Share
Chapter 24
Kaugnay na kabanata
This Time We'll Never End Chapter 25
My birthday came.Sa mansyon namin ang venue. It was a grand party.Ayaw ko sana ng masyadong bongga na party kaso sina Daddy at Mommy, nagpumilit. Gusto raw nilang makabawi lalo na at panay ang business trips nila nitong mga nakaraan at lagi akong naiiwan sa condo o sa mansyon namin. They arrived two days ago, just after my finals, kaya nagdesisyon kaming maghiwalay muna ng tulog ni Conrad. We hated parting pero kailangan. 'Di nga kami halos magbitawan sa yakapan at halikan noong hinatid niya ako sa mansyon, few hours before my parents came home. He let me be with my parents, for now, alam niyang miss na miss ko na rin sila. Sa Condo siya nag-stay.I brought some of his shirts para kahit papaano ay matiis ko ang mga araw na wala sa tabi niya- kahit nangako kaming laging mag-uusap sa video call. Pero iba pa rin talaga pag magkasama kami. I kept missing him. I missed cuddling and kissing him before we sleep. And of course, our sexy time. Hindi na nga ako makapaghintay mamaya para mak
This Time We'll Never End Chapter 26
Namayani ang sandaling katahimikan sa loob, habang ang puso ko ay nagwawala at tanging ang nakabibinging dagundong nito ang aking naririnig. Gulong-gulo ang isipan ko. Pigil-hininga akong nag-aabang sa susunod na mangyayari. Ayo'kong mag-isip ng kung anu-ano sa narinig ko kanina. Ayo'kong isipin na... dahil sa paghihiganti ay kaya niya lang ako binalikan. Mahal niya ako, iyon ang sabi ni Conrad. At lagi niya iyong pinatutunayan sa bawat araw na magkasama kami, kahit noong wala ako sa kanyang tabi. Tama, hindi ko narinig nang buo ang kanilang pag-uusap kaya hindi ko siya dapat na husgahan dahil lang sa huling narinig. Maya-maya'y narinig ko ang mabigat na buntong hininga ni dad. It was just a sigh, ngunit ang emosyong taglay niyon ay tumagos sa puso ko. Tila ako nilukob ng lungkot at nakaramdam ng guilt. Nanikip ang dibdib ko. Namuo ang luha sa aking mga mata ngunit pilit ko iyong nilabanan. "We knew it. Kaya itinago namin sa'yo si Amorah. Siya lang ang meron kami na hindi makukuha
This Time We'll Never End Chapter 27
Amorah's POV 3 years later... "Sige na, honey. Pagbigyan mo na'ko. Matagal na naman 'yong huli eh," pakiusap niya sabay hila ng ilang beses sa braso ko. Para tuloy akong mahihilo sa ginawa niya. Pairap at naiinis ko siyang nilingon para maramdaman niyang seryoso talaga ako at ayaw ko nang gawin ang request niya lalo na sa lugar na pangyayarihan niyon. Pero gano'n talaga eh, masyadong nakakatawa tingnan ang napakalalaki at guwapo niyang mukha pero nakanguso na parang bata! Nangingiti ako pero ayaw kong ipakita sa kanya kaya tumikhim muna ako bago nagsalita, "No, Dwight. Ayo'ko na. The last time we did it-" I stopped and turned my head to look at the two kids I just heard giggling, Adie and Abby, who are now happily eating their snacks from the picnic basket their yayas prepared. Nakaupo sila sa mini chair kaharap ang round mini wide table nila, sa malawak at maberdeng hardin ng mansyon, kung saan nakapatong ang picnic basket at glasses of orange juice ng dalawa. They sat side by si
This Time We'll Never End Chapter 28
Halos mapatalon ako sa aking kinatatayuan, napahawak pa ako sa dibdib sa gulat. I instantly glared at him nang makabawi. "Lintik naman, papatayin mo ba ako sa gulat, ha?" singhal ko. Pinanlakihan ko pa siya ng mata, pero ang loko, tinawanan lang ako like my burning glares are a joke. "Kape pa more! 'Yan tuloy ang daling nerbiyosin!" Mas sinamaan ko pa siya ng tingin kahit hindi niya iyon kita, but I know he knew how I looked and how pissed I am right now. Ayaw na ayaw ko pa naman sa lahat ang ginugulat ako. I saw him shyly mouthing sorry sa taong nasa likuran ko, tapos ay sa iba pang direksyon. Nang tingnan niya akong muli ay pigil-tawa niyang itinikom ang bibig. Problema nito? Tinaasan ko siya ng kilay saka humalukipkip. Napansin siguro niyang nauubusan na ako ng pasensya kaya tumikhim siya at pilit na nagseryoso kahit may itatawa pa. "Sorry na, masyado ka kasing kabado eh," kinuha niya ang kamay ko at inangat iyon. "Tingnan mo oh, wala na tayo sa Amerika pero itong kamay mo mal
This Time We'll Never End Chapter 29
Ramdam ko ang unti-unting pagluwag ng paghawak ko sa malamig at kulay gintong siradura ng pinto. Nanginginig ang mga kamay, nagtatalo ang isip at puso. Hindi ko maitatangging tumagos iyon sa puso ko at gusto kong maniwala sa lahat ng sinabi niya. He looked for me, for 3 years? He went everywhere the letters were sent from these 3 d*mn years? So that means... He went to the 6 countries I have sent the letters from, carried by the trusted people of my grandfather, to ask a random stranger in return of money, to drop my letters to a post office, just to find me? Really? I gasped at the thought. Ang pag gapang ng nagtatalong guilt at lungkot sa aking puso ay nagresulta sa paninindig ng aking balahibo sa braso at kumalat sa buo kong katawan na siyang tila nagpapalambot sa mga tuhod ko. Imagining him, looking for me everywhere, desperately, with such helpless and longing expression, made me think how cruel I was to him. Bumalong ang masagang luha mula sa aking mga mata. But part of
This Time We'll Never End Chapter 30
We made love. Yes, we made love, not had s*x.The bond we shared a while ago was out of love, and not just carnal desires.We made love for the longest time we have ever done it.INAANTOK kong iminulat ang aking mga mata. Pagod ang katawan ko ngunit naroon ang saya at kapayapaan sa buo kong sistema. I smiled then sighed happily.Una kong naaninag ang elegante at puting blinds ng sliding window ng kwarto. Sirado na iyon mula noong magising ako pagkatapos ng anxiety attack ko, dahilan kung bakit hindi ko matukoy-tukoy kung ano'ng oras na sa bawat mulat ko.Tanging ilaw na nagmumula sa mga sulok ng nakausling kisame ng kwarto ang nagbibigay liwanag sa buong silid.Hapon na kaya? O gabi na? Kumalam ang sikmura ko pero kaya ko pa naman.Tahimik ang buong lugar dahil sound proof ang condo. Maririnig lamang ang mumunting ingay sa labas tuwing pupunta sa balcony, tanaw ang matatayog na gusali sa paligid nito. Makukulay na ilaw ng buhay na buhay na syudad naman sa gabi. The condo is on the 1
This Time We'll Never End Chapter 31
Binaling ko ang tingin sa puting blinds ng kwarto. Kinurap-kurap ang mata upang matigil na sa kakaluha. Ewan at hindi matapos-tapos ang mga luha ko tuwing naaalala ang kahapon. Nakakainis isiping pagod ang katawan ko, maliban sa mga mata kong ito. Maging ako ay nagulat sa mga nasabi. Hindi ko na napigilan pa ang sarili na isumbat sa kanya ang mga iyon. That was 6 years ago, ngunit sariwa pa sa aking isipan na parang kahapon lamang. But that wasn't supposed to be what I should ask or say right now, d*mn it! At paano ko pa siya tatanungin tungkol sa pakay ko, kung ngayon pa lang, nagpatong-patong na lahat ng mga hinanakit ko sa kanya? Sa sarili ko... at sa lahat? Not that wala akong nagawang pagkakamali sa kanya. Ewan kung bakit ganito ang nararamdaman ko. He asked for forgiveness when we met again 3 years ago. He asked for it over and over again, at ewan kung bakit ito lumalabas sa akin ngayon? Dahil ba kailan ko lang naalala ang lahat? Dahil ba hindi ko matanggap na baka kaya ga
This Time We'll Never End Chapter 32
We decided to go to my parents' mansion the next day. Gabi na pala kasi nang magising ako dahil sa pagod.I was right when I thought he's already awake and bathed because of his aftershave smell. He even had himself a new haircut which surprised me. He looked so fresh and hot with his undercut.We made love over and over again, literally na ihi at kain lang ang break, kaya kahit ngayon ay pagod pa rin ako, pero kaya pa naman.Kararating pa lang ng sinakyan naming kotse ni Conrad sa mansiyon ay agad nang nagsilabasan ang mga katulong at bodyguards upang salubungin ang pagdating namin, na para bang kilala na nila kung kaninong sasakyan ang dumating. I was surprised to see them with all smiles.Huling lumabas ang aking yaya at parents ngunit nakangiti na ang mga ito, at lalo lamang lumapad ang mga ngiti nang makita ang sasakyan namin na nakapasok na ng gate.Dwight was among them. Though, I don't know how he got here, I was relieved to see him here kaysa sa kung saan-saang hotel na maaar
Pinakabagong kabanata
- This Time We'll Never End Conrad's POV Part 4
- This Time We'll Never End Conrad's POV Part 3
- This Time We'll Never End Conrad's POV Part 2
- This Time We'll Never End Conrad's POV Part 1
- This Time We'll Never End Chapter 34
- This Time We'll Never End Chapter 33
- This Time We'll Never End Chapter 32
- This Time We'll Never End Chapter 31
- This Time We'll Never End Chapter 30
