บทที่ 21 คืนเข้าหอ

เขาจึงยังไม่ได้พูดคุยกับนางให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำได้แต่คาดเดา เพราะเขาถามอ๋องเยียนก็แล้ว ท่านหมอก็ถามแล้ว แม้แต่แม่ทัพหลี่เขาก็พยายามถามแล้ว แต่ไม่มีผู้ใดตอบคำถามของเขา

"ตาของเจ้างดงามมากจริงๆ ราวกับเก็บดวงดาวยามค่ำคืนไว้ทั้งท้องฟ้า" พูดแล้วนางก็ล้มใส่ตัวเขา หลับไปทั้งเช่นนั้น

‘ความฝันที่เป็นได้เพียงความฝัน ห้ามคิดฝันเกินตัว มันต้องมีบางสิ่งทำให้ท่านแม่ทัพตัดสินใจเช่นนี้ นางต้องทำความผิดใดจนท่านแม่ทัพโกรธ จนต้องลงโทษนางให้แต่งกับคนอัปลักษณ์ใกล้ตายเช่นเขา’ ลู่มู่เฉินตักเตือนตัวเอง

เขามั่นใจว่างานแต่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนางชอบเขา หรือเพราะดันมีคนรู้เข้าว่าเขาชอบนาง เขารู้ว่าต้องมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น นางจึงถูกบังคับให้แต่งกับเขา

เขารู้ว่านางพูดชมเขาโดยไม่มีสิ่งใดลึกซึ้ง เพราะนางเป็นคนเช่นนั้น ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม พูดสิ่งที่คิดออกมาตรงๆ เพียงแต่..ทุกครั้งที่นางพูดเช่นนี้ ในอกของเขายังคงสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ ในท้องปั่นป่วนคล้ายมีผีเสื้อนับพันกำลังโผบิน

ลู่มู่เฉินแอบยิ้มน้อยๆ งานแต่งนี้อาจต้องจบลงสักวัน เขาย่อมรู้ดี แต่ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นงานแต่งของเขากับนาง หากนางยังตื่นอยู่ เขาก็จะปั้นหน้าพูดกับนางว่าเขาจะนอนบนพื้น แต่ยามนี้นางหลับไปแล้ว ทั้งยังมาล้มอยู่บนตัวเขา เขาจึงปล่อยให้ตัวเองได้เห็นแก่ตัวสักครั้ง

เขาอุ้มกอดหลี่เฟิ่งเซียนขึ้นมาแนบอก กอดกระชับให้แน่นขึ้นและยิ้มอย่างโง่งมแอบมีความสุข เขากอดนางนานอยู่เป็นครู่ พยายามหักห้ามใจอยู่นานกว่าจะอุ้มนางไปนอนบนเตียง ถอดรองเท้าและห่มผ้าให้นาง ส่วนตัวเขาเดินกลับมานั่งหลับที่โต๊ะ

เมื่อแสงรุ่งอรุณมาเยือน ความเจิดจ้าส่องกระทบใบหน้าของหลี่เฟิ่งเซียน นางรู้สึกรำคาญจึงใช้มือปัดไปทีหนึ่ง แต่ปัดอย่างไรแสงก็ยังไม่หายไป สุดท้าย ในใจของนางนึกย้อนถึงช่วงเวลาที่นางถูกขังอยู่ในคุกใต้ดิน นางตกใจสุดขีดรีบตะเกียกตะกายตื่น

นางลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว หายใจเหนื่อยหอบ รวบผ้าห่มมากำไว้แน่น เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามไรผม หลี่เฟิ่งเซียนหันมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นว่าที่นี่ไม่ใช่คุกใต้ดิน แต่เป็นห้องนอนของนาง

และนางก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าในห้องของนางเต็มไปด้วยผ้าแพรสีแดง และเครื่องประดับประดาสีแดง นางพึ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนตัวเองได้จัดงานแต่งไปแล้ว ในใจของนางเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ก็นางยังนึกออกอีกด้วยว่า นางดื่มสุราไปสิบกว่าไหได้ เพื่อให้ยามเข้าหอนางจะได้ไม่ต้องเขินอายมาก ที่นางต้องทำเช่นนั้น เพราะทุกครั้งที่นางนึกว่าต้องเข้าหอกับมู่เฉิน นางมักจะหน้าแดงจนทำสิ่งใดไม่ถูก หยิบจับสิ่งใดก็ผิดพลาดไปหมด นางค้นพบว่าถ้าดื่มสุราจำนวนมาก หน้าของนางก็จะแดงไม่ต่างจากเวลาเข้าหอ นางจึงตกลงใจใช้วิธีนั้นกลบเกลื่อนความเขินอายยามพบหน้าเขา

แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่านางกับเขาเข้าหออย่างไร นางเป็นคนถอดเสื้อผ้าของเขาตามที่นางวางแผนไว้ หรือนางเมามากไปเขาจึงเป็นคนลงมือ ไม่ต้องว่าถึงเรื่องเข้าหอ แค่เรื่องที่ว่านางเดินกลับมาที่ห้องนางยังจำไม่ได้ จำได้แต่ดวงตาแสนงดงามของเขาครู่หนึ่งเท่านั้น

หลี่เฟิ่งเซียนรีบเปิดผ้าห่มของตัวเอง สำรวจตัวเองจนหมดทั้งด้านนอกและด้านใน นางยังใส่ชุดเจ้าสาว ที่หายไปมีเพียงรองเท้า คลำดูตู้โตวด้านในก็ยังคงมัดอยู่เช่นเดิม ยังมัดปมยากจะแกะดังเช่นที่นางมัด หันมองไปทั่วห้องอีกครั้ง ทุกอย่างยังเป็นสีแดง แต่ไม่เห็นเจ้าบ่าวในชุดสีแดงของนาง

‘หรือเขาจะไม่ได้ทำสิ่งใด’ คิดได้ดังนั้นนางก็ถอนหายใจ

‘สารเลว ที่ข้าตื่นเต้นทั้งคืน ดื่มเหล้ามากมาย ทำไปเพื่ออันใดกัน รู้เช่นนี้ข้าไม่ดื่มสุรา แล้วลงมือจัดการเขาเองยังจะดีเสียกว่า เฮ้อ’

แย่ที่สุด!!! นี่เป็นสัญญาณที่แย่มาก เขาไม่แตะต้องนาง หากเขาไม่ได้ชอบนางเล่า หรือเขาไม่ได้ต้องการแต่งกับนางแต่ขัดท่านพ่อไม่ได้ เช่นนี้ยิ่งเลวร้าย หรือบางที นางอาจเข้าใจถูกแล้ว ยู่ยี่ไม่ได้ชอบเขา แต่เขาอาจชอบยู่ยี่อยู่ก่อนแล้ว ยิ่งคิดหลี่เฟิ่งเซียนยิ่งกลัว นี่นางโดนทิ้งตั้งแต่คืนเข้าหอเลยหรือ!!

หลี่เฟิ่งเซียนรีบลงจากเตียง

“มารดามันเถอะ” หลี่เฟิ่งเซียนสบถออกมา นางคงไม่ใช่โดนเขาทิ้งหรอกนะ ตอนเช้าเช่นนี้เขาไปอยู่ที่ใด หรือเขาจะแอบหนีไปตั้งแต่เมื่อคืน

แต่พอวิ่งออกมาถึงอีกด้านของฉากกั้นที่ปักรูปต้นดอกเหมยแดง ลู่มู่เฉินในชุดแดงกำลังหลับอยู่ด้านล่างโต๊ะ เขาขดตัวเล็กน้อยเพราะความหนาว หลี่เฟิ่งเซียนชะงัก ภาพที่เขานอนขดตัวในชุดแดง ผมที่รุ่ยร่ายตรงข้างแก้ม มุมปากที่เปิดเล็กน้อย มีน้ำลายไหลด้วย แต่มันช่างงดงามน่ามองจนนางละสายตาไม่ได้

หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆ นั่งลงใกล้เขา จ้องมองเขาหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ จู่ๆ มือข้างซ้ายของเขาก็สั่นอย่างรุนแรงจนเขาหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด และสะดุ้งตื่น สองคนสบตากันโดยไม่ทันตั้งตัว

“เอ่อ..ข้ากำลังจะเรียกเจ้า” หลี่เฟิ่งเซียนแก้ตัว

“..ซี๊ดด..” เขากัดฟันด้วยความเจ็บปวดเพราะมือซ้ายกระตุกอย่างแรงอีกครั้ง เขายกมือขวามากุมมือซ้ายไว้และบีบจนแน่น

“เจ้าเจ็บมือหรือ?!..ยังเจ็บอยู่อีกหรือ? ไหนเจ้าบอกว่าหายดีแล้ว!!” หลี่เฟิ่งเซียนซักเขา นางยื่นมือไปดึงมือของเขามากุมเอง อ้าปากเป่าให้ราวกับมีแผลอยู่ตรงนั้น แต่แล้วนางก็ต้องตกใจ เพราะมือข้างนั้นเย็นจนนางไม่คิดว่าเป็นมือของคนเป็น แม้จะมีกระดูกอยู่ แต่ส่วนที่มันนุ่มนิ่มก็นุ่มนิ่มจนคล้ายไม่ใช่มือ ส่วนที่แข็งก็แข็งตึงจนขยับไม่ได้

หัวใจของนางเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก นางรีบใช้สองมือนวดคลึงให้เขา ก่อนจะเอามาแนบแก้มเพื่อให้ความอบอุ่น จนเขาตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือขวารีบดึงมือซ้ายกลับมากุมไว้