บทที่ 35 ไม่สนคู่ขาอีกแล้ว

“ไม่เห็นเดียจะต้องคิดมากเลย เดียกับวาววามันคนละชั้นกัน เทียบกันไม่ได้หรอก จะไปกลัวเขาทำไม” นิ้วเรียวตวัดเกี่ยวไรผมให้ออกไปจากข้างแก้ม แววตาอ่อนโยนจนคนตัวเล็กแทบหลอมละลายอยู่ตรงนั้น เขาจะรู้บ้างไหมว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขากลับทำให้หัวใจดวงน้อยของนาเดียเอิบอิ่มจนคับแน่นอก

“ไม่ได้กลัวค่ะ แค่ไม่อยากมีเรื่อง” สาวน้อยเอ่ยอย่างไม่กลัวเกรง ใช่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงเรียบร้อยที่ยอมก้มหัวให้ใครซะที่ไหน หากร้ายมา เธอก็พร้อมจะร้ายกลับ

“ดุซะด้วย!” คนตัวโตหลุดขำ เขายังนึกภาพไม่ออกว่าเด็กสายตัวจิ๊ดลิดอย่างเธอจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้กับสาวร่างสูงใหญ่อย่างวาววา

“พี่เจคก็ระวังตัวไว้เถอะ!” แกล้งพูดไปอย่างนั้น ทั้งที่จริงก็รู้ว่าทำอะไรเขาไม่ได้เลย เจคอปแกล้งทำหน้าหวาดกลัวจนคนตัวเล็กชักหมั่นไส้

“ไม่เถียงด้วยแล้ว งั้นหนูลงตรงนี้นะคะ”

“เดี๋ยวเดีย นี่ยังไม่ 7 โมงเลย พี่อยากกินอะไรสักหน่อย” ว่าพลางทำท่าลูบหน้าท้องไปมา

“อยากทานอะไรคะ เดี๋ยวเดียแวะโรงอาหารแล้วซื้อไปให้ที่ห้อง”

“อะไรก็ได้ครับ เบาๆก็พอ” นาเดียพยักหน้ารับ

เจคอปวนรถเข้ามาจอดในโรงรถประจำ ร่างใหญ่เดินฮัมเพลงท่าทางอารมณ์ดีตรงดิ่งไปที่ห้อง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาคมกริบของใครบางคน

วาววามาดักรอเจคอปทั้งตอนเช้าและหลังเลิกงานเป็นเวลาสามวันติดกัน แต่กลับไร้วี่แววของผู้หญิงคนใหม่ และนั่นยิ่งทำให้เธอประหลาดใจ ในเมื่อเขาไม่ได้มีใคร แล้วทำไมถึงหมางเมินเธอ หรือว่าจะเบื่อ ไม่น่าเป็นไปได้! ผู้ชายมักมากไม่คิดผูกมัดกับใครอย่างเจคอปไม่มีทางสลัดผู้หญิงอย่างเธอทิ้งแน่

เจคอปเปิดประตูเข้าไปในห้อง หวังจะได้เห็นคนตัวเล็กยืนรออยู่ แต่ปรากฏว่าเขาเดินมาถึงก่อน ร่างสูงเดินไปนั่งรอที่โซฟาพลางหยิบเอกสารที่รอการอนุมัติขึ้นมาอ่านรอ

ก๊อก ก๊อก คงเป็นคนที่เขากำลังรออยู่นั่นเอง

“เข้ามาสิ” เอ่ยคำอนุญาตโดยที่ยังไม่ได้ละสายตาจากเอกสารสำคัญ ได้ยินเสียงเปิดประตูแผ่วเบา ตามมาด้วยกลิ่นกาแฟหอมฟุ้ง ยัยตัวเล็กช่างรู้ใจเขาจริงๆ อย่างนี้ต้องให้รางวัล

“ช้าจัง... วาววา!” เจคอปมีอาการตกใจเล็กน้อยเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่หญิงสาวที่เขาคิดไว้

“วาชงกาแฟมาให้ค่ะ แบบที่ผ.อ.ชอบเลยนะคะ” หญิงสาวในชุดกระโปรงทรงเอรัดรูป เสื้อเชิ้ตสีครีมดูเหมือนจะสุภาพแต่กลับจงใจปลดกระดุมเสื้อเผยอกตูมที่เขาเคยถูกใจหนักหนา หล่อนค่อยๆก้มตัววางแก้วลงบนโต๊ะ มองจากมุมนี้เขาแทบจะเห็นไปถึงไส้ใน เจคอปกัดฟันกรามจนเส้นเลือดปูดขึ้นบนขมับ นึกรำคาญใจที่วาววายังตามตื้อเขาไม่เลิกเสียที

“ขอบใจ ออกไปได้แล้ว” เขาปลายตามองเอกสารในมือ วาววายืนกำหมัดด้วยความเจ็บใจที่ตัวเองไม่ได้รับความสนใจจากเขาโดยสิ้นเชิง

“แต่วาคิดถึงผ.อ. ให้วาอยู่ปรนนิบัติผ.อ.นะ” เธอเริ่มใช้มารยาหลายพันเล่มเกวียนที่มีอยู่ ซึ่งมันเคยใช้ได้ผลมาก่อน เมื่อเห็นว่าร่างใหญ่ไม่ได้ออกปากไล่ เธอจึงรีบหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ลูบมือไปตามเรียวขาจนถึงขาหนีบ แต่ก่อนจะทันได้กอบกุมเจ้าโลกยิ่งใหญ่ ก็ถูกมือหนาสะกัดเอาไว้ก่อน วาววารู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือรุนแรงจนเธอต้องชักมือออก

“ฉันไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง ไสหัวไป!”

น้ำเสียงดุดันกึ่งตะคอกทำให้วาววาชัดแจ้งในสถานะของตัวเอง เขากำลังจะเขี่ยเธอทิ้งจริงๆ

“ผ.อ.คิดจะทิ้งวาง่ายๆแบบนี้เหรอคะ วาทำอะไรผิด หรือว่าผ.อ.มีคนอื่น โอ๊ยย!!!!”

คำพูดต่อจากนั้นถูกตัดจบด้วยแรงบีบจากฝ่ามือของเขา แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขามองเธอด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยาม

“อย่าสำคัญตัวเองผิด เธอมันก็แค่ผู้หญิงที่ฉันซื้อมานอนด้วยชั่วครั้งชั่วคราว ถ้าไม่อยากจบอนาคตในสายอาชีพนี้ก็อย่ามาวอแวให้ฉันรำคาญใจอีก”

เขาสะบัดมือออกจนร่างบางเซล้มลง วาววาทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บแค้นใจ เธอรีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกเดินหนีออกไปจากห้อง

ถือเป็นโชคดีของนาเดียที่หล่อนมาถึงหลังวาววาจากไปแล้ว “หนูซื้อแซนวิชทูน่ามาให้ค่ะ” ทันทีที่เดินเข้ามา เธอก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุ ใบหน้าเจคอปดูเคร่งขรึมมองเอกสารในมือตาไม่กระพริบ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าหรือพยักหน้าตอบรับ

“งั้นหนูวางไว้ตรงกาแฟนะคะ หนูไปทำงานแล้วนะ” เธอวางแซนวิชไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหมุนตัวกลับ แต่ร่างทั้งร่างกลับถูกดึงไปทางด้านหลัง ล้มลงบนตักของเจคอป เขาถือวิสาสะโอบเอวบางไว้หลวมๆ พลางดุ้นใบหน้าถูไถไปมาบนอกนิ่ม ท่าทางเหมือนแมวอ้อนเจ้าของไม่มีผิด!

“ไม่หิวแล้ว เดียกินเถอะ” เขาช้อนสายตาขึ้นมองเธอ แต่ยังไม่ยอมผละออกจากกัน นาเดียใจเต้นแรงจนกลัวว่าคนที่เอาหน้าแนบอยู่ตรงหน้าอกเธอจะได้ยิน

“นึกว่าอารมณ์ไม่ดีซะอีกค่ะ เห็นทำหน้าน่ากลัวเชียว” เธอพยายามดันศีรษะเขาออก แต่กลับไม่ขยับสักนิด คราวนี้เขาเริ่มคลอเคลียรุนแรงขึ้น จนเธอเผลอกัดปากด้วยความสยิว