ตอนที่ 30 เหตุผลของคนพาล

“ในเมื่อคุณจำผมได้แล้ว คุณก็ต้องจำได้สินะ ว่าคุณเคยทำอะไรไว้กับผมบ้าง”

          “เลิกแทนตัวเองแบบนั้นซะที ฉันฟังแล้วมันเหมือนไม่ใช่ตัวแกเลย กันต์”

ลัลน์ลลิตรู้สึกหมั่นไส้ผู้ชายตรงหน้าเธอเต็มแก่ ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ถ้าอยากเลิกความเป็นเพื่อนกับเธอก็พูดให้ชัดเจน หรือมีปัญหาคาใจกับเธอเรื่องอะไร ก็พูดกับเธอได้ ไม่ใช่มาเล่นสงครามประสาทกับเธอแบบนี้

          “จะให้ผมแทนตัวเองว่าไงครับ สถานะไหนดี เพื่อน หรือว่า อดีตคนเคยมีอะไรกัน! อืม...เรียกว่าอะไรนะ คู่นอน หรือว่าผัวเมียดี ล่ะ หรือว่าจะแค่เอากันฟรีๆ ดีนะ”

          “ไอ่กันต์! แก!” ลัลน์ลลิตอารมณ์ขึ้นสูงปรี๊ดทันที

          “อะไรครับ คุณลัลน์ลลิต ผมพูดไม่ตรงใจ หรือขัดใจคุณตรงไหนถึงดูเหมือนไม่พอใจผมครับ อย่าลืมนะครับ ว่าตอนนี้คุณเป็นดาราตัวท็อปของเมืองไทย ไม่ได้เป็นสาวนั่งดริ้งก์เหมือนเมื่อก่อนแล้ว” กันต์ธีร์ยังคงยียวนกวนอารมณ์ของเธอต่อ

          “โอเค งั้น ฉันขอตัวก่อนแล้วกัน ธุระของแกมีแค่นี้ใช่มั้ย”

ลัลน์ลลิตเลี่ยงที่จะไม่ปะทะ เธอรู้ว่ากันต์ธีร์แค่ต้องการเอาคืนจากเธอเท่านั้น  

          “อืม ยังสิ ฉันยังมีเรื่องที่ต้องคุยกับแกอีกเยอะ”

          “อ่อ กลับมาเป็นตัวเองแล้วงั้นเหรอ ฉันปรับอารมณ์ไม่ทันแกเลยนะ อืม จะเอายังไงว่ามาเลย”

          “ก็ไม่ได้มีอะไร ฉันก็แค่อยากจะล้อเล่นกับเพื่อนเก่าก็แค่นั้นเอง อืม หรือว่าจะเป็น ทักทายคนเคยเอากัน ดีมั้ย หืม เนย์”

ใบหน้าคมเชิดขึ้น เพื่อยั่วอารมณ์อีกฝ่ายอีกครั้ง

          “แล้วแต่แกเลย เรื่องนั้น มันจบไปแล้ว แกจะรื้อมันมาพูดทำไมอีกกันต์ แกก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ไม่กลัวพราวมุกจะเสียใจหรือไง ที่รู้ว่าคู่หมั้นตัวเอง เคยเอากับเพื่อนเก่าอย่างฉัน!”

ลัลน์ลลิตไม่ขอเก็บอีกต่อไป เธอไม่สนและไม่แคร์อะไรแล้ว ใช่! อดีตที่ผ่านมาเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่โต้ตอบอะไรได้ แต่ทว่าตอนนี้ เธอไม่ใช่ลัลน์ลลิตคนเดิมแล้ว

          “เก่งนี่ ระยะเวลาสี่ปี ทำให้ชีวิตของแกดีขึ้นมากเลยนะเนย์ แต่ถ้าแกรู้เรื่องฉันกับพราวมุกขนาดนั้น แกช่วยรู้ให้ลึกกว่านี้หน่อย”

          “แกต้องการอะไรจากฉันกันแน่ กันต์”

          “เอาตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ฉันอยากจะเอาแกอีกครั้งว่ะ ฉันยอมรับนะ ว่าฉันติดใจแก บทรักของแกทำให้ฉันลืมไม่ลงจริงๆ แกทำให้ฉันเอาใครต่อไม่ได้เลย แม้กระทั่งพราวมุก เพราะฉะนั้นแกควรรับผิดชอบเรื่องนี้”

สันกรามขบกันแน่น หลังจากที่พูดประโยคสะใจบวกผสมกับเจ็บปวดออกไป

          “ห๊ะ! แกจะบ้าเหรอกันต์”

ลัลน์ลลิตตกตะลึงกับสิ่งที่กันต์ธีร์เผยออกมา ‘นี่ฉันไปทำกรรมอะไรกับแกไว้หนักหนาวะกันต์’

          “ไม่บ้าหรอก ถ้าฉันบ้า แกก็ต้องบ้ากับฉันสิ เราเคยมีอะไรกันกี่รอบ แกคงจำไม่ได้สิ”

          สายตาคมกวาดมองใบหน้านวลเนียนที่ตอนนี้กำลังมีจุดสีชมพูอยู่ตรงพวงแก้ม เพียงแค่มองก็ทำให้ความรู้สึกของกันต์ธีร์เตลิดไปไกล ลัลน์ลลิตกระตุ้นความรู้สึกและอารมณ์ของเขาอย่างรุนแรง โดยที่เธอไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

          “ฉันทำแบบนั้นกับแกไม่ได้แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้น แกกับฉันต่างเมากันทั้งคู่ และน่าจะมีอะไรบางอย่างร่วมด้วย ฉันหมายถึง ฉันกับแกน่าจะโดนวางยาแน่นอน”

จากประสบการณ์และการเติบโตของลัลน์ลลิต ทำให้เธอกลับไปทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต เธอกับกันต์ธีร์อยู่ในแผนการของชรินทร์ทิพย์อย่างแน่นอน

          “แกคิดแบบนั้นมาตลอดเลยสินะ แต่ว่าฉันไม่ได้คิดแบบแกเลยสักครั้ง”

กันต์ธีร์เลี่ยงที่จะเอ่ยถึง ความรักของเขาที่มีต่อลัลน์ลลิต เขาไม่ใช่กันต์ธีร์คนเดิม เธอปฏิเสธรักเขาไปแล้ว ไม่จำเป็นที่กันต์ธีร์จะต้องร้องขอจากเธออีก เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นจากนี้ มันคือการเอาคืนเท่านั้น!

          “ตัวแกเองก็มีพราวมุกอยู่แล้ว อย่าให้ตัวฉันไปสร้างความบาดหมางให้แกกับพราวมุกอีกเลย สิ่งที่มันเกิดขึ้นระหว่างแกกับฉัน ขอให้มันเป็นแค่ความผิดพลาด ตอนนั้นเรายังเด็ก ฉันพยายามลืมเรื่องเหล่านั้นไปหมดแล้ว”

ความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอบอกกันต์ธีร์เลยสักนิด เธอไม่เคยลืมบทรักระหว่างเขากับเธอเลยด้วยซ้ำ ความทรงจำที่ทำให้เธอรู้ว่า ครั้งหนึ่งเธอเคยมีความสุขกับเขามากแค่ไหน

          “ฉันไปต่อกับพราวมุกไม่ได้เพราะแก เวลาฉันจะมีอะไรกับผู้หญิงคนไหน หน้าแกจะลอยมาทุกที เพราะฉะนั้นแกต้องรับผิดชอบกับความรู้สึกของฉัน หรือว่าแกอยากให้พราวมุกรู้ ว่าแท้ที่จริงแล้ว ระหว่างแกกับฉันมีอะไรกันก่อนที่จะหมั้นกับพราวมุก หือ เนย์ แกแน่ใจนะว่าถ้าพราวมุกรู้เรื่องนี้แล้ว แกจะยังจะคิดว่ามันจะเป็นอดีตอยู่อีกมั้ย”

          “อะ-ไอ้!”

          “อะ อะ แกอย่าเรียกฉันแบบนั้นอีกนะเนย์ แกควรจะเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกฉันใหม่ เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนของแกแล้ว อืม แกควรจะเรียกฉันว่าคุณกันต์ หรือคุณกันต์ธีร์ดีมั้ย”

          “ทำไมฉันจะต้องทำตามแกด้วย ในเมื่อแกไม่ได้เป็นอะไรกับฉันนี่ แม้แต่ความเป็นเพื่อน แกก็ไม่ต้องการอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น แกไม่ต้องมาบังคับฉัน เพราะแกไม่ได้มีสิทธิ์ในตัวฉันอยู่แล้ว”

          “ไม่มีสิทธิ์งั้นหรือ”

          เปลวไฟในดวงตาของเขาลุกโชน ความผิดหวังและความน้อยเนื้อต่ำใจพุ่งเข้ามาฉีกกระชากวิญญาณของกันต์ธีร์ในทันใด ‘ฉันคงไม่มีความหมายอะไรกับแกจริงๆ แล้วใช่มั้ย แกถึงพูดแบบนี้’

          “โอเค งั้นก็แล้วแต่แกเลยละกัน แกปฏิเสธฉันวันนี้ พรุ่งนี้แกก็จะได้รู้ ว่าถ้าพราวมุก ไอ่เรย์ หรือแม้กระทั่งไอ่หลิว รู้เรื่องแกกับฉันแล้ว พวกนั้นจะรู้สึกยังไง! แกกับฉันเอากันทั้งที่แกรู้ว่าพราวมุกนั้นคบกันฉันอยู่”

          “แก! แกบ้าไปแล้วกันต์! ทำไมแกต้องเอาเรื่องนี้มาขู่ฉันด้วย ฉันไม่กลัวหรอกนะ ในเมื่อตัวแกเองก็ต้องนึกถึงพราวมุกเหมือนกัน!”

          “แกรู้อยู่แล้วเนย์ ตลอดเวลาที่ผ่านมา พราวมุกไม่เคยมีอิทธิพลต่อฉัน เพราะฉะนั้น ถ้าแกอยากจะลองดีก็แล้วแต่แก เอาล่ะ ฉันหมดธุระกับแกแล้ว ถ้าแกคิดได้ ก็โทรหาฉันแล้วกัน แค่วันนี้เท่านั้นนะ! แต่ถ้าไม่ ฉันก็จบทุกสิ่งทุกอย่างกับแกแค่นี้ โชคดีนะเนย์”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหกฟุต พร้อมกับปรายตามองอีกฝ่าย ก่อนที่จะก้าวออกไปจากโต๊ะอาหาร โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย