บทที่ 53 ความยินดี

ผิงกั๋วกงกลับจวนย่อมทำให้ทุกคนภายในจวนมีความสุข ไม่เพียงเฉียวซื่อที่มาที่เรือนฝูอันของฮูหยินผู้เฒ่า แม้แต่สตรีในเรือนของบ้านรองและบ้านสามก็ล้วนพากันมารวมตัวกันที่นั่น ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าอีกไม่กี่วันบุรุษในเรือนของตนก็จะกลับมาถึงทุกคนก็ยิ่งทวีความยินดีกันทั่วหน้า

“เจ้าจะกลับมาเหตุใดจึงไม่ส่งข่าวมาก่อนแม่จะได้จัดเตรียมข้าวปลาอาหารไว้รอรับเจ้า” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดหยาดน้ำตาแห่งความยินดี

“พอทางข้าได้ข่าวว่าที่จวนในเมืองหลวงมีเรื่องกับสกุลจ้าวข้าก็ร้อนใจ ไม่ได้รอให้ฝ่าบาททรงตอบรับคำขออนุญาตเข้าเมืองหลวงก็รีบเร่งเดินทางกลับมาก่อน ระหว่างเดินทางมาใกล้ถึงเมืองหลวงแล้วก็สวนทางกับคนส่งสารพอดี พอรู้ว่าฝ่าบาททรงพระราชทานกระแสรับสั่งอนุญาตให้คนของจวนเรากลับเข้าเมืองหลวงได้ข้าก็รีบเร่งเดินทางเข้าเมืองมาเลย” ผิงกั๋วกงเอ่ยพลางจ้องมองมารดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคิดถึง

“นี่เจ้าจะบอกว่ายังไม่ทันได้รับอนุญาตก็เร่งเดินทางกลับเข้าเมืองหลวงมาก่อนหรือ นี่ออกจะผิดระเบียบมากเกินไปแล้ว”

“ข้าถึงได้กลับเข้าเมืองหลวงมาเพียงลำพังอย่างไรเล่าขอรับ” เมื่อผิงกั๋วกงเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ทำได้แค่เพียงส่ายหน้า

“ท่านแม่โปรดวางใจข้าเข้าเมืองหลวงมาไม่มีผู้อื่นรับรู้ ขอเพียงทุกคนไม่เอ่ยถึงย่อมไม่มีผู้อื่นรู้แน่ว่าข้ากลับเข้าเมืองมาก่อนแล้ว รอเพียงเจ้ารองและเจ้าสามกลับเข้าเมืองมาข้าค่อยปรากฏตัวพร้อมพวกเขาก็เป็นอันใช้ได้แล้ว” เมื่อผิงกั๋วกงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ได้แต่ลอบปาดเหงื่ออยู่ในใจ

‘จะไม่มีผู้อื่นรู้ได้อย่างไรกันเจ้าคะ เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทก็รู้เห็นแล้วมิใช่หรือว่าท่านกลับเข้าเมืองมาก่อนที่คนนำกระแสรับสั่งของฝ่าบาทจะเดินทางไปถึงชายแดนทางเหนือเสียอีก’ เฉินเจียวเจียวได้แต่ลอบนินทาบิดาอยู่ในใจ

ผิงกั๋วกงเฉินคังเหมือนจะคาดเดาความคิดของบุตรสาวได้เขารีบหันไปมองเฉินเจียวเจียวแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าอึมครึม

“ว่าแต่เจียวเจียว เหตุใดเจ้าจึงได้ยกเลิกการหมั้นหมายกับโซ่วอ๋องแล้วกลายเป็นว่าที่พระชายาขององค์รัชทายาทเข่นนี้กันเล่า” ในน้ำเสียงมีร่องรอยของการตำหนิอยู่ไม่น้อยทำให้เฉียวซื่ออดร้อนใจแทนลูกเลี้ยงมิได้

“นั่นย่อมเป็นเพราะโซ่วอ๋องทำผิดต่อเจียวเจียวก่อน ไม่เพียงลักลอบนัดพบกับสตรีอื่นยังยกย่องนางต่อหน้าผู้อื่นอย่างไม่ให้เกียรติเจียวเจียวเลยสักนิด ท่านพี่ท่านกลับมาเหนื่อยๆ ทานอาหารร้อนๆ อาบน้ำอุ่นๆ พักผ่อนให้เต็มที่เสียก่อนแล้วข้าจะเล่าถึงเรื่องนี้ให้ท่านฟังเองเจ้าค่ะ” คำพูดของเฉียวซื่อทำให้เขาขมวดคิ้วในใจก็คิดว่าที่แท้ก็มิใช่บุตรสาวของเขาที่ทำผิดต่อผู้อื่นก่อน แต่เป็นผู้อื่นที่ทำผิดต่อบุตรสาวของเขาเมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงได้พลันผ่อนคลายความคิดไม่ดีก่อนหน้านี้ลง แล้วย้ายความไม่พอใจไปที่โซ่วอ๋องผู้นั้นแทน

“ที่สะใภ้ใหญ่เอ่ยมาล้วนถูกต้องแล้ว เรื่องนี้มิใช่เจียวเจียวที่เป็นคนผิดเรื่องนั้นล้วนจบด้วยดีเจ้าไม่ต้องกังวล ส่วนเรื่องรายละเอียดเอาไว้หลังจากเจ้านอนพักผ่อนสักตื่นแล้วค่อยให้สะใภ้ใหญ่เล่าให้เจ้าฟังก็แล้วกัน” เมื่อมารดาเอ่ยเช่นนี้ผิงกั๋วกงก็พยักหน้า หลังจากนั้นทุกคนในจวนผิงกั๋วกงก็พลันแยกย้ายกันไปพักผ่อนมีเพียงเฉินเจียวเจียวที่ถูกบิดากำชับเรื่องปิดประตูหน้าต่างให้แน่นหนาอีกครั้งแล้วจึงได้แยกย้ายกันกลับเรือนพักของตนเอง

ทางฝ่ายองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงหลังจากออกจากจวนผิงกั๋วกงมาได้แล้วก็ได้แต่ตำหนิตนเองอยู่ในใจ หลายวันมานี้ไม่ค่อยจะได้พบยอดฝีมือเท่าใดนัก ทำให้การระมัดระวังตนลดลงไปมาก ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะเคยถูกกระบี่พาดคอเช่นนี้ นี่จะถือว่าเขาคือผู้ที่ประสบภัยเพราะหญิงงามก็คงจะได้กระมัง

“เหตุใดผิงกั๋วกงเข้าเมืองมาพวกเจ้าจึงไม่รู้” หลี่ไท่หลงเอ่ยกับเซียวอวิ๋นหยวนด้วยสีหน้าดุดันเมื่อตนเองสามารถกลับถึงตำหนักบูรพาได้อย่างปลอดภัยแล้ว

“ผิงกั๋วกงผู้นี้ทั้งวรยุทธ์ยอดเยี่ยมทั้งวิชาตัวเบาล้ำเลิศ ขี่ม้าสะกดรอยตามเขาว่ายากแล้ว ยามที่เขาสละม้าแล้วใช้วิชาตัวเบาติดตามก็ยิ่งยากเข้าไปอีก กว่าจะรู้ว่าเขาสามารถหลบหลีกเวรยามหลบเข้ามาในเมืองได้ก็สายไปเสียแล้ว” เมื่อเซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยเช่นนี้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก็พลันมีสีหน้าบึ้งตึง

“แล้วอีกอย่างต่อให้กระหม่อมห้ามพระองค์ทรงเคยเชื่อฟังถ้อยคำของกระหม่อมด้วยหรือ กระหม่อมก็พูดแล้วว่าช่วงนี้จวนผิงกั๋วกงนอกจากจะมีการคุ้มกันหนาแล้วยังเสี่ยงต่อการที่คนในจวนของนางจะพบเห็น อย่าว่าแต่ผิงกั๋วกงเลยแม้แต่ฮูหยินสามจวนผิงกั๋วกงที่มาจากสกุลโม่ผู้นั้นก็ไม่อาจจะละเลย” เมื่อเซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยเช่นนี้ว่าที่บุตรเขยของฮูหยินสามจวนสกุลโม่อย่างหยวนอี้ก็พลันมีสีหน้าอึดอัดขึ้นมาในทันที

“ว่าแต่ว่าองค์รัชทายาททรงหัวเสียเช่นนี้คงจะไม่ได้ปะทะกับผิงกั๋วกงเข้ากระมัง” หยวนอี้เอ่ยถามออกมาตามตรง

“ยังไม่ทันได้ปะทะหรือประมืออันใดกันทั้งสิ้น แค่คิดขยับตัวหนีก็พลันมีกระบี่มาพาดคอเสียแล้ว” เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ยเช่นนี้หยวนอี้ก็พลันมีสีหน้าจืดเจื่อน

“ก็ยังดีที่พระองค์ยังทรงสามารถหลบหนีออกมาได้โดยไร้ร่องรอยขีดข่วน ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูใหญ่เป็นเสมือนแก้วตาดวงใจของผิงกั๋วกง หากเขารู้ว่าองค์รัชทายาททรงปีนกำแพงเข้าไปหาบุตรสาวของเขาย่อมยากที่จะยินยอมปล่อยองค์รัชทายาทได้อย่างง่ายเช่นนี้” คำพูดของเซียวอวิ๋นหยวนทำให้หลี่ไท่หลงพ่นลมหายใจออกมา

“หนีมาได้ที่ไหนกัน ต้องขอบคุณเฉินเจียวเจียวที่ช่วยออกหน้าให้ข้า” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้หยวนอี้ก็พลันยิ้มออกมา

“เหตุใดกระหม่อมจึงได้กลิ่นของความยินดีโชยออกมาจากองค์รัชทายาทกันเล่า” เมื่อถูกยั่วเย้าเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“คอยังอยู่บนบ่าย่อมจะต้องรู้สึกยินดีเป็นธรรมดา” องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเอ่ยออกมาพลางเดินไปหาสุรารสแรงมาดื่มเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาไม่มีทางยอมรับอย่างเด็ดขาดว่าตนเองรู้สึกดีที่มีสตรีผู้หนึ่งออกหน้าช่วยปกป้อง หยวนอี้หันไปสบตากับเซียวอวิ๋นหยวนแต่เมื่อเห็นว่าเขายังคงมีสีหน้าปกติหยวนอี้จึงทำได้แค่เพียงทอดถอนใจออกมาพลางคิดในใจว่า ‘คงมีเพียงข้าที่เป็นปกติดี’

“อวิ๋นหยวน ในเมื่อผิงกั๋วกงลักลอบเข้ามาเช่นนี้ย่อมไม่อาจจะปล่อยให้ผู้อื่นรู้ว่าเขากลับมาแล้วโดยเฉพาะคนสกุลจ้าว”

“กระหม่อมย่อมจะระมัดระวังเรื่องนี้เป็นอย่างดี เพียงแต่ไม่รู้ว่าผิงกั๋วกงกลับมาคราวนี้จะกระทบต่อภารกิจขององค์รัชทายาทหรือไม่” เซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยออกมาพลางขมวดคิ้วด้วยสีหน้ากังวล

“ย่อมต้องรอดูกันไปก่อน ที่สำคัญยามนี้ผิงกั๋วกงคงจะระแวงในตัวข้าอยู่ไม่น้อย ดูจากสีหน้าของเขาแล้วไม่มีความยินดีเลยสักนิดที่จะได้ข้าเป็นบุตรเขย”

“ผู้ใดจะมีสีหน้ายินดีได้หากพบว่ามีบุรุษผู้หนึ่งลักลอบปีนกำแพงเข้าหาบุตรสาวยามวิกาล ต่อจากนี้พระองค์คงจะต้องสำรวมให้มากขึ้นอีกสักหน่อยแล้ว” เซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยเตือนด้วยสีหน้าเยือกเย็นแต่คราวนี้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงกลับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“คราวนี้ข้าย่อมเชื่อฟังเจ้า วางใจเถิดต่อจากนี้ข้าไม่มีทางป่ายปีนเข้าไปหาเฉินเจียวเจียวอีกแล้ว”

“ถึงจะพยายามป่ายปีนก็คงจะเข้าไปได้ยากแล้ว ทรงสำรวมได้นับเป็นเรื่องดี” เซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมาพลางคิดในใจว่า 'เมื่อไหร่ภารกิจของข้าจะเสร็จสิ้นเสียที'