ตอนที่ 13 อย่าคิดหนี

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จแล้วศศิภัทรก็กลับมาที่ห้องเดิม หญิงสาวมองกระเป๋าเดินทางของตนเองแล้วเปิดมันออก ก่อนจะหยิบเสื้อยืดและกางเกงยีนขึ้นมาสวม

ตอนนี้กระเป๋าสะพายของเธออยู่ที่เจโรมและในนั้นมีทั้งเงินสดและโทรศัพท์ แต่ก็ยังโชคดีที่ในกระเป๋ากางเกงยีนของเธอนั้นมีธนบัตรที่ได้รับทอนมาจากร้านสะดวกซื้ออยู่แปดร้อยกว่าบาทหญิงสาวคิดว่าหนีออกไปจากที่นี่ได้ก็จะโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากใครสักคนที่เจอ

แม้จะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนแต่อย่างน้อยเธอก็ต้องไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืด เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังชัดเจนขึ้นท่ามกลางความเงียบ

หญิงสาวรอจนกระทั่งนาฬิกาบนผนังเป็นเวลาเที่ยงคืน เธอคิดว่าเวลานี้เจโรมคงจะเข้าห้องและหลับไปแล้ว

ศศิภัทรต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ เกาะนี้คงไม่ได้มีแค่บ้านหลังนี้เพียงหลังเดียว หญิงสาวออกมาจากห้องอย่างเงียบที่สุดเธอเดินผ่านห้องกับแขกและถอนหายใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้เจโรมไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมแล้ว หญิงสาวเดินมายังประตูหน้าบ้านแล้วผลักเบาๆ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวยเมื่อประตูเปิดออก

แต่ยังไม่ทันก้าวขาออกจากประตูทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า

“คิดว่าจะหนีผมไปง่ายๆ เหรอซีซี” เจโรมที่นั่งอยู่หลบมุมอยู่เดินเข้ามาใกล้แล้วถามขึ้น

“ใครจะหนีกันคะ” หญิงสาวตกใจที่โดนจับได้แต่ก็รีบแก้ตัว

“ก็คุณไงล่ะซีซี ดึกแบบนี้จะออกไปไหน”

“ฉันจะออกมาดูดาวต่างหาก”

“ออกมาดูดาวแต่ตอนกลางคืนใส่เสื้อยืดกางเกงยีนเลยเหรอ ผมว่าเวลานี้คุณน่าจะอยู่ในชุดนอนมากกว่านะ”

“เพราะฉันชอบนอนชุดนี้”

“ไปหลอกเด็กเถอะนะ กลับเข้ามาในบ้านเดี๋ยวนี้ คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าผมยังไม่อนุญาต”

“คุณเป็นใครถึงมีสิทธิ์มาห้ามฉันล่ะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ฉันจะกลับไปอธิบายให้คุณอนันต์เข้าใจและแต่งงานกับเขา” ตราบใดที่ยังไม่ถึงวันแต่งงานศศิภัทรก็ไม่มีทางยอมแพ้

“ผมเหนื่อยใจกับคุณจริงๆ เลยนะซีซี ก็บอกแล้วพ่อผมไม่มีทางแต่งงานกับคุณเด็ดขาด ภาพถ่ายของคุณกับผู้ชายคนอื่นมันชัดเจนแบบนั้นถ้าผมเป็นพ่อผมก็คงไม่แต่งงานกับคุณเหมือนกัน ถอดใจเถอะนะ”

“แต่นั่นมันไม่ใช่ตัวฉัน มันก็แค่คนหน้าคล้าย”

“คุณจะพิสูจน์ได้ยังไงล่ะว่าแค่คนหน้าคล้าย”

“ฉันคิดว่าถ้าคุณอนันต์ให้โอกาสฉันอธิบาย ท่านจะต้องเชื่อฉันอย่างแน่นอน”

“แต่โอกาสของคุณมันหมดไปแล้วซีซี ยอมรับความจริงแล้วอยู่กับผมที่นี่จนกว่าจะเลยวันแต่งงานไป”

“ไม่ฉันไม่มีทางอยู่กับคุณเด็ดขาด ยังไงฉันก็จะต้องกลับไปแต่งงานกับคุณอนันต์ให้ได้” หญิงสาวพูดอย่างหนักแน่นก่อนจะก้าวขาออกจากบ้านแต่มันก็ช้าไปเมื่อตอนนี้เขาเดินเข้ามาใกล้และคว้าแขนเธอให้หันกลับมาจนร่างของเธอปะทะเข้ากับหน้าอกของเขายังจัง

“นี่คุณปล่อยฉันนะ”

“ปล่อยให้คุณหนีไปง่ายๆ เหรอซีซี กลับไปในห้องเดี๋ยวนี้นี่มันดึกแล้ว”

“ฉันนอนไม่หลับฉันอยากกลับกรุงเทพปล่อยฉันกลับไปได้ไหม”

“ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง ก็บอกแล้วว่าจะให้กลับไปหลังจากเลยวันแต่งงานนี่ก็เหลืออีกไม่กี่วันเองอดทนหน่อยไม่ได้รึไง”

“ฉันชักไม่แน่ใจแล้วนะว่าที่คุณห้ามไม่ให้ฉันแต่งงานกับพ่อคุณเพราะฉันอายุน้อยมากๆ หรือเพราะตอนนี้คุณกำลังสนใจในตัวฉันกันแน่”

“หลงตัวเองเกินไปแล้วนะซีซี ผมเนี่ยนะจะสนใจคุณ”

“ก็ไม่รู้สิคะเห็นห้ามจังเลย คุณแอบคิดอะไรกับฉันหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่มีทางถึงผมจะไม่ใช่คนดีแต่ผมก็คงไม่มีเมียคนเดียวกับพ่อหรอก”

“ฉันก็คงไม่เอาคุณมาเป็นสามีหรอกนะคะ”

“นี่ท้าทายผมอยู่ใช่ไหม”

“เปล่าค่ะฉันพูดความจริงฉันเป็นเมียพ่อคุณแล้วจะเป็นเมียคุณได้ยังไง คนอื่นรู้คงได้อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี”

“ทำไมเหรอซีซีเป็นเมียผมมันน่าอายมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ถ้าให้ฉันเลือกระหว่างคุณกับคุณอนันต์ฉันว่าฉันยอมเป็นเมียพ่อคุณดีกว่านะ”

“คุณจะดูถูกผมเกินไปแล้วนะซีซี”

“ฉันไม่ได้ดูถูกค่ะ ฉันพูดความจริง ถึงคุณจะอายุน้อยกว่าหุ่นดีกว่าแต่ยังไงคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยก็คือคุณอนันต์ค่ะ” หญิงสาวยังคงยืนยันอย่างชัดเจนถึงเจตนาของเธอที่จะต้องแต่งงานกับคุณอนันต์ให้ได้ ยิ่งเธอพูดว่าอยากแต่งงานกับคุณอนันต์มันก็ยิ่งเพิ่มความโมโหในตัวเจโรมมากขึ้น

“แต่เรื่องนั้นมันไม่มีทางเกิดขึ้นหรอกกลับเข้าไปนอนซะแล้ว อย่าคิดจะหนีผมไปอีก”

“คุณคงไม่ขังฉันตลอด 24 ชั่วโมงหรอกนะคะ”

“มันก็ไม่แน่นะถ้าเธอยังดื้อแบบนี้”

“ฉันขอบอกคุณไว้เลยนะถ้าฉันมีโอกาสฉันจะหนีไปจากที่นี่และจะต้องกลับไปแต่งงานกับพ่อของคุณจากนั้นฉันก็จะมีสถานะเป็นแม่เลี้ยงของคุณจำคำพูดของฉันไว้”

“นี่ยังคิดว่าตัวเองจะไปจากที่นี่ได้อีกเหรอซีซี”

“แน่นอน ตราบใดที่ยังไม่ถึงวันแต่งงานฉันก็จะต้องกลับกรุงเทพให้ได้ เชื่อก็คอยดูสิ”

“คุณรู้มั้ย ผมเป็นคนชอบเอาชนะด้วยสิ ยิ่งเห็นคุณเดือดร้อนกระวนกระวายอยากกลับ ผมก็ยิ่งรู้สึกสนุก”

“คุณมันโรคจิตแย่งได้แม้กระทั่งเมียพ่อ”

“ตอนแรกก็ไม่คิดอยากจะแย่งหรอกนะ แต่ตอนนี้ชักอยากรู้แล้วว่าคุณมีดีอะไรพ่อผมถึงอยากแต่งงานด้วย” เจโรมดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เขายิ้มเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของศศิภัทร

“ปล่อยฉันนะคะ ฉันง่วงแล้วอยากจะกลับไปนอน”

“เมื่อกี้คุณบอกเองว่านอนไม่หลับและอยากออกมาดูดาว ผมจะพาไปดูไหมล่ะ พาไปให้ถึงสวรรค์เลยคุณจะได้รู้ว่าผมกับพ่อใครมันทำให้คุณถึงสวรรค์ได้ดีกว่ากัน”

“มันจะเกินไปแล้วนะ รู้ไหมฉันคือว่าที่แม่เลี้ยงของคุณนะ”

“เอาน่า ขอผมลองหน่อยเผื่อจะติดใจแล้วยอมปล่อยให้คุณกลับไปแต่งงานกับพ่อของผม จากนี้เราก็จะอยู่กันแบบสามคนผัวเมียไงล่ะ ผมว่าคงวสนุกพิลึก”

เพี๊ยะ!!!!....

เสียงฝ่ามือของศศิภัทรกระทบลงบนใบหน้าของเจโรมอย่างจัง

“คุณกล้าตบผมเหรอซีซี”

“ฉันทำได้มากกว่านี้อีกถ้าคุณยังพูดจาสกปรกแบบนี้” อ้อมแขนของเขารัดเธอแรงขึ้น

“แค่นี้ฉันก็รู้สึกขยะแขยงกับความคิดของคุณมากแล้วนะ อย่าทำให้ฉันต้องเกลียดคุณไปมากกว่านี้เลย” หญิงสาวเห็นความโกรธในแววตาของเจโรมแล้วก็รู้สึกกลัว

“ตอนนี้คุณอาจจะเกลียดแต่เชื่อสิ ถ้าได้เป็นเมียผมแล้วคุณอาจจะเปลี่ยนใจมากรักผมก็ได้นะ”

“ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีทางรักคนอย่างคุณเด็ดขาด”

“เดี๋ยวก็รู้”

“ว้าย...ปล่อยฉันนะคุณเจโรม ฉันบอกให้ปล่อย”

เจโรมไม่ฟังเสียงห้ามของเธอ ชายหนุ่มอุ้มเธอพาดบ่าจากนั้นก็พาตรงไปยังห้องนอนของตนเองที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องของศศิภัทร แม้เธอจะดิ้นและทุบตีแต่เขาก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย

“ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ปล่อยฉัน...ฉันบอกให้ปล่อย” หญิงสาวยังคงตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะมีคนมาช่วย

“ร้องไปเถอะซีซี ที่นี่แต่คุณกับผมต่อให้ร้องจนคอแตกก็คงไม่มีใครมาช่วยคุณได้”

“โอ๊ย.....”

หญิงสาวอุทานเมื่อเขาโยนเธอลงบนเตียงกว้าง เธอรีบถอยหนีระหว่างที่เขาปิดประตูแต่เจโรมก็เคลื่อนไหวได้เร็วจนเธอหนีไม่ทัน

“คุณจะทำอะไรฉัน”

“ผมก็แค่อยากขยับสถานะจากลูกเลี้ยงเป็นผัวคุณไงล่ะ”

“อย่านะ อย่าลืมสิว่าฉันเป็นเมียพ่อคุณ” หญิงสาวรีบห้าม