บทที่ 7 หนีไม่พ้น

ห้องสมุดยามเย็นเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงแอร์ที่แผ่วเบากับแสงไฟขุ่นมัวที่เริ่มจางลงตามเวลา

มีนานั่งอยู่ในมุมลึกสุดของห้อง ใกล้ชั้นหนังสือที่แทบไม่มีใครเดินผ่าน โต๊ะไม้ตรงนั้นให้ความรู้สึกเหมือนเป็นที่หลบซ่อนตัวจากโลกภายนอกได้ชั่วคราว

หนังสือเรียนคณิตเปิดอยู่ตรงหน้า แต่เธอไม่ได้อ่านจริงจัง มือแค่พลิกหน้ากระดาษช้า ๆ ขณะที่สายตาเหม่อลอยไปไกล

ไม่ใช่เพราะไม่เข้าใจบทเรียน แต่เพราะหัวใจยังไม่สงบพอจะรับอะไรเข้ามาได้ เธอแค่อยากอยู่คนเดียว ไม่ต้องเจอ ไม่ต้องพูด และไม่ต้องรู้สึก

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังใกล้เข้ามา เธอชะงัก เงยหน้าขึ้นอย่างระแวดระวัง เงาทอดผ่านหน้าโต๊ะ บดบังแสงไฟเหนือศีรษะ

ดนุยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีคำทัก ไม่มีรอยยิ้ม สายตาของเขานิ่งสงบแต่แน่วแน่ จนเธอไม่แน่ใจว่าเขามาเพราะตั้งใจหรือบังเอิญ

“มีอะไร?” เธอถามเรียบ ๆ ไม่หลบสายตา

“เปล่า เดินผ่านมา แล้วเจอเธอ” เขาตอบเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ

เธอกลับไปมองหนังสือ พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่ภายในใจกลับปั่นป่วน ราวกับทุกอย่างที่พยายามซ่อนไว้ถูกเขาเปิดออกหมดแล้ว

เขาเดินอ้อมมาฝั่งตรงข้ามโต๊ะ หยิบแว่นตาของเธอขึ้นมาหมุนเล่นด้วยปลายนิ้ว

“ขอคืนเถอะ อย่ามาเล่นแบบนี้” เธอยื่นมือไปคว้า แต่เขาหลบอย่างง่ายดาย แล้วยังสวมมันเข้ากับหน้าตัวเองอย่างหน้าตาเฉย

“แล้วเธออยากให้ฉันเป็นใครล่ะ?” เขาเลียนเสียงกวน ๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“พอเถอะ!” เธอลุกพรวดขึ้น เท้าสะดุดขาโต๊ะจนเสียหลักเซไปข้างหน้า

มือเธอปัดโดนกองหนังสือที่วางซ้อนกันอยู่จนร่วงลงมาดังกราว

“โอ๊ย!”

เสียงหลุดออกจากปากเมื่อข้อเท้าพลิกจากการเหยียบหนังสือ เธอล้มลงนั่งพับเพียบ หายใจแรง พยายามไม่ให้แววตาเผยความเจ็บ

ดนุเข้ามาช่วยโดยไม่พูดอะไร เขาทรุดตัวลงข้าง ๆ ตรวจดูข้อเท้าเธออย่างรวดเร็ว

เธอพยายามลุกเอง แต่ยิ่งขยับ ความเจ็บก็ยิ่งชันขึ้นจนแสดงออกมาผ่านสีหน้า

“ไม่ต้องช่วย ฉันโอเค...”

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่โอเคเลย” เสียงของเขาราบเรียบ แต่หนักแน่น

เธอยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็ช้อนตัวเธอขึ้นมาเต็มสองแขน เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ พวงแก้มสองข้างร้อนวูบ

“เดี๋ยวก่อนสิ! ฉันเดินเองได้!”

“อย่าดื้อ” เขาพูดสั้น ๆ 

ห้องสมุดเงียบสนิท ทุกก้าวที่เขาเดินพาเธอผ่านแถวหนังสือเหมือนเสียงในหัวเธอจะดังขึ้นเรื่อย ๆ

ทำไมต้องเป็นเขาอีกแล้ว?

ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่มั่นคงเวลาที่เขาอยู่ใกล้?

เขากำลังจะทำให้เธอสับสนอีกแล้วหรือเปล่า...

ห้องพยาบาลอยู่ไม่ไกล แต่การเดินทางดูเหมือนยาวนานเกินไป

เขาวางเธอลงบนเตียงข้างหน้าต่างที่เปิดรับลมจาง ๆ จากด้านนอก ก่อนจะเดินไปหยิบถุงเจลเย็นจากตู้เล็ก แล้วกลับมาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ

มือหนาวางเจลประคบอย่างเบามือ สายตาจับจ้องอยู่แค่ข้อเท้าของเธอ ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมา

เธอมองเขานิ่ง ๆ แล้วพูดเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่เธอเองก็ไม่เข้าใจดีนัก

“ทำแบบนี้เพราะอะไร...เพราะเราสองคนต่างมีผลประโยชน์ด้วยกันใช่ไหม?”

เธอไม่ได้ถามเพื่อเอาคำตอบ เธอถามเพราะกลัวว่าคำตอบนั้นจะจริง

เขาเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง ไม่พูดทันที แล้วค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้ ลมหายใจเขาเฉียดแก้มเธอ กลิ่นโคโลญจาง ๆ ทำให้เธอต้องกลั้นใจนิ่ง เสียงของเขาต่ำ ชิดหู

“ครั้งนี้...เธอหนีฉันไม่ได้อีกแล้วมีนา ไม่ว่าเธอจะหนีไปไหน ฉันจะตามเธอไปทุกที เหมือนเงาตามตัว