เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 86 ง้อสามี
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-05 03:46:04“ให้เขาไป ข้าหย่ากับเขาแล้ว เขาอยากไปแต่งกับนางในดวงใจที่ใดก็ช่าง ข้าขอยอมแพ้ ข้ายามนี้ไม่มีแรงจะไปสู้รบกับเด็กสาวน่ารักที่ใดอีก”
“ข้าเหนื่อยกับพวกเจ้าเต็มทน คราวนี้เด็กสาวที่ใดอีก” อ๋องเยียนกลอกตามองเพดาน สุดจะทนกับสองสามีภรรยาคู่นี้
“ก็เด็กสาวในชุดขาวแสนน่ารักผู้นั้นที่แอบมาส่งเขาทุกวันอย่างไรเล่า ข้า..ข้าพยายามช่วงชิงตัวเขาแล้ว ฮือ.. แต่หัวใจของเขาก็ยังยกให้ผู้อื่น ข้าเหนื่อย ฮือ ๆ ๆ เจ้าก็ยังไม่อยู่ ทิ้งข้าให้ร่ำสุราอยู่คนเดียว ฮือออออ” หลี่เฟิ่งเซียนร้องไห้โฮออกมา ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นชายงามที่นางไล่ตามเกี้ยวมาหลายปี
“ไร้สาระ อนุของข้าต้องเหน็ดเหนื่อยเอาใจเจ้าทั้งคืนไม่ใช่หรือ พวกนางบอกว่าไม่ว่าเล่นเพลงใดเจ้าก็เอาแต่ร้องไห้ สุราของข้าก็ถูกเจ้าดื่มจนใกล้หมด ยังจะมาโทษข้าอีก ผู้ใดจะทนเจ้าได้กัน ลุกขึ้นมา” อ๋องเยียนเตะใส่นางอีกครั้งอย่างไม่คิดจะปลอบใจคุณหนูใหญ่
“ข้าเจ็บในอกจนลุกไม่ไหวแล้ว ฮืออออ” นางยังร้องไห้ต่อไป
“โอ๊ย คุณหนูใหญ่ ข้ารู้ว่าเจ้าค่อนข้างโง่ แต่ไม่คิดว่าจะสิ้นคิดถึงเพียงนี้ เด็กสาวในชุดขาวที่นั่งรถม้ามาส่งมู่เฉินทุกวัน คนที่ตาโตๆ ใช่หรือไม่” อ๋องเยียนด่าก่อนแล้วค่อยถาม หลี่เฟิ่งเซียนลุกขึ้นมานั่ง พยักหน้าตอบว่าใช่ ทั้งที่น้ำหูน้ำตายังเต็มหน้า
“เฮ้อ...นางไม่เด็กแล้ว” อ๋องเยียนยกมือมากุมขมับ ปวดหัวกับเรื่องราวของผู้อื่นยิ่ง
“นางเป็นภรรยาของท่านหมอหลวงอิ่น นางก็ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอเทวดาไม่ต่างจากหมอหลวงอิ่น เพียงแต่นางไม่ชอบปรากฏตัวต่อหน้าฝูงชน” อ๋องเยียนพูดไปตามจริง
“อะไรนะ!! ข้า..ข้าได้ยินว่าภรรยาของหมอหลวงอิ่นเป็นคนสวยมาก แต่นางอายุมากแล้วไม่ใช่หรือ เท่าที่ข้ารู้ นางอายุ 30 กว่าแล้วนี่” หลี่เฟิ่งเซียนรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรง ใช้แขนเสื้อรีบเช็ดน้ำตา
“อืม ใช่แล้ว เด็กสาวในชุดขาวที่เจ้าบอกนั่น นางอายุ 37 ปี มีลูก 5 คนแล้วอย่างไรเล่า เฮ้อออ” อ๋องเยียนหลับตา พูดเน้นทีละคำทีละคำ ก่อนจะถอนหายใจสุดระอาออกมาเมื่อพูดจบ
หลี่เฟิ่งเซียนทำหน้าตกตะลึง รีบลุกขึ้นวิ่งไปหาม้าของตัวเองและควบขี่ออกจากจวนอ๋องเยียนอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อครู่อ๋องเยียนบอกว่าสามีของนางจะหนีออกจากบ้านแล้ว หมายความว่ายังไม่ได้หนีไป นางต้องรีบไปห้ามเขาและขอโทษเขาให้เร็วที่สุด
‘เหตุใดข้าถึงได้โง่เขลาได้ตลอดเช่นนี้ มารดามันเถอะ’
มาถึงจวน หลี่เฟิ่งเซียนกระโดดลงจากหลังม้า รีบวิ่งไปยังห้องของตัวเองอย่างไม่คิดชีวิต แต่ระหว่างทางเห็นฮูหยินรองเดินไปมาอย่างกังวล
“โธ่ คุณหนูใหญ่ เจ้ากลับมาสักที ท่านเขยกำลังเก็บของอยู่ในห้องหนังสือเจ้าค่ะ ข้า ข้าไม่รู้จะห้ามอย่างไร” ฮูหยินรองใกล้จะร้องไห้ ช่วงนี้ไม่ว่างานหนักงานเบานางล้วนเป็นผู้รับผิดชอบ
ท่านย่าก็ป่วยอยู่แม้จะดีขึ้นหลังรู้ว่าท่านแม่ทัพปลอดภัย แต่ยังลุกขึ้นมาเดินเหินไม่ได้ แม่ทัพหลี่ก็ยังนอนซมเพราะพิษบาดแผล ยามนี้สองสามีภรรยาคู่ใหม่ยังจะมาหย่ากันอีก นางไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว
“ห้องหนังสือ ได้ๆ” หลี่เฟิ่งเซียนเปลี่ยนทิศทางไปทางห้องหนังสือแทน
นางผลักประตูห้องหนังสือและหันไปปิดลงกลอน เห็นว่าเขากำลังเก็บพวกหนังสือความรู้ของเขา ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน
“เจ้าพูดมาเถิด” ลู่มู่เฉินพูดทั้งที่ใจสั่นกลัว
“ข้าบอกไว้ก่อน ข้าพูดความจริงทั้งสิ้น” หลี่เฟิ่งเซียนออกตัว ยังไม่หายหอบหายใจ
“อืม” …..
“ข้ารักเจ้า อยากอยู่กับเจ้าชั่วชีวิต” นางพูด
“....!” หัวใจของเขาบีบรัดจนหายใจไม่คล่อง ตกลงนางต้องการพูดเรื่องเช่นนี้ หรือนางอยากหย่ากับเขากันแน่
“เจ้า ข้า.. ข้าไม่เข้าใจ เจ้า ..บอกให้ข้าไป ไม่ใช่หรือ?” เขาย้ำถาม
“เจ้าโง่เพียงนี้เลยหรือ ก็ได้ ที่จริงแล้วเป็นข้าที่โง่เอง แต่เจ้าไม่เข้าใจ เจ้าก็จะทิ้งข้าไปหรือ?” หลี่เฟิ่งเซียนถาม มองหนังสือที่เขากำลังเก็บใส่หีบ
"ข้าไป..หากเจ้าอยากให้ไป" ลู่มู่เฉินตอบ เขาก้มหน้าลง
"ข้าไม่อยากให้เจ้าไป!!"
"..." เขามองหน้านาง
"ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องฝืนตัวเอง ต้องอดทนอยู่กับคนอัปลักษณ์เช่นข้า" ลู่มู่เฉินพูด สองมือเริ่มสั่นเล็กน้อย
"ข้าไม่ได้อดทนและไม่ได้ฝืน อยู่กับข้าเถิด" หลี่เฟิ่งเซียนทิ้งความเป็นกุลสตรี ลืมคำสอนที่เคยได้รับการสั่งสอนทั้งหมด นางไม่อาจเสียเขาไป
"เจ้าอย่าฝืนโกหกเลย จะมีหญิงใดชอบอยู่กับคนอัปลักษณ์พิการเช่นนี้ เจ้าเพียงทำตามที่เจ้าต้องการ ไม่จำเป็นต้องฟังคำของผู้ใด ชีวิตของเจ้าเป็นของเจ้า ข้าจะอธิบายให้ท่านแม่ทัพฟังเอง เจ้าไม่ต้องกังวล ข้ารู้ดีว่าเจ้ารักชอบคนงาม เช่นอ๋องเยียน" เขาพูด
"เจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่ เจ้าบอกจะทำตามที่ข้าต้องการ ข้าพูดสิ่งที่ข้าต้องการ เจ้ากลับบอกว่าข้าฝืน สรุปเจ้าเพียงไม่อยากอยู่กับข้าใช่หรือไม่ เช่นนั้นจะพูดไปมากมายเพื่ออันใดกัน! เจ้างดงามเพียงนี้ ยังจะบอกว่าตัวเองอัปลักษณ์ หากเจ้าไม่อยากอยู่กับข้า ไม่ได้รักข้าก็เพียงพูดมาตรงๆ ข้าหลี่เฟิ่งเซียน ไม่เคยฝืนใจผู้ใด" นางเริ่มโมโห
"ข้า.." นางพูดจริงหรือที่เห็นว่าเขางดงาม นางใช่สายตาผิดปกติหรือไม่ หรือนางเห็นเขางดงามจริงๆ ลู่มู่เฉินสับสน
‘ข้าน่ะหรืองดงาม’ เขากรีดร้องในใจ
"อยู่กับข้าได้หรือไม่" หลี่เฟิ่งเซียนถามสั้นๆ นางจ้องตาเขารอคอยคำตอบ
ลู่มู่เฉินนัยน์ตาสั่นไหว เขาจะไม่อยากอยู่กับนางได้อย่างไร เขาไม่ได้พูดสิ่งใด แต่พยักหน้ายอมรับ
หลี่เฟิ่งเซียนถอนหายใจ ความหนักหน่วงในอกคลายลง
"รักข้าหรือไม่" นางถามอีก
เขายังคงพยักหน้ารับ น้ำตาคลอเบ้า หลี่เฟิ่งเซียนยิ้มรับ พุ่งไปกอดเอวเขาไว้
"เช่นนั้นก็อยู่กับข้า อย่าไปไหน หากวันใดข้าโมโหไล่เจ้าอีก เจ้าก็ห้ามไปไหน ต้องหาเหตุผลอยู่กับข้าต่อไป เข้าใจหรือไม่" นางบอกกำชับ เขายังคงทำเพียงพยักหน้า
"ข้ารักเจ้า อยากอยู่กับเจ้า เมื่อวานข้าพูดเพราะหึงหวง เหตุใดเจ้าเข้าใจทุกสิ่งแต่กลับโง่ไม่เข้าใจภรรยาของเจ้า ข้าไม่ชอบให้ผู้ใดแตะต้องเจ้า ไม่ชอบให้เจ้าอยู่กับหญิงใด เข้าใจหรือไม่" หลี่เฟิ่งเซียนสั่งสอนเขาพร้อมกับบอกรัก
"อืม.." เสียงของเขาสั่นเครือ สองข้างแก้มมีคราบน้ำตา แต่สองมือกลับกระชับกอดนางแน่น
บทล่าสุด
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 6 คนสองใจ
ฮูหยินรองรับรู้ว่าเขากำลังเล่นสนุกกับร่องชมพูของนาง แต่นางขยับตัวไม่ไหว ได้แต่อ้าปากร้อง อ้ะอ้ะ ตามปลายนิ้วมือของเขา เมื่อนางตัวสั่นใกล้จะแตกดับอีกครั้งเขาก็สอดใส่มังกรตัวเขื่อนเข้ามา กระแทกกระทั้นไม่กี่ทีนางก็สูดปากด้วยความเสียวสั่นสะท้านเขารู้ว่านางไปถึงฝั่งแล้ว จึงกระแทกรัวๆไม่ยั้งเพื่อพาตัวเองไปยังจุดที่นางพานพบบ้าง เขาจับสะโพกของนางไว้แน่น ปรนเปรอภรรยาเด็กด้วยแรงทั้งหมดของแม่ทัพใหญ่ เสียวซ่านจนไม่มีเวลาคิดว่านางจะรับความรุนแรงนี้ไหวหรือไม่เมื่อพายุความหฤหรรษ์หยุดลง สองสามีภรรยาต่างเหน็ดเหนื่อยแทบสิ้นใจ เขาก้มลงจูบปลอบประโลมภรรยาอย่างอ่อนโยน แต่ก็ขบคอระหงของนางจนเป็นรอยด้วย นางร้องเบาๆแต่เขาไม่ใส่ใจ อาจเพราะเขาไม่ได้เข้าหอมานานจึงมีความต้องการสูงมาก เขาพลิกตัวฮูหยินรองและขึ้นไปขย่มนางบนเตียงต่อไป“ข้าไม่อยากรักท่าน” เสียงอ่อนแรงของเซี่ยอิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เขากำลังกอดกกนางอย่างหลงใหล“เพราะเหตุใด” เขาถามเสียงกระเส่า ไม่ได้ใส่ใจมาก“เพราะข้าไม่อาจแย่งชิงท่านกับท่านหญิงเจียงที่แม่น้ำไน่เหอ นางจะโดดเดี่ยว นางรอท่านมานานมาก” หญิงสาวพูดถึงชีวิตหลังความตายที่คู่รักจะรอกันและกันเพื่อข
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 5 เสียเหลี่ยมคนแก่
ปัง! แม่ทัพหลี่ตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง ฮูหยินรองสะดุ้งหลับตาแน่น แต่ไม่ขยับหนีไปไหน และทำแค่ก้มหน้ามากกว่าเดิม เขาหงุดหงิดอยู่สักครู่ คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น “ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าอิงเอ๋อร์ เจ้าก็ควรเรียกข้าว่าท่านพี่ได้แล้ว อย่างไรข้าก็แต่งตั้งเจ้าเป็นฮูหยินของข้าแล้ว ไม่ใช่อนุ” เขาเสียงเบาลง“เจ้าค่ะ ..ท่านพี่” นางยังถือเสื้อในมือก้มหน้าอยู่ข้างเขาเช่นเดิม แต่หายดื้อแล้ว หลี่เหยาพอใจ จึงลุกขึ้นยืน กางแขนออกให้นางใส่เสื้อให้แต่เพราะนางตัวเล็กถึงจะพยายามเอื้อมมือเพื่อใส่เสื้อให้เขา ท่วงท่าในตอนนี้จึงคล้ายนางกอดเอวเขาอยู่ และเขารู้สึกว่ายังคงอยากกระแทกใส่นางอยู่ จึงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน“ข้าจะเข้าหอกับเจ้า ให้บุตรแก่เจ้าสักคน เอาไว้วันหน้าหากข้าตาย เจ้าจะได้ไม่โดดเดี่ยว แม้เฟิ่งเซียนของข้าจะไม่ใจดำกระทั่งปล่อยให้เจ้าโดดเดี่ยว แต่อย่างไร หากเจ้ามีบุตรของเจ้าเองย่อมดีกว่า” เขาตัดสินใจ“ไม่เจ้าค่ะ!” นางปฏิเสธทันที เงยหน้ามองเขา ส่งสายตาแน่วแน่ว่านางไม่ต้องการจริงๆ “เพราะอะไร!” หลี่เหยาโกรธจนเส้นเลือดข้างหัวเต้นตุบๆ นี่เขาถึงขั้นเอ่ยปากจะเข้าหอ แต่นางกลับปฏิเสธแทบจะทันทีไม่ต้องคิดด้วยซ้
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 4 ถูไถ
พอนางไม่หนีและหอบหายใจถี่ให้เขาพึงพอใจ เขาก็เริ่มเบามือและปรนเปรอความเสียวซ่านให้นางด้วยสองมือ หญิงสาวบิดตัวไปมาตามแรงบดขยี้ของฝ่ามือแกร่ง เขาขยับฝ่ามือให้เร็วขึ้นนางก็สั่นตามแรงขยับนั้น จนนางเริ่มทนความสุขสมที่เขาปรนเปรอไม่ไหว จึงเริ่มดิ้นไปมา อ้าปากส่ายหัวอย่างน่ารักน่าเวทนา แต่เขาก็ทำเพียงกอดนางแน่นขึ้น และเร่งให้นางไปสู่ยอดเขาแห่งความสุขสมเร็วขึ้นด้วยการขยี้สะบัดปลายนิ้วไปมาแรงขึ้น“อา อา ซี๊ดดดด...ฮะ...ฮา..” นางกระตุกและสุดปากอย่างควบคุมไม่ได้ หมดแรงอยู่ตรงหน้าอกของเขาหลี่เหยารู้สึกร้อนลวกตรงแท่งหยกที่ใกล้ปริแตกของตัวเอง เพราะมันแนบอยู่กับผิวลื่นๆของนาง แต่เขาไม่ใส่ใจ ทำเพียงจ้องมองร่างที่สั่นเทาอยู่บนอกด้วยความพึงพอใจ เขาเห็นแล้วว่านางสุขสมจนแทบไม่มีแรงขยับ ใบหน้าแดงก่ำ หายใจหอบเหนื่อย แต่เขาอยากกลั่นแกล้งนางให้มากขึ้นจึงเอ่ยออกไป“ลุกขึ้น อย่ามานอนอยู่บนตัวข้า”ร่างของฮูหยินรองลืมตามองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขายังต้องการอะไรอีก เป็นเขาที่ดึงนางให้แนบกับอกแม้นางจะพยายามหนี ยามนี้กลับทำเป็นรังเกียจที่นางนอนบนอกนี่หรือแม้นางไม่พอใจ แต่ฮูหยินรองกลับกัดฟันจับขอบถังและพยุงขาสั่นๆให้ลุ
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 3 ทำโทษ
ระหว่างเดินทาง ท่านแม่ทัพไม่ได้จับแท่งเนื้อยัดใส่ปากนางอีก แต่ก็กอดนางนอนทุกคืน ก่อนจะนอนมักจะถอดเสื้อผ้าของนาง เล่นกับหน้าอกนุ่มนิ่มและยอดชมพูของนาง ทำจนนางตัวสั่นไปหมดเขาถึงจะพอใจ แรกๆฮูหยินรองรู้สึกอายมาก เพราะเขาจะทำเช่นนั้นและมองนางทุรนทุรายทรมานอย่างพึงพอใจ แต่หลังๆนางชักจะโมโหที่ถูกกลั่นแกล้งเสมอ จึงเริ่มไม่ยอมให้เขาจับหน้าอกเล่นแล้ว นางค้นพบว่าหากแกล้งบีบน้ำตาเขาจะเบามือขึ้น หรือไม่ก็ไม่รังแกนางอีกแต่ถึงอย่างไร แม่ทัพหลี่ก็ยังคงเป็นแม่ทัพหลี่ เขาไม่ปรานีฮูหยินรอง ไม่จับหน้าอก ไม่เขี่ยยอดถันของนางเล่น แต่กลับจับก้นสะโพกและเขี่ยกลีบดอกไม้ตรงหว่างขาของนางเล่นแทน ทำจนนางร้องไห้เอ่ยปากบอกว่าทนไม่ไหวแล้วเขาถึงจะหยุดมือ เขาบอกว่าเป็นการทำโทษที่นางไม่รู้จักปรนนิบัติสามีมาหลายปีฮูหยินรองแม้จะร้องในใจว่าเป็นเขาที่ไม่ยอมมองนาง ทำตัวเป็นน้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลอง แต่ใครจะกล้าพูดออกไปกัน แค่เขามองด้วยสายตาไม่พอใจ นางก็ต้องยินยอมให้เขาทุกอย่างแล้วกระทั่งไปถึงชายแดน มีพื้นที่สะดวกมากขึ้น นางนอนอีกห้อง แม่ทัพหลี่นอนอีกห้อง ฮูหยินรองถึงได้หายใจหายคอนอนหลับได้บ้าง แต่เพียงผ่านไปไม่กี่คืน หลังจากท
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 2 ฮูหยินรองเซี่ยอิง
เวลาท่านแม่ทัพโมโห บางครั้งน่ากลัวราวกับเทพอสนีบาตก็ไม่ปาน บางคราวเย็นยะเยือกจนไม่มีผู้ใดกล้าขยับ มีแต่ฮูหยินรองที่ต้องรองรับอารมณ์ร้ายของท่านแม่ทัพฮูหยินรองไม่อยากอยู่ใกล้ท่านแม่ทัพนัก แต่จนใจเพราะท่านแม่ก็ป่วยและชรา ส่วนคุณหนูใหญ่ ถูกท่านเขยขังตัวอยู่ในห้องหอตลอดเช้าค่ำ อย่างไรก็ต้องเป็นนางที่ได้ดูแลเขาเสมอ ก่อนหน้านั้นที่นางได้รับอนุญาตให้ดูแลท่านแม่ทัพ นางดีใจอย่างโง่งมที่ได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่แล้ว แต่ยามนี้นางเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอันใด ท่านแม่ทัพน่ากลัวยิ่งฮูหยินรองเฝ้ารอให้ถึงเวลาที่ท่านแม่ทัพจะกลับไปยังชายแดน เฝ้ารอให้ช่วงเวลาอันแสนสงบของนางกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อใกล้ถึงเวลานั้นจริง ท่านแม่กลับจะให้นางไปอยู่ชายแดนกับท่านแม่ทัพ และดูคล้ายว่าท่านแม่ทัพจะยินยอมด้วย ส่วนคุณหนูใหญ่ที่เคยขัดขวางนางกับท่านแม่ทัพเสมอถึงขั้นเห็นดีเห็นงาม ขอร้องให้ท่านแม่ทัพมาพูดดีกับนางด้วยฮูหยินรองยังจำได้ดี เรื่องของคืนนั้น เมื่อคุณหนูใหญ่อุตส่าห์ขอร้องท่านแม่ทัพให้พูด ‘คำพูดดีๆ’ กับนาง เมื่อนางเข้ามาในห้อง เขาไม่พูดสักคำ เอาแต่จ้องนางสายตาว่างเปล่า คราแรกฮูหยินรองยังนึกว่าเขา
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 1 แม่ทัพหลี่เหยา
หลังจากแม่ทัพหลี่และหลี่เฟิ่งเซียนออกมาจากวังหลวง เดินเข้าประตูจวนเข้ามาแล้ว แม่ทัพหลี่ถึงจะยอมแสดงความอ่อนแอออกมา เขามีทั้งแผลโดนแทงและแผลถูกเกาทัณฑ์ยิง สาหัสชนิดที่ถ้าเป็นผู้อื่นคงยืนอยู่ไม่ไหว แต่เขายังเสแสร้งว่าแข็งแกร่งยืนค้ำฟ้าในท้องพระโรงได้อยู่นานสองนานหลังจากมู่เฉินรักษาบาดแผลให้ท่านแม่ทัพแล้วก็กำชับฮูหยินรองว่าท่านแม่ทัพอาการสาหัสยิ่ง บาดแผลไม่ลึกถึงขั้นเอาชีวิตได้ แต่ท่านแม่ทัพคงหนีตายพร้อมแผลพวกนั้นมาหลายวัน ไม่มีเวลาดูแลรักษาให้ดี ตอนนี้แผลได้ติดเชื้อลุกลามไปมากแล้ว จำเป็นต้องมีคนดูแลใกล้ชิดคอยทำความสะอาดแผลให้ทุกครึ่งชั่วยามท่านแม่ทัพนอนหลับไปเพราะพิษบาดแผลและฤทธิ์ยาที่มู่เฉินจัดให้ ก่อนหลับไปท่านแม่ทัพรู้สึกชื่นชมเขยคนนี้มาก และชื่นชมตัวเองที่ตัดสินใจไม่ผิด จากนี้ถึงเขาจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องห่วงลูกสาวแล้วกลางดึก แม่ทัพหลี่ได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบบางอย่าง ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวิงเวียนและรู้สึกอยากอาเจียน“เจ้าเบาเสียงลงอีก นายท่านเป็นทหารที่หูดีมาก เขาต้องคอยระวังตัวตลอดเวลาจึงทำให้หลับไม่สนิท ถึงเขาจะป่วยอยู่ แต่เจ้าอาจทำให้เขาตื่นได้” “ได้เจ้าค่ะ ..ท่
บางทีคุณอาจจะชอบ
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์
เทียนสื่อ10.1K viewsลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท
โม่เชียนซาง117.5K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง12.9K viewsสามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ16.6K viewsฮูหยินแม่ทัพมากวาสนา
ประดับดิน153 viewsภาพวาดลิขิตรัก
SnailW3.0K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย
อิ่น เยว่6.3K viewsหว่ออ้ายหนี่ พี่ชายที่รัก
ฝ้ายสีคราม535 views
