บทที่ 87 เฝ้ารอให้นางทำ

“เป็นข้าที่โง่เขลาเอง เป็นข้าที่เข้าใจผิดคิดว่าฮูหยินของท่านหมออิ่นเป็นชู้รักของเจ้า แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้ว ข้าขอโทษด้วย วันหลังข้าค่อยไปขออภัยนาง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะข้ารักเจ้ามาก จึงหึงหวงมาก เข้าใจหรือไม่”

“อืม..” เขากอดนางแน่นขึ้น รักคนในอ้อมกอดจนไม่รู้จะทำอย่างไร เมื่อคืนเขาคิดทั้งคืน คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเพราะเหตุใดนางถึงหย่ากับเขา ยืนโง่งมอยู่นานจนไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายยังคงทำตามคำพูดของนาง

ตอนรู้ว่านางหนีไปอยู่จวนอ๋องเยียนทั้งคืน เขามือสั่นจนทำอะไรไม่ไหว เมื่อเช้าถึงจะบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นมาเก็บของได้ เมื่อครู่ตอนนางเข้ามา เขายังกลัวว่านางจะรีบไล่เขาให้เก็บของเร็วๆ แต่กลับกลายเป็นนางบอกเขาว่าหึงหวงเขากับอาจารย์หญิง เขาก็ไม่รู้ว่าโล่งใจเพียงใด รู้สึกเพียงว่าคล้ายกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“ข้าขอโทษ” หลี่เฟิ่งเซียนรับรู้ถึงหยดน้ำตาที่เปียกไหล่ของนาง เขายังกอดนางจนแน่น นางรู้สึกเจ็บจนหายใจไม่สะดวกแต่ไม่เอ่ยสักคำ

“อืม..” เขายังเอ่ยคำเดิม

หลี่เฟิ่งเซียนไม่รู้จะปลอบคนตัวใหญ่ที่กำลังร้องไห้อย่างไร

“เจ้าอยากได้อะไร บอกข้ามา ข้าให้ทุกอย่าง” นางจึงเสนอสิ่งของที่เขาต้องการ ทำตัวคล้ายชายแก่ที่กำลังเอาใจสาวน้อย

“ข้า..เป็น..ของเจ้า ...อย่า..อย่าทิ้งข้า” เขาพูดเบาลง เบาลง จนแทบกลายเป็นกระซิบ

“ได้ ข้าสาบาน” แม้คำพูดของนางจะเหมือนคำพูดของชายเจ้าชู้ที่เที่ยวเกี้ยวหญิงสาวไปทั่ว เที่ยวให้สัญญาพล่อยๆ กับทุกคน แต่เขาก็ยังดีใจอย่างโง่งม ต่อให้นางโกหกเขาก็ยังดีใจ เขาตั้งใจจะใช้ชีวิตที่เหลือรอดจากนี้เป็นทุกสิ่งให้นาง เขาสาบานในใจแม้ไม่ได้พูดออกมา

“เจ้าหายเศร้าหรือยัง ข้าไม่ดีเอง ข้าขอโทษ” หลี่เฟิ่งเซียนจับแก้มเขา ใช้สองมือเช็ดน้ำตาให้ลู่มู่เฉิน

เขาพยักหน้า มองนางยิ้มๆ นัยน์ตายังคงแดงก่ำมีน้ำตาคลอเบ้าน่าสงสาร หัวใจของนางทนไม่ไหวจึงจูบเขาเบาๆ เพื่อปลอบโยน แต่จูบไปจูบมาเขาก็เริ่มจูบตอบ ยังคงจูบอย่างหลงใหลต้องการครอบครอง เขารัดนางเข้าหาตัว นั่งลงพิงโต๊ะที่เขากำลังเก็บพวกหนังสือ เพื่อให้ความสูงของทั้งสองคนเท่ากัน

เขายื่นมือมาจับหลังคอของนางเพื่อจะได้จูบถนัดมากขึ้น มือของเขาเผลอไปโดนใส่ใบหูของนาง หลี่เฟิ่งเซียนจึงสะดุ้งชะงัก

“ขะ ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” ตั้งแต่นางห้ามเขาจับหูของนาง เขาก็ไม่เคยแตะมันอีก ครั้งนี้เพราะอารมณ์รุนแรงเกินไปเขาไม่ทันระวังจึงเผลอไปโดน

“มะ ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าชอบ ข้าจะยอมให้” หลี่เฟิ่งเซียนที่เริ่มเสียงแหบพร่าบอกเขา นางอยากเอาใจเขาเพื่อปลอบโยนเขา อยากให้เขามีความสุข แม้ว่าการยอมให้เขาสัมผัสตรงนั้นจะเป็นเรื่องที่มากเกินนางจะทานทน

“เอ่อ..คืนนี้ได้หรือไม่” เขาหลับตาใช้หน้าผากชนหน้าผากของนางต่อรอง เขากลัวว่าหากสัมผัสไปแล้วอาจทำใจปล่อยนางไม่ไหว หากมีคนมารู้เข้าว่าพวกเขาทำเรื่องเช่นนี้ทั้งที่ยังเช้าอยู่ นางอาจถูกมองไม่ดี ที่นี่ก็เป็นห้องหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของท่านแม่ทัพอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องดี

แต่หลี่เฟิ่งเซียนยามนี้กำลังพลุ่งพล่าน นางไหนเลยจะยอมทนได้

“เมื่อก่อนเจ้าไม่เห็นสนใจว่าเช้าหรือมืด ..ข้าลงกลอนแล้ว” นางว่า

หลี่เฟิ่งเซียนจัดการดึงเชือกผูกเอวของเขา มู่เฉินได้แต่รีบกุมมือนางไว้อย่างตื่นตระหนกราวกับกระต่ายน้อย

“ข้าคิดถึงเจ้า อย่าดื้อได้หรือไม่” หลี่เฟิ่งเซียนใช้น้ำเสียงน่าเอ็นดูเกลี้ยกล่อมเขา

เขายังคงกุมข้อมือนางไว้ แต่ราวกับไม่มีแรงรั้งนาง ใบหน้าแดงก่ำ ปล่อยให้นางดึงเชือกผูกกางเกง นางจงใจแทรกขาของนางไปเบียดกับแท่งหยกที่กำลังแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ

เขาได้แต่กัดริมฝีปากปล่อยให้นางทำตามใจ เขาชอบเวลาที่นางทำท่าต้องการเขาเช่นนี้ หลี่เฟิ่งเซียนจึงดึงเสื้อผ้าของเขาออก เผยแผงอกที่ยามนี้มีเนื้อหนังและกล้ามเนื้อ แม้จะยังมีร่องรอยของการเคยมีแผลถลอก แต่ก็เห็นไม่ชัดแล้ว หลี่เฟิ่งเซียนจูบลงไปยังยอดอกของเขา

“อือออ” เขาส่งเสียงยินดีสั่นรัวออกมา ความเสียวซ่านรู้สึกดีที่วิ่งจากปลายลิ้นของนางผ่านจุกบนหน้าอกของเขาตรงไปยังท้องน้อย เขาสั่นเบาๆ นางพึงพอใจยิ่ง ถึงตลอดมานางจะนอนเฉยๆ ให้เขาจับนางพลิกไปมา แต่วันนี้อยากเอาใจเขาบ้าง นางจึงจำเอาสิ่งที่เขาทำกับนางมาใช้กับเขาเสียเลย

นางเลียช่วงอกขึ้นไปที่คอ เลียวนๆ และมีขบเม้มบ้าง อย่างที่เขาทำ มู่เฉินหลับตาปล่อยให้นางทำตามใจ นางจูบปลายคางของเขาที่วันนี้เริ่มมีตอหนวดขึ้นบ้างเล็กน้อย

หลี่เฟิ่งเซียนจึงชะงัก ถอยออกมามอง ใช้มือลูบตอหนวดสากๆ พวกนั้น

“เจ้าไม่ชอบหรือ ขอโทษด้วย วันนี้เกิดเรื่องหลายอย่าง ข้าลืมดูแล ทำให้เจ้าระเคืองหรือไม่” เขาพูดเสียงแหบพร่า แต่ยังคงห่วงใยความรู้สึกของนาง

“ไม่ ข้าชอบทุกสิ่งที่เป็นเจ้า เช่นนี้ก็ดี ดูเป็นชายชาตรี” นางเอ่ยชมและยื่นหน้าไปกัดเบา

“หึ คุณหนูใหญ่ เจ้าหยอกข้าหรือ” เขาขำขันกับการกัดของนาง

หลี่เฟิ่งเซียนยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น ยังใช้สองมือดึงเสื้อของเขาจนเลยพ้นไหล่ และกัดๆ ขบๆตามกระดูกไหปลาร้าไปที่ไหล่เขา

“เจ้าดูแข็งแรงขึ้นมากนะ” นางเอ่ยชม

“ข้ามีภรรยาที่ต้องเอาอกเอาใจ เพราะนางชอบคนรูปงาม ข้าจึงได้แต่ต้องพยายาม” มู่เฉินยิ้ม

เขาเริ่มหยอกล้อนางเล่นแล้ว หมายความว่าเขาหายโกรธแล้ว เขาอารมณ์ดีแล้วใช่หรือไม่ หลี่เฟิ่งเซียนดีใจ นางถอยออกมาเล็กน้อย รีบร้อนดึงเชือกผูกเอวของตัวเองบ้าง ยังไม่ทันที่เขากะพริบตานางก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จแล้ว

หลี่เฟิ่งเซียนก้มมองเสาสวรรค์ลำใหญ่ที่ชูชันของเขา ใจนางเต้นแรงผิดปกติเมื่อนึกถึงคืนนั้นที่นางขึ้นคร่อมขืนใจเขา แท่งเนื้อร้อนนี่ถึงกับพ่นน้ำแห่งความสุขอย่างน่าดูชม นางคิดแล้วกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ตัดสินใจยื่นมือไปจับเสาสวรรค์ มู่เฉินไม่ขยับหนี กลับจ้องมองมือของนาง กัดฟันแน่น เฝ้ารอให้นางทำเช่นนั้น

“เฟิ่งเอ๋อร์” เสียงเขาสั่นรัว เขายื่นมือมาจับมือของนางไว้ทันที

“เจ็บหรือ” นางถาม แต่เขาส่ายหัว ใช้มือซ้ายดันหลังนางจนสองเต้าถูกเบียดกับอกกว้างของเขา มู่เฉินหอบหายใจถี่ แม้หลี่เฟิ่งเซียนไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่ในใจนางรู้สึกว่าเขาช่างน่ารักยิ่งนัก