ตอนที่ 21 เหตุการณ์ที่พยายามจะลืม

[เช้าวันต่อมา...ณ บ้านเช่า]

“แม่รอลูกทั้งคืน ไม่เป็นอันหลับอันนอน ทำไมเนย์ไม่โทรบอกแม่ก่อนลูก ว่าเนย์จะค้างบ้านเพื่อน แล้วนี่เนย์นอนดึกหรือลูก ทำไมดูเป็นหมีแพนด้าแบบนี้”

กุลทิพย์บ่นลูกสาวของเธอ ซึ่งกลับจากที่ทำงานก็เล่นเอาจวบจนรุ่งของอีกวัน ซึ่งดูจากสภาพของลูกสาวเธอตอนนี้ ราวกับอดนอนมาแรมปี

“เนย์ขอโทษค่ะแม่ พอดีเมื่อคืนทำงานดึก และ เอ่อ หลิวไม่อยากให้เนย์กลับบ้านคนเดียวค่ะ เลยชวนเนย์ไปนอนที่บ้าน ที่เนย์ไม่ได้โทรบอกแม่ เพราะเนย์คิดว่ามันดึกแล้ว เลยไม่อยากรบกวนแม่ค่ะ เนย์ขอโทษแม่นะคะ คราวหน้าเนย์จะไม่ทำแบบนี้อีกค่ะ”

ลัลน์ลลิตไม่มีทางเลือกอื่นใดที่จะทำให้แม่ของเธอสบายใจได้ นอกจากต้องกุเรื่องขึ้นมา ขืนเธอบอกความจริงที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนไปล่ะก็ มีหวังคงได้เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน

“อืม...งั้นลูกก็รีบไปอาบน้ำอาบท่า แล้วมากินข้าวเช้า นี่ชุดอะไรเนี่ย เขาใส่ทำงานกันหรือลูก ทำไมดูโป๊ะจัง ดีนะที่ลูกยังใส่เสื้อคลุมทับกลับมา ไม่งั้นชาวบ้านแถวนี้ คงได้เล่าลือกันหนาหูแน่นอน”

“ค่ะแม่ งั้นเนย์ขอตัวก่อนนะคะ”

ลัลน์ลลิตไม่อาจสู้หน้ากับผู้เป็นแม่ได้นาน เนื่องจากเธอกลัวว่า แม่ของเธอจะเจอพิรุธของเธอเข้า ลัลน์ลลิตออกจากโรงแรมแต่เช้าตรู่ ทันทีที่รู้สึกตัว โดยไม่ได้ปลุกกันต์ธีร์แต่อย่างใด

 ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกันต์ธีร์ที่เกิดขึ้นนั้น เป็นเพียงความผิดพลาด ที่เกิดจากความเมา และจากอะไรบางสิ่ง ที่ลัลน์ลลิตเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เธอกับกันต์ธีร์มีความสัมพันธ์ทางด้านร่างกายต่อกัน

ลัลน์ลลิตไม่อาจเรียกร้อง ถึงความรับผิดชอบจากกันต์ธีร์ได้ ระหว่างเธอกับเขามันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น และยิ่งไปกว่านั้น ลัลน์ลลิตก็ไม่อยากทำให้ชรินทร์ทิพย์รู้ความจริงในเรื่องนี้ ปกติเพื่อนเธอคนนี้ไม่ชอบหน้าเธออยู่แล้ว ก็จะยิ่งเกลียดเธอเข้าไปอีก สุดท้ายลัลน์ลลิตจึงต้องเลือกทางออก โดยการทำเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น และเธอจะต้องลืมเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้

[ห้องอาบน้ำ...]

สายน้ำเย็นรินไหลผ่านร่างอรชร มือบางลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง สัมผัสร้อนยังคงกรุ่นไม่จากไปไหน ลัลน์ลลิตอยากให้เรื่องเมื่อคืน เป็นเพียงความฝัน แต่ทว่า ร่องรอยบอบช้ำเบื้องล่าง เป็นสิ่งย้ำเตือนให้เธอได้รู้ว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน มันคือความจริง

[คฤหาสน์กิจธนะวรกุล]

“นั่นไง ตากันต์มาแล้ว”

เช้านี้คุณหญิงกานต์รวีต้องร้อนเป็นไฟอีกครั้ง เมื่อว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอบุกมาที่บ้าน พร้อมกับนำเรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับลูกชายมาบอก และมันก็ไม่พ้นเรื่องเดิม ที่เธอเองก็ยังแก้ไม่ตกอยู่ในขณะนี้

“กันต์คะ...เมื่อคืน...”

ชรินทร์ทิพย์ไม่อาจหลับตาลงได้ ในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา แผนการที่เธอวางมาซะดิบดี กลับพังทะลายลงไม่เป็นท่า เช้านี้เธอจึงรีบมาติดตามเหตุการณ์ ชรินทร์ทิพย์ร้อนรนอย่างที่สุด

“...” กันต์ธีร์หันมอง แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องพูดอะไร หรือทำอะไรอีกแล้ว เหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมานั้น จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังสับสน ทั้งเขาและลัลน์ลลิตมีความสัมพันธ์กัน ซึ่งน่าเป็นเรื่องยินดีสำหรับเขา แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่เลยสักนิด เพราะความรู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อถูกทิ้งให้ตื่นขึ้นมาเพียงลำพัง

“หนูพราวมุกมาหาลูกตั้งแต่เช้า นี่ลูกไปนอนที่ไหนมา ทำไมถึงกลับเอาป่านนี้ แล้วทำไม...”

“ตอนนี้ผมอยากพักผ่อนครับแม่”

กันต์ธีร์ตอบสั้นๆ โดยไม่สนใจสิ่งใด ความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมเมื่อคืน บวกกับความรู้สึกของเขาที่สูญเสียไป เพราะลัลน์ลลิต เธอไม่เคยแคร์เขาเลยสักนิด ก็คนไม่ได้รักกัน จะเอาอะไร กันต์ธีร์รู้สึกดีใจ ที่เขาคือคนแรกของเธอ บทรักอันร้อนแรงนั้น ทำให้เขามีความสุขมาก แต่มันก็แค่ทางกาย แค่ความสัมพันธ์ชั่วคืนเท่านั้น

“กันต์ไปนอนที่ไหนมาคะ แล้วยัยเนย์ล่ะคะกันต์”

ชรินทร์ทิพย์เอ่ยถามได้ไม่เต็มปากนัก เพราะแผนการที่ล้มเหลวของเธอ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างต้องพังทลายลง

 “...” กันต์ธีร์นิ่ง

“อย่าบอกนะ ว่าลูกไปกับอีนังเด็กนั่น แม่คิดไว้แล้วเชียว ว่ามันจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้”

“แล้วยังไงครับแม่”

“ก็จะยังไงล่ะ แม่ของอีนังเด็กนั่นน่ะสิ บุกมาที่บ้านของเรา มาเรียกเงินกับแม่ ว่าลูกไปยุ่งวุ่นวายกับลูกสาวของมัน ร้ายนักเชียว อีนังพวกนี้ ทั้งแม่ทั้งลูก”

คุณหญิงกานต์รวีใส่ไข่ไปทั้งแผง เพื่อที่จะทำให้บุตรชายของเธอลามือจากคนพวกนั้น เธอไม่สนใจ ว่าสิ่งที่เธอเป่าหูลูกชายจะเป็นจริงหรือไม่

“แม่ของเนย์หรือครับ?”

กันต์ธีร์ฉงนใจกับสิ่งที่แม่ของเขาบอกเป็นอย่างมาก เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เท่าที่กันต์ธีร์สัมผัสมา แม่ของลัลน์ลลิตไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน

“กันต์ต้องเชื่อคุณหญิงป้านะคะ ความจริงแล้วพราวมุกก็ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้นะคะ ไม่อยากให้กันต์กับเนย์ต้องผิดใจกัน พราวมุกเห็นว่าทั้งเนย์และกันต์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ถ้าไม่พูดกันต์เองก็จะไม่มีทางทันเกมของสองแม่ลูกนั้นนะคะ”

“ใช่! จริงอย่างที่หนูพราวมุกพูดนะลูก ลูกจะโดนคนพวกนั้นหลอกได้นะ”

“...” กันต์ธีร์นิ่ง จะเป็นได้ได้ยังไงกัน

“ตอนแรกพราวมุกคิดว่ายัยเนย์ อาจจะแค่ร้อนเงินธรรมดา คิดว่าจะแค่เอาไปรักษาพ่อที่ป่วยซะอีก แต่พอฟังเรย์เล่าว่า เนย์ขอมาทำงานกับเรย์ และ เอ่อ เนย์เองอยากจะกลับมารื้อฟื้นความทรงจำ ที่เนย์กับเรย์เคยเป็นแฟนกันค่ะ และอีกอย่างก่อนที่เนย์ จะเข้าไปทำงานกับเรย์ เนย์ก็ขอเบิกเงินล่วงหน้าสามแสนเลยนะคะกันต์”

“ลูกฟังที่หนูพราวมุกพูดหน่อยก็ดีนะกันต์ ยังไงแม่ก็อยากให้กันต์คิดให้ดีๆ ถ้าผู้หญิงเขารักและชอบเราจริง ก็คงไม่ทำแบบนั้นแน่นอน ดูสิหลอกกันต์ไม่ได้ ก็เลยไปคว้าอีกคน”

“...”

“ถ้ากันต์ไม่เชื่อ ก็ลองถามหลิวดูสิคะ ขนาดหลิวยังน้อยใจเลยนะคะ ที่เวลาเกิดปัญหายัยเนย์ไม่คิดถึงหลิว เอ่อ และกันต์เองเหมือนกันใช่มั้ยคะ ทำไมต้องให้เรย์ช่วย ถ้าไม่มีใจให้กัน พราวมุกคิดว่ายัยเนย์อาจจะรักเรย์นะคะ กันต์จำไม่ได้เหรอคะ สองคนนี้เขาเคยคบกันอยู่พักนึงเลยนะคะ”

ในเมื่อแผนการแรกเมื่อคืนใช้ไม่ได้ผล ชรินทร์ทิพย์ก็งัดแผนสองขึ้นมาใช้ทันที มันจะต้องมีสักทาง ที่จะทำให้เธอกำจัดนางมารร้ายนั่น ออกจากชีวิตของกันต์ธีร์เสียที

“อืม...พราวมุกมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหม กันต์ขอตัวก่อนแล้วกัน”

คำบอกเล่าของชรินทร์ทิพย์และแม่ของเขา กันต์ธีร์เองก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร เพราะถ้าลัลน์ลลิตมีใจให้กับกันต์ธีร์ รักเขาอย่างที่เขารักเธอ ลัลน์ลลิตก็คงไม่ทิ้งเขาไปโดยไม่บอกกล่าวสักคำ ทั้งที่พึ่งผ่านค่ำคืนมาด้วยกัน สิ่งนี้น่าจะเป็นคำตอบได้ดีที่สุด สำหรับกันต์ธีร์