ตอนที่ 6 เครื่องแลกเปลี่ยน

ตอนที่ 6 เครื่องแลกเปลี่ยน

หลังจากอีกคนออกไปแล้ว หนิงหนิงก็เริ่มทำงานบ้าน ถึงแม้ว่าก่อนจากมาแทบไม่ต้องทำอะไรแบบนี้เลย แต่ก่อนที่จะไปเป็นนางร้ายอันดับหนึ่ง เธอก็ต้องช่วยงานที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ทุกคนต้องช่วยงานกันทั้งหมด ยิ่งโตขึ้นยิ่งต้องรับผิดชอบมากกว่าเดิม เรื่องเท่านี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอแน่นอน เธอยังจำได้ดีว่าต้องทำแบบไหน และหนิงหนิงในโลกนี้สามารถทำงานได้สารพัด งานบ้านเลยกลายเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับเธอไปเสียแล้ว

"ปัจจัย 4 คือสิ่งจำเป็นมาก ๆ ในยุคนี้" หนิงหนิงพึมพำไปพร้อมกับใช้ความคิด

ทางการอนุญาตให้เลี้ยงหมูได้ครอบครัวละ 1 ตัว และเลี้ยงไก่ได้บ้านละ 2 ตัว นั่นหมายถึงเธอสามารถยื่นเรื่องขออนุญาตเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูได้ เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เธอต้องรอเจ้าของบ้านกลับมาแล้วค่อยปรึกษาเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ไข่มุกจ๋าาา... มีพรวิเศษอะไรให้หนิงหนิงบ้าง" หนิงหนิงลูบสร้อยไข่มุกและทดลองหลับตา ทำทุกวิธีที่ตัวเองเคยได้ยินได้อ่านมา อาจเป็นมิติวิเศษ ห้างขนาดใหญ่ หรือแม้แต่ระบบฟาร์ม สิ่งไหนก็ได้ขอให้ได้มา 

ตั้งจิตอธิษฐานอย่างใจเย็น... แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

"อาจมาช้าแบบที่ถิงถิงบอก อย่าช้าจนฉันตายอีกรอบล่ะ" หนิงหนิงบ่นพร้อมกับเดินสำรวจบ้าน การสำรวจของเธออาจต้องลงมือทำ เลยไม่ลืมที่จะถือมีดติดมือไปด้วย

"ตายไม่ได้... พรวิเศษยังไม่มา งอมืองอเท้ารอไม่ได้เด็ดขาด" เมื่อเห็นว่ามีหญ้าขึ้นเต็มหลังบ้าน มือหนึ่งก็ยกมีดชูขึ้นเหนือหัว ปากก็พูดเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง

หนิงหนิงวางแผนต่อทันที ในเมื่อมองเห็นท้องฟ้ายังสว่าง ไม่รู้จะรีบอาบน้ำไปทำไม ในเมื่อมันมอมแมมอยู่แล้วก็มอมแมมอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป

"หึหึ นางร้ายอันดับหนึ่ง สวยสุด! รวยสุด! มารับบทถางหญ้า ไม่รู้นางร้ายอันดับสองจะทำแบบนี้บ้างไหม" หนิงหนิงเริ่มถางหญ้าไปเรื่อย ๆ แต่ทำได้แค่ต้นเล็ก ๆ เท่านั้นเพราะอุปกรณ์ทำสวนแทบไม่มี เธอเลยทำเท่าที่ทำได้เพียงเท่านั้น วันหลังมีอุปกรณ์ครบค่อยมาจัดการอีกครั้ง

กว่างานทุกอย่างจะเรียบร้อยจนอาบน้ำเข้านอน ท้องฟ้าก็มืดแล้ว ดีที่หนิงหนิงในชีวิตนี้จุดเตียงเตาได้คล่องเลยทำให้ทุกอย่างมันง่าย ไม่ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มากนัก

หนิงหนิงอาบน้ำโดยใช้สบู่ฟอกทั้งตัว สระทั้งผม อย่างอื่นไม่มี มีเพียงสบู่อย่างเดียว เพราะเหตุนี้หัวถึงได้พันกันยุ่งเหยิงไปหมด หนิงหนิงไม่ได้มัวอาลัยอาวรณ์เกี่ยวกับอะไรมากนัก เพราะในหัวมีแต่เรื่องที่จะทำหลังจากนี้มากกว่า จะอยู่รอดได้อย่างไร จะทำอาชีพอะไร ตอนนี้ยังไม่สามารถลงชื่อเข้าทำงานในหน่วยผลิตได้ ถึงเธอจะไม่อยากทำงานในคอมมูน แต่หากไม่มีงานจริง ๆ ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เธอก็ไม่เกี่ยงงานแน่นอน

ช่วงเวลาที่หนิงหนิงกำลังจะเคลิ้มหลับ กลับมีแรงดึงดูดมหาศาล หอบเอาร่างกายของเธอหายไปจากห้องนอนในทันที จากตอนแรกกำลังจะเคลิ้มหลับกลับต้องลืมตาตื่นด้วยความไม่เข้าใจ โลกทั้งใบของเธอหมุนเคว้ง ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จึงต้องปล่อยเลยตามเลย

พรึบ!! อึก!! 

ร่างทั้งร่างร่วงลงบนพื้นแข็ง ช่วงแรกโลกหมุน ช่วงต่อมาอยากจะอาเจียนทุกอย่างออกมาให้หมด ช่วงสุดท้ายที่ร่างหล่นกระแทกพื้นคืออาการจุก!! เมื่อรู้สึกดีขึ้นดวงตากลมโตก็เริ่มสำรวจทุกอย่างรอบตัวทันที

"โอ้ววว... นี่คือพรวิเศษของถิงถิงใช่ไหม!! " หนิงหนิงตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

"คิดถึง คิดถึง คิดถึง" หนิงหนิงวิ่งเข้าไปกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องอย่างคิดถึง

"รูบี้ คิดถึงฉันไหม" หนิงหนิงทั้งพูดทั้งกอดรัดตุ๊กตาหมีอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ถิงถิงว่า... พี่สาวควรพอได้แล้ว หากตุ๊กตาตัวนั้นมีชีวิต มันคงรังเกียจพี่สาวมากแน่นอน" เสียงเล็กใสดังขึ้นไม่ไกล ทำให้หนิงหนิงชะงัก จำได้ดีว่าคนคนนี้คือเด็กอ้วนถิงถิง!!

"ถิงถิงมาได้ยังไง นี่คือพรวิเศษใช่ไหม" หนิงหนิงวิ่งไปกอดเจ้าเด็กตัวกลมทันที

"ถิงถิงไม่ได้อ้วน กำลังน่ารัก คำว่าอ้วนมันคือคำต้องห้าม พี่สาวเป็นผู้หญิงต้องเข้าใจดี" ถิงถิงพูดด้วยหน้างอง้ำ ไม่พอใจที่มีคนบอกว่าเธอคือเด็กอ้วน

"เข้าใจแล้ว ถิงถิงตัวกลมน่ารักที่สุด มาที่นี่ได้ยังไง"

"ถิงถิงเป็นคนมีความรับผิดชอบเจ้าค่ะ การที่จะส่งใครไปก็ต้องตามไปดูว่าทุกคนมีชีวิตอยู่ไหม" ถิงถิงชูคอพูดอย่างภาคภูมิใจ

"ถิงถิงรู้ใช่ไหมว่าที่ฉันมาอยู่นี่มันเลวร้ายกว่าโลกที่จากมาเสียอีก มาช่วยไม่ให้ลำบากใช่ไหมถิงถิง" ในเมื่อมีความรับผิดชอบก็คงมาช่วยตามที่บอกไปอย่างแน่นอน

"พี่สาวมีตัวช่วยแล้ว ทุกอย่างพี่สาวต้องจัดการเอง" ...ถิงถิงมาดูแค่ว่าข้ามมาปลอดภัยดีไหม หรือว่าตายไปอีกรอบแล้ว...

"ถิงถิงบอกว่าฉันจะมาเจอครอบครัวที่อบอุ่น อบอุ่นจนร้อนเลยแหละ ตื่นมาวันแรกก็โดนไล่ออกจากบ้าน เท่านั้นยังไม่พอ ฉันมีผัว ไม่ใช่ผัว ลืมไป ลืมไป เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าจำนะ" หนิงหนิงหลุดปากพูดออกไป ลืมไปว่าถิงถิงเป็นเพียงเด็กน้อย

"ผัวก็ได้ ถิงถิงไม่ถือ อีกอย่างถิงถิงตัวเล็กแค่ตัว อายุไม่เล็กเหมือนตัวแน่นอน และเรื่องครอบครัวเราต้องสร้างมันขึ้นมาเอง เราไม่สามารถเลือกเกิดได้ว่าเราจะเกิดกับใคร แต่คนเราเลือกที่จะเป็นได้ พี่สาวก็สร้างสิ่งที่ขาดขึ้นมาเองได้ เพราะพี่สาวมีผัวแล้วเหลือแค่มีลูก พอพี่สาวมีลูกก็อย่าทำในสิ่งที่ตัวเองเจอมาเท่านั้นเอง ง่ายนิดเดียว" ถิงถิงจีบปากจีบคอพูดอย่างน่ารัก 

"เลือกเกิดไม่ได้ แต่อย่างน้อยเราเลือก ผะ... สามีได้ไม่ใช่เหรอ" เกือบหลุดตามเจ้าตัวกลมนี่เสียแล้ว

"พี่สาวต้องอยู่กับความเป็นจริง หากไม่ได้คนนี้ พี่สาวก็ต้องอยู่บ้านเดิม ทุกอย่างมันเหมาะเจาะพอดี" 

"มันก็จริง หากฉันอยู่ที่นั่น ต้องตบตีกันจนตายไปข้างแน่ ๆ " เพราะเธอคงยอมให้คนมารังแกไม่ได้อย่างแน่นอน

"ถิงถิงจะเล่า... ถิงถิงเคยช่วยคนหนึ่งไว้ ทุกวันนี้เขามีความสุขมาก เพราะเขารู้จักให้อภัย เขารู้จักประมาณตนว่าสิ่งไหนเขาไม่สามารถจัดการเองได้ เขาก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามเส้นทางของมัน ขอแค่ว่าเส้นทางของเขากับคนที่ทำร้ายเขาไม่ประจวบเหมาะมาเจอกันก็พอ" ถิงถิงพูดแล้วนึกถึงผู้ผ่านทางคนหนึ่งขึ้นมาก็อดยิ้มไม่ได้

"ถิงถิงเคยได้ยินไหมว่า ตบมาตบกลับไม่โกง อภัยคืออะไร สองมือก็มีเท่ากัน สองมือสู้ไม่ได้ก็ยังมีสองเท้า" หนิงหนิงไม่เห็นด้วยกับความคิดแบบนั้น เคยเจอแต่ไม่สู้ยิ่งถูกกระทำ ยิ่งถูกรังแก

"ลืมไปว่ามันแตกต่างกัน คนนั้นเขาเกิดในยุคนั้นแล้วได้หวนคืน แต่พี่สาวอยู่อีกยุคหนึ่ง แต่จำไว้ว่าหากพี่สาวไประรานใครก่อน ตัวช่วยทั้งหมดจะทยอยหายไป" ถิงถิงต้องบอกให้เข้าใจ แล้วนึกถึงผู้ผ่านทางคนเก่าที่ไม่ต้องบอกเรื่องแก้แค้นหรืออะไรเลย คนคนนั้นกลับมาเพื่อมาแก้ไขโดยเฉพาะ แค่เปลี่ยนความคิดและตัดสินใจเลือกอีกเส้นทาง ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปในทันที

"แล้วถ้าโดนกระทำก่อนล่ะ ต้องยอมหรือว่าสามารถสู้กลับได้" ในยุคนี้เรื่องตัวช่วยสำคัญมาก แต่จะให้ถูกกระทำก็ไม่ได้ ต้องถามให้เข้าใจก่อนที่จะลงมือทำผิด

"ไม่ผิดเจ้าค่ะ ถือว่าป้องกันตัว ทางที่ดีให้คู่กรณีลงมือก่อน แล้วเราค่อยซัดให้เต็มที่เลยเจ้าค่ะ" ถิงถิงบอกเคล็ดลับทันที เพราะรู้ดีว่าโลกในแต่ละมิตินั้นแตกต่างกัน หากเป็นโลกที่พี่สาวจากมา ต้องมีการเอาคืน ไม่อย่างนั้นต้องถูกกระทำแบบนี้อยู่บ่อย ๆ 

"โล่งใจ มาดูกันว่าพี่สาวคนสวยได้อะไรบ้างนอกจากเพนต์เฮาส์หรู" หนิงหนิงบอกเด็กน้อยก่อนจะเดินสำรวจเพนต์เฮาส์ของตัวเองที่มีข้าวของทุกอย่างอยู่ครบ

"พี่สาว พี่ไม่ต้องดูให้เหนื่อยเปล่า มันคือบ้านของพี่สาวนั่นแหละ และสิ่งของทุกอย่างที่ตามมานั้นไม่มีประโยชน์เลย" ถิงถิงกอดอกพูดแล้วยังส่ายหน้า เพื่อยืนยันว่าตัวเองพูดจริง

"หมายถึงอะไรที่ไม่มีประโยชน์" ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเธอ สิ่งของที่เธอมีนั้นมีค่ามาก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ทุกอย่างราคาไม่ต้องพูดถึง บางอย่างมีแค่ไม่กี่ชิ้นอีกด้วย

"อย่างที่พี่สาวคิดนั่นแหละเจ้าค่ะ ในยุคสมัยที่พี่สาวอยู่มันไม่สามารถใช้ได้ เราต้องเอาออกมาแลกเปลี่ยนเจ้าค่ะ" ถิงถิงรีบแนะนำ จะได้สอนพี่สาวใช้ เครื่องแลกเปลี่ยน พรวิเศษของพี่สาวคนสวยคือการแลกเปลี่ยนสิ่งของต่าง ๆ 

"แลกเปลี่ยนแบบไหนยังไง ขอรายละเอียดทั้งหมด" หลังจากเจอเรื่องแปลกประหลาดมามากมาย ตอนนี้เธอปรับตัวได้ดี ไม่สติแตกเหมือนตอนแรก ๆ 

"ตัวช่วยที่พี่สาวมีคือการเอาสิ่งของที่มีมาแลกเปลี่ยน เหมือนเจ้าหมีตัวนี้ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ พี่สาวก็เอาไปแลกเป็นอาหาร เสื้อผ้ามากมายที่อยู่ในห้องนั้นก็เอามาแลกไข่ไก่ได้เลย... " ถิงถิงเริ่มอธิบายให้อีกคนได้รับรู้

"เดี๋ยว ๆ เสื้อผ้าตัวหนึ่งราคาหลายหมื่น แลกไข่ไก่ได้มากแค่ไหน" เจ็บปวดตั้งแต่บอกเอาเสื้อผ้ามาแลกไข่ไก่แล้ว เสื้อผ้าสิ่งของที่เธอมีนั้นราคาไม่ใช่ถูก ๆ

"ต้องลองส่งเข้าไปดูก่อน ถิงถิงก็ไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ" ถิงถิงตอบไปตามความจริง เพิ่งเคยเจอเครื่องแลกเปลี่ยนครั้งแรก

"ถ้าอย่างนั้น ถิงถิงอธิบายให้พี่สาวคนนี้เข้าใจการทำงานและรายละเอียดทั้งหมดก่อน พี่สาวจะได้รู้ว่าต้องทำยังไง" เสียดายก็เสียดาย แต่หากให้เลือกก็ต้องเอาของที่สามารถใช้ได้ในยุคนี้

เมื่อได้ฟังรายละเอียดทั้งหมด หนิงหนิงก็ทำความเข้าใจ ตัวช่วยของเธอคือเครื่องแลกเปลี่ยน สิ่งของที่อยู่ในเพนต์เฮาส์สามารถเอามาแลกได้ ใช้หมดแล้วหมดเลย อยากได้ต้องหาสิ่งของมาแลกใหม่

"พี่สาวจะบอกสามีไหมเจ้าคะ" ถิงถิงเอียงคอมองอย่างน่ารัก

"เพิ่งเจอกันและยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนยังไง เป็นคนแบบไหน ไว้ใจได้ไหม"

"ง่ายนิดเดียว พี่สาวลองพาเขาเข้ามาสิเจ้าคะ หากเป็นสามีครอบครัวเดียวกันสามารถพาเข้ามาได้ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ถิงถิงหมายถึง คู่วาสนาด้ายแดงที่อยู่กันจนแก่เฒ่าเจ้าค่ะ" ส่วนมากพรวิเศษมาจากมิตินายหญิง ซึ่งทำหน้าที่คอยเกื้อหนุนคนที่เป็นคู่แท้ของผู้ผ่านทางอยู่แล้ว

"บางครั้ง... เจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบของคู่แท้ได้เหมือนกัน อย่าว่าฉันเลย ให้ฉันได้ดูอีกสักหน่อย ให้มั่นใจเสียก่อน ฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริง หากให้คิดในแง่ร้าย ฉันอาจถูกเอามาทิ้งไว้ นั่นคือแม้แต่พ่อแม่แท้ ๆ ยังไม่รักหรือดีกับเราเลย แล้วคนที่พึ่งรู้จักกัน จะให้ไว้ใจเลยได้ยังไง ขอเวลาฉันหน่อย" จะหาว่าเธอระแวงเกินไปก็ได้ แต่หากเธอยังไม่มั่นใจ เธอไม่บอกความลับนี้แน่นอน

"ตามใจพี่สาว แต่ถ้าอยากรู้ว่าเป็นคู่แท้สามารถทดสอบได้ง่าย ๆ ตอนนี้พี่สาวควรไปเอาเสื้อผ้าหรือของที่ไม่ได้ใช้มาลองเครื่องกันดีกว่า เราจะได้รู้ว่าได้ไข่กี่ฟอง" ถิงถิงผู้ไม่รู้ ไม่สนใจเกี่ยวกับวัตถุนิยมทั้งหลาย พูดตามที่คิด โดยที่ไม่ได้สังเกตหน้าอีกคนที่ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ แต่ก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าบางตัวมาทดลองแลกเปลี่ยนสินค้า เพื่อดูว่าเสื้อราคาแสนแพงจะได้ไข่ไก่มากน้อยแค่ไหน...