บทที่ 36 วาววา!!

“ก็นิดหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว กินแซนวิชสิ จะได้ไปทำงาน” แม้จะไม่ได้สั่ง แต่คนตัวเล็กก็ทำตามอย่างว่าง่าย วันนี้เขาดูจะอ้อนกันมากเป็นพิเศษ “มายองเนสเลอะปากหมดแล้ว”

“เหรอคะ ข้างไหนคะ” เขามองปลายลิ้นเล็กสีชมพูตวัดเลียมุมปากซ้ายที ขวาที อดคิดลามกไม่ได้ คนตัวโตขนลุกซู่รู้สึกปวดหนึบที่แก่นกาย นึกอยากให้ลิ้นเล็กๆนั่นเลียชิมไปบนท่อนเอ็นข้างล่างบ้าง

“ยังไม่หมด เดี๋ยวพี่เช็ดให้” เขาโน้มใบหน้าเธอเข้ามาใกล้

แพร๊บ! นาเดียตะลึงงันเมื่อริมฝีปากถูกลิ้นหนาเลียจนสะอาด เนี่ยนะ วิธี 'เช็ด' ของเขา หญิงสาวร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ขัดเขินจนต้องตีแขนแกร่งแก้เก้อ

“อร่อยดีแหะ ชักอยากกินมั้งแล้ว”

“ยังมีอีกนะคะ เดี๋ยวหนูแกะให้” ว่าพลางเอื้อมไปหยิบแซนวิชอีกชิ้นบนโต๊ะ แต่พอหันกลับมา ปากหนาก็ช่วงชิงเข้าครอบครองปากเล็กในทันที เธอยอมอ้าปากออกเพื่อให้เรียวลิ้นสอดแทรกเข้ามาคว้านชิมไปทั่วทั้งโพรงปาก เจคอปดูดจูบอ้อยอิ่งอยู่พักใหญ่จนพอใจ

“กินแค่นี้แหละ” เขาเลื่อนใบหน้าลงมาคลอเคลียตามลำคอ ขบเม้มแผ่วเบาจนร่างบางขนลุกเป็นเกรียว มือหนาเริ่มลูบไล้บีบเค้นเนื้อนุ่มตรงสะโพก

“อย่าค่ะพี่เจค เมื่อเช้าก็พึ่ง...”

“อืมมม นิดนึงน๊าาา” เขาเริ่มรุกล้ำเข้าไปใต้กระโปรง จู่โจมจุดอ่อนไหวที่สุดของร่างกาย นาเดียเผลอใจไปกับสัมผัสสยิวจนได้ แต่ก่อนจะหลงเคลิบเคลิ้มไปกับคารมร้ายกาจของเขา สายตาก็เหลือบไปมองนาฬิกาบนผนัง เธอรีบกลั้นใจผลักไสมือซุกซนออก

“7 โมงครึ่งแล้วค่ะ เดียต้องไปทำงานแล้ว” นาเดียรีบลุกหนีจากคนหื่นกระหาย เขาช่างหื่นได้ทุกที่ทุกเวลา แถมไม่รู้จักพออีกต่างหาก

“ก็ได้ แต่เย็นนี้หนีไม่รอดแน่” ส่งสายตาแทะโลมไปตามเรือนร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า จนคนถูกมองสะท้าน

“ทะลึ่ง! งั้นเดียไปทำงานก่อนนะคะ เอ่อ” หญิงสาวยืนทำหน้าลังเล ก่อนจะกลั้นใจทำในสิ่งที่คิด “จุ๊บ! ไปแล้วค่ะ” แก้มแดงโน้มหน้าลงขโมยหอมแก้มคนตัวใหญ่อย่างอุกอาจ ทำเอาคนแก่รู้สึกร้อนๆหนาวๆตรงบริเวณที่ปากเล็กสัมผัส

กระทั่งนาเดียออกไปแล้ว เจคอปก็ยังไม่เลิกลูบแก้มตัวเอง

นาเดียรีบวิ่งออกจากห้องหนีความอาย หญิงสาวรู้สึกอารมณ์ดีเหลือเกิน เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ฮัมเพลงไปตามทางด้วยความสุขเปี่ยมล้น หากเขาทำตัวน่ารักแบบนี้กับเธอตลอดไป มันคงจะดียิ่งกว่าความฝัน

หญิงสาวเดินยิ้มแก้มปริโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกสายตาริษยา จงเกลียดจงชังจ้องมองตั้งแต่ออกมาจากห้องเจคอป สาวน้อยเปิดประตูบันไดหนีไฟเพื่อเดินขึ้นไปยังชั้นที่ทำงาน เพราะเธอไม่ชอบใช้ลิฟต์ และนั่นเป็นการเปิดโอกาสให้คนที่ดักรออยู่ได้เข้าประชิดตัว!

“ว๊ายยยยยยย”

นาเดียหวีดร้องด้วยความตกใจ ก่อนร่างกายจะเซถลากลับไปทางด้านหลังจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับประตูบันไดหนีไฟอย่างจัง ซ้ำยังเกิดอาการเจ็บปวดบริเวณศีรษะจากการถูกดึงทึ้งเส้นผมอย่างแรง

“มึงนี่เองอีนาเดีย กูนึกแล้วไม่มีผิด อีหน้าด้าน กล้ายุ่งกับผัวกูเหรอ” ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กตั้งตัว คนที่ตัวสูงกว่าฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าจนหญิงสาวหน้าหัน แก้มเนียนขึ้นรอยแดงเป็นรูปฝ่ามือ นาเดียที่พึ่งได้สติว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นรีบป้องกันร่างกายเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะตบซ้ำอีกรอบ คนตัวเล็กย่อลำตัวหลบฝ่ามือทรงพลังของวาววา ก่อนจะวิ่งหนีออกมาจากจุดที่ยืนอยู่ ทำให้ร่างสูงเสียหลักเซถลาไปด้านหน้า

นาเดียช่วยออกแรงถีบซ้ำจนวาววาเซล้มไปชนกับผนังอย่างแรง

“อีนาเดีย!!”

ผวั๊ะ!!!!! เป็นฝ่ายคนตัวเล็กที่ขึ้นไปยืนบนขั้นบันไดเพื่อเพิ่มความสูงฟาดมือสวนกลับลงบนแก้มที่ทาสีแดงอยู่แล้ว ให้เพิ่มความแดงของเลือดฝาดเข้าไปอีก

“หยุดนะ! ถ้าเข้ามาอีก ฉันจะฟ้องผ.อ.” นาเดียตวาดลั่น ถอดรองเท้าออกมาถือไว้ในมือ แม้ในใจจะนึกกลัว เพราะขนาดตัวเธอกับวาววาห่างชั้นกันมาก หญิงสาวสูงเพียง 157 ซม. ในขณะที่วาววาน่าจะประมาณ 170 ได้ หากเป็นคนที่ตัวพอกันเธอคงสู้ไม่ถอย แต่ดูจากพละกำลังของคนตรงหน้าที่กำลังเดือดดาลเหมือนหมาบ้า สู้ไปอาจจะเจ็บตัวฟรี

“มึงกล้าขู่กูเหรอ อีนาเดีย”

“ฉันไม่ได้ขู่ แต่แกน่าจะรู้ดีว่าถ้าผ.อ.รู้เรื่องนี้ แกโดนเฉดหัวออกจากที่นี่แน่” นาเดียตั้งท่าเตรียมรับมือเต็มที่ เพราะไม่รู้ว่านังหมาบ้าตรงหน้าจะโดดเข้ามาขย้ำเธอเมื่อไหร่

วาววากลืนน้ำลายอย่างเจ็บใจ เธอย่อมรู้ดีว่าคำพูดเมื่อเช้าของเจคอปไม่ได้เป็นแค่คำขู่แน่

“หึ คงคิดว่าตัวเองกำลังอยู่เหนือกว่าฉันสินะ ตอนนี้แกมันก็เป็นแค่ของเล่นชิ้นใหม่ที่เขายังตื่นเต้นอยู่ อย่าสำคัญตัวผิดคิดว่าเจคอปเขาทำดีกับแกเพราะพิศวาทในตัวแกนักหนา พอเขาเบื่อแกเมื่อไหร่ แกก็จะตกกระป๋องเมื่อนั้น และวันนั้นแหละ ต่อให้ฉันตบแกจนนอนจมกองเลือด เขาก็จะไม่สนใจแกแม้แต่น้อย เหมือนที่ฉันเคยทำกับพวกผู้หญิงชั่วคราวของเขามาตลอดไงละ แล้วสุดท้ายคนที่เขาจะเลือก ก็คือฉัน!” วาววาประกาศศักดาข่มขวัญศัตรูเสียงกร้าว ก่อนจะถอยทัพกลับเพราะรู้ว่ายังแตะต้องนาเดียไม่ได้ กลายเป็นฝ่ายนาเดียที่แทบจะล้มทั้งยืน

สิ่งที่วาววาพูดไม่มีคำไหนที่นาเดียไม่รู้สึก เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอหวาดกลัวมากที่สุดอยู่แล้ว หญิงสาวทวนคำพูดของเจคอปซ้ำไปซ้ำมา

‘ฉันก็จะอยู่กับเธอไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเบื่อนั่นแหละ'

คำพูดเสียดแทงความรู้สึกไม่เคยเลือนลางไปจากความทรงจำ แม้เขาจะทำดีแสนดีมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่ามันจะไม่ใช่คารมร้อยเล่ห์ที่เขาใช้หลอกให้ผู้หญิงหน้าโง่อย่างเธอตายใจ