ข่มกลั้น3

เวลาหมุนเวียนเคลื่อนขับจากรัตติกาลเป็นทิวากาล แสงแดดอบอุ่นทอประกายเจิดจ้าฝ่าหมู่เมฆลงมาจนกระทบกับพื้นดินเบื้องล่างภายใต้หุบเหวเย็นเยียบ

หงซือกวนตื่นนานแล้ว หากแต่ใครบางคนที่หลับซบไหล่เขาทั้งคืนกลับยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาง่ายๆ เขาจึงนั่งเอนหลังพิงต้นไม้หาได้ขยับไปทางใด ถึงแม้ว่าภายในจิตใจให้รู้สึกได้ว่าไม่เคยชินสักเท่าไหร่ ด้วยสัญชาตญาณของเขาล้วนรับรู้ได้ ว่าเขามิใช่บุรุษผู้อ่อนโยน

หากแต่การกระทำของเขาต่อสตรีข้างกาย คล้ายกับว่าตัวเขานั้น ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป

ชายหนุ่มเอียงใบหน้าคมสันปรายสายตาเหม่อมองหญิงสาวตรงไหล่กว้างนิ่งๆ เขาเห็นคนงามกำลังหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกได้ว่านางยังคงดำดิ่งในห้วงนิทรา การเดินตามเขาอย่างทุลักทุเลเมื่อวาน ทำให้นางอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก จนร่างนุ่มนิ่มของนางบอบช้ำไปหมด

สายตาเฉี่ยวคมเริ่มเลื่อนลงต่ำไปที่ฝ่ามือน้อยๆ ตรงตักนาง เขาเห็นรอยถลอกเล็กน้อยตรงฝ่ามือนั้น เท้าของนางที่อยู่ในรองเท้าผ้า ก็บวมมากเช่นกัน

นางที่ทั้งบอบบางทั้งอ่อนแอ ทำอันใดมิได้นอกจากร่ำไห้ แต่กลับข่มกลั้นทุกอย่างเอาไว้ นางไม่โอดครวญออกมาแม้เพียงครึ่งคำ แค่ปล่อยน้ำตาอาบสองแก้มนวลแบบไร