มีฮ่องเต้คุ้มครองท่านจะกลัวอะไร

เซียวอี้เซียนลูบหลังก่อนจะส่งน้ำอุ่นให้เขาจิบทีละน้อย

"ท่านพ่อ  ต่อไปท่านดื่มน้ำเปล่าดีหรือไม่  น้ำชานานๆครั้งเถอะเจ้าค่ะ    มาเข้าเรื่องเถอะท่านได้อะไรมาบ้างเข้าวังครั้งนี้"

"เฮ้อฝ่าบาทยอมเขียนราชโองการให้เจ้าเป็นฝ่ายถอนหมั้น  อีกทั้งรับปากว่าจะพระราชทานป้ายทองสำหรับร้านค้าต่างๆและขุนนางที่ร่วมบริจาค ด้วยลายพระหัตถ์ของพระองค์เอง"

"อืม..ฮ่องเต้นับว่าปราดเปรื่องยิ่งนักเจ้าค่ะ"

"เซียนเอ๋อร์   ลูกรู้ได้อย่างไรว่าฮ่องเต้จะรับปากเงื่อนไขของเจ้า   เงินหกแสนตำลึงนั้นที่เจ้าให้ไปจะว่าเยอะก็เยอะ  แต่ท้องพระคลังมิได้ขาดแคลนเงินทองที่จะส่งไปบรรเทาทุกข์สักนิด"

"ท่านพ่อ  ที่ฝ่าบาททรงรับปากเงื่อนไขของท่านทุกอย่างมิใช่เพราะเงินบริจาคแต่อย่างใด  แต่เป็นสมุดสามเล่มที่ข้าเขียนให้ท่านถวายพระองค์ต่างหากเจ้าค่ะ"

"สมุดเรื่องการแก้ปัญหาภัยแล้ง  แก้ปัญหาน้ำท่วม แก้ปัญหาโรคระบาดนั่นต่างหากเจ้าค่ะ"

"ลูกรู้ได้อย่างไรกัน"

"ดินแดนต้าฉิน  มีทั้งลุ่มทั้งดอน  ฤดูกาลผกผันที่ลุ่มน้ำท่วมหนัก  ที่ดอนเกิดภัยแล้ง  เมื่อมีเหตุการณ์ทั้งสองเกิดขึ้นที่ตามมาคือโรคระบาด  หากเรารับมือกับปัญหาหน้าแล้งกับหน้าน้ำได้เรื่องที่ตามมาก็ไม่ยุ่งยาก"

"อืม..นับว่าลูกพ่อรอบคอบยิ่งนัก"

"ท่านพ่อ..ที่จริงท่านปู่ใหญ่ของจ้าวเฉิงต้องการให้ข้าแต่งกับหลานชายเขาเพราะเหตุผลอื่นต่างหาก"

"สกุลจ้าวยิ่งใหญ่เพียงนั้น  ผู้อาวุโสจ้าวกลับหมายตาบุตรสาวตระกูลเล็กๆหรือลูกรู้ว่ามีเหตุผลอื่น"

"ต้าฉินสถาปนามากว่าเจ็ดร้อยปี  ราชสำนักให้ความสำคัญกับการวางผังเมืองเพื่อรับมือกับปัญหาต่างๆ  ที่จ้าวอันต้องการคือควบคุมการก่อสร้าง  ท่านปู่เดิมทีท่านเป็นเจ้ากรมโยธา  เขาหวังว่าหากเกี่ยวดองกับเรา  ท่านปู่จะร่วมมือกับเขาถ่ายทอดวิชาให้บุตรหลานบ้านสกุลจ้าว   ใครจะคิดว่าท่านปู่จะจากไปไวส่วนตัวเขาเองก็ต้องไปต่างแคว้นนานนับปี  โชคดีที่เขาไม่อยู่มิเช่นนั้นงานแต่งของข้าคงเลี่ยงไม่ได้    หากข้าแต่งกับจ้าวเฉิงก็ต้องกลายเป็นคนสกุลจ้าว  เมื่อนั้นแม้ไม่อยากสอนก็ต้องสอน  ตำราที่มีไม่อยากให้ก็ต้องให้เจ้าค่ะ"

"เซียนเอ๋อร์...ลูกหมายความว่าพวกเขาอยากบฏหรือ"

"กบฏ หรือเจ้าคะ..ก่อกบฏ สิ้นเปลืองแรงคน  ต้องเลี้ยงไพร่พล  มิสู้ควบคุมช่างไม้ช่างอิฐควบคุมกรมโยธาเอาไว้ในมือมิดีกว่าหรือ  เพียงแค่นี้เขาก็คุมทั้งต้าฉินแล้ว"

"หากสกุลจ้าวคิดเช่นนั้นพวกเราจะเป็นอย่างไรต่อไป"

"กินอิ่มนอนหลับไงเจ้าคะท่านพ่อ  ไม่น่าถาม"

"จ้าวอันป๋อไร้เหตุผล  ลูกจะยังสบายใจอยู่อีกหรือ"

"มีฝ่าบาทคุ้มครองสกุลเซียวอยู่เขากล้าแตะหรือ    ท่านพ่อเมืองกำลังต้องการคนมีฝีมือวางแผนทั้งนอกใน  แค่อำมาตย์ซ้ายคนหนึ่งจะยกหินถมถนนตัดไม้สร้างสะพานได้หรือเจ้าคะ  กับเสนาซ้ายคนหนึ่งจะสามารถสร้างเมืองบูรณะซ่อมแซมซากปรักหักพังได้หรือ   เขาสามารถจะเจาะภูเขาที่แห้งแล้งให้กลายเป็นคลองได้หรือเจ้าคะ ที่ฝ่าบาทต้องปกป้อง  มิใช่ทายาทของบรรดาช่างเหล่านั้นหรอกหรือ    หากต้องการผังเมืองที่สมบูรณ์ที่ฝ่าบาทต้องคุ้มครองมิใช่ทายาทอดีตเจ้ากรมโยธาอย่างเช่นพวกเราหรอกหรือเจ้าคะ"

เมื่อบุตรสาวอธิบายจบเซียวหงก็เข้าใจทันทีก่อนจะหัวเราะออกมา

"ท่านพ่อ  ข้ามิได้อยากจะฆ่าตัวตายแต่ข้าแค่อยากให้คนไปส่งข่าวจ้าวอัน   หลังจากเรื่องถอนหมั้นเรียบร้อยไปแล้ว  ต่อให้เขากลับมาเพื่อบังคับจ้าวเฉิงรับข้าเป็นภรรยา  ปลดหลิวเย่วเป็นเมียรองก็ไม่สามารถทำได้แล้ว"

"ลูกแกล้งตายเพื่อส่งข่าวลวงให้ผู้อาวุโสจ้าวหรอกหรือ"

"เพ้ยๆๆ..ผู้อาวุโสอันใดกัน   ตาแก่เจ้าเล่ห์นั้นอยากได้จวนเซียวใจจะขาด  ตอนนี้ที่ยืนอยู่ฝั่งเราคือฮ่องเต้  แต่ขึ้นหลังเสือย่อมลงลำบากข้าจึงเสนอให้พระองค์มอบความหวังให้กับเหล่าพ่อค้าและขุนนางต่ำต้อยเหล่านั้นด้วย"

"เพื่ออะไรกันเซียนเอ๋อร์"

"เมื่อถึงเวลาที่ฝ่าบาททวงบุญคุณคนเหล่านั้นต้องพร้อมทำงานให้เรา  จ้าวอันมีบุตรชายคนเล็กชื่อจ้าวเหิงควบคุมการค้าในเมืองหลวง  แต่พ่อค้าที่ข้าถวายรายชื่อข้างต้นไม่เกี่ยวอันใดกับเมืองหลวง   พวกเขาค้าขายอิสระหากตัดแข้งตัดขาสกุลจ้าวได้  คนพวกนี้ก็คือมีดที่ใช้คุ้มครองเราและเล่นงานสกุลจ้าวในภายหน้าเจ้าค่ะ   ส่วนสกุลหลิวที่ทะเยอทะยานนั้นเมื่อสกุลจ้าวล้ม  ย่อมพาล้มไปด้วยกัน  จะได้ไม่ดูเหมือนว่าข้าใจแคบเล่นนางพวกเขาเพราะยังหึงหวงเจ้าเฉิง"

"อืม  ไปเถอะไปกินข้าวกัน  มืดแล้วรีบพักผ่อน  พรุ่งนี้ราชโองการมาจะได้ตื่นแต่เช้ามารอ"

สองพ่อลูกไปแล้ว  หยางเทียนหลงที่นั่งฟังพวกเขาคุยกันอยู่บนยอดไผ่ก็ถึงกับยิ้มกว้างออกมาไม่รู้ตัว      สกุลจ้าวทิ้งหยกเนื้อดีที่แม้ไม่แกะสลักก็ยังคงงดงาม  แต่กลับคว้าเอาเศษหินอย่างคุณหนูสกุลหลิว  อืม จ้าวเฉิงต้องขอบใจความมักมากไร้ยางอายของเจ้าภรรยาเช่นนี้ข้ารับเอง

 คนโง่อย่างเจ้าเหมาะกับหลิวเย่วนั่นแหละดีแล้วเฮ้อ    ดูท่าว่าที่เมียของเขาชอบต้อนหนูให้เข้ารูแล้วเอาน้ำกรอกให้ท่วมสินะ  บาปกรรม  บาปกรรม  ในเมื่อผัวเมียคือคนๆเดียวกัน  งั้นข้าคงต้องยอมบาปกรรมไปกับเจ้าแล้วสิว่าที่เมียข้า