ตอนที่ 44

ทางด้านเซ่าหมิงหยวน กำลังเตรียมการรับมือกับชินอ๋อง เมื่อได้รับรายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากนกพิราบส่งข่าวแล้ว ก็รีบห้อม้าเร็วกลับไปยังเมืองหลวงทันที

เมื่อไปถึงจวนราชครูหลี่ องครักษ์หญิงทั้งสิบนางถูกสวีเจี้ยนตบหน้า เพื่อเป็นการทำโทษที่ดูแลพระชายาไม่ดี แม้จะรู้ว่าเป็นเหตุสุดวิสัย ทว่าหน้าที่อารักขาพระชายา ยังคงต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

“จำเอาไว้ ต่อไปหากเกิดเรื่องเช่นนี้อีก ข้าจะควักลูกตาของพวกเจ้า” เซ่าหมิงหยวนพูดเสียงเย็น

อย่าคิดว่าทำโทษเพียงตบหน้าเท่านั้น ไม่น่าจะร้ายแรงอะไร   ทว่าสวีเจี้ยนเป็นผู้ฝึกยุทธ์ เป็นองครักษ์เงาประจำตัวของเซ่าหมิงหยวน  มีวรยุทธ์ฝีมือไม่ต่างจากเจ้านายสักเท่าใดนัก องครักษ์หญิงฟันหักไปคนละหลายซี่ บางคนถึงขั้นกรามหัก แต่พวกนางก็คิดว่าสมควรแล้ว เดิมทีคิดว่าเงาหัวจะไม่อยู่แล้วด้วยซ้ำ

เขาเดินเข้าเรือนทางประตูหน้า ไม่หวั่นเกรงว่าผู้ใดจะพบเห็น      ส่งสายตาเยือกเย็นให้สาวใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง สั่งสาวใช้เสียงเย็นให้ไปเตรียมโจ๊กมาให้พระชายา

เวลาเพียงหนึ่งเค่อ โจ๊กร้อน ๆ ก็อยู่ในมือของเซ่าหมิงหยวน       เขาส่งสายตาเป็นเชิงบอกสาวใช้ พวกนางต่างก้มหน้าแล้วเดินออกจากบริเวณนั้นไป

บุรุษชุดดำร่างสูงใหญ่ กระโจนตัวเข้ามาทางหน้าต่างห้องของ    สาวงาม เนื่องจากว่าประตูถูกลงกลอนจากทางด้านใน จึงมีเพียงวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้

ช่วงดึกของวันอากาศเย็นสบาย ร่างบางนอนขดตัวบนเตียง ทว่าไม่ได้ห่มผ้าหนาเหมือนที่ผ่าน ๆ มา ซ้ำชุดนอนยังเปลี่ยนเป็นผ้าบางสบาย หลี่เจียวนอนไม่หลับ นางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งสองชาติ จากนั้นได้ยินเสียงคนกระโจนเข้ามาในห้อง แต่ยังไม่ขยับตัว แสร้งปิดตาคู่สวยลง

“ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าไม่อนุญาตให้ร้องไห้อีก” เซ่าหมิงหยวน   วางโจ๊กลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไปแหวกม่านมุ้ง มองดูร่างอรชรที่นอนขดอยู่บนเตียง ลอบกลืนน้ำลายโดยสัญชาตญาณ เนื่องจากชุดที่นางใส่ สามารถเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนยิ่งนัก

“ผู้ใดร้อง หม่อมฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย” หลี่เจียวเถียงทั้งที่ยังหลับตาอยู่

“ลุกขึ้นมากินอะไรหน่อยเถิด ฉินซินบอกข้าว่าตั้งแต่เช้า ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเจ้าเลย” เซ่าหมิงหยวนได้ยินเสียงอีกคนตอบกลับมา ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเสียงที่นางตอบกลับมาก็เป็นน้ำเสียงปกติ หาใช่เสียงของคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างที่เขาคิดเอาไว้ตั้งแต่แรกไม่

“อือ” หลี่เจียวลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เพราะถึงนางดื้อดึงก็คงสู้แรงบุรุษไม่ได้อยู่ดี

เมื่อนางลุกขึ้นนั่ง เอนตัวพิงไปที่หัวเตียง สีหน้าของเซ่าหมิงหยวนก็เปลี่ยนไปในทันที ใบหน้างดงามข้างหนึ่งบวมเป่ง แม้ว่าจะอาศัยเพียงแสงจันทร์ แต่ก็มองเห็นได้ชัดเจนว่าแก้มงามบวมมากเพียงใด

“หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้วเพคะ” หลี่เจียวรีบคว้าข้อมือของ    เซ่าหมิงหยวนเอาไว้ เพราะสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายหมุนตัวจะเดินจากไป

นางไม่อยากให้เขาเสียการใหญ่ ด้วยรู้ดีแก่ใจว่าเวลานี้ เซ่าหมิงหยวนกำลังเตรียมการรับมือกับกองทัพของชินอ๋อง หลี่เจียวไม่กังวล เนื่องจากชาติก่อนที่ชินอ๋องก่อกบฏ ก็เป็นเซ่าหมิงหยวนที่กุมชัยชนะได้ ทว่านางกลับไม่ได้ร่วมยินดีกับเขา เพราะตอนนั้นตนกำลังใกล้ตายเต็มทน

“ต้องการเอาคืนหรือไม่” ที่เขาไม่ถามเพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นฝีมือของผู้ใด

“ไม่เพคะ เจ็บตัวครั้งนี้ถือว่าคุ้ม ต่อไปนี้หม่อมฉันกับคนผู้นั้นนับว่าไม่เกี่ยวข้องอันใดกันอีก” หลี่เจียวเหม่อมองออกไป

เซ่าหมิงหยวนนั่งลงข้างเตียง มือหยาบเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าแผ่วเบา กลัวว่าจะทำให้นางเจ็บ แต่แม้ว่าจะเบามือมากเพียงใด คิ้วเรียวยาวก็ขมวดเข้าหากันเพราะความเจ็บอยู่ดี

“ข้าทำเจ้าเจ็บหรือ” เสียงกระซิบถามแผ่วเบา รู้สึกปวดหนึบที่ใจ เมื่อเห็นสภาพของนางเป็นเช่นนี้ น่าจับคนผู้นั้นมาตัดมือทิ้งเสีย      จะได้ไม่กล้ากระทำการที่สามหาวเช่นนี้อีก

“ไม่เจ็บแล้วเพคะ พระองค์มาได้อย่างไรเพคะ” แม้จะรู้ว่าเขามาที่นี่เพราะนาง แต่เพราะอยากจะเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้เขาทำหน้าเจ็บปวดเช่นนั้นอีก จึงเปลี่ยนเรื่องคุย

“กินข้าวก่อนแล้วข้าจะบอกเจ้าทุกเรื่อง”

เซ่าหมิงหยวนเดินไปหยิบถ้วยโจ๊กร้อน ๆ มา จากนั้นก็ตั้งใจป้อนให้อีกฝ่าย แรก ๆ หลี่เจียวออกจะเขินอยู่บ้าง เพราะไม่เคยถูกใครทำเช่นนี้มาก่อน แต่ความหิวทำให้นางลืมเรื่องน่าอาย อ้าปากกินโจ๊กคำแล้วคำเล่า กระทั่งหมดไปครึ่งถ้วยนางก็ส่ายหน้า ไม่สามารถรับอะไรลงท้องได้อีก

“ระหว่างนี้ไปอยู่ที่ตำหนักของเสด็จแม่ก่อนดีหรือไม่” เซ่าหมิงหยวนเช็ดมุมปากที่เลอะ แล้วพูดสิ่งที่ตนคิดออกมา

เขาคิดดีแล้ว อีกไม่นานเมืองหลวงจะต้องเกิดสงครามขึ้น เขาไม่วางใจให้นางอยู่ที่จวนนี้แม้เพียงวันเดียว หากเข้าไปอยู่ในวังหลวง อย่างน้อยตอนที่ตนอยู่ในสนามรบ ก็จะได้ไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง

จากนั้นก็เล่าเรื่องราวที่กำลังทำให้นางฟัง เพื่อเป็นการตัดสินใจได้ง่ายขึ้น แม้ว่าจะผิดธรรมเนียมและฟังดูแปลก ๆ ไปบ้างก็ตาม

“รอให้หม่อมฉันหายดีก่อนได้หรือไม่เพคะ” นางไม่อยากให้เขากังวลเรื่องตน แต่ก็ไม่อาจเข้าวังไปพบหน้าแม่สามีด้วยใบหน้าที่บวมเป่งเช่นนี้ได้

“ไปแบบนี้แหละ เสด็จแม่จะได้เอ็นดูเจ้ามากขึ้นไปอีก” เซ่าหมิงหยวนส่ายหน้าปฏิเสธ สายรายงานมาแล้วว่าชินอ๋องกำลังเตรียมเคลื่อนพล หางโจวเป็นสถานที่ที่ฝั่งนั้นเลือกโจมตีเพื่อตั้งกองทัพที่นั่น

หลี่เจียวไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำไหนมาปฏิเสธ จึงทำได้เพียงพยักหน้าอย่างว่าง่าย ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง เซ่าหมิงหยวนไม่ได้รั้งอยู่นาน เนื่องจากว่าเขาต้องเข้าไปแจ้งข่าวให้เสวียนกุ้ยเฟยทราบ จะได้ส่งคนมารับนางเข้าวังหลวง

วันถัดมาเสวียนกุ้ยเฟยสั่งให้ขันทีข้างกายไปรับลูกสะใภ้เข้ามาอยู่ในตำหนักในทันที โดยอ้างว่าช่วงนี้เหงาอยากจะให้ลูกสะใภ้มาอยู่เป็นเพื่อน

ราชครูหลี่ทำได้เพียงแสร้งฝืนยิ้ม ยอมรับด้วยความเต็มใจ ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ว่าเรื่องระหว่างบิดาและบุตรสาวเกิดอะไรขึ้น ฮูหยินผู้เฒ่าตัวสั่นเมื่อเห็นคนในวัง สวีซื่อเบ้ปากด้วยความอิจฉา เจ็บใจที่แผนการของตนเองไม่สำเร็จ แม้ว่าจะจัดการจางซื่อกับหลี่ถิงไปได้ ทว่านางก็ยังไม่มีอำนาจถือป้ายคำสั่งของเรือนหลังอยู่ดี แม่สามีรับหน้าที่นี้กลับไปดูแลชั่วคราว

“รบกวนกงกงด้วย” ฮูหยินผู้เฒ่ายัดห่อผ้าหนักอึ้งใส่มือขันที

“ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวเกินไปแล้ว ล้วนเป็นความเมตตาของเสวียนกุ้ยเฟยที่มีต่อพระชายา พระประสงค์ของกุ้ยเฟย มิมีผู้ใดขัดได้ ข้าเพียงทำตามหน้าที่เท่านั้น” ขันทีข้างกายกุ้ยเฟยยัดห่อเงินกลับคืนไป

ฮูหยินผู้เฒ่าหน้าชา ไม่เคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมาก่อน ด้วยต่างรู้ดีว่าขันทีในวังหิวกระหายเงินมากเพียงใด แต่คงใช้ไม่ได้ผลกับคนของตำหนักเสวียนกุ้ยเฟยกระมัง

นางหันไปมองหน้าบุตรชาย หลี่หานตอนนี้มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก    ด้วยไหวพริบและความฉลาดของเขา ย่อมพอจะเดาได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อวานคงล่วงรู้ไปถึงหูขององค์ชายแปดแล้ว เขาคาดเอาไว้อยู่แล้ว ว่าอย่างไรก็คงไม่สามารถปกปิดเรื่องนี้ได้ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้