ภาม

พอเธอแต่งตัวเสร็จเธอจึงรีบโทรหาภาม หนุ่มผิวแทนแดนอีสานแท็กซี่เจ้าประจำของเธอซึ่งเขาก็มีอายุไล่เลี่ยพอ ๆ กับเธอ ทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันและหนุ่มภามที่แสนจะใจดีกับเธอค่อยไปรับไปส่ง ยิ่งเขารู้ว่าเธอท้องเขาก็ยิ่งเป็นห่วงเธอคอยซื้อของมาฝากเธออยู่เสมอ ซึ่งนอกจากหน้าที่มารับคนโปรดแล้วนั้นภามยังจะต้องแวะไปส่งข้าวกล่องให้หมออัยเน่อยู่เป็นประจำ ซึ่งทั้งหมดที่เขาทำให้เธอนอกจากค่าจ้างแล้วอีกอย่างหนึ่งก็เพราะความเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่งก็เท่านั้น

“พี่ภามสวัสดีค่ะ คนโปรดเองนะคะ”

“ครับ น้องโปรด”

“เอ่อ..คือพอดีคนโปรดจะไปซื้อของมาทำขนมค่ะ พี่ภามว่างมารับคนโปรดที่หน้าบ้านได้ไหมคะ”

“ได้สิครับ แต่น้องโปรดรอสักครู่นะครับ พี่กำลังส่งลูกค้าอยู่ใกล้ ๆ ซอยบ้านน้องโปรดพอดีเลย เดี๋ยวพี่แวะไปรับนะครับ”

“ค่ะพี่ภาม”

หลังจากวางสายแล้วเธอก็เดินไปหาเขาที่นั่งอยู่ห้องทำงานก่อนจะบอกเขาว่าเธอจะไปซื้อของขณะที่เธอยืนรอแท็กซี่ที่หน้าบ้านไม่นานภามก็มารับเธอ

“รอนานไหมครับน้องโปรด”

พอเธอขึ้นรถภามก็หันไปยิ้มให้เธอ เธอก็ยิ้มตอบกลับก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ

“ไม่เลยค่ะพี่ภาม เดี๋ยววันนี้เราไปร้านขายอุปกรณ์เบเกอรี่ให้คนโปรดเลยนะคะ”

“ครับ”

หลังจากที่คนโปรดซื้อของเสร็จเขาก็ซื้อกับข้าวสำเร็จเข้ามาด้วยเพราะว่าวันนี้เธอมีออเดอร์ทำขนมเธอจึงไม่สะดวกที่จะทำกับข้าวมื้อเที่ยงให้ตัวเอง ส่วนของหมออัยเน่เธอกดสั่งเดลิเวอรี่ให้เขาไปตอนเที่ยงแล้ว หลังจากภามขนของขึ้นรถเสร็จก็เดินมาช่วยเธอถือถุงกับข้าว เธอยิ้มกว้างให้เขา

“มาพี่ช่วยถือของ จะเที่ยงแล้วคุณแม่ทำไมไม่ทานข้าวให้ตรงเวลาเลยครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ภาม นี้เพิ่งจะบ่ายโมงเองถึงบ้านแล้วเดี๋ยวคนโปรดจะรีบทานข้าวค่ะ อ้อ! คืนนี้สองทุ่มพี่ภามมารับคนโปรดไปส่งขนมที่โรงแรมหน่อยนะคะ”

“ได้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

พอเธอกลับมาถึงบ้านก็รีบทานข้าวก่อนจะเร่งทำขนมเพื่อส่งลูกค้า ขณะที่เธอนั่งรอขนมที่อบอยู่นั้นก็หันไปเห็นหมออัยเน่ที่แต่งตัวด้วยชุดสูทสุดเนี้ยบเหมือนว่าเขากำลังจะออกไปงานข้างนอก เธอจึงเอ่ยทัก

“พี่หมอหิวไหมคะ คือพอดีว่าหนูยังเตรียมขนมให้ลูกค้าไม่เสร็จเลย คืนนี้พี่หมออยากทานอะไรเพิ่มไหมเดี๋ยวหนูจะสั่งอาหารมาให้ค่ะ”

“ไม่ต้อง ฉันจะออกไปข้างนอกคืนนี้เธอไม่ต้องรอนะ เธอก็อย่าลืมทานข้าวล่ะ”

“ค่ะ”

เขาพยักหน้าให้เธอก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ส่วนเธอที่โดนเขาเฉยเมยแบบนี้อยู่เป็นประจำจนตอนนี้เธอแทบไม่รู้สึกอะไร เธอหันไปสนใจทำขนมต่อ กระทั่งเวลา 2 ทุ่ม ภามขับรถมารับเธอที่บ้านตามเวลานัดก่อนที่เธอจะเดินยกขนมคัพเค้กที่ลูกสั่งไปงานเลี้ยงออกมา ภามรีบเดินเข้าไปรับขนมจากเธอ

“เราไปกันเลยนะคะ”

พอเธอพูดแบบนั้นภามก็หลุดขำออกมาเพราะเห็นว่าเธอยังไม่เปลี่ยนชุดเลยด้วยซ้ำ

“เอ่อ..พี่ว่าน้องโปรด ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไหมครับ”

“อุ้ย..หนูลืมเลยค่ะพี่ภาม งั้นเดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”

เธอก้มมองตัวเองก่อนจะเห็นว่าเธอยังใส่เสื้อกันเปื้อนที่ยังหม่อมแหม่มของตัวเองอยู่เลย

“งั้นหนูขอไปเปลี่ยนชุดหน่อยแล้วกันนะคะ”

“ครับ เดินระวัง ๆ หน่อยนะไม่ต้องรีบมาก ยังไงพี่ก็พาน้องโปรดไปส่งขนมทันแน่นอน”

“ค่ะ”

หลังจากที่คนโปรดขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเธอก็เปลี่ยนมาใส่ชุดคลุมท้องสีขาวระบายลูกไม้แทนเธอก็เดินไปที่รถ

“พี่รู้ว่าเรายังไม่ได้กินข้าวเย็นแน่ ๆ พี่เลยซื้อซาลาเปาและนมมาให้ทานสักหน่อยนะเดี๋ยวเจ้าตัวเล็กจะงอแงนะ”

“ขอบคุณพี่ภาม จริง ๆ ตอนบ่ายหนูก็ดื่มนมไปแล้วค่ะ แต่ตอนนี้ก็เริ่มหิวขึ้นมาหน่อย ๆ ค่ะ”

ขณะที่กำลังรถไปอยู่นั้นภาพก็ยื่นกล่องซาลาเปาและนมให้คนโปรด ซึ่งคนโปรดก็ยิ้มกว้างให้เขาก่อนจะแกะทานระหว่างทาง

ณ โรงแรม

“ขอโทษนะคะ ขนมที่สั่งให้ไว้เพื่อมางานเลี้ยงนี่ให้เราเอาไปลงไว้ไหนดีคะ”

“โซนขนมอยู่ตรงที่โต๊ะหมายเลข 5 มุมโน้นเลยค่ะน้อง”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

พอเดินเข้ามาในโรงแรมเธอและภามก็ถือกล่องคัพเค้กมาในห้องจัดเลี้ยงด้วยกัน โดยผู้คนที่มาจัดงานต่างก็พากันเตรียมงานวุ่นวายไปหมด

“น้องคนโปรดใช่ไหมคะ”

“คะ อ้อ..ใช่ค่ะ”

ขณะที่เธอกำลังเตรียมงาน ผู้หญิงที่อยู่ในชุดราตรีใบหน้ารูปไข่ 2 คนเดินเข้ามาทักทายเธอ

“สวัสดีจ้ะ พี่ชื่อข้าวฟางเป็นเพื่อนพี่อัยเน่ที่โรงพยาบาลนะ ส่วนนี้ตาแป๋วเจ้าของงานวันนี้ค่ะ พี่ก็เพิ่งรู้นะคะร้านขนมอร่อย ๆ มีแม่ค้าคนสวยเป็นเจ้าของร้าน”

เธอวางขนมก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีสองสาวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ซึ่งทั้งสองคนก็หันไปสบตากันก่อนจะยิ้มให้กับเธอ

“สวัสดีค่ะ ขออนุญาตแนะนำตัวอีกครั้งนะคะหนูชื่อคนโปรดค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ ๆ ทั้งสองคนนะคะ ขอบคุณพี่ ๆ ด้วยนะคะที่วางใจสั่งขนมร้านคนโปรดมาใช้ในงานวันนี้”

“จ้า..งั้นวันนี้คนโปรดอยู่งานด้วยกันก่อนไหมล่ะ ไหน ๆ ก็มางานแล้ว”

“หื้อ..อย่าเลยดีกว่าค่ะวันนี้คนโปรดตั้งใจแค่มาส่งขนม แต่งตัวก็ไม่ค่อยให้เกียรติเจ้าของงานวันนี้เท่าไรเลย ไว้โอกาสหน้านะคะ”

พอเธอยกมือขึ้นมาปฏิเสธ ตาแป๋วก็เดินมาจับมือของเธอ

“หือ..ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่เป็นเจ้าของงานน้องคนโปรดไม่ต้องคิดมากค่ะ ให้พนักงานคนนี้อยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะคะ”

ขณะที่ตาแป๋วกำลังจะยื้อเธอตาแป๋วก็หันไปทางภาม เธอกำลังจะอธิบายภามก็รีบพูดแทรกปฏิเสธทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

“โอ้ว พี่เขาไม่ใช่..”

“ผมไม่ค่อยเหมาะกับงานเลี้ยงสังคมแบบนี้เท่าไรหรอกครับ น้องโปรดอยู่นี่กับพี่ ๆ เขาเดี๋ยวพี่รอรับได้ครับไม่ต้องเกรงใจ”

คนโปรดขมวดคิ้วแบบไม่เห็นด้วยกับภามเท่าไร แต่อีกใจหนึ่งเธอก็เกรงใจทั้งสองสาว

“น้องคนโปรด อยู่ต่ออีกหน่อยดีกว่านะ ถือว่าพี่ขอ”

“เอ่อ..ก็ได้ค่ะ แต่คนโปรดขออยู่แป๊บเดี๋ยวนะคะ พอดีตอนนี้คนโปรดท้องด้วยค่ะคงจะอยู่ในงานนาน ๆ ไม่ได้”

พอโดนข้าวฟ่างรบเร้ามาก ๆ เธอที่เกรงใจก็ยอมอยู่ต่อเพื่อไม่ให้เสียมรรยาท

“ได้ค่ะ งั้นคนโปรดไปนั่งที่โต๊ะกับพี่ดีกว่านะคะ”

“พี่ภามเดี๋ยวคนโปรดโทรหานะคะ”

“ครับ มีอะไรน้องโปรดโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะครับ”

“ค่ะพี่ภาม”

หลังจากที่เธอบอกภามไปแบบนั้นเธอก็เดินตามสองสาวไปนั่งที่โต๊ะ ซึ่งแขกในงานก็เริ่มทยอยมางานกันบ้างแล้ว ขณะที่นั่งอยู่บนโต๊ะเธอที่รู้สึกอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยเพราะทั้งโต๊ะมีแต่พวกเพื่อน ๆ ของหมออัยเน่และส่วนใหญ่ต่างก็เป็นหมอ

“หมอข้าวฟาง,แป๋ว..พาสาวที่ไหนมาเนี่ยอ้าว ..น้องคนโปรด!!”

“สวัสดีค่ะพี่วาฬ”