Sang Ratu

ลูกสาวของเธอได้จากไปแล้ว

ไม่มีงานไว้อาลัย ไม่มีการฝังร่าง ไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อที่ฝังธรรมดาสักที่

มีเพียงโกศสีดำหนึ่งอัน ใส่ทุกอย่างที่เหลืออยู่ของกั่วกั่วลูกสาวเธอ

ในโทรทัศน์ของสถานฌาปนกิจ กำลังถ่ายทอดสดงานแต่งที่หรูหรายิ่งใหญ่ เจ้าบ่าวคืออดีตสามีที่เพิ่งหย่ากับเธอ และเป็นพ่อแท้ ๆ ของกั่วกั่ว ส่วนเจ้าสาว คือรักแรกที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด

ในที่สุด เขาก็สมหวังเสียที

เซิ่นหรูซวง อุ้มโกศที่บรรจุอัฐิออกมาจากสถานฌาปนกิจ ภายนอกฝนกำลังตก

หญิงสาวพนักงานที่ทำงานในสถานฌาปนกิจ ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ถามออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า:

"คุณผู้หญิง ข้างนอกฝนตกหนักมาก มีใครมารับคุณไหมคะ?"

เซิ่นหรูซวงก้มลงมองโกศอัฐิ ใบหน้าซีดเซียว

ไม่มีใครหรอก ญาติคนเดียวที่เธอมี กำลังแต่งงานกับแฟนคนแรกของเขา เขาไม่มีแม้แต่เวลาจะสนใจเธอกับลูก แล้วจะไปรู้ได้ยังไงว่าลูกสาวได้จากไปแล้ว

ต่อให้เขาว่าง เขาก็ไม่มีทางมารับเธออยู่ดี

ซิงจือเหยียนเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ

เกลียดแม้กระทั่งเงาของเธอ

ไม่กี่วันก่อน เว่ยอวิ่นลู่ขับรถพาลูกชายของเธอ พุ่งชนกับรถบัสที่เซิ่นหรูซวงและกั่วกั่วโดยสารอยู่ กั่วกั่วได้รับบาดเจ็บสาหัส หมดสติในที่เกิดเหตุ

ท่ามกลางหมู่ฝูงชน เธอมองเห็นซิงจือเหยียนในทันที

เหมือนเป็นความหวังสุดท้ายของเธอ พลันพุ่งเข้าไปหาเขา "จือเหยียน กั่วกั่วได้รับบาดเจ็บ เธอใกล้จะไม่รอดแล้ว ได้โปรด ช่วยพาเธอไปโรงพยาบาลทีเถอะ"

แต่ซิงจือเหยียนกลับผลักเธอออกอย่างแรง หัวของเธอกระแทกกับพื้นในทันที รู้สึกเวียนหัวจนหน้ามืดไปหมด

"เซิ่นหรูซวง มุกแกล้งบ้าแบบนี้ มันตกยุคไปแล้ว"

พูดจบ เขาก็มองไปรอบ ๆ อย่างลุกลี้ลุกลน รีบอุ้มลูกชายของเว่ยอวิ่นลู่ แล้วเดินไปทางรถพยาบาลทันที

เซิ่นหรูซวงเวียนหัวจนแทบยืนไม่ไหว เอื้อมมือไปคว้าขากางเกงของซิงจือเหยียนไว้แน่น ด้วยท่าทีต่ำต้อยดั่งฝุ่นบนดิน

"ฉันขอร้องล่ะ กั่วกั่วใกล้จะไม่รอดแล้วนะ... เธอก็เป็นลูกสาวของนายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

ซิงจือเหยียนไม่เชื่อแม้แต่นิด จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา "เซิ่นหรูซวง ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าทั้งชีวิตนี้ ลูกเพียงคนเดียวของฉัน มีแค่คนที่ลู่ลู่เป็นคนให้กำเนิด"

"เธอ และลูกที่เธอคลอดออกมา ก็เป็นแค่ขยะที่ฉันไม่ต้องการ แล้วก็ เธอรีบเอาใบหย่ามาให้ฉันซะ"

พูดจบ เขาจึงถีบเซิ่นหรูซวงออกไป แล้วอุ้มเด็กชายที่มีแค่แผลถลอกเล็กน้อยขึ้นรถพยาบาลไป

เซิ่นหรูซวงรู้สึกสิ้นหวังราวกับไร้ซึ่งหัวใจ ท้ายที่สุด เพราะเธอพาลูกส่งโรงพยาบาลช้าไปครึ่งชั่วโมง กั่วกั่วเลยไม่ได้รับการช่วยชีวิตทันเวลา และจากไปในห้องผ่าตัด

ส่วนเด็กผู้ชายที่เขาอุ้มขึ้นรถไป กลับกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริง อยู่ในงานแต่งของพวกเขา ในฐานะเด็กโปรยดอกไม้ และส่งแหวนให้เจ้าบ่าวเจ้าสาว

เซิ่นหรูซวงหัวเราะเยาะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย "ฉันกลับเองได้ ขอบคุณค่ะ"

เธอก้าวเข้าไปในม่านฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก

หญิงสาวพนักงานคนนั้นมองแผ่นหลังของเซิ่นหรูซวงอย่างลังเลอยากจะพูดอะไรบางอย่าง พอจะก้าวตามไป ก็ต้องชะงักลง

เธอเองก็ได้ทำดีจนถึงที่สุดแล้ว และไม่อยากสร้างปัญหาให้ประธานซิงไม่พอใจ

เซิ่นหรูซวงเดินอยู่ท่ามกลางสายฝน ถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมโกศอัฐิ แล้วห่อร่างกายส่วนบนของตนเอง แล้วก้มตัวไปข้างหน้าเพื่อบังโกศจากลมและฝนให้มากที่สุด

"กั่วกั่ว แม่จะไม่ยอมให้หนูเปียกฝนหรอกนะ"

ลำแสงจากไฟหน้ารถคันหนึ่งทะลุผ่านม่านฝนออกมา พร้อมกับเสียงแตรดังขึ้น รถยนต์มายบัคสีดำคันหนึ่งหยุดลงข้างกายเธอ

เธอไม่ได้หยุดเดิน และยังคงเดินหน้าต่อไป

...

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เรือนหอของเธอกับซิงจือเหยียน อ้อ ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกว่าเรือนหอของซิงจือเหยียนกับเว่ยอวิ่นลู่ ถูกตกแต่งเต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นเริง

เซิ่นหรูซวงในสภาพเลอะเทอะเปรอะเปื้อน ยืนอยู่ในห้องรับแขก รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เข้ากับที่นี่เลยแม้แต่น้อย

แม่บ้านถึงกับให้เธอยืนแค่ตรงทางเข้า ไม่ยอมให้เดินเข้าไป เพราะกลัวจะเหยียบทำพื้นที่เพิ่งถูเสร็จเปื้อนอีก

เซิ่นหรูซวงวางโกศอัฐิลงบนพื้น แล้วหยิบใบหย่าที่เปียกฝนจนชุ่มออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

แม่บ้านรับเอกสารไป แล้วใช้เท้าเตะเข้าไปที่โกศอัฐิที่ถูกคลุมด้วยเสื้อคลุม

"นี่มันอะไรกัน รีบเอาออกไปซะ"

เสื้อคลุมค่อย ๆ เลื่อนหลุด เผยให้เห็นมุมหนึ่งของโกศอัฐิ

พอเห็นชื่อที่อยู่บนโกศอัฐิ แม่บ้านก็ชะงัก สีหน้าตกตะลึง

นี่มันชื่อของลูกสาวเซิ่นหรูซวงไม่ใช่เหรอ?

เซิ่นหรูซวงดึงเสื้อคลุมให้แน่น แล้วหันหลังเดินจากไป

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ชายหาดไม่ไกลจากที่นั่น

เซิ่นหรูซวงกอดโกศอัฐิไว้ในอ้อมแขนแน่น แล้วเดินลงไปในทะเล

ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่

"กั่วกั่ว ไม่ต้องกลัวนะ ถึงแม้จะไม่อยู่แล้ว แม่ก็จะอยู่กับหนูตลอดไป"

น้ำทะเลค่อย ๆ กลืนร่างของเธอจนมิดทั้งตัว

...

ที่งานแต่งงาน

เว่ยอวิ่นลู่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกจากห้องพักในชุดเดรสยาวสีแดงไวน์ งดงามราวดอกไม้ยามแย้มบาน ท่วงท่าอ่อนช้อยสง่างาม

"จือเหยียน แขกกำลังรออยู่ ออกไปดื่มอวยพรกันเถอะนะ"

เว่ยอวิ่นลู่ยื่นมือเรียวยาวสีขาวนวลไปหาเขา

"ครับ" ซิงจือเหยียนมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน มือใหญ่จับมือนุ่มนวลของเธอไว้ แล้วจูงเธอออกจากห้องพัก

ทันใดนั้น ผู้ช่วยส่วนตัวของซิงจือเหยียนก็พุ่งเข้ามา สีหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด

"ท่านประธานซิง เซิ่นหรูซวงกระโดดทะเลจบชีวิตตัวเองครับ"

สีหน้าของทุกคนพลันชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างไม่ใยดี "เซิ่นหรูซวงบ้าบออะไร คุณซิงเลิกกับเธอไปนานแล้ว จะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณซิงอีก อย่ามาขัดแข้งขัดขาหน่อยเลย ไม่เห็นเหรอว่าวันนี้เป็นวันสำคัญแค่ไหน?"

แต่ในวินาทีนั้นเอง ร่างสูงของซิงจือเหยียนกลับก้าวเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าเคร่งเครียดจนดูน่ากลัว เขาจ้องมองผู้ช่วยอย่างเย็นชา "คุณพูดว่าอะไรนะ?"

เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ คล้ายจะกลบความรู้สึกบางอย่างในใจ "เป็นไปไม่ได้น่า เซิ่นหรูซวงโกหกอีกแล้วใช่ไหม? ผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างเธอ ไม่มีทางตายง่าย ๆ หรอกใช่ไหม?"

เสียงของผู้ช่วยสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด "คุณซิง เป็นเรื่องจริงนะครับ ทีมค้นหาเพิ่งพบร่างของคุณในทะเล แล้วก็..."

"แล้วก็โกศอัฐิของลูกสาวเธอด้วย..."

ในสายตาของทุกคน ซิงจือเหยียนคือคนที่ไม่มีวันสะเทือนใจเพราะผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด แต่ในตอนนั้น สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง คิ้วขมวดแน่น ดวงตาคมเข้มจ้องมองไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย

ทุกคนพากันเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนใด ๆ ต่างมองหน้ากันไปมาด้วยความตกใจ

มีเพียงเว่ยอวิ่นลู่ที่รีบวิ่งเข้าไป คว้ามือของซิงจือเหยียนไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลและความอาลัย

"จือเหยียน..."

ซิงจือเหยียนไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เขาสะบัดมือออก แล้วเดินจากไปอย่างช้า ๆ

เว่ยอวิ่นลู่หน้าทอดสีในทันที