เข้ามาทำไม

“ปล่อยนะองค์ชายแฝดข้าเองจิงฮวน”เผลอปล่อยร่างบางทันทีเมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าคลุมบางเบา ทำเอาจิงฮวนลงไปกองกับพื้น

“โอ๊ยเจ็บจัง”ลูบขาปรอยๆ

“ใครให้เจ้าเข้ามา”

“ก็องค์ชายหนีมาแบบนี้ ข้าเลยสงสัย”

“กลับไปเสีย”หันหน้าหนีเสียบกระบี่เข้าไปในฝักสีทอง

“เจ้าไปซะ”จิงฮวนทำหน้าเง้า คนอะไรนอกจากจะเฉยชาแล้วยังชอบทำเป็นวางก้าม

"ไปก็ได้ แต่อย่าคิดว่าจิงฮวนจะยอมแพ้นะจิงฮวนเหมือนท่านอาที่สุด เสด็จย่าหว่านหวงลู่มักจะเล่าเรื่องราวของท่านอาให้ฟังเสมอ คอยดูจิงฮวนแล้วกัน"สะบัดตัวเดินออกจากห้องไป ลี่หลงเผลอยิ้มอดขำไม่ได้ใบหน้ายามยิ้มแย้มสว่างสดใสแต่เสียดายที่จิงฮวนไม่มีโอกาสได้เห็น จะมาเอาชนะอะไรกับเขา แม้แต่เสด็จแม่หว่านหนิงยังยอมให้เขาเป็นแบบนี้เลย

"หลงหลงของแม่ขี้อาย อีกหน่อยคงไร้คู่ครอง"อมยิ้มก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนแท่นบรรทมหลับใหล รู้สึกว่าที่นี่คือบ้านอันอบอุ่น

ปิงปิง ตามขึ้นมาซุกตัวบนที่นอนเขาลูบหัวมันให้หลับไปพร้อมกัน

ตระกลูไฉ่..

"ท่านพ่อองค์ชายใหญ่ ลูกไม่เห็นว่าน่าคบหากิริยาเรียบเฉยดังตอไม้องค์ชายรองก็ทำตัวเหมือนเด็กเล่นสนุกไปวันๆ ทั้งสองคนดูแล้วแม้จะมีชาติกำเนิดสูงส่งแต่เรื่องไหวพริบหาสู้ลูกขุนนางธรรมดาได้"

"หุบปากของเจ้าเสีย ไฉ่อี้หลิวหากจะแต่งเข้าตระกูลขุนนางมิสู้แต่งเป็นชายาอ๋องที่มีโอกาสนั่งบัลลังก์ไม่ดีกว่าหรือ"

“ท่านพ่อลูกเข้าใจแล้วแต่ที่ไม่เข้าใจคือเหตุใดฮองเฮาถึงยอมให้องค์ชายใหญ่แต่งลูกง่ายดายเพียงนั้น"เสียงอ่อนลงเมื่อโดนใต้เท้าไฉ่ดุ

"ฮองเฮาคงต้องการหาใครที่พอจะฉุดดึงองค์ชายใหญ่เพราะในใจฮองเฮา หากใครสักคนที่จะเป็นไท่จือคงจะต้องเป็นองค์ชายใหญ่แน่แท้"อี้หลิวยิ้มจริงสิแค่เอาใจฮองเฮาเสียหน่อยอีกไม่นานอำนาจคงจะอยู่ในมือ

"ลูกหวั่นใจ กับความเฉยชาขององค์ชายใหญ่"

"เกรงว่า หากเป็นสามีภรรยากันแล้ว องค์ชายคงไม่ต่างจากฝ่าบาทที่ลุ่มหลงเพียงเจ้าคนเดียว เห็นหรือไม่ฝ่าบาทไม่ยอมให้การคัดตัวสนมมีเพียงฮองเฮาองค์เดียวจนถึงวันนี้"

"นั่นอาจเป็นเพราะฝ่าบาทยังไม่รู้ว่ายังมีหญิงงามพิสุทธิ์อีกมากมายยอมมอบกายต่างหาก เกรงว่าได้ใหม่แล้วจะลืมเก่าได้ไม่ยากด้วยนิสัยของบุรุษ อี้หลิวคิดว่า ไม่มีใครรักมั่นแบบโง่งมเช่นนั้น"

อี้หลิวจดจำได้ดีเมื่อตามใต้เท้าไฉ่เข้าไปในวังหลวงเมื่อวันคล้ายวันพระราชสมภพของฉี่กวนลี่ ใบหน้าหล่อเหลาสุขุมนุ่มลึกที่แทบจะอุ้มฮองเฮากับสายตาที่มองฮองเฮาด้วยความรัก ไม่ชายตามองใครไม่สิไม่เหลือสายไว้มองใคร ทำเอาอี้หลิวรู้สึกอิจฉานั่นต่างหากที่ท้าทาย 

หากได้อยู่ในอ้อมกอดของลี่หยางในห้องบรรทมให้หว่านหนิงมาพบเข้า สายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจกลายเป็นสายตาเจ็บช้ำของหว่านหนิงจะน่ามองเพียงใด

"เจ้าอย่าบอกนะว่า"

"ลูกขอลองดู ใครๆต่างร่ำลือเรื่องฮองเฮาฉลาดหลักแหลมอีกทั้งฝ่าบาทได้ชื่อว่ารักมั่น ลูกเองท่านพ่อก็รู้ว่ามิได้โง่งม ลูกมิได้ละทิ้งแผนการของเสด็จพ่อแต่จะดีเพียงใดหากไม่ต้องคอยลุ้นว่าองค์ชายใหญ่จะได้นั่งบัลบัลลังก์หรือเปล่าแต่ลูกกลับได้นั่งตำแหน่งฮองเฮาเคียงข้างลี่หยางฮ่องเต้ผู้องอาจ อีกทั้งยังได้ชื่อว่าเปลี่ยนใจลี่หยางได้สำเร็จแบบนี้ไม่ต้องรอนาน ถึงเวลานั้นท่านพ่ออยากได้สิ่งใดอี้หลิวคงนำมันมาให้ท่านได้ไม่ยาก"

ใต้เท้าไฉ่ถอนหายใจ ลูกคนนี้แม้จะอยู่ร่วมบ้านแต่เขาไม่มีเวลาให้มากนักจึงต้องการความรักจากพ่อเช่นนั้นหรือ จนกลายเป็นนิยมชายสูงวัยแต่จะว่าไปหญิงงามในใต้หล้านี้ใครบ้างไม่อิจฉาหว่านหนิงฮองเฮา

“พ่อไม่เคยฝืนใจเจ้า หากแต่ครั้งนี้ จะเป็นการเล่นกับไฟหรือเปล่าไม่อาจทราบได้ฮองเฮาหว่านหนิงจนกระทั่งตอนนี้นางวางตัวดี คนเกลียดนางล้วนแทบหาไม่เจอ ในวังหลวงเองผู้คนล้วนรักใคร่เคารพ เจ้าคิดหรือว่าจะทำการณ์ครั้งนี้สำเร็จ”

“อี้หลิว ยอมเอาหัวเป็นเดิมพัน บุรุษแม้ได้ลิ้มรสของใหม่รสชาติใหม่ มักจะแปรเปลี่ยนไป หากสามารถเปลี่ยนใจลี่หยางได้ นับว่าเป็นโชคแต่หากไม่สามารถเปลี่ยนใจฝ่าบาทได้ ลี่หลงยังมีสำรอง ลูกเท่ากับไม่เสียหายเท่ากับได้ทั้งขึ้นทั้งล่องลี่หยางเอง แม้ลูกจะยั่วยวนหากเขาไม่เล่นด้วยก็คงไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังในเมื่อลูกกำลังจะเป็นสะใภ้และเป็นสะใภ้ที่ฮองเฮาเป็นคนคัดเลือกมา”

แผนการของอี้หลิวล้ำลึก จนใต้เท้าไฉ่คาดไม่ถึง ฮองเฮาเองก็คงรู้ว่าอี้หลิวฉลาดแต่ไม่คิดว่าจะฉลาดแกมโกง เดิมจึงตั้งใจให้เคียงข้างลี่หลง อี้หลิวเป็นคนดื้อรั้น เขาอย่างไรถึงจะตักเตือนนางก็ไม่ใส่ใจ

..ตำหนักใหญ่..

ลี่ยางนั่งอ่านฎีกา อาการผ่อนคลาย หว่านหนิงยกเครื่องเสวยมาวางตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนกว่าวัยรีบรับเครื่องเสวยในมือ

“อิงไถไปไหนเสียปล่อยให้ฮองเฮายกเครื่องเสวย ลำพัง”ประคองให้หว่านหนิงนั่งลงก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“หว่านหนิงมีเรื่องจะพูดกับฝ่าบาทเพียงลำพัง”เลิกคิ้วสูง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้สุดใกล้

หว่านหนิงยกมือบางกางกั้นไว้

“ฝ่าบาท ตอนนี้ต้องเสวยเสียก่อน”

“ก็ฮองเฮาบอกว่าพูดกับข้าเพียงลำพัง มีไม่กี่เรื่องที่สามีภรรยาจะพูดกันเพียงลำพัง”จุมพิตที่หน้าผากเบาๆ