บทที่ 22 เช็ดน้ำลาย

“ข้าไม่เป็นไร มันหายแล้ว แต่มันไม่เหมือนเดิมแล้ว อย่างไรก็ยังต้องเป็นเช่นนี้เวลาอากาศหนาวมากๆ” เขาหลบตามองต่ำอธิบาย

“เช่นนั้นเพราะหนาวหรือถึงได้เจ็บ” นางถาม ลู่มู่เฉินพยักหน้า

หลี่เฟิ่งเซียนทำหน้าดุก่อนจะวิ่งไปที่เตียงดึงผ้าห่มมาห่อตัวเขาไว้

“แล้วเจ้าหนีมานอนที่พื้นเพื่ออันใดกัน ต่อไปห้ามทำเช่นนี้อีก หากข้าเมาก็ต้องเรียกข้าให้เอาผ้าห่มให้เจ้า เข้าใจหรือไม่” นางดุ

ลู่มู่เฉินพยักหน้ารับอีกครั้ง แต่ไม่กล้ามองนาง ไม่กล้าบอกนางว่ามือข้างนี้จะไม่หาย มันยังคงต้องเจ็บเช่นนี้ไปตลอดชีวิต แม้จะตัดทิ้งความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่มีอยู่จริงก็ยังเกิดขึ้น เวลานี้ก็ยังรู้สึกเจ็บมาก แต่อย่างไรก็ต้องทนต่อไป เขาไม่ต้องการให้นางไม่สบายใจ

แต่ห่มผ้าให้เขาแล้วนางก็ไม่ยอมไปไหน ยังคงนั่งมองเขา ทั้งยังกระเถิบมาใกล้ขึ้นจ้องมองเขาไม่วางตา ลู่มู่เฉินได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าเอ่ยคำพูด แต่แล้วนางก็ยกมือขึ้นมาเช็ดบางอย่างที่ข้างแก้ม

“เจ้านอนน้ำลายไหลเปื้อนแก้มด้วย”

“!!..” เขาตกใจรีบก้มหน้าไม่ยอมให้นางเช็ดคราบน้ำลาย

“ชิ ทำเป็นเล่นตัว อย่างไรเจ้าก็แต่งกับข้าแล้ว เป็นหรือตายก็ต้องเป็นคนของข้า” หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกอารมณ์เสีย 

เมื่อคืนก็ไม่ยอมเข้าหอ ยามนี้ยังจะมาทำเป็นไม่ยินยอมให้นางถูกตัว นางจึงใช้สองมือจับแก้มของเขาบังคับให้เขาหันมา ก่อนจะเชยคางเขาและใช้แขนเสื้อเช็ดคราบน้ำลายที่แก้ม เช็ดเสร็จนางก็ลุกขึ้นหนีไปเลย ไม่สนใจเขาอีก 

ปล่อยให้ลู่มู่เฉินหัวใจใกล้จะหยุดเต้นตรงนั้นอย่างทำสิ่งใดไม่ได้ มีสตรีใดกันจะหาญกล้าเพียงนี้ นี่นางไม่รู้สึกตัวเลยหรือว่าเรื่องเช่นนี้ไม่สมควรเช็ดให้กัน นางควรจะรังเกียจไม่ใช่ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ก็เพราะนางเป็นเช่นนี้ เขาจึงไม่รู้เลยว่าจะทำเช่นไร ได้แต่ปล่อยหัวใจอยู่ในมือของนาง ปล่อยให้นางบีบเล่น

หลี่เฟิ่งเซียนโมโหออกไปเรียกยู่ยี่ให้เตรียมน้ำให้นางล้างหน้าล้างปาก ยังคงโมโหจนเลยเวลาอาหารเช้า 

‘ข้าหลี่เฟิ่งเซียน คุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพหลี่ ไล่ตามเกี้ยวชายรูปงามมาทั้งชีวิต ยามนี้ได้แต่งกับชายอัปลักษณ์คนหนึ่งยังต้องไล่ตามเกี้ยวเขาอีกหรือ สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมกับข้าเสียจริง’ นางนั่งอยู่นอกระเบียงไม้ แอบต่อว่าสวรรค์ในใจ สีหน้าบ่งบอกว่า อย่ามายุ่งกับข้า

“เจ้าเอาเข้าไปให้นางสิ ข้ากลัว” หยวนหยวนพูดกับลู่มู่เฉิน

“ข้าก็กลัว” เขาตอบเรียบๆ

“เจ้าเป็นสามีของนางแล้ว ถึงกลัวก็ยังต้องเอาไปให้” หยวนหยวนโมโห 

เมื่อคืนลู่มู่เฉินคนโง่จะต้องทำให้คุณหนูใหญ่ไม่พึงใจแน่ๆ นางถึงได้หน้างอมากเพียงนี้ หยวนหยวนนึกแล้วก็ให้สงสารหลี่เฟิ่งเซียน เป็นถึงคุณหนูคนเดียวตระกูลหลี่ แต่กลับได้แต่กับคนที่ทั้งโง่ทั้งอัปลักษณ์ เรื่องในห้องหอก็คงไม่เคยกับหญิงใดทั้งไม่มีผู้สอน ลู่มู่เฉินถึงได้ทำให้คุณหนูใหญ่อารมณ์เสียเช่นนี้ เฮ้อ สงสัยนางคงต้องแอบช่วยพวกเขาเสียหน่อย

ลู่มู่เฉินจำต้องยกโจ๊กอุ่นๆไปให้หลี่เฟิ่งเซียน เขาเดินไปใกล้ นางรู้ว่าเป็นเขาก็หลบหน้าหันไปทางอื่น

“กินอาหารเสียหน่อย อีกครู่พวกเราต้องเข้าไปคารวะท่านแม่ทัพอยู่ หากเขาเห็นเจ้ายังไม่ได้กินอะไร เขาจะเป็นห่วงได้” ลู่มู่เฉินพูด

“ฮึ่ม..เจ้าเป็นห่วงว่าท่านพ่อจะเป็นห่วงข้า หรือเป็นห่วงว่าเขาจะถลกหนังหัวของเจ้าเพราะทำให้ข้าอารมณ์ไม่ดี” นางถามโกรธๆ

“ข้าเป็นห่วงว่าเจ้าจะหิว” เขาตอบเบามาก แต่นางยังได้ยิน หัวใจของนางค่อยๆอุ่นขึ้น แม้ความโกรธจะมลายไปแล้ว แต่นางยังไว้ท่า

“ข้าอยากกินซาลาเปาไส้หมู” นางพูดเอาแต่ใจ

“ข้ายกโจ๊กมาแล้ว เช้าๆทานของอุ่นๆจะดีต่อท้องของเจ้ามากกว่า” เขาไม่ได้ตามใจนาง แต่หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่าเขาช่างเอาอกเอาใจนาง เป็นห่วงนางยิ่งนัก นางจึงทำเป็นย่นจมูกและรับถ้วยโจ๊กมาตักเข้าปาก

“ค่อยๆ มันร้อน” เขาเตือนเบาๆอยู่ข้างๆ

หยวนหยวนมองทั้งคู่ด้วยความสงสาร อีกคนก็โง่เขลาปรนนิบัติภรรยาไม่เป็น อีกคนก็หลงผู้ชายจนไม่รู้จักรักศักดิ์ศรีของตัวเอง

หลังจากที่พวกเขาไปพบท่านแม่ทัพเพื่อคารวะพ่อแม่ แม่ทัพหลี่กลับออกคำสั่งให้พวกเขาเก็บข้าวของกลับเมืองหลวงทันที พร้อมกับมอบหนังสือขอบคุณท่านหมอหลวงอิ่นที่ช่วยรักษาลูกเขยให้เขา ความในใจที่ลู่มู่เฉินต้องการจะพูดกับแม่ทัพก็ถูกตัดบท ไม่มีกระทั่งเวลาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของคู่บ่าวสาว 

หลังจากนั้นอีกไม่ถึงครึ่งวันทุกอย่างก็พร้อมสำหรับเดินทางไกล ราวกับทุกอย่างถูกเตรียมการไว้แล้ว รอเพียงทั้งคู่แต่งงานกราบไหว้ฟ้าดิน ครั้งนี้แม่ทัพหลี่ไม่ปล่อยให้หลี่เฟิ่งเซียนเดินทางลำพัง เขาเตรียมมือดีของเขาทั้งหมดห้านายคอยคุ้มกัน มีจ้าวเหลียงเป็นผู้นำ มีรถม้าอีกสามคันขนสัมภาระ และอีกหนึ่งคันสำหรับคู่รัก

ลู่มู่เฉินยืนมองรถม้าด้วยความรู้สึกหนักหน่วง ตกลงแล้วหลี่เฟิ่งเซียนไปทำความผิดอันใดมา เหตุใดท่านแม่ทัพจึงลงโทษนางหนักเช่นนี้ สตรีนางหนึ่งได้แต่งกับชายอัปลักษณ์เช่นเขา ป่านนี้นางคงรู้สึกคล้ายท้องฟ้าใกล้ถล่มใส่นาง 

เมื่อเช้าที่นางอารมณ์ไม่ดีใช่เพราะโกรธเคืองเขาที่ไม่ยอมปฏิเสธงานแต่งหรือไม่ มิน่านางถึงได้ดื่มสุรามากมายก่อนเข้าหอ นางคงแบกความไม่สบายใจเอาไว้เต็มอก 

ลู่มู่เฉินหันไปมองหลี่เฟิ่งเซียนที่กำลังทะเลาะกับหยวนหยวน เขารู้สึกหนักใจ หากนางยังโกรธเคืองเขาเช่นนี้ เขาควรถามเรื่องสาเหตุของการแต่งงานหรือไม่ ดูท่าแล้วแม่ทัพหลี่คงไม่คิดจะให้คำตอบเขา 

‘เอาไว้ค่อยหลอกถามจากนางแล้วกัน ถึงเวลานั้น เมื่อไปถึงเมืองหลวงฉางอัน ข้าค่อยหาทางให้นางมอบใบหย่า’ ลู่มู่เฉินคิด

ทั้งหมดขึ้นรถม้ากลับเมืองหลวง ลู่มู่เฉิน หลี่เฟิ่งเซียนและหยวนหยวนนั่งในรถม้าด้วยกัน หยวนหยวนเอาแต่บ่นคุณหนูใหญ่ที่บังคับให้นางเดินทางมาด้วย เดิมนางคิดว่าหากคุณหนูใหญ่กลับเมืองหลวงแล้ว ในที่สุดนางก็ไม่ต้องทรมานกับความเอาแต่ใจของหลี่เฟิ่งเซียน