บทที่ 20 งานแต่ง

แม่ทัพหลี่หันหน้าแบบประหลาดมากมามองลูกสาว เขากะพริบตาไล่ความงุนงง สังเกตอาการของลูกสาวที่หน้าแดงกระวนกระวายทำสิ่งใดไม่ถูก จู่ๆเขาก็เข้าใจทุกอย่าง

‘ข้าว่าแล้วเชียว เท่าที่จำได้ ไอ้หนุ่มนั่นเป็นคนเดียวที่ทำให้ลูกข้าเงียบได้ใช่หรือไม่ แต่มันดูแลลูกข้าได้แน่หรือ ถึงอย่างไรนางก็ดูจะชอบมันเข้าแล้วจริงๆ ข้าไม่เคยเห็นนางเป็นเช่นนี้เลย’ แม่ทัพหลี่คิด ยิ่งคิดยิ่งตกใจ นี่เขาไม่เคยสังเกตเลยจริงๆ สุดท้ายเขาไม่พูดสิ่งใดแต่เดินดุ่มๆ ออกไปจากห้องโถงทันที

ปล่อยให้หลี่เฟิ่งเซียนและอ๋องเยียนมองตามอย่างงุนงง ก่อนที่นางจะคิดบางอย่างได้และตะโกนออกไป

“ท่านพ่อ ห้ามฆ่าเขานะ!!” แล้วนางก็วิ่งตามแม่ทัพออกไป 

อ๋องเยียนค่อยๆพ่นลมออกมา รู้สึกโล่งอกที่คนถูกฆ่าไม่ใช่เขา

ลู่มู่เฉินกำลังช่วยเตรียมยาให้ทหารนายหนึ่ง ขาของเขาขาด ไม่ได้ทำแผลให้สะอาดแต่ต้น ยามนี้จึงทั้งบวมและเป็นหนอง

“ลู่มู่เฉิน!!” แม่ทัพหลี่ตะโกนเรียกชื่อเขาแต่ไหล 

“หยุดนะท่านพ่อ ห้ามฆ่าเขาเด็ดขาด!” หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งตามหลังแม่ทัพหลี่มาติดๆ ตะโกนอย่างร้อนรน

ลู่มู่เฉินไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นางคงก่อเรื่องอีกแล้ว เขาถอนหายใจ ยื่นห่อยาให้ทหารอย่างใจเย็น ก่อนจะออกไปนอกประตู ประสานมือก้มคำนับแม่ทัพ

“ท่านแม่ทัพ มีสิ่งใดก็ค่อยๆกล่าว นางยังเด็ก ใจร้อนไปบ้าง ท่านอย่าเพิ่งโมโห ถือเป็นความผิดของข้าเองขอรับ”

สิ้นคำกล่าวของเขา แม่ทัพที่เดิมตั้งใจจะชกเขาสักหมัด กลับได้แต่ต้องหยุดมองเขาให้เต็มตาเป็นครั้งแรก แม่ทัพหลี่รู้สึกว่าเขาอาจจะดูแลม้าพยศเช่นคุณหนูใหญ่ได้ แม้เขาจะไม่ได้มีอำนาจหรือเงินทอง แต่แม่ทัพไม่สนใจ ของพวกนั้นเขามอบให้ได้ ขอเพียงลู่มู่เฉินดูแลยอดดวงใจของเขาได้เช่นนี้ตลอดไป 

เขาไม่เคยเห็นผู้ใดสามารถทำให้ลูกสาวของเขาเป็นห่วงได้มากเช่นนี้ สิ่งที่แม่ทัพหลี่หวังมากที่สุดคือให้ลูกสาวสุดที่รักคนนี้ได้มีความสุข ไม่ถูกกฎเกณฑ์บังคับจนทำสิ่งใดก็ไม่มีความสุข 

นางมักจะไล่ตามชายรูปงามเสมอ แต่ไม่เคยรักผู้ใด ไล่ตามสักพักก็เบื่อ แม้นางจะไล่ตามอ๋องเยียนมากือบสองปี แต่นางมักจะชอบไปเที่ยวกับเขามากกว่าจะชอบตัวเขาจริงจัง หลี่เฟิ่งเซียนจะชอบติอ๋องเยียนอยู่บ่อยครั้งว่าเขาดีแต่รูปงาม ไม่เคยเห็นใจหญิงใด ที่อ๋องเยียนยังคงสุภาพกับนาง ไม่ล่วงเกินนางเพราะนางเป็นลูกสาวแม่ทัพหลี่

อ๋องเยียนแม้จะมีความสามารถมาก ยังไม่แต่งภรรยาเอก แต่ก็มีอนุแล้ว 7 คน ยังไม่ต้องนับดอกไม้ริมทางมากมายที่ถูกเขาชื่นชมแล้วโยนทิ้ง นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมแม่ทัพหลี่เห็นนางวิ่งตามอ๋องเยียนมานานแต่เขาไม่เคยเอ่ยเรื่องแต่งงานเป็นทางการ เพราะแม่ทัพหวังอยากให้ลูกสาวเบื่อหน่ายสักวันและหันไปไล่ตามผู้อื่นแทน

ลู่มู่เฉินผู้นี้ แม้จะยากจนแต่เฉลียวฉลาด ไม่มีอำนาจตำแหน่งเงินทอง แต่มีความจริงใจและความใส่ใจ ทหารมากมายในกองทัพต่างชื่นชอบเขา แม้หลี่เฟิ่งเซียนจะไม่เคยไล่ตาม แต่กลับชื่นชมยกย่องเขา บางครั้งก็เชื่อฟังเขาตักเตือนเป็นอย่างดี 

"ท่านพ่อ .." เสียงของหลี่เฟิ่งเซียนเรียกแม่ทัพ

แต่ลู่มู่เฉินกลับยกมือโบกเล็กน้อย คล้ายห้ามนางว่าอย่าพึ่งพูดอะไรมากไป ให้เขาเป็นคนจัดการ ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของแม่ทัพชัดเจน 

"ท่านแม่ทัพ เรื่องเงินที่นางใช้เพื่อสั่งทำกล่องเข็มสิบแปดแบบ เป็นความผิดของข้าเอง เพราะมือซ้ายของข้ามักจะปวดเป็นบางครั้ง ทำอย่างไรก็ไม่หาย พอดีท่านหมอมีตำราเล่มหนึ่งว่าด้วยเรื่อง เจินจิ่ว ในนั้นเขียนว่าหากใช้เข็มเงินติดเกลียวฝังในเส้นเอ็น จะช่วยรักษาความเจ็บปวดได้ ข้าจึงได้ขอให้นางสั่งกล่องเข็มราคาแพงมากล่องหนึ่งขอรับ" เขาอธิบายร่ายยาว

"พวกเจ้าสั่งทำกล่องเข็มสิบแปดแบบที่ราคาเกือบสิบตำลึงทองหรือ?!" แม่ทัพตกใจ เขาอยากถามอีกเรื่อง แต่กลับได้รับรู้อีกเรื่อง

"เป็นความผิดของข้า หากแม่ทัพจะลงโทษ ข้ายินดีทำทุกอย่าง" เขาค้อมหลังประสานมือ ในใจกลับตะโกนว่า

‘แย่แล้ว! ท่านแม่ทัพยังไม่รู้เรื่องนี้ เช่นนั้นเขามาด้วยเรื่องอันใด’ แต่ในเมื่อพูดไปแล้ว แม่ทัพก็รู้แล้ว จึงได้แต่ต้องตามน้ำไป

หลี่เฟื่องเซียนตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าเรื่องเงินจะถูกเปิดเผยเอาตอนนี้ กลัวเรื่องนั้นแล้วยังต้องมากลัวเรื่องนี้อีก นางพยายามส่งสายตาบอกเขาว่าไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เขาก็เอาแต่ก้มหน้า

"ฮึ่ม! เจ้าใช้เงินของนางไปสิบตำลึงทองเลยหรือ? เจ้าหลอกลวงลูกของข้า นางก็โง่ให้เจ้าหลอกใช้ เงินสิบตำลึงทอง ข้าอยากถามเจ้าว่า เจ้าจะชดใช้ความผิดแทนนางหรือไม่?" แม่ทัพถามอย่างดุดัน

"เชิญแม่ทัพหลี่ลงโทษ ข้าจะรับโทษทั้งของนางและของข้าเอง" ลู่มู่เฉินย่อมต้องรับผิดแทนนาง 

"ดี เช่นนั้น ข้าจะจัดงานแต่งให้พวกเจ้า และรีบกลับไปเมืองหลวง รักษาอาการป่วยของเจ้าให้หายขาด เจ้าต้องมีชีวิตอยู่เพื่อรับผิดชอบแทนนางไปตลอดชั่วชีวิต" แม่ทัพหลี่เอ่ยอย่างหนักแน่น ไม่สนใจสีหน้าคล้ายฟ้าถล่มของลู่มู่เฉินและหลี่เฟิ่งเซียน

กำหนดการแต่งงานของทั้งสองคนถูกกำหนดอย่างรวดเร็วเช่นนี้..

พ่อแม่ของลู่มู่เฉินตายหมดแล้ว เขาไร้ญาติขาดพี่น้อง ท่านแม่ของหลี่เฟิ่งเซียนก็จากไปนานแล้ว งานแต่งนี้จึงมีเพียงท่านแม่ทัพเป็นผู้ใหญ่ งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างรีบร้อนจึงไม่ทันไปรับท่านย่า ท่านย่าโวยวายจะโขกหัวจนตัวตาย แม่ทัพหลี่จำต้องรับปากว่าจะจัดงานแต่งอีกครั้งที่เมืองหลวง จะทำให้ยิ่งใหญ่จนท่านย่าพอใจ ท่านย่าจึงยอมตามในที่สุด แต่ไม่มีผู้ใดถามความสมัครใจของลู่มู่เฉิน

ลู่มู่เฉินยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนเขาถูกแต่งชุดแดง ถูกคลุมหัวด้วยผ้าแดง จับขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว ถูกแม่สื่อจับไปขังในห้องของหลี่เฟิ่งเซียน จนกระทั่งนางมาเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าบ่าว* เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างราวกับเป็นเพียงความฝันตื่นหนึ่ง

แววตาของหลี่เฟิ่งเซียนคล้ายดื่มสุรามาจนเมามายแล้ว

"เกิดอะไรขึ้น" เขาถาม เพราะตั้งแต่มีกำหนดการงานแต่ง เขาก็ถูกจับตาตลอดเวลา ถูกห้ามไปเจอเจ้าสาวเด็ดขาด

 

---

*เข้าใจค่ะว่าพิธีการแต่งงานของจีนเป็นอย่างไร แต่ในใจของไรท์จินตนาการเสมอว่าคุณหนูใหญ่เป็นผู้เปิดผ้าคลุมหน้า อย่างไรก็คิดเสียว่าบริบทในนิยายนี้เป็นเรื่องที่จินตนาการขึ้น ไม่ได้อิงตามความเป็นจริงแต่อย่างใด เป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้นค่ะ