Chapter6. มีเรื่องเช่นนี้ด้วยรึ

“ต๋าฟู่อย่าเสียมารยาท”

“แต่...” 

เสียงหญิงวัยสี่สิบปลายๆ เอ่ยสั่งลูกชายตัวโตของตนเอง มือหยาบกร้านยื่นเปะปะเพื่อควานหาร่างของลูกชายตน น้ำเสียงอ่อนโยนแต่ดวงตาเป็นสีขาวขุ่น ชายร่างใหญ่ปล่อยมือจากหญิงสาวแล้วหันไปประคองมารดาของตน หลันหลันเห็นหญิงวัยสี่สิบผู้นี้แล้วก็อ้าปากกว้าง

“ท่านป้าต๋าซู”

หญิงสาวเรียกแล้วกระโดดไปเกาะแขนของหญิงผู้นั้น

“น้ำเสียงนี้...” ป้าต๋าซูผงะไปเล็กน้อยแล้วยื่นมือสั่นเทาลูบไล้โครงหน้าของหญิงสาวอย่างเบามือ “ทะ...ท่าน...ท่าน...” 

“ข้าหลันหลันเองท่านป้าต๋าซู” นางเอนศีรษะถูไถกับฝ่ามือที่คุ้นเคย

หญิงต่างวัยชะงักไปเล็กน้อย นิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ“หลันหลัน”

“ท่านป้าต๋าซูใจดีแอบเอาผลไม้มาให้ข้ากับคุณหนูบ่อยๆ” นางยิ้มกว้าง ฐานะความเป็นอยู่ของกงเสวี่ยหลิงไม่ค่อยดีนัก ไม่มีใครกล้าทำดีกับนาง แต่ละคนล้วนอยากอยู่ห่าง แม้แต่บ่าวรับใช้ที่ถูกส่งมาปรนนิบัติคุณหนูก็ทำแบบขอไปที แต่ยังมีคนจิตใจดีสงสารคุณหนู แอบนำผลไม้หรือขนมใส่ตะกร้ามาวางไว้ที่หน้าประตูหลายครั้ง ด้วยความอยากรู้ นางจึงบินไปซุ่มดูจึงรู้ว่าเป็นป้าต๋าซู นางเป็นหญิงรับใช้ของคุณหนู แต่ปกติจะทำเย็นชาใส่ แต่ยามไม่มีใครเห็นจะแอบนำขนมของกินหรือผลไม้มาให้เสมอ

“ได้ยินว่าท่านป้าขอลาออกไปอยู่กับลูกชาย ไปช่วยเลี้ยงหลานมิใช่หรือ? เหตุใดท่านป้าจึงมาอยู่ที่นี่เล่า”

“เลี้ยงหลาน!” ชายร่างยักษ์ตะคอกเสียงดัง “เมียข้ายังไม่มี จะไปมีหลานที่ไหนให้มารดาของข้าเลี้ยง! ที่มารดาของข้าต้องเป็นเช่นนี้ เพราะ

ถูกพวกคนในวังลงโทษอย่างไม่เป็นธรรม ถึงตกอยู่ในสภาพนี้!”

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” หลันหลันเอ่ยเสียงเศร้า “คนพวกนั้นรังแกท่านป้าใช่ไหม”

ป้าต๋าซูหัวเราะเสียงแหบแห้ง แม้ดวงตามองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเอ่ยด้วยความจริงใจ นางยื่นมือไปบีบมือน้อยๆ ของหญิงสาว นางเข้าใจไปว่ากงเสวี่ยหลิงลอบหนีออกจากวังและใช้ชื่อหลันหลันซึ่งเป็นชื่อของนกน้อยที่มักเกาะบ่าของนางเป็นชื่อปลอม  

“ในเมื่อองค์...เอ่อ...คุณหนูออกจากสถานที่แห่งนั้นแล้ว อย่าได้ไปคิดถึงมันอีกเลย ใช้ชีวิตใหม่ให้คุ้มค่าเถิด”

หลันหลันมองใบหน้าของป้าต๋าซู แต่เดิมป้าต๋าซูแม้ไม่ได้สะสวยมากนักแต่ใบหน้าหมดจด ทว่ายามนี้มีรอยแผลเป็นที่หน้าผาก เส้นผมเป็นสีขาวโพลนราวกับหญิงชรา ดวงตาเป็นฝ้าขาวขุ่น ริมฝีปากแห้งเป็นขุย แต่จิตใจของนางนั้นยังคงเมตตาเช่นที่เคยเป็นมา ทำไมนางจะไม่รู้ ‘คนพวกนั้น’ ใบหน้างดงาม ประดับรอยยิ้มแต่สั่งโบยตีผู้อื่นอย่างไร้ความเป็นธรรม แม้แต่คุณหนูของนางยังถูกกลั่นแกล้งสารพัด คงมีคนจับได้ว่าป้าต๋าซูแอบนำของกินมาให้คุณหนู ป้าต๋าซูที่ใจดีจึงตกอยู่ในสภาพนี้

นาง...อยากให้คนพวกนั้นได้พบชะตากรรมเช่นเดียวกับป้าต๋าซู 

นาง...อยากให้คนพวกนั้นรู้รสชาติความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่กงเสวี่ยหลิงได้รับ

“หลันหลัน” 

“เจ้าค่ะ” นกน้อยตื่นจากภวังค์ มืออบอุ่นบีบมือเรียกสติของนางแล้วส่ายหน้าไปมาราวกับล่วงรู้ว่านางคิดสิ่งใดอยู่   

“คุณหนูเคยพูดถึงชีวิตอิสรเสรีมิใช่หรือ? เหตุใดไม่ใช้โอกาสนี้ใช้ชีวิตอย่างที่ฝันเล่า”

“ชีวิตอย่างที่ฝัน?” นางเคยคิดเรื่องแบบนั้นที่ไหน ชีวิตนางมีเรื่องเดียวคือกงเสวี่ยหลิง “ตอนนี้ไม่มีคุณหนูอยู่แล้ว...”

ป้าต๋าซูพยักหน้ารับ เข้าใจไปว่านางตั้งใจละทิ้ง ‘กงเสวี่ยหลิง’

“ถูกแล้วไม่มีคุณหนูแล้ว มีแต่หลันหลันเท่านั้น”

“ข้า...” ยังไม่ทันที่นางจะพูดอะไรต่อ ป้าต๋าซูก็ไอแรงๆ ออกมาหลายครั้ง นางเบือนหน้าไปทางอื่นหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปาก แต่ปรากฏว่ามีลิ่มเลือดออกมาด้วย

“ท่านแม่!” ชายร่างยักษ์รีบเข้าประคองมารดาแล้วหันไปตวาดเซียวเหริน “รีบช่วยท่านแม่ของข้าสิ”

“ต๋าฟู่” ป้าต๋าซูตีแขนลูกชายเบาๆ “อย่าเสียมารยาทกับท่านเซียว พิษในตัวแม่นั้นแม่ย่อมรู้ดี แค่ได้อยู่มาถึงวันนี้ก็นับว่าโชคดีแล้ว”

เซียวเหรินได้แต่นิ่งงัน แม้ว่าเขาจะพบหญิงผู้นี้เร็วกว่านี้ก็ไม่แน่ใจว่าจะรักษานางได้หรือไม่ เขาได้แต่ทอดสายตามองคนที่กำลังจะหมดลมหายใจไปตรงหน้า เป็นเขาที่ปฏิเสธที่รักษาและให้ลูกชายร่างใหญ่ยักษ์พามารดากลับบ้านเพื่อได้ใช้ช่วงชีวิตสุดท้ายอย่างสงบ

“ฟังเสียงนกขับขานในยามเช้า

ปลุกเร้าใจให้ปรารถนาสู่เส้นทางที่ฝันใฝ่

ก้าวเถิดหนา...ก้าวล่วงผ่านความปวดร้าวของหัวใจ

ฟังเสียงธรรมชาติบรรเลงเพลงไพร...ปลอบโยนหัวใจให้รื่นเริงอีกครั้งครา

ปล่อยให้หัวใจรื่นเริงอีกครั้งครา”

ราวกับทุกสิ่งรอบข้างหยุดเคลื่อนไหว เพียงหญิงสาวอ้าปากส่งเสียงขับขานบทกวีเป็นท่วงทำนองอ่อนหวาน มือเล็กจับมือของป้าต๋าซู ดวงตาของนางเป็นประกายสดใส น้ำเสียงของนางทำให้คนเจ็บป่วยที่อยู่รอรับการรักษาจากเซียวเหรินถึงกับเคลิบเคลิ้มลืมความเจ็บปวดของตัวเองไปชั่วขณะ

ป้าต๋าซูส่งยิ้มอ่อนโยนลูบหลังมือของหลันหลันราวกับกล่าวคำอำลา นางยื่นมือไปทางลูกชายตัวโตที่ประคองมารดาไว้ ไม่มีถ้อยคำสั่งเสีย ไร้ความเจ็บปวดใด ดวงตาฝ้าขาวขุ่นนั้นปิดลงพร้อมกับบีบมือลูกชายแน่นและครู่ต่อมามือนั้นก็ค่อยๆ คลายออกและตกลงข้างตัว

“ท่านแม่....” ต๋าฟู่เรียกมารดาที่เหมือนกับหลับไปเท่านั้น “ท่านแม่”

หลันหลันสูดลมหายใจลึก นั่งคุกเข่าแล้วค้อมหลังลงคารวะโขกศีรษะ ป้าต๋าซูที่ใจดีจากนางไปแล้ว คุณหนูกงเสวี่ยหลิงก็จากนางไปเช่นกัน ทำไมคนดีถึงจากไปเร็วเหลือเกิน เหตุใด ‘คนเหล่านั้น’ จึงมีชีวิตสุขสบาย พวกเขาควรลิ้มรสความทุกข์ทรมานเช่นที่คุณหนูเคยได้รับมา

หลัววั่งถูกติงชุ่ยตามตัวให้เข้ามาช่วยเซียวเหรินได้แต่ยืนนิ่งดูเหตุการณ์ทั้งหมด เสียงของนางช่างไพเราะนัก ไม่คิดว่าหญิงสาวไร้เดียงสาผู้นั้นจะมีน้ำเสียงสะกดจิตใจคนเช่นนี้ ร่างเล็กที่คุกเข่าอยู่ค่อยๆ ยืดตัวขึ้น นางโงนเงนไปมาราวกิ่งหลิวต้องลม ติงชุ่ยอุทานตกใจ หลัววั่งคิดจะวิ่งเข้าไปประคอง ทว่ากลับเป็นมือของเซียวเหรินที่ช้อนตัวนางไว้ได้ทันก่อนที่นางจะทรุดลงไปกองกับพื้น

            ‘หมอเทวดาไร้ใจ’ อุ้มหญิงสาวบอบบางแนบอก พาเดินกลับเข้าเรือนพักอย่างเงียบเชียบ ทิ้งไว้เพียงสายตาที่จับจ้องอย่างประหลาดใจของผู้คน

หรือว่าครั้งนี้จะมีคนมาสั่นคลอนจิตใจของหมอเซียวเหรินแล้ว

          หญิงสาวหมุนตัวมองไปรอบกายที่มีเพียงความดำมืด นางไม่ชอบความมืดเช่นนี้เลย หญิงสาวกะพริบตาหลายครั้งเพื่อปรับสายตา นางเห็นแผ่นหลังของหญิงคนหนึ่งจึงรีบวิ่งเข้าไปหา คว้ามือหญิงคนนั้นไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินจากไป

            “ท่านป้าต๋าซู” หลันหลันร้องทักด้วยความดีใจที่เห็นคนคุ้นเคย “ท่านป้าจะไปไหนเจ้าคะ”

            หญิงต่างวัยส่งรอยยิ้มอ่อนโยน ยื่นมือมาลูบศีรษะนางอย่างเอ็นดู “ไปในที่ที่ควรไป”

            “ข้าไปด้วยได้หรือไม่ ข้ากลัวความมืดเหลือเกิน” นางยื้อมือผอมแกร็นไว้แน่น นางกลัวความมืดจริงๆ  ปกตินางอยู่กับคุณหนูกงเสวี่ยหลิง แม้ดับเทียนแล้วแต่ยังมีคุณหนูอยู่ใกล้ สำหรับนกน้อยอย่างนางนั้นคุณหนูเป็นดั่งแสงสว่าง

            “ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า”

            “เวลาของข้าหรือ?” นางเอียงคอด้วยท่าทีงุนงง

            “เจ้ายังต้องทำความปรารถนาให้เป็นจริงเสียก่อน เจ้าอธิษฐานเช่นนั้นมิใช่หรือ”

            หลันหลันเม้มปากแน่นพยักหน้าน้อยๆ นางนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น นางตกหน้าผาพร้อมกับคุณหนู ความหวังของคุณหนูหรือ? ตอนนั้นนางคิดเพียงแค่อยากปกป้องคุณหนูไปให้พ้นจากคนโฉดชั่ว นางอยากเห็นคุณหนูมีความสุข

            เอ๋ ? ยังไงนะ หมายความว่านางต้องทำความปรารถนาของคุณหนูให้เป็นจริงหรือ? สมองนกเท่าเม็ดถั่วแดงอย่างนาง คิดอะไรไม่ค่อยทันเสียด้วย

            มือหยาบกร้านยื่นมาลูบศีรษะและส่งยิ้มเอ็นดู