ตอนที่ 29 ความทรงจำที่พยายามรื้อฟื้น

“ค่ะ ยินดีค่ะ”

ลัลน์ลลิตตอบกลับ หลังจากสติสัมปชัญญะของเธอกลับมาเกือบร้อยเปอร์เซนต์แล้ว ‘แกก็คงไม่รู้จักฉันไปแล้วสินะกันต์’ ลัลน์ลลิตรู้สึกถึงท่าทีของอีกฝ่าย ที่ทำเหมือนกับไม่ได้รู้จักกับเธอเลย

          “นี่ท่านรองประธาน มีอะไรจะคุยกับคุณเนย์ก็เชิญได้เลยนะคะ เพราะตอนนี้คุณเนย์ได้เข้ามาเป็นแอมบาสเดอร์ของบริษัทเราแล้วค่ะ”

          “เอ่อ ครับ ผมคงไม่ต้องคุยกับคุณลัลน์ลลิตแล้วมั้งครับ เพราะเธอเป็นระดับมืออาชีพแล้ว งานนี้ก็คงไม่น่าห่วงครับ”

          กันต์ธีร์อยากรู้จริงๆ ว่าทำไมลัลน์ลลิตถึงไม่โต้กลับเขาเหมือนอย่างเคย หรือเป็นเพราะว่า เธออาจจะรู้ตัวว่าตัวเองทำผิดต่อเขาหรืออย่างไร

          “อ่อค่ะ งั้นก็ดีค่ะ ดิฉันถ่ายเซตสุดท้ายเสร็จพอดีค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนก็แล้วกันนะคะ”

ลัลน์ลลิตเห็นท่าทีอีกฝ่ายเข้า เธอก็เลยตอบกลับเขาไปเช่นกัน ‘ตอนนี้แกคงจะลืมฉันไปจริงๆ แล้วสินะกันต์’

          “เอ่อ...เอางั้นเหรอคะ”

ผู้จัดการฝ่ายโฆษณารู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ นะ

          “เสร็จแล้วเหรอครับ...พอดีเลยครับ ใกล้เที่ยงแล้ว ผมขอเชิญคุณลัลน์ลลิตรับประทานอาหารมื้อกลางวันเลยล่ะกันครับ หวังว่าคุณคงไม่มีคิวงานต่อนะครับ”

          “มีค่ะ ดิฉันมีคิวช่วงบ่ายค่ะ ใช่มั้ยหลิว” ลัลน์ลลิตหันไปกระซิบเพื่อนสาว เพื่อเป็นตัวช่วยสำหรับเธอ

          “เอ่อ อ๋อ ใช่ค่ะ มีช่วงบ่ายสองโมงอีกคิวค่ะ”

          “แต่นี่มันยังเหลือเวลานะครับ เชิญครับ”

กันต์ธีร์มัดมือชกทันที เขาแค่อยากรู้ว่าเพื่อนเขาคนนี้ ลืมเขาไปแล้วจริงๆ

          “แต่ว่า”

          “ไปนะคะคุณเนย์ ท่านรองประธานอยากจะคุยงานด้วยค่ะ พี่ให้ทางทีมงานจองโต๊ะสั่งอาหารเรียบร้อยค่ะ ใช้เวลาไม่นานค่ะ นะคะ”

          “เอาไงแกหลิว แกพูดสิ”

ลัลน์ลลิตหาตัวช่วยในการปฏิเสธนัดครั้งนี้

          “ไปก่อนเนย์ จำเป็น เดี๋ยวฉันไปด้วย ไม่ต้องห่วง”

          “...”

          [เวลาต่อมา...ณ ร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุดหรู]

          “เอ่อ คุณปานวาดคะ แล้วคนอื่นๆ ล่ะคะ”

นิชาภัทรต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเธอกับลัลน์ลลิตมาถึงโต๊ะอาหารแล้วพบว่า มีเพียงสำหรับสองที่นั่ง ‘ตายแน่ไอ่เนย์’

          “อ่อ พอดีท่านรองประธานประสงค์ที่จะคุยกับคุณลัลน์ลลิตเป็นการส่วนตัวค่ะ แล้วเอ่อคุณหลิวเอง คงมีเวลาให้คุณเนย์คุยกับท่านรองประธานนะคะ”

          “คุณปานวาดหมายถึงให้หลิวไปนั่งอีกโต๊ะเหรอคะ”

          “แกจะไปไหนหลิว นั่งเป็นเพื่อนฉันสิ”

          “คุณหลิวเชิญทางนี้สักครู่ค่ะ พอดีพี่จะคุยเรื่องสัญญาค่ะ”

ผู้จัดการฝ่ายโฆษณารู้งานทันที ท่านรองประธานน่าจะสนใจดาราสาวคนนี้เข้าให้แล้ว แต่เอ๊ะ! ท่านรองประธานมีคู่หมั้นแล้วนี่

          “แกรอฉันนี่นะเนย์”

          “หลิว” ลัลน์ลลิตรู้ชะตากรรมของตัวเองทันที

          [เวลาผ่านไปราวห้านาที]

          “ขอโทษนะครับ พอดีติดสายด่วนครับ เลยให้คุณลัลน์ลลิตรอนาน หวังว่าคุณลัลน์ลลิตคงไม่เป็นไรนะครับ”

          “เอ่อ ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”

ลัลน์ลลิตไม่กล้าสบตากันต์ธีร์ ทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่าขนาดนี้นะ ทั้งที่เมื่อก่อนลัลน์ลลิตไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง หรืออาจเป็นเพราะว่า เธอกับเขาเคยมีเหตุการณ์บางอย่างร่วมกัน

          “งั้นเชิญทานได้เลยนะครับ”

ร่างสูงนั่งลงตรงข้ามโต๊ะอาหารสุดหรูสไตล์อิตาเลี่ยน ที่จัดไว้ในโซนของแขกวีไอพีโดยเฉพาะ

          “ค่ะ...” ลัลน์ลลิตไม่รู้จะเอ่ยหรือตอบกลับอะไรได้อีก กันต์ธีร์จำเธอไม่ได้ หรือว่าแกล้งเธอกันแน่ ถึงทำแบบนี้

          มือบางเย็นเฉียบสั่นเล็กน้อยกำลังตักอาหารใส่ปาก รีบๆ กินไปเดี๋ยวก็เสร็จ ‘นี่คือเหตุผลที่เพื่อนของเธอให้อ่านรายละเอียดก่อนใช่ไหม ถ้ารู้ว่าเป็นกันต์ธีร์ล่ะก็ ลัลน์ลลิตไม่ยอมรับงานนี้อย่างแน่นอน’

          “คุณลัลน์ลลิตอยู่วงการบันเทิงนี้นานหรือยังครับ”

กันต์ธีร์ยิงคำถามราวกับว่า เขานั้นไม่รู้จักเธอ

          “สี่ปีแล้วค่ะ”

ลัลน์ลลิตตอบกลับ เธอคิดว่ากันต์ธีร์ต้องแกล้งเธออย่างแน่นอน ‘แกจะเอาคืนงั้นเหรอกันต์’

          “ผมได้ทราบมาว่า คุณเป็นเบอร์หนึ่งของเมืองไทย กว่าจะได้ตัวคุณมา ก็ยากเหมือนกันนะครับ ทั้งที่ไม่น่าจะยากเลยด้วยซ้ำ”

กันต์ธีร์กลับนึกถึงบทรักอันเร่าร้อน ที่เขากับเธอผ่านค่ำคืนนั้นด้วยความมึนเมา บวกผสมด้วยฤทธิ์ของยา ‘ถ้าเขาไม่ป้องกัน ป่านนี้เธอคงไม่ได้เป็นดาราแล้วสินะ’

          “คุณหมายความว่ายังไงคะ ได้ไม่ยาก”

ลัลน์ลลิตรู้สึกสะดุดกับคำพูดของกันต์ธีร์ ‘แกจะหมายถึงอะไรกันต์’

          “ผมหมายถึง ที่บริษัทได้คุณมาก็ไม่ยากเลย สุดท้ายก็ได้คุณมา ก็ต้องขอบคุณอีกครั้ง ที่ยอมรับข้อเสนอของทางบริษัทเรา”

สายตาคมดุจ้องไปที่ใบหน้าขาวใสอย่างไม่กระพริบ ความสวยของเธอเพิ่มขึ้น สมกับเป็นเบอร์หนึ่งจริงๆ

          “อ่อ มันไม่ยากเลยค่ะ แค่มีเงิน เผอิญบริษัทของคุณเสนอค่าตอบแทนที่สูงมากๆ ดิฉันเลยตัดสินใจได้ไม่ยากค่ะคุณกันต์ธีร์”

ลัลน์ลลิตเชื่ออย่างสนิทใจในทันที ว่ากันต์ธีร์จงใจที่จะแกล้งเธออย่างแน่นอน

          “เงิน เป็นสิ่งที่หอมหวานสำหรับคุณเสมอนะ คุณลัลน์ลลิต”

กันต์ธีร์ไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่เขาคบมาตั้งแต่เด็กจะเป็นเช่นนี้ ความรักที่เขามีให้กับเธอนั้นไม่เคยจางหายไปไหนเลยสักครั้ง เขาไม่อาจลืมรักแรกได้เลย

          “ค่ะ เงิน คือสิ่งที่ดิฉันชอบมากที่สุดค่ะ”

ลัลน์ลลิตพูดพร้อมกับกำลังมองหานิชาภัทร ‘แกไปไหนเนี่ยหลิว’

          “ชอบมากถึงขนาดยอมแลกกับสิ่งที่คุณรักที่สุดเลยหรือเปล่าครับ”

กันต์ธีร์จงใจที่จะเน้นบทสนทนา ความเจ็บช้ำในอดีต มันได้แปรเปลี่ยนเป็นความแค้นขึ้นมาทันใด ‘แกไม่เจ็บอย่างฉัน แกคงไม่มีวันรู้หรอก’ สายตาคมดุจับจ้องไปที่ใบหน้านวล และเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาทันใด บางทีการเอาคืน อาจจะช่วยลบล้างความทรงจำอันเจ็บปวดของเขาลงก็เป็นได้

          “หมายความว่ายังไง! คะ?”

ลัลน์ลลิตพยายามบังคับโทนเสียงของตัวเองไม่ให้ทะยานขึ้น เพราะความโกรธในระดับสิบกับประโยคจิกกัดของเขา

          “คุณคิดว่าผมจำคุณไม่ได้หรือ…เนย์” กันต์ธีร์เลิกเล่นละคร  และเปิดฉากเอาคืนของเขาทันที

          “อ่อ…จำฉันได้แล้วเหรอกันต์!”

ลัลน์ลลิตระเบิดอารมณ์ออกมาเช่นกัน เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้สึกอะไรกับเขา ในเมื่อเขาต้องการเอาคืนจากเธอ ลัลน์ลลิตก็พร้อมเดินหน้าท้าชนเหมือนกัน

          “ผมก็แค่ลองใจคุณก็แค่นั้นเอง ทำไมเหรอครับ คุณโกรธผมหรือไงที่จำคุณไม่ได้”

กันต์ธีร์มองใบหน้านวลเนียนที่กำลังเห่อแดงเพราะอารมณ์ความโกรธของเจ้าตัว ‘มองมุมไหนแกก็งดงามสำหรับฉันเสมอ…เนย์’

          “แกเลิกใช้คำพูดแบบนี้ได้มั้ยกันต์ แกมีอะไรที่ติดกับฉัน ฉันทำอะไรให้แก เคลียร์มาเลย ไม่ต้องมาทำตัวเขย่าขวัญฉันแบบนี้หรอก เพราะมันไม่ใช่นิสัยของแก!”

          “อืม โอเค ในเมื่อคุณเปิดมาแบบนี้ ผมก็พร้อมเปิดเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันอีกต่อไป”

          “อ่อ นี่แกเกรงใจฉันเหรอกันต์”

ลัลน์ลลิตรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ระหว่างเธอกับเขานั้น มันไม่สามารถที่จะพูดได้เต็มปาก ถ้าเธอไม่ได้มีอะไรกับกันต์ธีร์มาก่อน เธอก็คงพร้อมที่จะลุยมากกว่านี้  แต่ทว่าตอนนี้เธอกับเขามันไม่ได้เหมือนเดิมเหมือนคราวครั้งก่อนแล้ว ความเป็นเพื่อนที่เคยสนิทกัน มันไปอยู่ที่ตรงไหน ทำไมความรู้สึกของลัลน์ลลิตไม่ได้คิดแบบนั้นนะ