(35)คิดถึง

คิดถึง

หว่าหวาเล่าทุกอย่างให้ฉันกับภิสิงห์ฟังว่า เธอได้ให้ ร.ป.ภ บอกกับเทมโปว่าภิสิงห์ไปอังกฤษ เพราะคิดว่าเขาต้องไปหาพี่ชายของเธอที่บริษัทเพื่อถามเรื่องของฉันแน่ และก็เป็นไปตามที่คาดไว้ เทมโปไปที่บริษัทภิสิงห์จริง ๆ และก็หลงกลไปตามฉันที่อังกฤษ ที่สำคัญเขาไปที่นั่นถึงสองเดือนเลยทีเดียว

"ทำไมหว่าหวาถึงคิดว่าเขาจะตามหาแกนล่ะ" พอเล่าจบ ฉันก็เอ่ยถามขึ้นทันที

"...." หว่าหวาไม่ตอบเลือกที่จะหันไปยิ้มกับภิสิงห์

"พี่กับหว่าหวาคิดว่า จริง ๆ แล้วเทมโปรักแกน...."เป็นภิสิงห์ที่พูดขึ้นเขาลอบหายใจเบา ๆ แล้วพูดต่อว่า

"...นายนั่นแค่ไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น" ว่าจบ ภิสิงห์ก็หันมาที่ฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ

"ถ้าเทมโปเจอแกนแล้วขอร้องให้แกนกลับไป แกนจะ...."

"เรื่องระหว่างแกนกับเขามันจบแล้วค่ะ"ฉันแทรกตอบกลับก่อนที่ภิสิงห์จะพูดจบ แล้วก้มลงมองที่ท้องป่อง ๆ ของตัวเอง

"ตอนนี้แผลที่อยู่ในใจของแกนมันเริ่มหายดีแล้ว แกนไม่อยากให้เขากลับมาสร้างแผลใหม่ให้อีก"

"แกนไม่รัก...เทมโปแล้วเหรอ"หว่าหวาเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าฉันสลับกับหน้าท้องที่นูนออกมา

"...."ฉันคลี่ยิ้มเบา ๆ แล้วตอบกลับในใจว่า ยังรัก แต่มันอาจจะน้อยลง ตอนนี้ฉันกลับมารักตัวเองและลูกทั้งสองที่กำลังจะออกมาลืมตามากกว่า

"เฮ้อ.กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้วสินะเทมโป"ภิสิงห์พึมพำเบา ๆ พอได้ยิน

แม้ว่าทั้งภิสิงห์และหว่าหวาจะบอกว่าเทมโปก็รักฉัน แต่แค่เขาอาจจะไม่รู้ใจตัวเอง ถึงจะเป็นแบบที่สองพี่น้องพูด ในเมื่อฉันตัดสินใจออกไปแล้วคงไม่คิดจะกลับไปอีก เพราะก็ไม่รู้ว่าเขารักฉันจริง ๆ หรือต้องการแค่ให้ฉันกลับไปในสถานะเพื่อนที่สามารถมีอะไรกันได้อย่างที่ผ่านมา ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีก

TemPo

ครืนนน ครืนนนน เสียงโทรศัพท์หรูราคาแพงดังเตือนหลายรอบจนชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของต้องพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะตัดสินใจกดรับ

"ฮาโหล"

(ไอ้น้องเวร! มึงมัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่เข้ามาดูผับ)เสียงปลายสายตวาดใส่เสียงดังจนเขาต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู

"พี่รณ ผมฝากดูให้ก่อนได้ไหม"เทมโปเอ่ยเข้าไปในสายด้วยน้ำเสียงอ่อนแฝงความเห็นใจ

(เฮ้อ....)คนเป็นพี่ถอดถอนหายใจเสียงดังจนได้ยิน

(....แล้วมึงอยู่ไหน ไปหาแม่หรือยัง)

"ผะ ผม...ผมอยู่หน้าบ้านออร์แกน"

(ไอ้เทมโป! นี่มึง...) รณยังพูดไม่จบประโยคเทมโปน้องชายก็แทรกพูดขึ้น

"ผมต้องคอยเฝ้าไว้ เผื่อออร์แกนจะกลับมา"

(เฮ้อ..ไอ้น้องเวร! อย่าบอกนะว่าที่กูไปหาที่คอนโดไม่เจอก็เพราะว่ามึงมาเฝ้ารอออร์แกน?)คนเป็นพี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักใจแฝงความเอือมระอาน้องชาย

"ครับ"เทมโปขานรับสายตาจ้องไปที่รั้วบ้านของหญิงสาวที่เขาเคยรังแกทั้งร่างกายและจิตใจมาตลอด แท้จริงแล้ว เขารักเธอ และรักเธอมาตลอด แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะสายไปหรือเปล่าที่เพิ่งจะรู้หัวใจตัวเอง

เทมโปขับรถมาจอดเฝ้ารอออร์แกนที่หน้าบ้านของเธอมาร่วมอาทิตย์ โดยไม่ขยับไปไหน เพราะกลัวว่าถ้าหญิงสาวกลับมาจะไม่เจอเขา

(นี่เป็นคำสั่ง! กลับบ้านเดี๋ยวนี้)

"ผมไม่กลับ" เทมโปสวนกลับราวกับเด็กดื้อรั้น

(ถ้ามึงไม่กลับ กูจะให้คน....) ติ๊ด คนเป็นพี่ยังพูดไม่จบประโยค คนน้องก็กดวางสายซะก่อน

"พี่ไม่เข้าใจผมหรอก"แล้วพึมพำกับหน้าจอโทรศัพท์

เทมโปกดหน้าจอโทรศัพท์เลื่อนไปยังรูปออร์แกนตั้งแต่สมัยที่เขาสองคนรู้จักกันใหม่ ๆ ภายในหัวของเขาก็นึกถึงวันวานที่ได้ใกล้ชิด พูดคุยกับเธอ ทำให้เขาคลี่ยิ้มให้กับรูปภาพในจอพร้อมกับหยดน้ำตา

"กลับมาได้ไหม กลับมาให้ฉันได้บอกว่า ฮึก...."

"...ฉันรักเธอจนหมดใจ"

เทมโปเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจนกระทั่งเขาได้สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกรถ พอลืมตาขึ้นก็พบกับพี่ชายคนรองที่ยืนเคาะกระจกด้วยสีหน้าเข้มดุ

"เปิดประตู"เสียงคำสั่งดังแว่วเข้ามาในรถ ทำให้เทมโปตัดสินใจเปิดประตูก้าวขาออกมาจากรถ แต่ทว่าด้วยความอ่อนล้า ร่างกายที่อดอาหารมาหลายวันทำให้เขาฟุ่บหมดสติลง รณจึงรีบคว้าตัวน้องไว้แล้วสั่งลูกน้องช่วยพาเทมโปไปยังโรงพยาบาล

ชายหนุ่มผมทองค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเห็นเพดานสีขาวก่อนจะกวาดสายตาไปรอบ ๆ ก็พบว่า เรอา ผู้เป็นแม่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเป็นห่วงแฝงความสงสารลูกชายที่เป็นคนเล็กของบ้าน ส่วนอีกมุมก็เป็น ทอร์ช ผู้เป็นพ่อนั่งอยู่บนโซฟาพูดคุยอยู่กับรณคนเป็นพี่ด้วยสีหน้าตึงเครียด

"เทมโป" เรอาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจเมื่อเห็นว่าลูกชายฟื้น ในขณะที่เทมโปพยายามหยัดกายลุกขึ้นแล้วกำลังจะดึงเข็มที่ปักอยู่ออก

"จะทำอะไร" เสียงทุ้มดุของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาที่เตียงพร้อมกับลูกชายคนรอง

"ผะ ผมจะไป...."

"พอได้แล้ว หยุดได้แล้ว.." ทอร์ชแทรกพูดด้วยสีหน้าเข้มดุ แล้วตวัดสายตาไปที่เรอา

"...ไม่สงสารตัวเองก็สงสารแม่แกบ้าง" ในขณะที่คนเป็นแม่นั่งมองลูกชายด้วยน้ำตาคลอเบ้า ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรัก และเป็นห่วงเป็นใย

"แม่..."เทมโปเอ่ยน้ำเสียงสั่น ๆ แล้วโผเข้ากอดมารดาที่เป็นที่รัก

"...ผะ ผมขอโทษครับ" เรอาลูบหัวลูกชายที่ร้องไห้เหมือนกับตอนที่เขายังเด็กที่เคยทำความผิดแล้วต้องรีบขอโทษมารดา ทำให้คนเป็นแม่น้ำตาไหลออกมา

"ตัดใจซะนะลูก" ลูกชายคนเล็กผละจากกอดด้วยน้ำตาอาบแก้ม

"ผะ ผมรักออร์แกนครับแม่"

"บอกเอาตอนนี้ก็สายไปแล้วเทมโป...ออร์แกนไปจากแกแล้ว" ทอร์ชเอือมมาลูบหัวลูกชายด้วยความรู้สึกสงสาร

"เฮ้อ...ทำตัวเองแท้ ๆ" พี่คนรองบ่นพึมพำให้น้องชายแล้วส่ายหน้า

"ออร์แกนเลือกที่จะเดินไปข้างหน้าแล้ว...."

"...ปล่อยเธอไปเถอะนะลูก"

"ส่วนแกก็ปรับเปลี่ยนนิสัยตัวเองซะ จะได้ไม่มาเสียใจ และเจ็บปวดแบบนี้อีก"พอแม่พูดจบ คนเป็นพ่อก็พูดเสริมขึ้น

"ยังไงผมก็คงลืมออร์แกนไม่ได้"

ทั้งคนเป็นพ่อ แม่ และพี่ชายคนรองต่างพากันพ่นลมหายใจออกมา แล้วมองไปยังชายหนุ่มที่ยังมีสีหน้าเศร้าราวกับคนสิ้นหวัง ในใจก็ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือจะสมน้ำหน้าลูกชาย น้องชายคนเล็กของบ้านดี

เทมโปมีอาการไข้สูง ทำให้เรอาต้องเป็นคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด เพราะรู้ดีว่าเทมโปไม่กินยาชนิดเม็ด จึงต้องบอกกับพยาบาล ให้จัดยาชนิดน้ำให้กับลูกชาย เมื่อชายหนุ่มจ้องไปที่ยา ภาพวันที่เขาไม่สบายซึ่งตอนนั้นมีออร์แกนคอยดูแลก็ผุดขึ้นมาในหัว เขารับยามาจากแม่ของตนพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

"คิดถึง" เทมโปพึมพำเบา ๆ แล้วยกกระดกยาชนิดน้ำกิน