ตกนรกหรือไร

“องค์หญิงเพคะ ไปเถอะเจ้าค่ะ”กลัวว่า จิงฮวนจะทำให้ลี่หลงโกรธด้วยกิตติศัพท์เรื่องความเฉยชาของลี่หลงที่โด่งดังไปถึงแคว้นหาน ที่บิดาของจิงฮวนฟงฉือนั่งบัลลังก์อยู่

จิงฮวนเดินทางมาที่นี่ เพราะนำความคิดถึงของฟงฉือมาส่งให้หว่านหนิงรวมทั้งเครื่องบรรณาการและของฝากมากมาย แต่ยังไม่ทันจะเข้าเฝ้าฮองเฮาหว่านหนิงจิงฮวนกลับวิ่งมาที่สวนของตำหนักร้อยดาว เพราะมองเห็นดอกไม้บานสะพรั่ง อีกทั้งผีเสื้อมากมาย จิงฮวนชอบที่จะวิ่งไล่จับผีเสื้อมาตั้งแต่เด็ก

“ถามไม่พูด เป็นใบ้หรือไร องค์ชายแฝดพี่” ยื่นผีเสื้อใส่จมูกของลี่หลง ที่ตกใจใช้มือปัดผีเสื้อจนกระเด็นหลุดออกจากมือปีกขาดเสียหาย ลงไปนอนดิ้นอยู่กับพื้น

“ใจร้าย”จิงฮวนจ้องตาเขม็ง ก่อนจะค่อยๆ ใช้มือซ้อน ผีเสื้อขึ้นมาโอบอุ้มไว้ในอุ้งมือ

“เจ้ามาวุ่นวายทำไม”

“ข้าวุ่นวายเช่นนั้นหรือ องค์ชายแฝดต่างหากที่ไม่ต้อนรับแขกเมือง”สะบัดหน้าหนี แต่กลับทำตาโตวิ่งไปไล่จับ แมวสีขาวสะอาด ปิงปิงของลี่หลงที่แอบตามมา

ลี่หลงถลาเข้าไปอุ้มปิงๆ ไว้ในอ้อมแขนไม่ให้จิงฮวนทันที่จะตระคลุบตัวปิงปิง ลูบหัวลูบหางปิงปิงไปมา

พาปิงปิงตัวดีเดินเข้าไปในตำหนักร้อยดาวหายลับไปกับตา จิงฮวนเบ้ปาก

“ คนอะไรไร้มารยาท”

“องค์หญิงองค์ชายลี่หลงนับว่าเป็นลูกรักของอาหญิงหว่านหนิงเลยทีเดียว แต่เดิมมักถูกชื่นชมว่าสุขุมเยือกเย็น และจิตใจดี”

“ก็คงจะดีเฉพาะกับแมว ชิ”ก้าวเดินออกจากตำหนักร้อยดาว

“ไปหา อาหญิงกันดีกว่าเสียเวลาที่นี่เสียนาน”อยากจะพูดเหลือเกินว่าเสียเวลากับคนหล่อแต่ไร้มนุษยสัมพันธ์ไม่สู้ไปออดอ้อน อาหญิงให้หายคิดถึงดีกว่า

จิงฮวน หันหลังไม่ได้ให้ความสนใจ ตำหนักร้อยดาวอีกต่อไป

ลี่หลางเดินชมนกชมไม้ เสี่ยวโถวขันทีข้างกายเดินตามไม่ไกลนัก สายตาของลี่หลาง สบเข้ากับใบหน้าสดใสของจิงฮวน แต่สายตาซุกซนของจิงฮวนที่จ้องอยู่ก่อนแล้ว

“องค์ชายแฝดอีกแล้ว”เป่าลมหายใจออกจากปาก

“องค์หญิงจิงฮวนแน่ๆ เลยใช่ไหม เสด็จแม่ให้ข้ามาคอยต้อนรับ”

“ดีมาก”ยิ้มกว้างดึงร่างบางมากอดแนบอกอย่างเป็นกันเอง

"คิดถึงองค์หญิงไม่น้อยสบายดีไหม” จิงฮวนดันอกกว้าง ขยับตัวออกจากอ้อมกอดแนบแน่นนั้น

“ข้าละเบื่อองค์ชายสองแฝดนี่เสียจริง...เฮ้อ”ถอนหายใจยาว คนหนึ่งเฉยชาอีกคนกลับให้ความสนิทสนมเป็นกันเองจนน่ากลัว

"เจ้ากับข้าเห็นที่เราสองคนจะมีวาสนาต่อกัน"พูดสัพยอกจิงฮวนเหลือบตามอง

" เจ้ากับ...ข้า เช่นนั้นหรือ หากจะนับไปองค์ชายแฝดเป็นญาติผู้น้องต้องเรียกข้าองค์หญิงจิงฮวน ..ว่าพี่หญิง"ลี่หลางปิดปากขำ ใบหน้าหล่อเหลายิ่งน่ามองยิ่งขึ้นแววตายิ้มไปด้วย

"พี่หญิง"ย่อตัวลงช้าๆอย่างกับร่ำเรียนมารยาทมาเพื่อเป็นนางใน แต่เสียดายหลายปีมานี้กฎที่ถูกบัญญัติโดยลี่หยางฮ่องเต้ ไม่ให้มีการคัดเลือกนางในเพื่อมาเป็นสนมจะมีก็เพียงผู้ที่ผ่านการสอบคัดเลือกมาเป็นนางกำนัลคอยทำงานรับใช้ในตำหนักต่างๆเท่านั้น จิงฮวนนึกชื่นชมไม่น้อย เรื่องที่ลี่หยางฮ่องเต้มีฮองเฮาเพียงพระองค์เดียวไม่ต้องทนปวดหัวเรื่องวังหลังว่าแต่ลี่หลางไปเรียนแบบการย่อตัวแบบนี้มาจากไหนกัน

"ดีมาก ญาติผู้น้องต่อไปดีกับข้ามากหน่อย ไปมาข้ารับรองว่าต้องมีของฝากเจ้าแน่นอน"

"อะ ข้าอายุมากกว่าเจ้าสองขวบปีองค์หญิง เล่นด้วยหน่อยกลับคิดไปไกลเป็นเจ้าที่ต้องเรียกข้าว่าพี่รอง"จิงฮวน อมยิ้ม

"ต้องให้อาหญิงตัดสินเสียแล้ว ว่าใครกันสมควรเป็นพี่ จะว่าไปองค์ชายรองลี่หลางเกิดก่อนดันถูกยกให้เป็นน้องเสียได้ ก็คงอยากจะเป็นพี่ใครสักคนแน่แท้555"หัวเราะชอบใจ 

ฉีกวนลี่ยืนฟังบทสนทนาอยู่ไม่ไกลนัก ยิ้มด้วยความเอ็นดูกับบทสนทนานั้นหากใครสักคนที่จะมาเป็นว่าที่หลานสะใภ้ในลี่หลาง เขาไม่เห็นว่ามีใครจะพูดจาต่อคำกับลี่หลางได้ดีเท่าองค์หญิงแคว้นหานคนนี้ 

“อาหญิงฮองเฮา จิงฮวนถวายพระพร”หว่านหนิงยิ้มบางๆ แต่แววตากลับแสดงความตื่นเต้นที่ได้เจอจิงฮวน ที่บัดนี้งดงามตามวัยอีกทั้งยัง สง่างามดุจนางพญาหงส์ นั่งอยู่บนแท่นกำลังเย็บถุงหอมสีสวย เพื่อให้ลี่หยางพกติดตัว

“เสด็จแม่เย็บถุงหอมอีกแล้ว”ดวงตากลมใส แสดงความสนใจ สิ่งของในมือหว่านหนิง

“ถุงหอมของเสด็จพ่อของหลางหลาง เก่าไปเสียสิ้นอีกทั้งกลิ่นเริ่มจืดจาง แม่เห็นจะเปลี่ยนให้เสด็จพ่อเสียที ของเจ้ากับหลงหลงก็เห็นจะต้องเปลี่ยนใหม่เช่นกัน”นำเสียงภูมิใจไม่น้อยที่ได้ทำเรื่องเล็กน้อย ให้กับคนในครอบครัวแม้จะเล็กน้อยทว่ากับยิ่งใหญ่ในหัวใจ