บทที่ 52 กลับมาแล้ว

ผิงกั๋วกงจ้องมองชายหนุ่มหน้าขาวตรงหน้าด้วยสีหน้าดุดัน เราเร่งรุดกลับมาบุตรสาวจนถึงขั้นสูญเสียม้าชั้นดีไปตั้งหลายตัว เพราะความร้อนใจเป็นห่วงว่าอาจจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นที่จวนจึงได้รีบกลับมาโดยไม่รอการอนุญาตจากฝ่าบาท แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาถึงจวนจะทันได้เห็นว่ามีคนผู้หนึ่งลักลอบเข้ามาในจวนจากทางกำแพงด้านหลังของจวน เขารีบเข้ามาในจวนโดยไม่ได้แจ้งให้ผู้ใดทราบแล้วรีบเร่งติดตามหาชายชุดดำด้วยตนเอง

ทหารยามรวมทั้งบรรดาผู้คุ้มกันต่างก็บอกกับเขาว่าไม่เห็นมีผู้ใดลักลอบเข้ามา เสียเวลาตระเวนตามหาอยู่พักใหญ่คิดไม่ถึงว่าจะเห็นว่าห้องของบุตรสาวของตนเองเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้อย่างผิดวิสัย อากาศยามค่ำคืนหนาวเย็นเช่นนี้ยามปกติบุตรสาวของเขาจะไม่มีทางเปิดทิ้งเอาไว้เช่นนี้อย่างเด็ดขาด

เพราะเกรงว่าจะทำให้บุตรสาวต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงจึงได้บอกกับคนของตนเองว่าเขาน่าจะเข้าใจผิด แล้วจึงได้ลักลอบเดินเข้ามาในเรือนพักของบุตรสาว ก็ทันได้ยินบุตรสาวของตนเองเอ่ยวาจาขับไล่คนผู้หนึ่งแถมยังเรียกเขาว่าองค์รัชทายาทอีกด้วย เมื่อคิดได้ว่าบุตรสาวถอนหมั้นกับโซ่วอ๋องแล้วมาหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทผู้นี้ก็ทำให้เขาอดคิดไปในทางที่ไม่ดีไม่ได้ องค์รัชทายาทผู้นี้ใช่คิดล่อลวงบุตรสาวของเขาเพราะเห็นว่านางคือบุตรสาวของเขาใช่หรือไม่ การลักลอบปีนกำแพงมาหาบุตรสาวของเขาในยามวิกาลเช่นนี้เป็นครั้งแรกหรือเขาทำเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว และที่สำคัญนี่คือสาเหตุที่บุตรสาวของเขายกเลิกการหมั้นหมายกับโซ่วอ๋องแล้วกลายมาเป็นว่าที่พระชายาขององค์รัชทายาทใช่หรือไม่

“เจียวเจียว นี่มันเรื่องอันใด” ผิงกั๋วกงเอ่ยถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน เฉินเจียวเจียวจึงพึ่งจะรู้ตัวว่าสถานการณ์ในยามนี้ออกจะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก

“ท่านพ่อ ท่านวางกระบี่ลงก่อนนะเจ้าค่ะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางส่งสายตาให้หลี่ไท่หลง ซึ่งเขาก็ยินยอมยืนนิ่งแต่โดยดี เขากำลังจะอ้าปากเอ่ยอันใดออกมาแต่นางกลับตัดบทเขาด้วยการส่งเสียงดุใส่เขา

“องค์รัชทายาทอย่าได้ทรงตรัสอันใดออกมาทั้งสิ้น” เมื่อนางเอ่ยวาจาเช่นนี้เขาก็ขึงสายตาอันดุดันใส่นางในทันทีแต่กลับไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาอีกเฉินเจียวเจียวจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาอย่างวางใจ

“ท่านพ่อ เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านพ่อคิดจะเจ้าคะ องค์รัชทายาทแค่เพียงเข้ามาพูดคุยกับลูกเพียงเท่านั้น” ผิงกั๋วกงมองบุตรสาวครู่หนึ่งแล้วจึงได้มองถ้วยชาสองใบที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าอึมครึม

“หากอยากพูดคุยกันแล้วเหตุใดต้องลักลอบเข้ามาหายามวิกาลเช่นนี้ เจียวเจียวเจ้าน่าจะคำนึงถึงความเหมาะสมว่าการที่ให้ชายหนุ่มนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพังสองต่อสองนั้นไม่เหมาะสม”

“ลูกย่อมรู้เพคะ เพียงแต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจจะอธิบายได้หมดเจ้าค่ะ” องค์รัชทายาทอ้าปากจะพูดอีกครั้งแต่เฉินเจียวเจียวกลับส่งสายตาดุดันให้เขาเช่นกันเขาจึงได้หุบริมฝีปากอันเรียวบางเอาของตนเองไว้แล้วเม้มแน่นอย่างไม่พอใจ

สายตาดุดันของบุตรสาวมีหรือที่ผิงกั๋วกงจะไม่เห็น ไม่ได้พบกันเพียงสองปี บุตรสาวของเขาก็เปลี่ยนจากเด็กสาวใบหน้าอวบอิ่มกลายเป็นสตรีที่มีใบหน้างดงามไปเสียแล้ว ความสูงเช่นนี้ใบหน้าและรูปลักษณ์เช่นนี้ช่างคล้ายคลึงกับหลินซื่อภรรยาที่ล่วงลับไปแล้วของเขาเป็นอย่างมาก เพียงแต่หลินซื่อของเขานางอ่อนหวานกว่านี้และไม่ได้สีหน้าข่มขู่ผู้คนเช่นนี้ ที่สำคัญชายหนุ่มที่อยู่ภายใต้กระบี่ของเขาแม้ว่าจะแสดงออกว่าไม่พอใจ แต่กลับเชื่อฟังบุตรสาวของเขาเป็นอย่างยิ่งไม่ได้เอ่ยปากออกมาแม้ว่าอึดอัดและอยากจะเอ่ยอันใดออกมามากเต็มทีแล้วก็ตาม

‘อย่าให้เขาเอ่ยอันใดออกมาย่อมดีที่สุด ข้อเสียอันยิ่งใหญ่มากที่สุดขององค์รัชทายาทผู้นี้ก็คือคำพูดของเขานี่แหละ’ นี่คือความคิดของเฉินเจียวเจียว

“ท่านพ่อ ช่วงนี้ลูกได้พบกับเรื่องทุกข์ใจตั้งมากมาย องค์รัชทายาททรงเป็นห่วงก็เลยลักลอบเข้ามาเพื่อเอ่ยวาจาปลอบใจลูก อีกทั้งยามนี้ลูกก็ได้รับราชโองการแต่งตั้งลงมาแล้วย่อมไม่เหมาะที่จะได้พบและพูดคุยกันต่อหน้าผู้อื่น อีกทั้งช่วงนี้คนสกุลจ้าวก็กำลังจับตามองการกระทำทั้งของลูกและขององค์รัชทายาท พระองค์ก็เลยทรงทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้” เมื่อผิงกั๋วกงได้ยินเช่นนั้นก็ขึงตาใส่บุตรสาว

“ในที่รโหฐานมาพบกันตามลำพังเช่นนี้ย่อมไม่เหมาะสม”

“แต่หากไม่ได้พูดคุยกันลูกก็คงจะไม่รู้ว่ายามนี้ตนเองกำลังมีอันตราย องค์รัชทายาททรงกังวลว่าสกุลจ้าวจะลอบทำร้ายลูกอีกก็เลยมาเตือนลูกพร้อมทั้งยังส่งคนของพระองค์มาคอยดูแลอย่างลับๆ อีกด้วย”

“ทำร้ายอีก หมายความว่าเคยลอบทำร้ายเจ้ามาก่อนหรือ” เขาเอ่ยถามพลางดึงกระบี่ของตนเองออก เฉินเจียวเจียวรีบยื่นมือไปดึงชายแขนเสื้อขององค์รัชทายาทแล้วดันเขาออกห่างจากคมดาบของบิดาในทันที

“ก่อนหน้านี้ก็ล้วนเป็นเพราะแผนการของคนสกุลจ้าว ที่คิดจะทำให้ข้าแปดเปื้อนเป็นเพราะองค์รัชทายาทออกหน้าช่วยเหลือข้าก็เลยรอดตัวมาได้ ราชโองการพระราชทานสมรสก็เช่นกัน ล้วนเพื่อช่วยปกป้องชื่อเสียงของข้าทั้งสิ้น” เฉินเจียวเจียวเอ่ยเล่าถึงเรื่องที่ตนเองตกน้ำและความขัดแย้งกับสกุลจ้าวอย่างละเอียด รวมทั้งเรื่องการร้องเรียนจวนสกุลจ้าวและความบาดหมางที่เกิดขึ้นหลังจากที่นางได้รับราชโองการพระราชทานสมรสแล้ว

ผิงกั๋วกงจ้องมององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงด้วยสายตาพินิจพิจารณา ยามนี้เขายังคิดถึงเรื่องที่บุตรสาวเคยหมั้นหมายกับโซ่วอ๋องแต่เพราะคำนึงถึงความเหมาะสมด้วยเกรงว่าจะทำให้บุตรสาวต้องลำบากใจจึงไม่ได้เอ่ยถามออกมา อีกทั้งยามนี้ยังอยู่ต่อหน้าองค์รัชทายาทคงไม่เหมาะนักที่จะถามถึงเรื่องบุรุษอื่นของบุตรสาวต่อหน้าเขา

“ที่องค์รัชทายาทมาในวันนี้ก็เพื่อเตือนข้า และบอกกับข้าว่าให้ระมัดระวังตัวและห้ามออกจากจวน” เฉินเจียวเจียวเอ่ยสรุปพลางยกความดีความชอบให้แก่หลี่ไท่หลงอีกเล็กน้อย

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทมาก แต่ยามนี้กระหม่อมกลับมาแล้วบุตรสาวของกระหม่อม กระหม่อมย่อมจะสามารถดูแลความปลอดภัยของนางได้” ผิงกั๋วกงเอ่ยพลางส่งสายตาไม่พอใจให้เขา 

หลี่ไท่หลงตั้งใจจะใช้เรื่องที่ผิงกั๋วกงเร่งรุดกลับเข้าเมืองมาหาบุตรสาวก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงอนุญาตนำมาเอ่ยเพื่อข่มขู่ว่าที่พ่อตา แต่เมื่อได้เห็นสายตาของเฉินเจียวเจียวแล้วจึงจำต้องกล้ำกลืนวาจาข่มขู่ของตนเองลงไปแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม แม้ว่าสีหน้าจะพลันเย็นชาขึ้นอีกหลายส่วนก็ตามที ‘ทำไมข้าจะต้องเกรงใจนางเช่นนี้ด้วย’ แต่แน่นอนว่านี่คือความคิดในใจแต่ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาจึงมีแค่เพียงถ้อยคำที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนอบน้อมและถ่อมตน

“ข้าเข้าใจท่านดี ไม่ว่าเป็นผู้ใดที่ได้เห็นบุรุษผู้หนึ่งอยู่ในห้องของบุตรสาวย่อมต้องรู้สึกไม่พอใจ แต่ข้าขอยืนยันว่าข้าไม่ได้มีจิตคิดอกุศล ที่ลักลอบเข้ามาเช่นนี้ก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเจียวเจียวเพียงเท่านั้น” คำพูดของหลี่ไท่หลงทำให้อารมณ์ของผิงกั๋วกงค่อยๆ ผ่อนคลายความตึงเครียดลง

‘ที่แท้ก็รู้จักเลือกใช้คำพูดดีๆ ได้’ เฉินเจียวเจียวเอ่ยชื่นชมเขาในใจ

“องค์รัชทายาทเพคะ ยามนี้ก็ดึกมากแล้วทรงรีบกลับเถิดเพคะ ส่วนเรื่องทางนี้หม่อมฉันจะอธิบายให้ท่านพ่อของหม่อมฉันเข้าใจเองเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยวาจาไล่เขาอีกครั้ง หลี่ไท่หลงพยักหน้าพลางเอ่ยรับคำแม้ว่าจะไม่พอใจมากเพียงใดก็ตาม

“ขออภัยที่ทำตัวไม่เหมาะสม ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน” เขาเอ่ยกับว่าที่พ่อตาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วจึงได้รีบพลิ้วกายจากไปในทันที

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านกลับมาโดยไม่ส่งข่าวเล่าเจ้าคะ ว่าแต่ท่านเดินทางมาเช่นนี้ฝ่าบาททรงอนุญาตแล้วหรือเจ้าคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้ผิงกั๋วกงก็พลันส่ายหน้า

“ข้าจึงได้กลับมาแบบเงียบๆ เช่นนี้อย่างไรเล่า เอาล่ะเจ้าบอกข้าว่ามาเพราะเหตุใดจึงได้ยกเลิกการหมั้นหมายกับโซ่วอ๋อง แล้วกลายเป็นว่าที่พระชายาขององค์รัชทายาทเช่นนี้” ผิงกั๋วกงเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าย่อมจะต้องเล่าให้ท่านพ่อฟังอย่างละเอียดอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าต่อให้ยามนี้ดึกมากแล้วแต่การที่ท่านกลับมาเช่นนี้ย่อมจะทำให้ท่านย่ากับท่านแม่ดีใจมากเป็นแน่ ไปกันเถอะพวกเราไปปลุกพวกเขาขึ้นมาแล้วได้พบกับเรื่องที่น่ายินดีกันดีกว่า” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางลากบิดาของตนออกจากห้องแล้วพาเขาไปยังโถงกลางของเรือนฝูอันของฮูหยินผู้เฒ่า

“ท่านย่า ท่านพ่อกลับมาแล้ว” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางหัวเราะออกมาทำให้ผิงกั๋วกงเฉินคังอดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูไม่ได้