ตอนที่10 ทายาทคนแรก

แม้ในใจจะเจ็บปวดรวดร้าวรุนแรงปานถูกเหล็กร้อนจ้วงแทงทุกวัน แต่เฮ่อเหลียนยังคงพยายามคิดในแง่ดีเสมอมา ว่าหลี่ชางยังคงรักนางไม่เสื่อมคลาย นางคิดว่าอย่างน้อยสามีก็ยังรักนาง ถึงแม้ว่าเขาจะรักสตรีอื่นเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน

หญิงสาวคิดด้วยหัวใจที่ยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งยังเจ็บปวดเพราะเขาไม่สร่างซา ก็ยังอดทนอย่างโง่งมเสมอมา

เป็นความจริงที่ว่า บ้านอื่นอาจจะมีสตรีที่ต้องแบ่งปันสามีมากกว่านี้หลายเท่าตัวนัก พวกนางล้วนหน้าชื่นอกตรมไม่ต่างจากนาง

ยิ่งเป็นฝ่ายภรรยาเอกยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกนางต่างต้องรับผิดชอบงานบ้านงานเรือนทุกสิ่ง ดูแลพ่อแม่สามีมิให้ขาดตกบกพร่อง และยังต้องพะวงกับการเก็บอารมณ์อย่างยากลำบาก  มิให้แสดงความหึงหวงออกมา

ซึ่งตัวนางล้วนทำได้ดี นางทำได้ นางต้องทำ...

หญิงสาวหยัดกายลุกขึ้นจากหมอนแล้วอิงร่างบางกับกำแพงข้างที่นอนอยู่เงียบๆ พลางครุ่นคิดไปถึงสตรีบ้านอื่นที่มีชะตาชีวิตเหมือนกัน เพื่อปลอบใจตนเองในคืนเดียวดาย  

คืนที่สามีนางกำลังไปนอนกอดกับสตรีอีกคน...

เวลาแห่งความทรมานคืบคลานผ่านไปอย่างช้าๆ ช่างยาวนานเหลือเกินในความรู้สึก

แต่กระนั้นเช้านี้กลับมีเสียงแทรกจากฮูหยินผู้เฒ่าว่า

เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ดูเถิด...เผลอเพียงพริบตาเดียวท้องของฟางเอ๋อร์ก็ใหญ่โตถึงเพียงนี้ บุตรชายของชางเอ๋อร์ต้องแข็งแรงตัวใหญ่มากเป็นแน่

เฮ่อเหลียนนั่งฟังเงียบงัน นางเพียงชมความชื่นมื่นของผู้อื่นอย่างเย็นชา ภายในหัวใจมีเพียงความเจ็บแปลบเกาะกุมอย่างแน่นหนา ไม่เคยเบาบางลงเลยแม้เวลาเดียว

หลี่ชางแม้สังเกตเห็นนางที่กำลังเผยสีหน้าเศร้าสลด แต่ก็ยังร่วมยินดีกับบิดามารดาของเขา ฝ่ามืออุ่นหนาของเขาจับประคองฟางเอ๋อร์อย่างทะนุถนอม หากแต่ยามค่ำคืนกลับเลือกที่จะเดินมาหานาง

มาร่วมรักกับนางอย่างสุขสม...

นอนกอดนางอย่างสบายอารมณ์เยี่ยงคนเห็นแก่ตัว

เขาเป็นบุรุษเช่นนี้หรอกหรือ? ยามที่สตรีอีกคนไม่สามารถให้ความสุขแก่เขาได้ เขาก็จะเลือกที่มาปลดปล่อยความใคร่กับอีกคนที่หน้าท้องว่างเปล่ากลวงโบ๋

“ข้ารักเจ้า เหลียนเอ๋อร์” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเอ่ยอย่างกระเส่าที่ข้างหูนาง

ยามอารมณ์กระสันของเขาพวยพุ่ง ความร้อนแรงแห่งเพลิงอารมณ์ปรารถนากำลังแผดเผา จนเราสองร้อนเร่าเคล้าคลึงกันและกันเนิ่นนาน เฮ่อเหลียนมักจะได้ยินคำรักนี้จากริมฝีปากอุ่นชื้นก่อนที่หลี่ชางจะประกบแนบจูบลงมาที่กลีบปากนาง

หากเป็นกาลก่อนนางคงสุขจนล้นปรี่ แต่ยามนี้กลับไม่ใช่

แน่นอนว่าหญิงสาวรับฟังด้วยความปวดแปลบในหัวใจ

เป็นครั้งที่เท่าไหร่ นางไม่กล้านับ...

ไม่กี่เดือนต่อมา

คนบ้านหลี่ก็วุ่นวายโกลาหลกันยกใหญ่ เหตุเพราะฟางเอ๋อร์เจ็บท้องใกล้คลอดแทบขาดใจ 

ทั้งนายท่านผู้เฒ่า ฮูหยินผู้เฒ่า และหลี่ชาง ล้วนไปยืนรอต้อนรับทายาทที่กำลังเกิดมาในเรือนของสตรีนางนั้น ทุกคนรอลุ้นอย่างหน้าชื่นตาบาน

หนึ่งวันผ่านไป สองวันผ่านไป เข้าวันที่สาม เสียงกรีดร้องแผ่วจางของฟางเอ๋อร์พลันดังลั่นแล้วเงียบหายไป ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยเสียงเด็กน้อยร้องไห้งอแง

เฮ่อเหลียนมีโอกาสไปยืนรอเพื่อแสดงความยินดีตามหน้าที่ โดยมีสาวใช้ที่ไม่สนิทสักเท่าไหร่คอยจับประคอง

บุตรของฟางเอ๋อร์เป็นธิดาตัวน้อย หน้าตาน่ารักน่าชัง  แต่กระนั้นนายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่ารวมทั้งหลี่ชางกลับแสดงสีหน้าแปลกประหลาด

พวกเขาพากันหุบยิ้มลงและจางหายไปในที่สุด

เฮ่อเหลียนพอจะระลึกได้ แว่วว่าพวกเขาล้วนบอกกล่าวว่าฟางเอ๋อร์จักมีบุตรชายตัวใหญ่แข็งแรง นางได้ยินหลายครั้งหลายครา พวกเขาคิดเพียงว่าอยากได้เด็กชาย หาใช่เด็กหญิงไม่

ชั่วขณะนั้น พลันได้ยินเสียงกรีดร้องออกมาจากห้องของฟางเอ๋อร์

สตรีนางนั้นตื่นมาแล้วพบว่าลูกของตนเป็นเพศหญิง จึงร่ำร้องโวยวายดังลั่น สาวใช้พากันปลอบประโลมแทบไม่ทัน

เฮ่อเหลียนเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ปลดปลง

นางมิได้นึกเห็นใจสตรีนางนี้ เพราะตัวของนางเองก็มีสภาพที่มิได้ดีไปกว่า มิใช่หรือไร?

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ออกจะย่ำแย่กว่าเสียด้วยซ้ำ!

บุตรสาวของฟางเอ๋อร์เติบโตขึ้นทุกวัน หน้าตาจิ้มลิ้มกลมเล็ก พวงแก้มนวลแดง น่ารักน่าชังเป็นที่สุด

เฮ่อเหลียนได้แต่แวะมาเยี่ยมเยือนฟางเอ๋อร์เป็นครั้งคราว และได้อุ้มเจ้าก้อนแป้งเป็นครั้งคราวเช่นกัน

นางได้เห็นฟางเอ๋อร์มีสีหน้าทุกข์ระทมอย่างปิดไม่มิด บางครั้งยังกรีดร้องอย่างเสียสติ ไม่แม้แต่จะคิดอุ้มบุตรสาวของตัวเอง

แน่นอนว่านางไม่มีคำปลอบใจอันใดแม้สักคำ

นางไม่มีสิทธิ์เห็นใจใครทั้งนั้น เพราะตัวนางเองก็ทุกข์ใจอย่างสุดแสนเช่นกัน

หลังจากที่ฟางเอ๋อร์คลอดบุตร แน่นอนว่าต้องอยู่ไฟนานเป็นเดือน หลี่ชางจึงมาหาเฮ่อเหลียนทุกคืน นานเป็นเดือนเช่นกัน

แต่กระนั้นหญิงสาวก็หาได้มีความสุขเฉกเช่นเมื่อสามปีแรกแห่งการแต่งงานไม่

นางร่วมรักกับหลี่ชางด้วยความรู้สึกรัญจวนไม่เปลี่ยนแปลง

หากแต่เพลิงพิศสวาทกลับแผดเผาหัวใจนางให้แหลกเหลวไม่เหลือดีทีละน้อยในทุกวัน

มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...