ตอนที่ 16 ยามเช้าในอ้อมกอดสามี

ตอนที่ 16 ยามเช้าในอ้อมกอดสามี

เช้าวันใหม่ในบ้านหลังเดิม แต่ทุกอย่างเริ่ม หวานขึ้นทุกวัน แสงแดดอ่อนส่องลอดผ้าม่านลงบนเตียงนุ่ม ลลิน ลืมตาตื่นขึ้นช้า ๆ ในอ้อมแขนอุ่นที่โอบรอบเอวเธอไว้หลวม ๆ

เมื่อก่อนเขาไม่เคยแตะต้องเธอเลย...แต่ตอนนี้กลับกอดเธอแน่นเหมือนกลัวจะหายไป

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของ ธนาธร ยังคงดังอยู่ใกล้หู เธอขยับตัวเล็กน้อย แต่ก่อนที่เธอจะลุกได้ มือหนากลับรัดแน่นขึ้น

"จะหนีไปไหนครับ หืม..." เสียงของเขางัวเงียเล็กน้อย แต่แฝงไว้ด้วยความ เจ้าเล่ห์ ลลินหันกลับไปสบตาเขา

"ฉันจะลุกไปอาบน้ำค่ะ"

"ยังไม่ให้ไป" เขาขยับเข้าใกล้ ปลายจมูกแตะที่ข้างแก้มเธอเบา ๆ "เช้าแบบนี้... อยากกอดเมียก่อน"

ลลินหน้าแดงจัด "คุณธาม!"

เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น "อย่าทำเสียงดุสิครับ คนเป็นสามีน่ะ อยากคลอเคลียเมียตอนเช้าก็ไม่ผิดนี่นา..."

ธนาธรไม่รอให้เธอโต้แย้ง เขาพลิกตัวตะแคงข้าง จัดให้ลลินนอนหันหน้าเข้าหาเขาอย่างแนบชิด มือหนาเลื่อนลงไปลูบไล้แผ่นหลังเนียนอย่างช้า ๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูเธอด้วยเสียงแหบพร่าว่า

"เมื่อคืนคุณเผลอหลับก่อน...วันนี้ผมจะดูแลเป็นพิเศษ"

คำพูดนั้นทำให้ลลินใจเต้นแรง เขาใช้ริมฝีปากที่เพิ่งสัมผัสแก้มเธอไปเมื่อครู่ ค่อย ๆ คลอเคลียลงมายังซอกคอหอมกรุ่น ปลุกเร้าความรู้สึกที่เพิ่งสงบไปให้กลับมาปะทุอีกครั้ง

ลลิน ยอมปล่อยให้ความปรารถนาเข้าครอบงำ เธอโอบแขนรอบคอเขาไว้แน่น ตอบรับสัมผัสที่อ่อนโยนแต่เร่าร้อนในยามเช้า ธนาธร ประทับรอยจูบไปทั่วร่างของภรรยาอย่างช้า ๆ ราวกับกำลังบูชาความงามที่อยู่ตรงหน้า การเริ่มต้นวันใหม่ของพวกเขาไม่ได้มีเพียงแค่แสงแดดและอาหารเช้า แต่ยังมี บทรักที่หวานล้ำ...

หลังอาหารเช้า ธนาธร พูดขึ้นขณะกำลังจัดเนกไทหน้ากระจก "วันนี้ผมไปส่งลินที่บริษัทนะครับ"

ลลิน หันขวับทันที "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนั่งแท็กซี่ไปก็ได้" เธอไม่อยากให้เขาทำตัวเหมือนกำลัง เฝ้าติดตาม

"ไม่ได้" เขายืนยันหนักแน่น "คุณเป็น ภรรยา ผม ผมต้องดูแล"

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยจัดปกเสื้อให้เขาอย่างเคยชิน "จะทำแบบนี้ ทุกวัน เลยเหรอคะ"

"ทุกวัน...และ ตลอดไปด้วย" เขาตอบอย่างไม่ลังเล

พอได้ฟังคำหวาน ๆ จากปากเขา ลลิน ก็รู้สึก อาย จนแก้มแดงจัด และอยากจะรีบไปทำงานให้ไวที่สุด

ความสุขมันเป็นแบบนี้นี่เอง

เธอคิดในใจอย่างเคลิบเคลิ้ม จนแทบ ไม่อยากคิดถึงปัญหา และพายุลูกใหม่ที่กำลังรออยู่ข้างหน้าเลย

ที่บ้านหลังใหญ่โอ่อ่าราวกับ คฤหาสน์ สถาปัตยกรรมสไตล์นีโอคลาสสิกโดดเด่นตระหง่าน ผนังหินอ่อนสีขาวนวลสะท้อนแสงแดดยามบ่าย ภายในโถงรับแขกประดับด้วยแชนเดอเลียร์คริสตัลขนาดมหึมาและเฟอร์นิเจอร์สั่งทำพิเศษ บ่งบอกถึงฐานะที่ร่ำรวยและมีอำนาจ

บ่ายวันนั้นมีแขกมาถึงอย่างไม่ได้แจ้งล่วงหน้า บรรดาคนรับใช้หันมามองด้วยความคุ้นเคย ปาริฉัตร ลูกสาวเพื่อนสนิทของคุณหญิงประภา หรือแม่ของธนาธร ซึ่งเคยเป็นแขกประจำของบ้านหลังนี้ แต่พักหลังเริ่มห่างหายไป

คุณหญิงประภา กำลังนั่งอยู่ที่โถงรับแขก ทันทีที่เห็นใบหน้าสวยหวานของปาริฉัตร ก็รีบยิ้มออกมา "อ้าว หนู ปาริ มาได้ยังไงจ๊ะ"

"คิดถึงน้าน่ะค่ะ เลยแวะมาทักทาย" ปาริฉัตรยิ้มหวาน ก่อนจะยื่นถุงขนมให้ "หนูซื้อของโปรดของน้ามาฝากด้วยนะคะ ร้านเดิมที่น้าชอบเลยค่ะ"

"แหม ขอบใจจ้ะ ยังไม่ลืมว่าน้าชอบอะไรด้วย" คุณหญิงประภารับของอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยถามอย่างห่วงใย "แล้วแม่ของหนูล่ะ เป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวนี้ไม่เห็นมาหาน้าเลยนะ"

"ช่วงนี้คุณแม่ยุ่งนิดหน่อยค่ะ งานเยอะมาก" ปาริฉัตรตอบเรียบ ๆ พร้อมยิ้มนิด ๆ กลบเกลื่อน ในใจแอบ โล่งใจ ที่ผู้ใหญ่ยังไม่รู้เรื่องบริษัทใกล้ล้มละลายของครอบครัวตน นั่นแปลว่า...ข่าวยังไม่รั่วไหล

ไม่นานนัก คนรับใช้ก็ยกถาดกาแฟและของว่างมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟบดใหม่ลอยฟุ้งทั่วโถงรับแขก

"แล้วหนูได้แวะไปหาธามบ้างไหมช่วงนี้?" เสียงของคุณหญิงประภาเอ่ยถามขึ้นระหว่างจิบกาแฟ

คำถามนั้นทำให้ปาริฉัตร ชะงักเล็กน้อย เธอทำสีหน้าสลดลงทันที ก่อนตอบเสียงอ่อน "ไม่กล้าไปหาหรอกค่ะ... ธามอยู่กับภรรยาแล้ว หนูกลัวจะไปรบกวน"

ถ้อยคำนั้นทำให้สีหน้าของคุณหญิงประภาเปลี่ยนไปทันที ถ้วยกาแฟ ถูกวางลงบนจานรอง อย่างแรง กว่าปกติเล็กน้อย แววตาที่เคยอบอุ่นเริ่ม แข็งกร้าว ขึ้น

"ว่าไงนะ..." เสียงนั้นเบา แต่เต็มไปด้วยอารมณ์อัดแน่น ลูกชายเธอ... กลับไปอยู่กับ 'ผู้หญิงคนนั้น' อีกแล้วเหรอ?