เข้าสู่ระบบแชร์
9 หมั้นหมาย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-21 09:42:17
บทล่าสุด
กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์ 96 ต้องมีคนรับผิดชอบ
ความรู้สึกนี้ราวกับถูกโรยเกลือใส่แผลครั้งแล้วครั้งเล่า อวี๋เสิ่นเฉินตำตาตำใจนางอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนน่าระอา...“เอาไว้ค่อยว่ากัน ตอนนี้เจ้ากลับบ้านก่อน แม่ออกมานานแล้วคาดว่าสักพักพ่อเจ้าคงเรียกหา”“แต่ว่าข้า...”“หลิวเอ๋อร์ แม่สั่งเจ้าว่าอย่างไร”ฟางลี่หลิวขมวดคิ้วตั้งท่าจะเถียงแต่เมื่อเจอแววตาปรามจากคนรัก นางก็ตอบเสียงอ่อย “เสิ่นเฉิน ข้าไปนะ”“อืม”“ชักช้าพิรี้พิไรนัก” ฟางเหยียนเสียงแข็งใส่บุตรสาวอีกคั้ง คราวนี้ฟางลี่หลิวชักสีหน้าใส่ทันที“ท่านแม่น่ะ!”อวี๋เสิ่นเฉินจึงแกะมือนางแล้วถอยห่างช่วยพูดอีกแรง “กลับเข้าบ้านไปก่อนเถอะ แล้วข้าจะคุยกับแม่ข้าถึงเรื่องของเรา”“แน่นะ”“แน่สิ”“เจ้าสัญญากับข้าแล้วนะ” นางเสียงอ่อนลงเริ่มโอนอ่อนเพราะคำพูดบุรุษหนุ่มและดวงหน้าเข้มที่พยักขึ้นลงแทนคำตอบ“เช่นนั้นข้าไปก็ได้” “ข้าไปนะ”“อืม”นางยิ้มหวานส่งให้ ก่อนที่จะตัวปลิวไปตามแรงลากจูงของมารดาที่ก่อนไปยังส่งสายตาพิฆาตมาให้อวี๋เสิ่นเฉินถอนหายใจโล่งอก มองตามสองแม่ลูกก้าวฉับๆ ตามกันไปจนลับซอกตึกด้วยแววตาหม่นหมอง สีหน้าเหนื่อยหน่ายฉายชัดอย่างปิดไม่มิด เขาเงยหน้าส่งสายตาคมกริบไปยังกำแพงสูงที่เต็มไปด้วยมอสเ
กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์ 95 รักมากย่อมผิดหวังมาก
บุรุษหนุ่มจึงชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนเอ่ย “ข้าสัญญากับนางแล้วว่ากลับมาจะซื้อขนมมาฝาก”“ก็บอกว่าลืมก็ได้”“ไม่ได้ คำพูดก็เหมือนสัญญาที่ต้องรักษา เจ้าแค่เอาไปให้นางก็ถือว่าช่วยให้ข้าไม่เสียผู้เสียคนนะ อาหลิว”“ก็ได้” นางค้อนขวับพลันคว้าห่อผ้ามาใส่ไว้ในอกเสื้อ แล้วบ่นต่อ “ครั้งนี้ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเจ้าจะมีน้ำใจต่อกัน นะ มิเช่นนั้นข้าก็ต้องหึงหวงพวกเจ้าสองคนไม่เลิกรา”“ข้าสัญญา”ฟางลี่หลิวสบตาคนรักที่ได้แต่พยักหน้ายิ้มบางๆ เขาก้มลงประทับริมฝีปากนางแผ่วเบาครู่หนึ่งจึงผละออก“ไปได้แล้ว”“อืม... ข้าไปนะ”อวี๋เสิ่นเฉินพยักหน้าน้อยๆ มองตามดรุณีงามค่อยๆ เดินห่างออกไปส่วนฟางลี่หลิวนั้นถึงกับลิงโลดเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นางกำลังใจฟูเพราะความอ่อนโยนของเขาช่างจับใจนาง ทำให้นางเคลิบเคลิ้มจนลืมสิ้นผิดชอบชั่วดีอีกทั้งหน้าตาของวงศ์ตระกูลที่ต้องแบกรับไว้ก็มิอาจรั้งไว้ได้นางยอมแล้ว...ยอมทุกอย่างเพื่อคนผู้นี้...ยอมทั้งใจ...ทั้งกาย...แต่ทว่า...“หลิวเอ๋อร์!”เสียงกรีดแหลมจรดลงกลางใจดรุณีงามจนรีบหันขวับไปหาคนที่ห่วงใย เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นมิได้หลบหนีหายไปไหน ไม่นานก็ปรากฏร่างอวบอัดของมารดา
กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์ 94 อิจฉา
เสิ่นเฉินพูดจบก็หันหลังกลับไปทางเดิม แต่ไม่ทันได้ไปอย่างใจก็ถูกน้ำเสียงตัดพ้อดักทางไว้อีก“คิดจะเดินหนีข้าอีกแล้วรึ!” นางตวาดอย่างคนเอาแต่ใจแล้วไพล่หาเรื่องต่อ “อย่าหาเรื่องทะเลาะกับข้าเพราะถิงถิงนะ ข้าไม่ยอม”“ถิงถิงมาเกี่ยวอะไร”“ก็เจ้าน่ะ...” ฟางลี่หลิวเอ่ยเพียงนั้นก็ยั้งไว้ จะให้พูดได้อย่างไรว่านางได้ยินเขาละเมอเรียกชื่อน้องสาวบุญธรรมของนางช่างน่าโมโหเสียจริงๆเมื่อใดกันที่นางจะก้าวพ้นจากการเป็นเงาของฟางถิงถิง น้องสาวบุญธรรมที่หาควรคู่กับเสิ่นเฉินแม้แต่หัวนอนปลายเท้าก็หามีไม่ ยังริอาจมาเทียบชั้นกับนาง“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบให้เจ้าถามถึงนาง”“ข้าถามถึงในฐานะเพื่อนก็เท่านั้น เจ้าน่ะคิดมาก” เขาเสียงอ่อนลงแล้วรวบมือเล็กๆ มากุมก่อนจะดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ามาใกล้กดจูบเบาๆ หนึ่งที “หากข้าไม่มีใจต่อเจ้าข้าคงไม่ทำเช่นนี้”“เจ้าจะบอกว่าที่ทำไปนั้นเพราะรักข้าหรือเพราะที่แท้เห็นข้าเป็นตัวแทนใคร”“ไม่มีหรอกน่า” อวี๋เสินเฉินหลบตาวูบก่อนตอบ “เจ้าอย่าคิดเล็กคิดน้อยเลย” “ก็แล้วข้าควรคิดหรือไม่เล่า” นางน้ำเสียงออดอ้อนขึ้นมาทันทีที่ถูกเอาใจ ขณะสบดวงตาอวี๋เสิ่นเฉินที่เพ่งมอง ยิ่งเขาทำท่าทีอึ
กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์ 93 หึงหวงแม้กระทั่งน้องสาว
ถึงแม้ภายในคฤหาสน์จะมีเรื่องคอขาดบาดตายเกิดขึ้น แต่ฟางลี่หลิวที่อยู่ด้านนอกกลับยังไม่รู้เพราะมัวแต่พลอดรักอยู่กับอวี๋เสิ่นเฉิน นักดนตรีหนุ่มรูปงามแห่งเหลาบุปผาที่ชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่เลื่องลืออีกทั้งยังเป็นคนรักของที่มีสถานะต่ำชั้นกว่าฟางลี่หลิวเพราะอวี๋เสิ่นเฉินเป็นบุตรชายคนเดียวของอวี๋เหลียนเถ้าแก่เนี้ยเหลาบุปผา เพราะความหลังเก่าก่อนของมารดาทำให้เขากับฟางลี่หลิวถูกกีดกัน แต่คนอย่างฟางลี่หลิวหรือจะยอมแพ้ นางที่นิสัยดื้อรั้นยังคงลักลอบพบปะกับเขาเป็นประจำ และครั้งนี้ก็เช่นกันที่อวี๋เสิ่นเฉินใจอ่อนยอมอยู่สองต่อสองกับนางในโรงเตี๊ยมเก่าๆ ท้ายตรอกเจ็ดที่แสนห่างไกลผู้คน“เจ้ายังไม่พอใจอีกรึ ลี่หลิว”“ยัง ยังไม่ ไม่มีวันพอ” นางกระซิบเสียงแผ่วแล้วระดมจูบริมฝีปากหนาหวานฉ่ำรสรักไม่ลดละ“ข้าว่าดึกมากแล้วนะ เจ้าควรกลับไปได้แล้ว”“ไม่กลับ กว่าข้าจะได้อยู่สองต่อสองกับเจ้าก็ยากลำบากจะแย่แล้ว”“วันหน้าก็ยังมี” “แต่ข้าแทบมิอยากรอแม้แต่ชั่วยามเดียว” นางไม่เพียงปฏิเสธความหวังดีของคนรักแต่ยังดื้อรั้นอีกอวี๋เสิ่นเฉินพรูลมหายใจอึดอัดก่อนจะดันร่างระหงที่คร่อมทับเขาอย่างกระหายขึ้นแล้วเบี่ยง
กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์ 92 ช่วยชีวิต!
“คุณหนูรองดื้อรั้นจะเก็บฝักบัวให้คุณหนูใหญ่ ก็เลย ก็เลยตกลงไป เป็นข้าเองเจ้าค่ะ ที่มิได้ดูแลคุณหนูให้ดี...” เชียนเอ๋อร์หรือจูลี่เชียนลูกสาวคนเดียวของจูชิงเอ่ยเพียงนั้นก็ยกแขนเสื้อปิดหน้าร่ำไห้ “หากคุณหนูเป็นอะไรไปข้าจะทำยังไง”“ใจเย็นๆ” ผู้บิดาปลอบ“อ้าว! ที่แท้เป็นคุณหนูรองหรอกรึ” สาวใช้อาวุโสถามหน้าง้ำ“ใช่แล้ว ก็ต้องเป็นคุณหนูรองของข้า หรือจะเป็นคุณหนูใหญ่ไปได้เล่า”“โธ่เอ๊ย เช่นนั้นก็ช่างเถอะ นางโลดโผนออกปานนั้น ข้าว่าไม่นานคงขึ้นมาจากน้ำได้เอง”“เอ๊ะ! ป้า!”จูลี่เชียนรู้ดีว่านางไม่ถูกชะตาฟางถิงถิงเป็นทุนเดิมเพราะบังอาจตีเสมอคุณหนูใหญ่ผู้เป็นที่รักของนาง แต่ก็มิกล้าแสดงออกมากนักเพราะเกรงใจพ่อบ้านใหญ่ที่ให้ความเอ็นดูคุณหนูกำพร้าอยู่เสมอ “นี่มิใช่เวลามากความ ข้าว่ามัวแต่ทะเลาะเบาะแว้งมิทันการคุณหนูจมน้ำกันพอดี”จูลี่เชียนได้ฟังก็ยู่หน้าพลันชี้มือไปกลางสระที่มีร่องรอยกระเพื่อมของน้ำเป็นวงกว้างก่อนละล่ำละลักต่อ “แต่... แต่ว่ามี... มี มีคน... คน ชะ... ช่วย...”“ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดเถอะลูกพ่อ ระวังโรคลมชักของเจ้ากำเริบ” พ่อบ้านว่าพลางตบบ่าลูกสาวอย่างร้อนใจก่อนหันไปตวาดบ่าวชายร่างบึกบึนที่
กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์ 91 กวางน้อยตกน้ำ
ทางด้านกวางน้อยเนื้ออ่อนที่ไม่รู้ตัวว่าจะถูกเหยี่ยวทะเลทรายจอมวายร้ายจับกิน ยังคงง่วนอยู่กับการเก็บฝักบัวอย่างสนุกสนาน “คุณหนูขึ้นมาเถิด ระวังจะตกเรือนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอกเชียนเอ๋อร์ ข้าต้องเก็บฝักบัวให้หลิวเอ๋อร์ก่อน” ฟางถิงถิงเอ่ยพลันเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้วัยใกล้เคียงกันกับนางร้องเสียงหลงห้าม “โธ่! ให้เด็กๆ เก็บให้แทนเถิดนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอก หากเก็บไม่ถูกใจ มีหวังพวกเจ้าถูกหลิวเอ๋อร์ดุเอา เห็นทีไม่ดีแน่” ดรุณีน้อยว่าพลางก้มหน้าก้มตามองหาฝักบัวขนาดพอเหมาะทั่วทั้งสระเต็มไปด้วยบัวสีขาวบานสะพรั่งไม่ต่างจากฝักบัวอวบงามที่ชูช่อรออยู่ นางค่อยๆ เลือกอย่างพิถีพิถันจนเจอที่หมายตา แต่ทว่ามันช่างไกลสุดมือเอื้อม“อีกนิดเดียว โธ่! เชียนเอ๋อร์ เจ้าจับเรือให้ข้าที ข้าจะเอื้อมไปเด็ดฝักบัวดอกนั้น”“แต่มันไกลมากนะเจ้าคะคุณหนู!”“เถอะน่า เจ้าก็รอบนศาลาแล้วผูกเชือกกับเรือให้ข้า ข้าอยากเอามันไปให้หลิวเอ๋อร์ ถ้านางเห็นต้องดีใจมากแน่ๆ”นางว่าพลางค้อมตัวไปข้างหน้า มือหนึ่งเกาะกาบเรือแน่น อีกมือเอื้อมสุดปลายมือแต่คว้าได้แต่ลม“โอ๊ย! ไกลไป ข้าเอื้อมไม่ถึง เจ้าปล่อยเชือกอีกนิดสิเชียน
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูไร้ค่าที่ถูกทอดทิ้ง
เทียนสื่อ11.5K viewsยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน127.6K viewsทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น30.6K viewsท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ
หลันซานอวี่130.8K viewsย้อนเวลากลับมาทวงแค้น
นิ่งเฟยหรง101 viewsองค์หญิงสองสามี
ไฉ่เฉิน / หลานจิง / ราตรีฝนพรำ / เกนไลซี / ไนยาดา1.4K viewsทะลุมิติไปเปลี่ยนนางร้ายในนิยายยุค80
moonlight -mini1.5K viewsชายาตัวร้ายขององค์ชายใหญ่ผู้คลั่งรัก
ปังจัง4.5K views
