ตอนที่ 17 คำขาด

ตอนที่ 17 คำขาด

ลลินไม่เคยคาดคิดเลยว่าชีวิตของเธอจะต้องเดินทางมาถึงวันนี้...วันที่ต้องมานั่งเผชิญหน้ากับมารดาของสามีในร้านกาแฟที่บรรยากาศอึดอัดราวกับไม่มีอากาศหายใจ

“เธอต้องการเท่าไหร่...ก็ว่ามา”

น้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยถาม คือสิ่งที่ตอกย้ำว่าในสายตาของคุณหญิงประภา เธอก็เป็นได้แค่ผู้หญิงหน้าเงินมาตลอด

“คุณแม่คะ...ลินไม่ต้องการเงิน ลินขอแค่ชีวิตที่สงบสุข...ขอแค่อยู่กับพี่ธามค่ะ” เธอตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ

“สงบสุขเหรอ!” คุณหญิงประภาขึ้นเสียง “เธอคิดว่าชีวิตแต่งงานมันเป็นเรื่องของคนแค่สองคนหรือไง ครอบครัวเธอเกาะลูกชายฉันเหมือนปลิงมาสามปี สูบเงินไปเท่าไหร่! ล่าสุด...ธามก็เพิ่งเอาเงินหนึ่งล้านไปตามล้างตามเช็ดหนี้สินให้เธอไม่ใช่หรือไง แล้วแบบนี้จะเรียกว่าชีวิตที่สงบสุขได้ยังไง!”

ลลินจุกจนพูดไม่ออก ทุกถ้อยคำคือความจริงที่กรีดลึกลงในใจ...พ่อกับแม่ที่ไม่ต่างอะไรจากเครื่องสูบเงิน คือปัญหาที่เธอรู้ดีว่าไม่มีวันหนีพ้น

“ถ้าเธอรักธามจริง ก็จงไปจากชีวิตลูกชายฉันซะ ตลอดสามปีที่ผ่านมา ธามต้องเสียชื่อเสียงเพราะเธอมามากพอแล้ว อย่าอยู่สร้างปัญหาให้เขาอีกเลย”

คุณหญิงประภาลุกขึ้นและเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งไว้เพียงลลินที่ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มอย่างเงียบงัน เธออยากจะหนีความจริงตรงหน้านี้เหลือเกิน...แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย

ลลินลากสังขารและหัวใจที่บอบช้ำกลับมาถึงบ้าน ภาพของคุณหญิงประภาและวาจาเชือดเฉือนยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอสูดลมหายใจลึก พยายามปั้นรอยยิ้มที่สดใสที่สุดเมื่อเห็นธาม สามีของเธอนั่งรออยู่

“ไปไหนมาครับ”

คำถามเรียบง่ายที่แฝงด้วยความห่วงใยนั้นราวกับน้ำทิพย์ชโลมใจ หากเป็นเมื่อก่อน...แววตาคู่นั้นคงมองผ่านเธอไปอย่างเย็นชา แต่ตอนนี้มันกลับจับจ้องมาที่เธอเพียงคนเดียว

“ไปนั่งจิบกาแฟเล่นมาค่ะ” เธอกลบเกลื่อนความรู้สึก

“วันหลังชวนผมไปด้วยสิ ช่วงนี้เราแทบไม่มีเวลาให้กันเลยนะ”

คำพูดของเขาทำให้ลลินตัดสินใจทิ้งความอ่อนแอทั้งหมด เธอเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเขา ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามแผงอกแกร่ง ก่อนจะโอบลำคอเขาไว้ แล้วส่งสายตาเชิญชวนอย่างเปิดเผย

“แต่ตอนนี้...เรามีเวลานะคะ” เธอกระซิบชิดใบหู ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

ธามรู้ได้ทันทีถึงสิ่งที่ภรรยาต้องการ เขาอมยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะช้อนร่างบางของเธอขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย พาเดินตรงไปยังห้องนอน

ประตูห้องปิดลง ตัดขาดพวกเขาจากโลกภายนอก ธามโยนเธอลงบนเตียงเบาๆ ก่อนจะตามมาทาบทับอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากร้อนผ่าวบดเบียดลงมาอย่างจาบจ้วงช่วงชิงลมหายใจ มันคือจูบที่ดูดดื่มและเรียกร้อง ปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวของทั้งสองให้ลุกโชน

เสื้อผ้ากลายเป็นสิ่งเกะกะที่ถูกถอด ออกไปอย่างไม่ใยดี ผิวขาวเนียนของลลินปรากฏแก่สายตาคมกริบของสามี เปลวไฟแห่งปรารถนาลุกท่วมร่างของคนทั้งคู่ สัมผัสของเขาร้อนแรงและปรารถนา สร้างรอยสีกุหลาบไว้ทุกที่ที่เคลื่อนผ่าน เธอตอบสนองเขาอย่างไม่ยอมแพ้ กอดรัดและจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความซ่านสยิว

เมื่อร่างกายพร้อม...ธามก็ผสานกายเข้ากับเธอเป็นหนึ่งเดียวอย่างหนักหน่วง จังหวะรักที่เร่าร้อนและดุดันดำเนินไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความต้องการที่เป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน เสียงครวญครางดังประสานไปทั่วห้อง ก่อนที่ทั้งคู่จะทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดพร้อมกัน ร่างกายกระตุกเกร็งและปลดปล่อยทุกหยาดหยดแห่งความรักออกมาจนหมดสิ้น

ธามทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ดึงร่างอ่อนปวกเปียกของภรรยาเข้ามากอดไว้แน่น แม้พายุจะสงบลงแล้ว แต่ไอรักยังคงคุกรุ่นอยู่รอบกาย ในอ้อมแขนนี้...ลลินรู้สึกคิดหนักอยู่ในใจ

ไอ้ลูกเขยตัวแสบมันกล้าดียังไงมาขังเขากับเมียเอาไว้ในบ้านหลังเก่าโทรมๆ แบบนี้ ยังบ่นในใจได้ไม่นาน บอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูก็เข้ามาในบ้าน

“คุณธนากรบอกให้ปล่อยพวกคุณไปได้แล้ว ถ้าพวกคุณยังไม่เลิกสร้างปัญหาอีก จะขังนานกว่านี้”

“ไอ้...” พ่อของลลินพูดคำหยาบออกมา มันกล้ามาทำตัวเป็นศาลเตี้ย แต่ถ้าพูดกันตามตรงๆ ลูกเขยที่เห็นเป็นแค่นักธุรกิจแสนล้าน ความจริงมีอำนาจมากกว่าที่หลายคนเห็น

“พอได้แล้วคุณ เราสู้อะไรคุณธามไม่ได้หรอก ตอนนี้ก็ต้องเก็บตัวเงียบไปก่อนแล้วกัน เราไปหาลิษาก่อน เวลานี้ลูกมันต้องทำงานอยู่ในร้านพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟแน่ๆ”

“ไปกัน”

ณ ร้านกาแฟที่ลิษาทำงาน กลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟคั่วไปทั่วร้าน เธอกำลังง่วนอยู่หลังเคาน์เตอร์ และไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอกับเขาคนนั้นอีก

"พี่คีย์!"

เธอเผลอเรียกชื่อเขาเบาๆ เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในร้าน ช่วงนี้เขามาดูแลโปรเจกต์ออกแบบภายในสำนักงานใหม่ในละแวกนี้ ทำให้เธอได้เจอเขาบ่อยเป็นพิเศษ

"รับเอสเปรสโซ่เย็นหวานน้อย เหมือนเดิมใช่ไหมคะ" ลิษาเอ่ยทักอย่างรู้ใจ พร้อมส่งยิ้มสดใส

"ครับ" คีย์ยิ้มตอบ ดวงตาของเขามีประกายอบอุ่นเมื่อมองท่าทางน่ารักของหญิงสาว

แต่ภาพที่ดูสดใสและเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ นั้น กลับตกอยู่ในสายตาของใครบางคู่ที่เพิ่งจะมาถึงและซุ่มดูอยู่นอกร้าน

"นี่คุณ...ฉันว่าเราอาจจะเจอ 'บ่อเงิน' บ่อใหม่แล้วนะ" สร้อย ผู้เป็นแม่ของลลินกระซิบกับสามี ดวงตาจับจ้องไปยังคีรินทร์อย่างประเมินค่า

"ไอ้หนุ่มนั่นน่ะเหรอ" แสง ผู้เป็นพ่อ หรี่ตามอง "ท่าทางมันจะรวยสู้คุณธามได้หรือไง"

สร้อยพยักหน้าช้าๆ ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างพอใจ "อาจจะไม่เท่า แต่ก็รวยมาก"