บทที่ 12 สู่ขอซูอวี้หนิง

            ภายในเรือนหอมบุปผา อวี้หนิงที่กำลังอ่านคำร้องที่ท่านน้าของตนให้มาในครานั้น กลับต้องถูกขัดจังหวะจากเสี่ยวเหม่ยที่เข้ามาในห้องอุ่นด้วยท่าทีร้อนรน

                “คุณหนู เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ เจ้ากรมคลังบีบบังคับนายท่านให้ส่งคุณหนูแต่งเข้าจวนฉินอ๋องแทน”

            อวี้หนิงที่ได้ยินเช่นนั้นกลับไม่ได้แปลกใจมากนัก นางเพียงปรายตามองสาวใช้เบื้องหน้าที่ใทั้งตื่นกลัว ทั้งแค้นเคืองในเวลาเดียวกัน

                “ท่านพ่อจะกล้าขัดราชโองการหรือ”

                “ไม่ใช่นายท่านเจ้าค่ะ แต่จะเป็นคุณหนูต่างหากเล่า” เสี่ยวเหม่ยรีบเอ่ยด้วยความร้อนใจ

            อวี้หนิงรู้สึกแปลกใจ ก่อนจะนึกถึงคำพูดของหลินซือเหยียนในครานั้น

                “หรือพวกเขาจะให้ข้าทูลขอต่อฮ่องเต้ให้ได้เป็นพระชายาฉินอ๋องแทนเช่นนั้นหรือ” คิ้วเรียวขมวดแน่น

            เสี่ยวเหม่ยรีบพยักหน้าแทนคำตอบ

                “ครานี้หลินอี้เหนียงคงลงแรงไปไม่น้อยเลย” ตั้งแต่วันที่เจินหยูรับราชโองการ นางเองคาดคิดไว้อยู่แล้วว่าหลินซือเหยียนต้องคิดใช้นางให้แต่งแทนบุตรีของตนแน่ แต่บิดาของนางไม่เห็นด้วย เช่นนั้นแล้วที่พึ่งเดียวของอนุหลินก็คือตระกูลหลิน

                “คุณหนู เหตุใดยังใจเย็นอยู่ได้เล่าเจ้าคะ” เป็นเสี่ยวเหม่ยที่ร้อนรนราวเป็นเรื่องของตน

                “ร้อนใจแล้วทำอันใดได้เล่า แล้วท่านพ่อว่าอย่างไรหรือไม่” หากบิดาของนางไม่เห็นด้วย ก็ใช่ว่าตระกูลหลินจะทำอันใดได้

            เสี่ยวเหม่ยมีสีหน้าเป็นกังวล

                “นายท่านไม่ได้โต้แย้งหรือรับคำ แต่มีสีหน้ากลัดกลุ้มไม่น้อยเจ้าค่ะ”

            ครานี้อวี้หนิงเองก็กังวลไม่ต่างกัน บิดาของนางรักตัวกลัวตาย หากโดนตระกูลหลินข่มขู่ เขาคงไม่ปกป้องนางแน่ หากจะให้บิดาหลุดพ้นจากเงื้อมมือของตระกูลอนุได้ คงจะมีแต่การที่นางต้องแต่งให้ตระกูลที่มีอำนาจมากกว่าตระกูลหลินเท่านั้น ในใจของอวี้หนิงยังรอคำตอบของหลี่เยว่ซิงอยู่ทุกวัน

            รุ่งเช้า จวนตระกูลซูก็ต้องต้อนรับแขกอีกครั้ง ครานี้เป็นฉู่อ๋องที่มาเยือนด้วยตนเอง

            อวี้หนิงถูกตามให้มาพบที่เรือนรับรอง เมื่อนางก้าวเข้าไปในห้องโถง บิดากับผู้เป็นย่านั่งรออยู่ก่อนแล้ว แววตาของคนทั้งสองที่มองมายังนางแฝงความอ่อนโยน ต่างจากหนึ่งเดือนที่ผ่านมานับจากที่เกิดเรื่องกับตระกูลเหริน นางได้เพียงสายตารังเกียจ หยามเหยียด ดูแคลนจากบิดาและผู้เป็นย่าเท่านั้น

                “หนิงเอ๋อร์ รีบคารวะท่านอ๋องเร็วเข้า” แม้แต่คำเรียกน่าเอ็นดูเช่นนี้ก็ยังออกจากปากของท่านย่าได้ นั่นหมายความว่าพวกเขาหวังให้นางได้แต่งเป็นพระชายาฉู่อ๋องในเร็ววัน

            อวี้หนิงหันไปหาบุรุษหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของบิดา ก่อนจะยอบกายเคารพเขา

                “หนิงเอ๋อร์คารวะฉู่อ๋อง”

            หลี่เยว่ซิงเห็นเช่นนั้น รีบเอ่ยบอกนางให้ลุกขึ้น

                “หนิงเอ๋อร์ เจ้าลุกขึ้นเถอะ” น้ำเสียงที่ร่างสูงเอ่ยออกมากลับดูเหนื่อยล้าจนอวี้หนิงเป็นกังวล นางเงยหน้ามองบุรุษเบื้องหน้า ใบหน้าคมคายของเขาดูซีดเผือดเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มเปล่งประกายแห่งความว้าวุ่น คิ้วดกขมวดเข้าหากันแน่นจนเกิดรอยพับกลางหน้าผาก ริมฝีปากที่เคยสงบนิ่งกลับเม้มแน่น เผยให้เห็นความตึงเครียดภายใน มือข้างหนึ่งกำชายเสื้อจนยับย่น มองเห็นท่าทีลังเลและร้อนรนอย่างชัดเจน

            อวี้หนิงเดินไปยืนอยู่ข้างบิดา ก่อนที่ซูจิ้งซวนจะเอ่ยถามผู้มาเยือน

                “ท่านอ๋องมาเยือนจวนของกระหม่อมมีเหตุอันใดหรือไม่”

            เยว่ซิงมีแววตาลังเล หันไปจ้องมองสตรีที่ยืนอยู่ข้างกายบิดา ดวงตาคู่งามที่จ้องมองมาด้วยความหวังยิ่งทำให้เขาปวดใจ เขาตัดใจหันมามองบุรุษเจ้าของเรือนก่อนเอ่ยบอกจุดประสงค์

                “ข้ามาเพื่อสู่ขอหนิงเอ๋อร์”

            คำพูดของฉู่อ๋องทำให้จิ้งซวนและฮูหยินผู้เฒ่ามีสีหน้าดีใจอย่างชัดเจน มีเพียงอวี้หนิงที่สังเกตเห็นความกังวลในดวงตาของเขา นางจึงไม่กล้าดีใจเร็วนัก

            ฮูหยินเฒ่ายิ้มกว้าง ทว่าก็ยังต้องการให้เป็นไปตามธรรมเนียม หญิงชรากวาดตามองหาแม่สื่อในการทำหน้าที่ครั้งนี้

                “ฉู่อ๋อง แล้วแม่สื่อที่จะทาบทามหนิงเอ๋อร์ของเราเล่าเพคะ”

                “ฮูหยินเฒ่า โปรดอย่าใจร้อน วันนี้ข้ามาบอกไว้ก่อน หากพวกท่านยินดี วันพรุ่งแม่สื่อจะมาพร้อมเถ้าแก่นำสินสอดมามอบให้ตระกูลซู”

            ซูจือเหลียงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งดีใจ ตระกูลซูของนางจะได้ไม่ต้องถูกตระกูลหลินข่มเหงอีกต่อไป ทว่าจิ้งซวนที่เป็นถึงขุนนางขั้นสามกลับมองว่าวิธีการของฉู่อ๋องช่างเร่งรีบและไม่เป็นไปตามประเพณี

                “ทูลท่านอ๋อง การแต่งพระชายาควรให้ฮ่องเต้ออกราชโองการ แล้วค่อยจัดงานมงคล เหตุใดสินสอดทองหมั้นจึงต้องมาพร้อมแม่สื่อเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

            ฮูหยินเฒ่าที่ได้ยินบุตรชายเอ่ยเช่นนั้นก็เห็นด้วย คราวของเจินหยู ราชโองการก็มาก่อนงานมงคลถึงครึ่งเดือน ทว่าฉู่อ๋องกลับดูเร่งรีบเกินควร

            ฉู่อ๋องที่เห็นเช่นนั้น ใบหน้าคมก็ยิ่งมีความทุกข์ใจปรากฏมากขึ้น ดวงตาสีนิลจ้องมองอวี้หนิง เขาเห็นความหวาดกลัวในดวงตาคู่งามอยู่หลายส่วน นั่นยิ่งทำให้ตัวเขาเจ็บปวด เพราะครั้งนี้เป็นเขาที่ต้องทำให้นางผิดหวัง

                “ใต้เท้าซู ด้วยคดีของตระกูลเหริน กุ้ยเฟยเสด็จแม่ของข้าจึงไม่ยินดีให้ข้ายกอวี้หนิงเป็นพระชายาเอก”

            สิ้นคำพูดนี้ เยว่ซิงก็ไม่อาจหันไปมองนางอันเป็นที่รักได้อีก

            อวี้หนิงที่ได้ยินเช่นนั้น ภายในก็เจ็บปวดอยู่มาก หากแต่ก็ยังอยากฟังคำอธิบายของฉู่อ๋อง

            ซูจิ้งซวนกับมารดามีสีหน้าไม่พอใจนัก แต่ก็ยังอดข่มความขุ่นเคืองไว้ได้ ก่อนจะเป็นจิ้งซวนที่เอ่ยถามคนเบื้องหน้า

                “แล้วท่านอ๋องจะให้บุตรีของกระหม่อมแต่งเข้าจวนอ๋องในตำแหน่งใด พระชายารอง หรือพ่ะย่ะค่ะ”

            เยว่ซิงกำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่น ก่อนเอ่ยกับรองเจ้ากรมโยธาอย่างชัดเจน

                “ข้าจะให้อวี้หนิงเข้าจวนอ๋องในฐานะสาวใช้ห้องบรรทม”

            สิ้นคำพูดของฉู่อ๋อง อวี้หนิงคล้ายถูกอัสนีบาตฟาดลงกลางดวงใจ นางแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะหยัดยืน แววตาแตกสลายจ้องมองบุรุษที่นางมอบหัวใจให้

            ซูจิ้งซวนเองเดือดดาลจนไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีก ก่อนจะตบพนักวางแขนอย่างแรง พร้อมลุกขึ้นยืน

                “ฉู่อ๋อง! ท่านจะดูแคลนตระกูลซูเกินไปหรือไม่ ถึงตระกูลกระหม่อมจะเป็นเพียงขุนนางใหม่ ไม่มีอำนาจในราชสำนัก แต่ก็ถูกตั้งให้เป็นถึงขุนนางขั้นสามของฮ่องเต้ จะให้บุตรีคนโตที่เป็นทายาทสายตรงไปเป็นนางกำนัลอุ่นเตียงของท่าน ไร้ซึ่งตำแหน่ง ไร้ซึ่งฐานะในจวนอ๋องเช่นนี้ ไม่เหยียดหยามกันเกินไปหรืออย่างไร!”

            เยว่ซิงได้ยินเช่นนั้น ก็รีบลุกขึ้นอธิบาย

                “ใต้เท้าซูใจเย็นก่อน ใช่ว่าข้าจะให้นางอยู่เป็นนางกำนัลอุ่นเตียงตลอดไป เมื่ออาการประชวรเสด็จแม่ดีขึ้น ข้าจะให้อวี้หนิงได้รับใช้พระนางใกล้ชิด ข้าเชื่อว่าความถ่อมตน อ่อนหวานของหนิงเอ๋อร์ จะทำให้เสด็จแม่กลับมาเมตตานางอีกครั้งเช่นในอดีต ตอนนั้นข้าจะขอตำแหน่งพระชายาให้กับนางแน่”

            อวี้หนิงยืนฟังบุรุษเบื้องหน้าแก้ต่างกับตัวเอง ใจนางยิ่งเจ็บปวด เขาไม่ได้สัญญาด้วยซ้ำว่านางจะได้เป็นพระชายาของเขาหรือไม่ เขาไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าจะปกป้องนางอย่างไร ทุกอย่างคือเป็นนางต้องคอยรับใช้มารดาของเขา หากกุ้ยเฟยเมตตานาง นางถึงจะอยู่รอดเช่นนั้นหรือ แววตาที่จ้องมองฉู่อ๋องพลันเปลี่ยนไป จากคาดหวังกลายเป็นผิดหวัง จากห่วงหากลายเป็นตัดพ้อ จากความห่วงใยกลายเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ

            จิ้งซวนเองไม่ได้พอใจกับคำพูดของฉู่อ๋องเพียงนิด

                “ท่านอ๋อง โปรดกลับไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคงไม่อาจยกนางให้เป็นนางกำนัลของฉู่อ๋องได้”

                “แต่ท่านก็จะยกนางให้เป็นอนุของพวกตาเฒ่าในเมืองฉางเล่อไม่ใช่หรือไร คนพวกนั้นจะปกป้องบุตรสาวให้ท่านได้หรือ มีแต่นางจะถูกเหยียบย่ำให้เป็นทุกข์เท่านั้น หรือว่าใต้เท้าซูจะให้อวี้หนิงขัดราชโองการแต่งกับฉินอ๋องที่เสียสติกัน เช่นนั้นนางก็คงถูกหัวเราะเยาะไปจนตาย”

            อวี้หนิงหันกลับไปมองฉู่อ๋องอีกครั้ง พลางยิ้มขมให้กับตัวเอง หลี่เยว่ซิงรู้ความเคลื่อนไหวในจวนซูทั้งหมด แต่ก็ยังปล่อยให้นางเป็นทุกข์อยู่แรมเดือน แม้แต่เรื่องที่นางจะต้องตายเช่นการขัดราชโองการเขาก็ล่วงรู้ ทว่าบุรุษที่นางรักกลับไม่ได้ต่อสู้เพื่อนางอย่างที่เคยให้คำมั่น

                “ใต้เท้าซู ในเมื่อไม่ได้เมตตาต่ออวี้หนิง เช่นนั้นก็ให้นางเลือกทางเดินของนางเองไม่ดีกว่าหรือ ว่านางยินดีไปกับข้าหรือไม่” ฉู่อ๋องมีสีหน้าเยือกเย็น ดูไม่อ่อนน้อมเช่นเมื่อครู่

                “หม่อมฉันไม่ยินดีเพคะ” น้ำเสียงหวานปนเศร้าเอ่ย พลางจ้องมองบุรุษเบื้องหน้า

            หลี่เยว่ซิงนิ่งงันกับคำตอบของนาง แววตาเหลือจะเชื่อ หันไปมองสตรีเบื้องหน้า เขาพบเพียงความผิดหวังในดวงตาคู่งาม พลันภายในใจก็เจ็บปวดแทบหายใจไม่ออก

                “หนิงเอ๋อร์ เจ้าฟังข้าก่อน ข้า...”

                “หม่อมฉันเข้าใจความหมายของฉู่อ๋องเพคะ แต่หม่อมฉันไม่อาจจะทำหน้าที่นางกำนัลอุ่นเตียงให้ฉู่อ๋องได้ แลไม่มีความสามารถที่จะทำให้กุ้ยเฟยหันมาเมตตาหม่อมฉันได้ เช่นนั้นขอท่านอ๋องอย่าทรงบีบคั้น” นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าถึงแม้นางยอมทำตามเขา แต่กุ้ยเฟยที่ไม่ยินดีเกี่ยวดองกับตระกูลนักโทษย่อมไม่มีวันเมตตานาง เพราะตั้งแต่ต้นจนจบความเมตตาที่นางได้จากหลินกุ้ยเฟย นั้นเป็นเพราะตระกูลเหรินที่ยังเรืองอำนาจในราชสำนักอยู่ ซูอวี้หนิงไม่มีอันใดที่ต้องสนทนากับคนเบื้องหน้าต่อ นางจึงยอบกายให้เขา ก่อนจะหมุนกายออกจากโถงเรือนไป

                “หนิงเอ๋อร์!” หลี่เยว่ซิงอยากจะรั้งนาง แต่กลับไม่มีความกล้าพอ เขาไม่รู้ว่าจะปลอบใจนางอย่างไรไม่ให้แค้นเคืองเขาด้วยซ้ำ