บทที่ 1

บทที่ 1

“สวัสดีค่า”

เสียงพนักงานภายในร้านคาเฟ่กึ่งเบเกอรี่ที่ตั้งอยู่ในใจกลางเมืองทำเลทำเงินของมหานครเมืองหลวงในเมืองไทยเปล่งเสียงต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้านต่อเนื่อง

เปรมา สถิตวงศ์ หรือ เลิฟ ชื่อเล่นที่ไว้ใช้กับคนสนิทเท่านั้น ละสายตาจากจานขนมเค้กที่กำลังวางในตู้โชว์เค้กมองไปยังประตูทางเข้าร้าน

ร้าน 96 café กำลังเป็นที่นิยมในย่านนี้ เธอตัดสินใจไม่ผิดที่เปิดร้านแห่งนี้หลังจากออกจากงานแผนกเบเกอรี่จากโรงแรมชื่อดัง สาวร่างสูงอวบอิ่มผิวสองสีที่มีรอยยิ้มกว้างพร้อมลักยิ้มข้างขวา ดวงตาคมรีจมูกโด่งปลายเชิดเล็กน้อยบ่งบอกลักษณะดื้อรั้น ผมดำขลับเป็นลอนหยักศกที่เธอไม่ใคร่ชอบถูกซ่อนไว้ในหมวกคลุมสีขาวสำหรับเชฟ

“พี่เลิฟ”

เสียงหวานใสของน้องสาว ปาริมา สถิตวงศ์ หรือ ลิฟ เดินแกมวิ่งเข้าไปกอดพี่สาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

“มากันแล้ว กินอะไรมาหรือยัง”

เปรมารีบวางจานแล้วปิดตู้แช่เค้กหันมากอดน้องสาวเอ่ยถามน้ำเสียงห่วงใย มองผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกัน แซม ฮิวส์ หนุ่มชาวอเมริกันที่กำลังคบหากับน้องสาวเธอ

แซมรูปร่างหน้าตาหล่อจัด สูงโปร่งแต่มีกล้ามเนื้อดั่งคนชอบเล่นกีฬา สีผิวแทนเพราะมักชอบอยู่กลางแจ้ง ผมสีน้ำตาลอ่อน นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างใส แต่ที่เปรมาชอบในตัวเด็กหนุ่มคนนี้มากที่สุดคือนิสัยใจคออ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษ

เปรมาดึงแขนน้องให้ไปนั่งที่โต๊ะด้านข้าง ปาริมารูปร่างผอมบางอย่างสมัยนิยม สูงโปร่งและผิวขาวผ่องผิดไปจากเธอค่อนข้างมาก ใบหน้าหวานเฉี่ยวทำสีผมน้ำตาลอ่อน

“มีอะไรทานบ้างคะพี่เลิฟ ลิฟกับแซมหิวมากเลยค่ะ”

เปรมายิ้มให้กับคนทั้งคู่แล้วจึงหันไปสั่งลูกน้องในร้านให้นำแซนวิชที่เธอเตรียมไว้มาจัดเสิร์ฟ

“ทานแซนวิชไปก่อนนะเด็ก ๆ พี่ยังไม่มีเวลาทำของหนักเลยจ๊ะ”

“ได้ค่ะพี่เลิฟ วันนี้ลูกค้าเยอะเหรอคะ”

ปาริมาขยับแก้วน้ำที่พนักงานนำมาวางให้แซมแล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม ใบหน้าหวานเฉี่ยวมีเหงื่อเล็กน้อย ยังมองพี่สาวตาแป๋ว

“ใช่แล้วจ๊ะ อ้อ นี่ทั้งสองคนเตรียมตัวดีหรือยัง”

เปรมรีบเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเย็นนี้ทั้งปาริมาและแซมต้องไปพบกับพ่อของแซม นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังที่เข้ามาขยายกิจการในประเทศไทยหลายปีแล้ว นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แซมมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยเอกชนในไทยจนได้เจอกับน้องสาวของเธอ

สีหน้าปาริมาจ๋อยลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงพ่อของแซมก่อนจะเอี้ยวหน้าไปมองเพื่อนชาย

“ครับ เราทั้งคู่เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วครับ”

ปาริมาขยับจานแซนวิชที่พนักงานนำมาวางไปทางข้างหน้าคนทั้งสอง พรางยิ้มเบา ๆ

“ถึงขนาดต้องเตรียมใจเชียวเหรอแซม”

“พี่เลิฟ พ่อผมดุมากเลยนะครับ”

“อะไรกัน แต่เขาน่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้นะ ในเมื่อเขาก็เคยผ่านมันมาก่อน”

เปรมาวางข้อศอกกับโต๊ะกระจกเท้าคางมองคนทั้งคู่ที่กำลังทานแซนวิชหิวกระหาย

“อืม อร่อยจังเลยค่ะพี่เลิฟ”

“อร่อยก็ทานเยอะๆ สิ ยังมีอีก”

สายตาเปรมาวกกลับมายังแซมเพื่อรอให้เขาตอบคำถาม เด็กหนุ่มหน้าตาดีและน้องสาวของเธอเหมาะสมกันทุกประการในความคิดของเธอ คนทั้งคู่เรียนอยู่ที่เดียวกันแม้ว่าน้องสาวของเธอจะอายุมากกว่าหนึ่งปี แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

“ครับ ผมไม่ทราบแน่ชัดนักว่าเมื่อตอนพ่อยังเป็นวัยรุ่นเป็นยังไง เขาไม่ค่อยเล่าอะไรให้ผมหรอกครับ แต่อันที่จริงพ่อกับผมก็ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไรเพราะพ่อเป็นพวกบ้างาน”

แซมเช็ดมือกับกระดาษอเนกประสงค์หลังจากทานเสร็จ นัยน์ตาสีฟ้ายังจ้องเธอด้วยแววตาแจ่มใส

“แล้วแซมได้เจอแม่บ้างหรือเปล่า”

“ก็ตั้งแต่พวกเขาหย่ากันผมก็ไม่ค่อยได้เจอกัน ซึ่งมันก็นานมากแล้วจนแม้แต่ผมเองก็แทบจำหน้าแม่ไม่ได้ ไม่สิพี่เลิฟ ผมได้เห็นแม่เหมือนกัน แต่ในหน้าคอลัมสาวสังคมเท่านั้นครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

คำพูดติดตลกเหมือนผ่อนคลายของแซมไม่ได้ทำให้เปรมาขบขันไปด้วย ยิ่งทำให้เห็นว่าแซมขาดความอบอุ่นมากขนาดไหน ขนาดเธอเสียทั้งพ่อและแม่เมื่อช่วงวัยรุ่นสภาพจิตใจยังย่ำแย่ พยายามเต็มที่ดูแลน้องสาวเพียงคนเดียว ให้ความรักความอบอุ่นทดแทนบิดามารดา และเธอทำได้เป็นอย่างดีเยี่ยมดูได้จากปาริมาเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กสาวมองโลกในแง่ดี อบอุ่นและเรียนเก่ง

ตอนนี้ปาริมาทานเสร็จแล้วเช่นกัน ปัดไม้ปัดมือด้านข้างก่อนจะยกน้ำดื่ม

“พี่เลิฟ พ่อของแซมเขาเป็นพวกบ้างาน แล้วเนี่ยมาเมืองไทยก็จะอยู่ไม่นาน น่าจะราวสองสามเดือนเท่านั้นก็บินกลับแล้วค่ะ”