Episode 11

EPISODE 11

หลังจากที่พี่เคนส่งฉันกลับมาบ้านใหญ่ ฉันก็โดนกักบริเวณตามที่เขาเคยสั่งไว้กับลูกน้อง โดนกักบริเวณในที่นี้ไม่ได้หมายถึงไม่ให้ออกจากบ้าน แต่หมายถึงไปเรียนแล้วต้องกลับบ้านให้ตรงเวลา โรงเรียนเลิกตอนไหนต้องกลับตอนนั้น ห้ามมีเลตแม้แต่นาทีเดียว

และตอนนั้นฉันก็ได้เรียนรู้อีกหนึ่งอย่างเกี่ยวกับพี่เคนว่า...ห้ามผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเขา พี่เคนไม่ชอบคนโกหก บางทีอาจเข้าขั้นถึง ‘เกลียด’ คนโกหกเลยก็ได้...

เพื่อนใหม่ที่ย้ายเข้ามาเรียนเป็นคนไทยอย่างที่ไรอันพูดจริงๆ เขาเป็นเด็กนักเรียนผู้ชายหน้าตาจัดว่าดีในระดับหนึ่งมีชื่อว่า ‘พิสุทธิ์ เอกดำรงค์’ มีชื่อเล่นว่า ‘พีท’ แต่ฉันชอบเรียกเขาว่า ‘ลูกพีช’ มากกว่ามันฟังดูแล้วน่ากินดี เอ๊ย! น่ารักดีต่างหาก

แต่ที่น่าเศร้าใจก็คือ ซันญ่ากับคิตตี้ต้องย้ายไปเรียนที่บ้านเกิดของพวกเธอ ผู้ปกครองของพวกเธอทำเรื่องให้แล้ว ซันญ่าต้องบินกลับระหว่างอินเดียกับลาว เพราะมีปัญหากับทางบ้าน ส่วนคิตตี้นั้นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายพ่อนั้นเสียชีวิตจึงต้องกลับประเทศอังกฤษและเรียนต่อที่นั่นเลย

ตอนนี้เพื่อนในกลุ่มจึงเหลือแค่ฉัน ยูโกะ ไรอัน และลูกพีชเพียงเท่านั้น และหลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ก็ผ่านมาแล้วสามปีจนตอนนี้จะเข้าปีที่สี่แล้ว ตอนนี้พวกเราสี่คนก็อยู่กัน ‘เกรด 9’ และอย่างที่เคยบอกไปในตอนแรกๆ ถ้าอยู่ในโรงเรียนประเทศไทยฉันก็อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 แล้ว

เรื่องราวต่อจากนี้ของฉันก็ไม่มีอะไรมาก แค่พวกเราสี่คนยังเป็นเพื่อนรักกัน สนิทกันเหมือนเมื่อหลายปีก่อนก็แค่นั้นส่วนเรื่องของพี่เคน ฉันกับเขาก็เข้าใจกันดีแล้ว...แต่กว่าพี่เคนจะหายโกรธ ก็ใช้เวลาหลายอาทิตย์อยู่เหมือนกัน และอย่างที่บอกไปตอนนี้ฉันอายุสิบห้าปีแล้ว อยู่ในช่วงวัยรุ่น มันก็ต้องมีอยากรู้อยากลองบ้าง...

ส่วนพี่เคนก็เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น ตอนนี้พี่เคนอายุยี่สิบเอ็ดปีแล้ว อีกแค่หนึ่งถึงสองปีพี่เคนก็จะเรียนจบปริญญาตรีแล้ว แต่เวลาว่างพี่เคนมักจะกลับมาเยี่ยมฉัน และมามี๊แด๊ดดี้เสมอ เพราะพี่เคนอยู่หอพักแทนที่จะซื้อบ้านอยู่เองน่ะ

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมภาคเรียนที่ 2 ของโรงเรียนที่ฉันศึกษาอยู่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนนี้ฉันคงอยู่กับพี่เคน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่ว่าพี่เคนไม่อยากอยู่กับฉัน หรือว่าฉันไม่อยากอยู่กับเขา แต่เป็นเพราะเขาไม่ค่อยมีเวลาว่างเหมือนก่อนเข้ามหาลัยต่างหาก แต่ถึงอย่างนั้นฉันกับเขาก็คุยกันเกือบทุกวัน โดยส่วนมากฉันจะเป็นฝ่ายโทร.ไปหาเขามากกว่า และก็ส่วนน้อยที่เขาจะเป็นฝ่ายโทร.มาเอง

ตอนนี้ฉันก็อยู่บ้านใหญ่ ซึ่งส่วนมากมามี๊กับแด๊ดดี้จะไม่ค่อยอยู่บ้านกันสักเท่าไหร่ ท่านมีงานสำคัญที่ต้องจัดการอยู่ตลอดเวลา ถึงอย่างนั้นท่านก็ไม่ได้ปล่อยให้ฉันเหงา ท่านยังโทร.มาหาสลับกับกลับมาอยู่บ้านบ้าง แต่ท่านก็สั่งให้คนที่บ้านคอยดูแลฉันตลอดเวลา

“เย็นนี้ว่างกันหรือเปล่า เราไปกินไอติมกันมั้ย”

ฉันถามเพื่อนในกลุ่มที่นั่งล้อมวงคุยกันเรื่องสัพเพเหระทั่วไป ลามจนไปถึงเรื่องของคิตตี้กับซันญ่าด้วย โดยส่วนมากแล้วเพื่อนจะบ่นคิดถึงกันเสียมากกว่า ถึงแม้พวกเราจะไม่ได้เจอสองคนนั้นตัวเป็นๆ เหมือนเมื่อก่อนแต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกเราจะไม่มีช่องทางการติดต่อกันเลย คิตตี้กับซันญ่ายังเล่นไลน์กันเหมือนเดิม แต่ช่วงนี้ทั้งสองเงียบหายไป แต่อีกสักพักคงจะติดต่อมา

“ยูโกะกับไรอันมีงานคู่ต้องทำส่งเซนเซย์ ต้องส่งวันศุกร์นี้แล้วด้วย...เอาไว้วันหลังได้มั้ย ซันไชน์ไปกับพีทสองคนก่อนได้หรือเปล่า” ยูโกะที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันบอกขึ้นมา ก่อนจะหันไปยิ้มไปให้ไรอันด้วยสายตาหวานปนเขินอาย ...แปลกสองคนนี้มันชักยังไงๆ อยู่น้า

“...อืม วันนี้ลูกพีชว่างหรือเปล่าล่ะ มีงานไหม”

ฉันทำท่าคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปถามลูกพีทที่นั่งอยู่ข้างฉัน ถึงเขาจะนั่งอยู่ข้างฉันจริง แต่เขาก็เอาแต่นั่งทำงาน จะร่วมวงคุยกันด้วยก็ตอนเป็นเรื่องงานเท่านั้นแหละ พูดง่ายๆ ลูกพีชเป็นเด็กเรียนหัวกระทิคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

“มีงานที่ต้องแก้นิดหน่อย ใครจะไปเหมือนเธอ ที่พอได้งานมาปุ๊บก็ทำงานส่งเซนเซย์ในเวลาก่อนกำหนด แถมยังทำถูกต้องเกือบทุกครั้งอีก...” ลูกพีชพูดกับฉัน เวลาที่เขาพูดออกมาทีไรมันเหมือนเขาแขวะฉันตลอดเวลาเลยนี่สิ เพราะฉะนั้นฉันถึงชอบเขาเวลาที่เขาเงียบและทำงานมากกว่า ที่เขาเปิดปากพูดออกมาแต่ละครั้งเสียอีก

“เราก็แค่เข้าใจที่เซนเซย์สั่ง แค่นั้นเอง” ฉันบอกลูกพีชเสียงกลั้วหัวเราะ และนั่นทำให้เขาทำหน้าเหมือนเบื่อโลกตอบกลับมา ก่อนจะหันไปสนใจงานของเขาต่อไป ตัดเพื่อนในกลุ่มออกไปจากความสนใจของเขาอย่างถาวร แล้วแบบนี้ฉันก็อดไปกินไอติมน่ะสิ

ตอนนี้เราพักเที่ยง ก่อนจะเข้าเรียนภาคบ่าย โรงเรียนนี้จะมีเวลาให้เด็กนักเรียนทุกคนได้พักสมอง ก่อนจะกลับไปเรียนอีกครั้ง จะว่าไปก็คล้ายๆโรงเรียนในประเทศไทยเหมือนกัน แต่ที่นี้เน้นเรื่องการศึกษาหนักกว่า เวลาเรียนในห้องโต๊ะเรียนแต่ละคนจะแยกเดี่ยวออกมาเหมือนการนั่งสอบ ไม่ได้นั่งเป็นกลุ่ม เป็นคู่เหมือนเด็กไทย

16.10 น.

“กลับบ้านดีนะๆ ลูกพีช!”

ฉันที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนกับลูกพีชสองคนก่อนหน้านี้ บอกคนตัวสูงที่แยกตัวเดินออกไป เพราะทางกลับบ้านของเขากับฉันมันคนละทางกันน่ะ เราจึงแยกกันตรงหน้าโรงเรียนเหมือนเมื่อก่อน ส่วนยูโกะกับไรอันนั้นกลับไปก่อนที่ฉันจะเดินออกมาถึงหน้าโรงเรียนเสียอีก จะว่าไปสองคนนี้เดี๋ยวนี้นั้นชอบทำตัวลึกลับ ไปไหนมาไหนก็ชอบไปด้วยกัน ถ้าคนใดคนหนึ่งหายอีกคนก็ต้องหายไปด้วย

“อืม เธอก็เหมือนกันนะ!”

ลูกพีชบอกแค่นั้นก็เดินหายไปกับผู้คนที่เดินปะปนกันไปมา ฉันที่ยังไม่อยากกลับบ้าน คิดว่าวันนี้จะไปหาพี่เคนที่บ้านพักที่ฉันกับเขาเคนพักด้วยกัน เมื่อคืนตอนที่คุยกันเห็นเขาบอกว่าเขากลับมาอยู่ที่นั่นได้สองวันแล้ว และที่ไม่เข้าไปนอนบ้านใหญ่นั่น เป็นเพราะเขามีงานที่ต้องทำหลายอย่างต่อให้เสร็จ

เมื่อนึกถึงหน้าพี่เคนแล้วก็ทำให้ฉัน หลุดยิ้มออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้ เดี๋ยวนี้ฉันชอบนึกถึงเขาบ่อยๆ เวลานึกถึงเขาทีไรฉันจะมีกำลังใจในการทำการบ้าน และงานที่เซนเซย์สั่งทุกที บางทีฉันว่าอาจจะบ้าก็ได้เนอะ แต่ช่างเถอะ วันนี้ฉันจะไปหาพี่เคนให้ได้

ยังดีที่บ้านพักของพี่เคนกับโรงเรียนฉันนั่น มีระยะทางที่ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่ ฉันจะเดินเล่นไปเรื่อยๆจนถึงบ้านของพี่เคน ระหว่างเดินเล่นฉันก็คุยเล่นกับเพื่อนในแชทไปด้วย ทั้งเรื่องงานและเรื่องทั่วไปแบบไม่เจาะจง แต่แล้วอยู่ๆในหัวฉันก็มีความคิดหนึ่ง แวบเข้ามาให้สมองของฉัน

...อยู่ดีๆก็อยากกลับประเทศไทยขึ้นมา อยากเจอ ‘คุณพ่อ’  ป่านนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้างนะ จะดีใจหรือเสียใจที่รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่ ‘บ้านบรรพกาล’ แล้ว ฉันไม่อาจเดาใจท่านถูกเลย เวลาเจอท่านที่ไร ท่านชอบทำหน้าเย็นชา ถึงแม้เวลาพูดคุยกับฉันและคนทั่วไปจะเป็นน้ำเสียงทุ้มนุ่มในแบบของเขาก็ตาม แต่ฉันคิดว่าป่านนี้ท่านคงมีความสุขกับครอบครัวของท่านไปแล้ว อาจจะดีใจเสียด้วยซ้ำที่ไม่มีตัวภาระอย่างฉันอาศัยอยู่ที่นั่น

แต่ยังไง ก็อยากกลับไปประเทศไทยอยู่ดี อาจเป็นเพราะฉันผูกพันกับที่นั่นมากกว่าที่นี่ ถึงแม้ที่นี่จะทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ แต่มันก็แทนกันไม่ได้หรอก ฉันว่าจะคุยกับแด๊ดดี้เรื่องนี้ เดินมาไม่นานฉันก็มาถึงบ้านที่พี่เคนอาศัยอยู่ บ้านหลังนี้ยังเหมือนเดิม ยังมีสภาพเหมือนเดินอย่างตอนที่ฉันเคยอยู่กับพี่เคน

ว่าแต่พี่เคนมีแขกหรือ? ทำไมมีรองเท้าวางอยู่หน้าบ้านสองคู่ล่ะ แถมยังเป็นรองเท้าของผู้หญิงซะด้วย แบบนี้จะเข้าไปดีไหมนะ แต่ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้วเข้าไปหาเขาสักหน่อยดีกว่า