะ”  อิสริยาพูดขณะที่เริ่มลงมือรับประทานอาหาร

“เออ...  พี่ลืมเลย  เดือนที่แล้วบอกแม่ไว้ว่าเราจะพาหลานไปเยี่ยมปู่ย่า  แล้วเอ๋บอกแม่ไว้ว่ายังไง”  สกนธีมัวยุ่งเรื่องที่ดินที่จะใช้สร้างห้างใหม่  กับการออกแบบตัวห้าง  รวมถึงการตามง้อลูกเมียจนเขาลืมเรื่องนี้ไปจริงๆ

“ยังไม่ได้บอกอะไรค่ะ  ก็แค่บอกว่าเดี๋ยวรอถามคุณก่อน  แต่คุณอาจจะไม่ว่างไปถ้าแบบนั้นฉันจะขับรถไปกับลูกสองคนเอง” 

“พี่ไปด้วยสิ  เอ๋กับลูกจะไปกันสองคนได้ไง”  ชายหนุ่มเผลอเสียงดัง  ส่วนลูกสาวพยักหน้าเห็นด้วย

“จริงด้วยค่ะ  หนูอยากให้พ่อพาไปเล่นเรืออีก” 

เนื่องจากไร่ของปู่ย่าอยู่ติดกับรีสอร์ตที่มีบริการด้านแอดเวนเจอร์  ไม่ว่าจะเป็นพายคายัค&ล่องแก่ง  ปีนผาจำลอง หรือฟาร์มสัตว์แปลกๆ เช่นไก่บราห์มา  เต่าซูคาต้า  แพะแองโกร่าและอื่นๆ อีกมากมาย  เด็กหญิงที่มีโอกาสไปในปีก่อนจึงติดใจอยากไปอีก

“ได้เลยลูก  หนูปิดเทอมตอนไหนนะคะ  เดี๋ยวพ่อดูวันลางาน” 

“สิ้นเดือนกุมภาปิดคอร์สค่ะลูกไปเรียนวันสุดท้ายวันที่ยี่สิบแปด”  อิสริยาตอบแทน 

โดยธรรมชาติองุ่นจะให้ผลผลิตดีในช่วงเดือนธันวาคมถึงพฤษภาคม แต่ช่วงที่ผลผลิตเยอะ  จนมักมีการจัดงานเทศกาลต่างๆ เกี่ยวกับองุ่นมักเป็นในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ถึงมีนาคม  ซึ่งตรงกับช่วงที่เด็กๆ ทยอยปิดเทอมพอดี และเป็นไปตามปกติที่เด็กเล็กมักจะปิดเทอมก่อนเด็กโต 

“อีกสองเดือนกว่าๆ สบายค่ะลูก  งั้นเดี๋ยวพ่อเคลียร์งานรอเลย”  สกนธีพูดพร้อมกับลุกไปแกะขนมใส่จานมาให้อิสริยาและลูก 

“นิวยอร์คชีสเค้กของเอ๋  ส่วนนี่คุกกี้ลอนดอนของน้องเพียง”  

หญิงสาวมองขนมที่ถูกจัดใส่จานมาอย่างประเมิน  มันหน้าตาดีเกินกว่าจะบอกว่าเป็นฝีมือของคนที่เพิ่งหัดทำแบบที่เขาบอก 

“นี่อย่าบอกว่าคุณทำเอง”  แต่จะว่าไปขนมหน้าตาดีแต่กินไม่อร่อยก็มีถมเถไป  เธอคิดในใจ

“พ่อขา หนูขอเอาไปฝากพี่จี๊ดสองอันนะคะ”  เด็กหญิงสุพิชชาหยิบคุกกี้ที่ถูกซีลแบบแยกชิ้นเดินออกไปตามหาแม่บ้านที่เธอสนิท

“ครับลูกเดินลงบันไดดีๆ ”  ชายหนุ่มอนุญาตก่อนจะหันมาหาแม่ของลูกที่ยังนั่งบนโต๊ะอาหาร

“พี่ทำเอง  ไปขอเรียนที่บ้านไอ้กรมาน่ะ  ที่เมียมันเปิดร้านเบเกอรีแถวๆ ดอนเมืองเอ๋จำได้รึเปล่า  มันเป็นเพื่อนเก่าไอ้นนท์อีกที” 

ภากร สามีของชมพูนุทที่ตอนนี้เป็นซีอีโอของโรงแรมในเครือฉัตรมณี  เขาถือว่าเป็นผู้กว้างขวางรู้จักคนเยอะคนหนึ่ง  ในช่วงที่ชายหนุ่มจ้างงานให้บริษัทของชานนท์และสกนธีก่อสร้างร้านขนมของชมพูนุท  ก็พลอยทำให้เขาสนิทคุ้นเคยกับสกนธีไปด้วยพร้อมๆ กัน 

“ค่ะ”  อิสริยาพยักหน้าเมื่อจำคนที่พูดถึงได้  เธอตัดสินใจใช้ช้อนตักขนมเข้าปากหนึ่งคำ ก่อนจะพบว่ามันอร่อยจริง แทบไม่ต่างจากของเชฟดนัยที่ซื้อบ่อยๆ

“อร่อยค่ะ  สูตรคงดีคุณนุททำขนมเก่ง”  เธอชมคนสอนและเจ้าของสูตร  และถึงจะไม่ได้ชมคนทำแต่ก็ทำให้สกนธีหน้าบานก่อนจะหุบลงเมื่อเธอพูดต่ออีกว่า

“แต่ต่อไปคุณไม่ต้องไปรบกวนคุณนุทแล้วค่ะ  เกรงใจเธอ  ถึงคุณจะทำขนมได้อร่อยกว่านี้  มันก็ไม่ได้ทำให้พฤติกรรมแย่ๆ ของคุณที่เคยทำเหลือเป็นศูนย์”  หญิงสาวพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบเพราะเห็นว่าน้องเพียงเดินกลับมาแล้ว

“พี่จี๊ดชอบมากเลยค่ะพ่อ” 

เด็กหญิงกินขนมต่อ  ส่วนแม่ของเธอเดินไปเก็บของในครัวให้เข้าที่และทำท่าจะเดินกลับมาเก็บโต๊ะ  สกนธีรีบห้ามไว้

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เก็บเอง  เอ๋ต้องลงไปปิดร้านเก็บกุญแจแคชเชียร์ไม่ใช่เหรอ” 

อิสริยามองสองพ่อลูก  ชั่วความคิดหนึ่งที่จู่ๆ ก็รู้สึกหมั่นไส้ทั้งคู่ขึ้นมาเฉยๆ  เธอไม่พูดอะไรกับสกนธีแต่เอ่ยกับเด็กหญิงแทน

“แม่ลงไปข้างล่างนะน้องเพียง  หนูจะลงไปทำการบ้านข้างล่างไหมคะ”  ปกติแล้วน้องเพียงจะตามลงไปทำการบ้านในห้องทำงานของมารดา  แต่วันนี้เด็กหญิงส่ายหน้า

“ไม่ไปค่ะแม่  พ่อบอกว่าจะสอนการบ้านหนู” 

หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ตวัดสายตามองชายหนุ่มตัวสูงก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปท่ามกลางความงุนงงของอีกฝ่าย

‘เอ๋โกรธอะไรกูหรือเปล่าวะ  แต่ก็ไม่น่ามีอะไรให้โกรธนี่หว่า’