ตอนที่ 13 นางร้ายเข้าเมือง

ตอนที่ 13 นางร้ายเข้าเมือง

หนิงหนิงเปิดสมุดที่ใช้แลกสิ่งของอย่างสนใจ เพราะตอนนี้มีสิ่งของที่เธออยากได้หลายอย่าง ดีที่สิ่งของแลกเปลี่ยนสามารถแลกได้จากยุคที่เธอจากมาและสามารถแลกสิ่งของที่มาจากยุคโบราณ ซึ่งมันช่างอัศจรรย์มาก นั่นคือหินที่เป็นสี ๆ ที่ระบุว่าเป็น หินแร่ธาตุ

หากเป็นหินธาตุน้ำจะมีน้ำไหลออกมาตลอด หากอยากได้บ่อน้ำเพียงขุดบ่อลงไปแล้วนำหินไว้ก้นบ่อก็จะมีน้ำไหลออกมาทันที ไม่ต้องขุดจนเจอตาน้ำก็ได้ ซึ่งหนิงหนิงคิดว่ามันดีมาก เพราะหากเธอต้องการบ่อน้ำใช้สำหรับเพาะปลูกพืชมันจะง่ายมาก ไม่ต้องเดินไปถึงลำธารเพื่อตักน้ำ หรือทำทางน้ำไหลให้ยุ่งยาก มันเลยทำให้เธอสนใจสิ่งนี้มาก ๆ เพราะเธออยากเป็นนางร้ายปลูกผักบ้าง อย่างไรก็มีกิน ไม่อดตายแน่ ๆ 

"ดูเมียจ๋าสนใจเจ้าสิ่งนี้" ฉิงหมิงทำหน้าที่ปิดบ้านพร้อมกับเตรียมตัวพากันเข้าเมือง

"จะมีคนมาขโมยไหมคะ" หนิงหนิงไม่ได้สนใจตอบคำถามสามี แต่กลับถามคำถามอื่นแทนพร้อมกับมองไปที่กองหิน กองทราย และอิฐแดง

"หากเอาไปก็เอาไปได้ไม่เยอะ และก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าในหมู่บ้านนี้ยังไม่มีใครจะต่อเติมบ้าน หากมีคนทำก็เอามาจากของเราทั้งนั้น และที่สำคัญ ภรรยาเก็บไว้ในช่องว่างแทบหมด เหลือเพียงนิดเดียวไม่ใช่เหรอครับ" ฉิงหมิงบีบแก้มคนที่ทำและแสร้งไม่รู้ 

"นึกว่าจะไม่สังเกต ไปกันค่ะ จะได้รีบทำรีบเสร็จ อยากไปที่โรงขยะหาพวกของเก่า ลองดูว่าพอมีสิ่งไหนที่สามารถแลกเปลี่ยนได้" การเข้าเมืองวันนี้ไม่ใช่แค่ไปเดินเรื่องเอกสารเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์ของหนิงหนิงคือการตามหาสิ่งของแลกเปลี่ยนแบบอื่นที่ไม่ใช่ต้นไม้แบบที่เธอทำอยู่ทุกวัน เพราะพวกต้นไม้ต่าง ๆ แลกเหรียญได้น้อยมาก ๆ

"ผมก็สงสัยเท่านั้นเอง" ฉิงหมิงบอกไปตามตรง ซึ่งมันก็ดีที่ภรรยาเอาเข้าไปเก็บในช่องว่าง ถึงเขาไม่ค่อยรู้เรื่องว่ามันสามารถเก็บแบบไหนยังไง แต่หากภรรยาเป็นคนจัดการ เขาก็เชื่อใจและตามใจภรรยาทุกอย่าง เขามีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งก็พอแล้ว

การเข้าเมืองมีรถโดยสารประจำทางวิ่งอยู่สามเวลา ค่อนข้างสะดวก และอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้าน นั่งรถไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว ก่อนออกมาหนิงหนิงได้แวะหาป้าเหลียน ถามเรื่องเกี่ยวกับที่พัก ทั้งลุงและป้าจะเป็นคนจัดการให้ จึงทำให้เธอหมดห่วงเกี่ยวกับเรื่องนี้ เหลือแค่รอเวลาให้เพื่อนสามีมาเท่านั้นเอง ซึ่งกำหนดเวลาก็น่าจะเป็นอาทิตย์หน้า ยังพอมีเวลาให้เตรียมตัวเตรียมสิ่งของให้ครบ

ช่วงจังหวะที่รอรถ หนิงหนิงก็เดินดูต้นไม้ริมถนนไปด้วย หากมีต้นไหนที่น่าสนใจและยังไม่เคยส่งเข้าแลกเปลี่ยน หนิงหนิงจะใช้มีดด้ามเล็กขุดเพื่อส่งเข้าแลกเปลี่ยน โดยมีสามีคอยช่วยและยังตามติดไม่ยอมออกห่าง

"หนิงหนิง เข้าเมืองเหรอ" เสียงเรียกถามทำให้หนิงหนิงต้องหันไปมอง

"ใช่จ้ะ ป้าก็จะเข้าเมืองเหมือนกันเหรอจ๊ะ" หนิงหนิงหันไปมองแล้วถามกลับ ทั้งที่มั่นใจว่าใช่ แต่ก็ต้องถามพร้อมกับตีสีหน้าใสซื่ออย่างไร้เดียงสาอีกด้วย

"ใช่... จะลองไปถามเรื่องลงชื่อซื้อของซ่อมบ้าน" คนถูกถามเดินเข้าไปกระซิบตอบเสียงเบา

"ทั้งหมดเลยเหรอ" หนิงหนิงมองทุกคนที่ยืนอยู่รอบ ๆ เพราะกลุ่มนี้คือกลุ่มเดียวกับที่เจอเมื่อวานที่ร้านค้าสหกรณ์ ซึ่งทั้งหมดได้รับข่าวสารที่สามีเธอเป็นคนพูดไว้ และเป็นอย่างที่สามีเธอคาดเดาไว้ไม่มีผิด

"ใช่ สามีหนิงหนิงพาเราไปได้ไหม น้าจะจ่ายค่าเสียเวลาให้" พอมีคนเริ่มพูด คนที่เหลือก็พยักหน้าสนับสนุนความคิดอีกคนทันที

"ไม่ต้องจ่ายหรอกครับ ไปด้วยกันเพราะผมก็ต้องไปที่นั่นเหมือนกัน" ฉิงหมิงส่งมีดกับต้นไม้ต้นเล็ก ๆ ที่เพิ่งขุดเสร็จให้ภรรยา พร้อมกับพูดคุยกับพวกป้า ๆ ไปด้วย

"จริงใช่ไหม ขอบใจมากพ่อหนุ่ม" ทุกคนต่างดีใจ อย่างน้อยยังมีคนที่เคยเดินเรื่องไปด้วย ที่พวกเธอรวมตัวกันมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะลองเข้าไปดูว่าจริงไหม และได้รู้ว่าสองคนนี้ก็จะเข้าไปในเมืองเช่นกัน อย่างน้อยยังมีคนรู้จักไปด้วย ยอมแม้แต่จะจ่ายค่าจ้างให้พาไปด้วยซ้ำ อาจเพราะพวกเธอเคยชินที่ต้องทำแบบนี้ พอมาเจอคนไม่คิดค่าจ้างยิ่งทำให้ทุกคนยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"มันอยู่ไม่ไกลกันมาก ทุกคนเอาทะเบียนบ้านมาก็สามารถตรวจสอบหรือลงชื่อได้แล้วครับ แต่หากอยากรู้ระยะเวลาสามารถถามเขาได้เลย แต่ทำแบบนี้ระวังหัวหน้าชุมชนไม่พอใจนะครับ" ฉิงหมิงยังคงแนะนำและยังไม่ลืมที่จะโยนเชื้อเพลิงใส่กองไฟกองน้อย ๆ นี้ด้วยเช่นกัน

"พวกเราไม่พูดแน่นอน อีกอย่างวันนี้เขาไม่ได้เข้าไปในเมืองเพราะเมื่อวานเขาเพิ่งเข้าเมือง หัวหน้าจะเข้าเมืองวันเว้นวัน และวันนี้มีงานที่หน่วยคอมมูน ไม่มีทางที่เขาจะรู้เรื่องแน่นอน" ก่อนออกมาก็ต้องตรวจสอบให้เรียบร้อย เพราะยังไงก็ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่สองสามีภรรยาบอกมานั้นเชื่อถือได้ไหม พวกเธอเลยต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน รู้กันแค่ในครอบครัวไม่กี่คนเท่านั้น

"ครับ หากเคยลงชื่อไว้แล้ว ให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบให้ได้เลย" ฉิงหมิงส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ทุกคนก่อนที่จะหันมาส่งยิ้มหวานให้ภรรยาที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ 

เมื่อมาถึงสถานที่ราชการ ซึ่งมีอาคารหลายหลังตั้งอยู่ในบริเวณเดียวกัน แยกเป็นสัดส่วนของแต่ละหน่วยงาน หนิงหนิงเดินตามสามีไปเรื่อย ๆ  สายตาสำรวจและจดจำเส้นทาง เพราะนี่คือครั้งแรกที่เย่เผยหนิงทั้งโลกเก่าและโลกนี้ได้เข้ามาในเมือง และยังเข้ามาในสถานที่ราชการอีกด้วย จึงทำให้ต้องสำรวจและจดจำให้ได้หลาย ๆ อย่าง เพราะเธอไม่ได้รู้เรื่องในโลกนี้มากนัก จึงต้องศึกษา หากสิ่งไหนหลีกเลี่ยงได้ก็ต้องหลีกเลี่ยง 

"หากเป็นคนของรัฐ การกินอยู่ไม่ค่อยลำบากเหมือนชาวบ้านทั่วไป" ฉิงหมิงกระซิบบอกภรรยาเพราะรู้ว่าภรรยากำลังสำรวจพื้นที่ และรู้ว่าภรรยาไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับที่นี่ เขาเลยทำหน้าที่คอยบอกและแนะนำไปด้วยตลอดทาง

"หนุ่ม ๆ สาว ๆ แต่งงานกันใหม่ ๆ นี่ดีอย่างนี้นี่เอง" เสียงป้า ๆ ที่เดินตามมาต่างพากันหัวเราะและยิ้มตามสองสามีภรรยาที่ดูแล้วสามีจะดูแลภรรยาอย่างดี คอยคุยคอยบอกว่าตรงไหนคืออะไร ถึงแม้จะไม่ได้ยินทั้งหมดที่สองสามีภรรยาพูดคุย แต่รู้ได้ในทันทีว่าสามีช่างเป็นคนที่เอาใจใส่ภรรยาเป็นอย่างดี

"ฉันไม่เคยเข้ามาในเมืองเลยจ้ะ" หนิงหนิงก็หันไปบอกและยิ้มให้ทุกคนเช่นเดียวกัน

"ดีแล้ว ต่อไปก็ได้ใช้ชีวิตของตัวเองสักที" ทุกคนรู้ดีว่าหนิงหนิงต้องทำงานอยู่ในบ้านหลังนั้นตลอด ไม่มีโอกาสออกมาข้างนอก แต่ทุกคนก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเพราะมันคือเรื่องของครอบครัว จะมีแต่เหลียนฮวาที่เข้าไปหาบ่อย ๆ เพราะอย่างน้อยเหลียนฮวาก็สนิทกับแม่ของหนิงหนิง คนที่ไม่ได้สนิทเข้าไปเฉียดหรือถามหาหนิงหนิงได้ที่ไหน บ้านนั้นไม่สนใจใครทั้งนั้น

"ขอบคุณจ้ะป้า" หนิงหนิงยิ้มให้ทุกคน ดูแล้วทุกคนก็ไม่ได้มีพิษภัยเท่าไหร่ หนิงหนิงสามารถคุยได้กับทุกคน ขอเพียงไม่ร้ายกับเธอ เธอก็ไม่ทำอะไรพวกเขาอยู่แล้ว

"หนิงหนิงเหมือนแม่ไม่มีผิด และตอนนี้รู้ตัวไหมว่าทั้งสวยทั้งน่ารัก หน้าตาสดใส อย่าบอกนะว่าเพราะมีสามีดี" พูดจบก็พากันหัวเราะคิกคักตลอดทาง

"ตั้งแต่มีสามี ฉันก็มีเวลาดูแลตัวเองมากขึ้น" หนิงหนิงพูดเหมือนปกติ แต่เธอคิดว่าคำพูดของเธอนั้น สามารถทำให้พวกป้า ๆ ทั้งหลายเชื่อมโยงไปถึงเรื่องอื่นได้อย่างแน่นอน

"นั่นสิ... แต่ก่อนเห็นทำแต่งาน แต่งออกมาแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องดี" ทุกคนในหมู่บ้านรู้เรื่องหนิงหนิงดี วัน ๆ ทำแต่งานให้คนทั้งบ้าน หากไม่ได้ทหารบาดเจ็บเป็นสามี ไม่รู้ว่าจะหาสามีได้ไหม พ่อกับแม่เลี้ยงก็ไม่คิดที่จะให้แต่งออกไป

หนิงหนิงยิ้มให้ทุกคนโดยไม่พูดอะไรต่อ ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดเดาไว้ทั้งหมด พวกป้าทั้งหลายเก่งมาก เชื่อมโยงทุกเรื่องเข้าด้วยกันได้โดยไม่มีอะไรติดขัดเลยสักนิด

"ถึงแล้วครับ เข้าไปในอาคารนี้แล้วถามเจ้าหน้าที่เลยครับ" ฉิงหมิงหยุดเดินแล้วหันมาแนะนำคนที่มาด้วยกัน

"ถามเขาได้เลยไหม ต้องทำแบบไหน พาพวกเราเข้าไปก่อนได้ไหม" ครั้งแรกที่มาเพราะความอยากรู้ แต่ก็ยังกลัวเจ้าหน้าที่อยู่ดี

"ผมไปยื่นเอกสารของตัวเองให้เรียบร้อยก่อน แล้วผมจะรีบมา" ฉิงหมิงไม่คิดที่จะทิ้งพยานทั้งหลายอย่างแน่นอน คนกลุ่มนี้เป็นพยานชั้นดีที่จะเอาผิดหัวหน้าชุมชน ยังไงเขาก็ต้องมาช่วยให้ถึงที่สุด

"ถ้าอย่างนั้นก็รีบ ๆ ไปก่อน จะได้รีบ ๆ มา ป้าจะอยู่แถว ๆ นี้แหละ" อย่างน้อยมีคนที่เคยมายื่นเรื่องมาช่วยจะได้อุ่นใจ

เมื่อแยกย้ายกันแล้วฉิงหมิงก็พาภรรยาไปยื่นรับเอกสารอย่างง่ายดาย แทบไม่ต้องทำอะไรเลย เหมือนมีคนทำไว้รออยู่แล้ว เลยทำให้หนิงหนิงมองสามีที่ก้มลงเขียนหนังสือเหมือนเขาทำเป็นประจำจนคล่องแคล่ว

"คุณเป็นทหาร แต่ทำงานเอกสารคล่องเหมือนทำบ่อย ๆ " เมื่อสงสัยก็ถามไม่ปล่อยไว้นาน เดี๋ยวจะอึดอัดเพราะความอยากรู้

"ทหารอยู่แทบทุกหน่วยงาน และทหารก็ทำหน้าที่ได้หลายอย่างเช่นกันครับ ไม่ใช่แค่อยู่แต่ในค่ายเท่านั้น ทหารอยู่ทุกที่ของประเทศนี้ครับ" ฉิงหมิงบอกคนที่ชอบสงสัยทุกเรื่องและเขาต้องรีบบอกรีบอธิบาย ไม่อย่างนั้นจะนั่งขมวดคิ้วอยู่อย่างนั้น

"แล้วเอกสารนี่คือเรียบร้อยแล้วเหรอคะ" หนิงหนิงไม่เข้าใจว่ายื่นเรื่องแบบไหน เหมือนเขาเดินเรื่องไว้แล้ว แค่มารับเอกสารเท่านั้นเอง

"เรียบร้อยแล้วครับ ผมจัดการตั้งแต่วันที่เข้ามาในเมือง" ฉิงหมิงตอบแต่ไม่ได้มองหน้าภรรยา เพราะมัวแต่เขียนรายงานเพื่อยื่นเรื่องร้องเรียนพร้อมหลักฐาน

"เดี๋ยวก่อนค่ะ เรื่องนี้คุณทำเองและก็ยังให้หัวหน้าชุมชนทำด้วยเหรอคะ" 

"ครับ ผมเดินเรื่องเอง ส่วนเรื่องที่ให้หัวหน้าชุมชนทำให้นั้น เพื่อไม่ให้ชาวบ้านเอาคุณมาพูดเสีย ๆ หาย ๆ " 

"แล้วไม่กลัวทำเรื่องซ้ำซ้อนเหรอคะ" เรื่องเดียวแต่เดินเรื่องสองทาง แบบนี้จะผิดไหม

"ผมคุยกับเจ้าหน้าที่จนเข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ผมส่งเรื่องร้องเรียนหัวหน้าชุมชนก่อน เราจะได้ไปช่วยป้า ๆ ไขข้อข้องใจกันเร็ว ๆ " เมื่อเขาเขียนเสร็จก็โบกมือเรียกคนมาเอาเอกสารเพื่อเดินเรื่องต่อทันที

หนิงหนิงมองสามีอย่างไม่เชื่อสายตา เขาเป็นใครกันแน่ หากเขาเป็นทหารที่ปลดประจำการมาจริง ๆ ทำไมถึงสามารถเรียกเจ้าหน้าที่ให้มาเอาเอกสารได้ ทั้งที่ปกติแล้วประชาชนต้องเป็นคนเข้าไปหาเจ้าหน้าที่มากกว่า หรือว่าเขายังมีตำแหน่งในนี้อยู่ ตอนนี้มีหลาย ๆ เรื่องที่ทำให้หนิงหนิงต้องใช้ความคิดจนคิ้วขมวดเป็นปม เข้าใจว่าเธอและเขานั้นยังไม่รู้เรื่องราวของแต่ละคนมากนัก แต่เรื่องนี้มันเกินความคาดหมายไว้จริง ๆ