ตอนที่ 11

หลังจากนั้นชมพูเร่งทำผลงานให้เป็นที่รู้จัก หลังจากที่เธอเริ่มทำใจให้เข้าใจอะไร ๆ ให้มากขึ้นคนอย่างเควินมีทางให้เลือกมากมายจะมาติดใจอะไรกับคนธรรมดา ๆ อย่างเธอเขาเงียบหายไปจากชีวิตเกือบสามเดือนเธอเองก็ได้งานสำคัญ ๆ มาทำเพราะวินัยอยากให้เธอได้ก้าวขึ้นมาเป็นระดับหัวหน้าแผนกเหมือนกัน เพราะวินัยก็ชื่นชอบในตัวชมพูมากอยู่แล้วเมื่อเห็นความมุ่งมั่นนี้ของเธอเขาจึงสนับสนุนเต็มที่ ส่งเธอไปทำงานสำคัญจนบอสชื่นชมในความตั้งใจทำงาน

ช่วงเวลานี้ทำให้ชมพูมีเวลาเสียใจกับเรื่องราวความรักของตัวเองได้ไม่นานมากนัก และข่าวของเขาก็เงียบหายไปแล้วเธอจึงเลิกโฟกัสมันได้ในที่สุด

พอเริ่มได้ทำงานวินัยที่เหมือนเป็นคนพาเธอมาได้รับความไว้วางใจทำตัวเหมือนเป็นที่ปรึกษาในงานของชมพู ยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเดิม ชมพูไม่ได้คิดอะไรจึงปล่อยให้เป็นแบบนั้นมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งวินัยเริ่มพูดคุยไม่เหมือนเดิม เขาเหมือนจะหึงหวงเวลาชมพูพูดคุยกับผู้ชายแผนกอื่น

ทิวหรือบอสของชมพูชอบโยนงานที่เป็นส่วนของเขามาให้ทางฝ่ายชมพูช่วยทำบ่อย ๆ และชอบเรียกชมพูไปพบนี่ก็เป็นเหตุให้วินัยชอบหาเรื่องชมพูบ่อย ๆ ด้วย จนชมพูอึดอัดไปหมดเขาเป็นคนสนับสนุนให้เธอได้เป็นที่รู้จักเธอจึงไม่อยากพูดจาแรง ๆ ให้เขาต้องรู้สึกไม่ดีต่อเธอ แต่เขาไม่ยอมหยุดจนกระทั่งวันหนึ่งที่ชมพูเข้าไปในห้องบอสนานเป็นชั่วโมง ทำให้วินัยที่รออยู่หงุดหงิด

เรื่องของทั้งสองคนเป็นที่รู้กันทั้งแผนกว่ามีเรื่องกุ๊กกิ๊กกันอยู่ ซึ่งเพื่อนสนิทของวินัยนั้นรู้ดีว่าเขาเจ้าชู้และมีแฟนเป็นแผนกประชาสัมพันธ์อยู่แล้ว แต่ยังจะมาจีบชมพูซึ่งหน้าตาดีมากอีกคนด้วย

“ทำไมวันนี้บอสเรียกคุยนานจัง”

“ก็มีรายละเอียดในงานเยอะน่ะค่ะ พี่วินัยจะรอชมพูทำไมล่ะคะก็ไปทานข้าวกันก่อนได้เลย”

“เรื่องอะไรมากมายต้องคุยเยอะแยะล่ะ แล้วทำไมไม่คุยกันในห้องประชุมทีเดียวจะได้ช่วยดูด้วยว่าจะต้องทำยังไง”

“ก็มันไม่ได้สำคัญที่ต้องให้ช่วยกันทั้งบริษัทไงคะ”

“ชมพูเธออย่าลืมนะว่าฉันคือคนที่ช่วยเธอให้ขึ้นมาจุดนี้ได้ พอได้แล้วจะถีบหัวส่งแบบนี้ไม่ได้”

“แล้วพี่วินัยจะเอายังไงคะ ต้องให้ชมพูใช้ตัวตอบแทนอย่างที่พี่ต้องการใช่ไหมถึงจะสมควร”

วินัยอึ้งไปเลยกับคำที่ชมพูตอบมาเขาไม่เคยจีบอย่างชัดเจนแต่ก็คอยแตะเนื้อต้องตัวเพื่อความพอใจของตัวเองมาตลอด เขาคิดว่าชมพูจะเป็นเพียงเด็กที่อยากก้าวหน้าคงไม่คิดโวยวายแต่ไม่ใช่เลย

“ชมพู พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะพี่แค่...”

“แค่ไม่พอใจทุกอย่างที่ชมพูทำกับคนอื่นที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับพี่ ถูกต้องไหมคะ”

“คือเปล่าพี่ไม่ได้จะว่าอะไรแบบนั้นเลยนะ”

“มันหลายครั้งแล้วค่ะ ที่พี่พูดจาทำนองนี้กับชมพูแต่ที่ไม่พูดเพราะเกรงใจอยู่ แต่ตอนนี้ขอไม่ทนนะคะเพราะเราไม่ควรจะใกล้กันเกินไป แฟนพี่เขาไม่โอเคกับเรื่องนี้”

“อะไรนะ นี่ชมพูรู้...”

“พี่คนในบริษัทเขารู้กันหมด แล้วชมพูจะไม่รู้เหรอ กลับไปคุยกับแฟนพี่เถอะเพราะชมพูบอกเขาไปแล้วว่าชมพูไม่คิดจะคบกับพี่ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ และถ้าจะเลิกสนับสนุนในงานทุกอย่างตรงนี้ไป ชมพูยินดีค่ะเพราะชมพูจะทำเอง”

เธอกลับไปทำงานต่อโดยที่วินัยไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกเพราะเรื่องมีแฟนแล้วแตกออกมา เขาคิดแค่ว่าใครกล้าพูดเรื่องนี้จะไปเอาเรื่องโดยที่ไม่คิดเลยว่าตัวเองนั่นแหละคือตัวปัญหา

ทิวมอบหมายให้ชมพูไปทำงานที่ภูเก็ตพร้อมกับเขาด้วยเพราะเลขาของเขาตั้งครรภ์อ่อน ๆ กับสามีที่เพิ่งจะแต่งงานเมื่อสองเดือนก่อนทำให้เขาที่เพิ่งรู้ไม่สามารถหาเลขาใหม่ได้ทัน จึงต้องขอให้ชมพูไปแทน เขาไปเจอกับนักธุรกิจอีกมากมายที่นั่นพร้อมทั้งเควินด้วย

วันนี้เควินมาคนเดียวไม่ได้พาแฟนที่เป็นข่าวมาด้วย ชมพูทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอเขาอีกครั้ง แต่เพราะเขาไม่ได้มากับบริษัทของทิว แต่เขามากับที่อื่นจึงไม่ได้ทักทายและนั่งใกล้กันเนื่องจากทางสถานที่นั่นจัดที่นั่งไว้ให้แล้ว

เสร็จงานแล้วมีงานเลี้ยงต่อตอนค่ำ ทำให้ต้องเจอกันอีก ชมพูแต่งตัวได้สวยสะดุดตามาก มีบางคนที่เคยเห็นชมพูมาแล้วเมื่อหลายเดือนก่อนที่เควินพาไปพัทยาในครั้งนั้นเข้ามาทักทาย ซึ่งชมพูก็เขินหน้าแดงไปเลยเพราะหลายคนชมว่าสวย ชุดที่ใส่นั้นเว้าหลังลึกเผยผิวที่เนียนสวยหุ่นเธอดีมานานแล้วทำให้หลายคนจ้องตาเป็นมัน ถ้าคืนนี้โชคดีเธออาจจะได้ไปต่อกับใครก็ได้ แต่ชมพูกลับหลบหน้าของคนพวกนั้นออกไป งานเลี้ยงจัดบนเรือขนาดใหญ่มีดาดฟ้าไว้รับลม

ชมพูเดินขึ้นมาบนนี้พร้อมกับอารมณ์ที่ไม่ดีนักเพราะว่ามีคนรายล้อมเควินมากมาย ส่วนมากที่เป็นสาว ๆ เสียด้วย จิตใจไม่ใช่ว่าจะเข็มแข็งได้รวดเร็วขนาดนั้นเสียด้วย

“เห็นหายไปนานก็เลยเดินหาดู คิดถูกจริง ๆ ว่าจะอยู่บนนี้” เสียงของเขาที่เดินขึ้นมาใกล้เธอเรื่อย ๆ

“ค่ะ ข้างล่างคนเยอะเกินไปเวียนหัวเลยออกมาสูดอากาศข้างบนนี้”

“อย่างนั้นหรอกเหรอ แล้วเจอกันทำไมไม่ทักทายกันบ้างล่ะ” เขาเดินเข้ามาชิดตัวเธอโอบเอวบางไม่ให้เธอถอยหนีเขาได้

“เราควรคุยกันอีกหรือคะ พอคุณมีแฟนก็เงียบหายไปแบบนั้น”

“เห็นข่าวแล้วจริง ๆ ด้วยสินะ”

“คนดังอย่างคุณกับแฟนใคร ๆ ก็ต้องรู้อยู่แล้วนี่คะ”

“อืม...ก็จริงผมลืมไปเลยว่าผมค่อนข้างมีชื่อเสียงทำให้ผู้หญิงบางคนไม่อยากคบด้วย”

“แต่คุณก็มีนางเอกดังคบหาอยู่นี่คะ ไม่เห็นต้องน้อยใจอะไรขนาดนั้นเลย”

“งั้นเหรอ ผมไม่ควรน้อยใจหรือเสียใจที่คนที่เราคิดจะเลือกไม่สนใจใช่ไหม”

เขาวางแก้วที่ถือมาด้วยลงแล้วดึงตัวของชมพูให้หันหน้ามาหาเขาและมองเข้าไปในดวงตาของหล่อนและเหมือนพยายามบอกถึงความรู้สึกที่เขามีให้ชมพูได้รับรู้แต่ชมพูไม่เข้าใจที่เขาจะบอกเลยดิ้นจะหนีเลยโดนเขากระชากตัวแรง ๆ และประกบจูบแบบหนักหน่วงทำให้เธอตกใจจนตาโต พยายามทุบไหล่เขาให้ปล่อยเขายิ่งรั้งท้ายทอยหล่อนไว้มากขึ้น ๆ จนดิ้นหนีไม่ได้และจูบนั้นเหมือนพยายามจะกระชากวิญญาณเธอออกจากร่างแล้วด้วย มือที่ทุบตีเริ่มอ่อนลง เขายิ่งจูบหนักลิ้นร้อนรุกเข้าไปในปากเล็กเกี่ยวพัวพันกับลิ้นที่ไม่ได้ตอบรับและพยายามหลบเลี่ยงของชมพู แต่มันไม่ได้ทำให้เขาเลิกพยายามจะจูบให้เธอยอมอยู่นิ่ง ๆ จนร่างของชมพูเริ่มอ่อนลงเขาจึงปล่อยให้เธอได้หายใจบ้าง