ตอนที่ 46

หลี่เจียวเล่าเรื่องราวของนางกับมารดาให้กับท่านตาฟัง หากจะมองว่านางเป็นเด็กขี้ฟ้อง ก็คงจะไม่ผิดเท่าไหร่ เพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงสตรีอายุสิบหก ยังมีความโกรธ ความไม่พอใจ เพื่อรอวันระบาย หากมีโอกาสก็อยากจะเอาคืนบ้างก็เท่านั้น

“ตาผิดเอง ที่ปล่อยให้หลานกับแม่ของหลาน ต้องอยู่กับคนชั่วพวกนั้น” หมอหลวงซูเช็ดน้ำตาลูกผู้ชาย เมื่อได้รับรู้ถึงความยากลำบากของสองแม่ลูก

“ท่านตาไม่ผิดเลยเจ้าค่ะ ท่านแม่ทราบดีถึงความลำบากของ    ท่านตาตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ก่อนท่านแม่จะจากไป หวังเพียงได้มีโอกาสขอขมาท่านตาสักครั้ง” หลี่เจียวพูดจบก็คุกเข่าตรงหน้าอีกครั้ง “หากท่านตาไม่รังเกียจ โปรดรับคำขอขมาจากหลานด้วยเจ้าค่ะ” พูดจบก็โขกศีรษะให้ท่านตาของนางแรง ๆ สามครั้ง

“เจียวเอ๋อร์ หลานตา”

ทั้งสองคนใช้เวลาพูดคุยกันมากถึงสองชั่วยาม ในขณะที่ฮ่องเต้     ก็ใช้เวลากับกุ้ยเฟยอย่างคุ้มค่าด้วยเช่นกัน ครั้งนี้คงต้องยกความดีความชอบให้กับลูกสะใภ้ ที่ทำให้พระองค์ได้เห็นความงดงามของยอดดวงใจอีกครั้ง

ทางด้านตำหนักฉงจื้อ ฮองเฮากำลังอ่านจดหมายลับ คนผู้นั้นบอกให้นางหาทางออกจากวังหลวง แต่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ในเมื่อย่างก้าวเข้าวังหลวงแห่งนี้แล้ว ชีวิตก็เปรียบเสมือนนกน้อยในกรงทอง ไม่สามารถโบยบินไปที่ใดได้อีก

“วันนี้ฝ่าบาทเสด็จไปที่ใด” หลังจากอ่านจดหมายจบแล้ว ก็เผาจนเหลือเพียงเถ้าถ่าน

“ไปที่ตำหนักกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ คุณหนูใหญ่สกุลหลี่ย้ายมาอยู่     เป็นเพื่อนกุ้ยเฟยชั่วคราว หมอหลวงซูทูลขอความดีความชอบทั้งหมดที่เคยถวายงานรับใช้มาแลกกับการได้พบหน้าหลานสาวสักครั้งหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีรายงาน

“หึ เหมือนกันไม่มีผิด กุ้ยเฟยมีอำนาจเท่าใดกัน รับผู้ใดเข้ามาในวังหลัง ข้าฮองเฮาผู้นี้เป็นเพียงนางแก่ผู้หนึ่งสินะ ถึงไม่มีผู้ใดมารายงานข้าเลย” นางโกรธที่สองแม่ลูกไม่เห็นหัว ตำแหน่งฮองเฮาเป็นเพียงหัวโขนที่ใส่เอาไว้ให้ดูตลกเท่านั้น แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ยังทรงไว้หน้าเสวียนกุ้ยเฟยมากกว่านางอยู่หลายส่วน

แต่แล้วนางกำนัลก็รีบเข้ามารายงาน เนื่องจากคนของตำหนัก  องค์หญิงเก้านำข้อความมารายงาน

“ฮองเฮาเพคะ หลายวันมานี้องค์หญิงเก้าไม่เสวยอะไรเลยเพคะ เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ยอมให้นางกำนัลเข้าถวายงานรับใช้เลยเพคะ” แม่นมข้างกายถวายรายงานที่รับมาจากนางกำนัลทันที

“มีบุตรชายก็จากไปก่อนวัยอันควร มีบุตรสาวก็คิดน้อย ไม่ได้ดั่งใจข้าเลยสักคน” พูดจบก็กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ

“องค์หญิงยังทรงเด็กนัก หากอภิเษกให้กับทางนั้นแล้วคงจะคิดได้ในไม่ช้าเพคะ” แม่นมพูดปลอบใจ

“สักวันหนึ่งนางจะเข้าใจความหวังดีทั้งหมดที่ข้ามี ไปตำหนัก   องค์หญิงเก้า” ฮองเฮาหลับตาอย่างปลงตก นางไม่อาจปล่อยให้สมรสพระราชทานนี้เกิดขึ้นได้จริง ๆ แต่จะบอกเหตุผลให้บุตรสาวฟังได้อย่างไรเล่า จากนั้นก็ลุกขึ้นเปลี่ยนฉลองพระองค์ใหม่ นั่งเกี้ยวอ่อนไปยังตำหนักองค์หญิงเก้าทันที

ทางด้านองค์หญิงเก้าตอนนี้ซูบผอมไปมาก ราวกับคนไม่ได้กินอะไรมานานนับเดือน ใบหน้าซีดเซียวเนื่องจากไม่มีอะไรตกถึงท้องมาหลายวัน หากไม่ได้อภิเษกกับเซ่าสวีเฮ่า นางก็ขอยอมตายดีกว่าอภิเษกออกไปต่างบ้านต่างเมือง

“เพื่อบุรุษผู้หนึ่ง เจ้าถึงกับยอมเอาชีวิตเข้าแลกถึงเพียงนี้ ไม่นึกถึงหัวอกของแม่บ้างหรือ” ฮองเฮาเข้ามาในห้อง เห็นบุตรสาวนอนซมไม่ยอมทำอะไรกับร่างกายก็รู้สึกปวดใจ

เดิมทีนางตั้งใจให้ทั้งสองสนิทสนมกัน แต่อยากให้รักใคร่กันฉันพี่ชายน้องสาว หาได้เป็นเช่นนี้ไม่ ผู้ใดจะไปคาดคิดว่าความสนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก จะทำให้ทั้งสองคนรักใคร่กันอย่างลึกซึ้ง

“เสด็จแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ถึงอย่างไรหม่อมฉันก็ไม่อภิเษกกับญาติผู้พี่แน่ แต่หากจะให้ไปแดนใต้ ก็นำเพียงร่างไร้วิญญาณของลูกไปก็แล้วกันเพคะ” เสียงหวานทว่ากลับแผ่วเบาตอบกลับมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตนเอง

“หรงหรง ที่ผ่านมาแม่ตามใจเจ้าทุกอย่าง มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นที่ไม่สามารถทำได้” ฮองเฮาถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึก    โล่งอกเลยสักนิดที่บุตรสาวบอกว่าจะไม่อภิเษกกับซื่อจื่อ

“เช่นนั้นเสด็จแม่ก็ทรงบอกเหตุผลมาสิเพคะ เหตุผลที่แท้จริงคืออะไรกันแน่” เซ่าหรงแผดเสียงทั้งหมดออกมา

ฮองเฮาเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองสีหน้าที่เจ็บปวดของบุตรสาว เพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงเจ็บปวดนี้ นางก็แทบใจสลาย จุกที่ลำคอไม่สามารถพูดสิ่งใดได้อีก

เซ่าหรงไม่เข้าใจ ทุกครั้งที่มารดาบอก ก็จะพูดเพียงประโยคเดิม ๆ ว่าแต่งให้กับเซ่าสวีเฮ่าไม่ได้ ทว่าเหตุผลที่แท้จริงคือสิ่งใดกันแน่ เหตุใดถึงได้กีดกันมากเพียงนี้ แม้แต่ตัวเสด็จพ่อฮ่องเต้เองกลับไม่มีทีท่าขัดขวางเลยสักนิด ออกจะสนับสนุนเสียด้วยซ้ำ

ตำหนักชินอ๋องไร้การเคลื่อนไหว เซ่าสวีเฮ่าถูกขังอยู่ในเรือนหลายวันแล้ว องครักษ์นับสิบยืนประจำยังจุดต่าง ๆ ทำให้เขาไม่สามารถส่งข่าวไปหาเซ่าหมิงหยวนได้เลย

เขาไม่เห็นด้วยเลยสักนิด เรื่องที่บิดากำลังก่อกบฏขึ้น แม้นว่าบิดาจะพูดอยู่ตลอดว่าเสด็จลุงฮ่องเต้ไม่สมควรนั่งบัลลังก์แล้วใครกันที่เหมาะสม นอกจากเสด็จลุงฮ่องเต้ผู้ชาญฉลาดแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดที่จะเหมาะสมในรัชสมัยนี้ได้อีกแล้ว แม้กระทั่งบิดาของเขาเองก็ไม่คู่ควร

“องค์ชายแปดส่งข่าวมาหรือยัง” เซ่าสวีเฮ่าถามต้าหลาง บ่าวรับใช้คนสนิท

“ยังเลยขอรับ แต่ทางวังหลวงส่งข่าวมาบอกว่าองค์หญิงเก้าทรมานตัวเอง ไม่ยอมเสวยอะไรเลย ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าพบ”

เซ่าสวีเฮ่าขมวดคิ้ว คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ว่าเหตุใดทั้งบิดาและฮองเฮาถึงขัดขวางไม่ให้ทั้งสองคนลงเอยกัน ทั้งที่เมื่อก่อนฮองเฮา ยังมีท่าทีว่าเอ็นดูเขาอยู่ไม่น้อย

“ข้าจะเข้าวังหลวง” ทราบว่านางในดวงใจไม่กินไม่นอน เขาก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา

“เกรงว่าจะลำบากแล้วละขอรับ ชินอ๋องสั่งเอาไว้ว่าห้ามไม่ให้ซื่อจื่อออกจากเรือนแม้เพียงครึ่งก้าว” ต้าหลางพูดขึ้นอย่างจนใจ แม้แต่ตัวเขาที่เป็นบ่าว ยังถูกกักบริเวณไปด้วย ยังดีที่เดินไปไหนมาไหนภายในตำหนักได้ ไม่ถึงขั้นให้อยู่เฝ้าซื่อจื่อเพียงอย่างเดียว

“อีกนานเท่าใดทัพของท่านพ่อถึงจะเคลื่อนพล” เซ่าสวีเฮ่าเอ่ยถาม

“ซื่อจื่อ เรื่องนี้บ่าวไม่ทราบจริง ๆ ขอรับ ทุกคนต่างปิดปากเงียบ ไม่ยอมพูดเรื่องนายท่านออกจากเมืองหลวงเลย นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เกรงว่าคงจะไม่ถึงเดือนสี่ก็น่าจะเข้าประชิดหางโจวได้แล้วขอรับ” ต้าหลางวิเคราะห์

‘ไม่ถึงเดือนสี่เช่นนั้นรึ กำหนดการออกเดินทางของหรงหรงคือเดือนห้า หากท่านพ่อกระทำการสำเร็จ บางทีหรงหรงก็ไม่จำเป็นต้องไปจากเมืองหลวงแล้ว เขาจะขอให้ท่านพ่อไว้ชีวิตหรงหรง ท่านพ่อเองก็เอ็นดูนางไม่น้อย เขาเชื่อว่าถึงอย่างไรนางก็จะต้องมีชีวิตอยู่ หรือเขาควรจะช่วยท่านพ่อทำการใหญ่ในครั้งนี้ให้สำเร็จดีนะ’

เซ่าสวีเฮ่าฉุกคิดได้ในใจ แต่ไม่ได้พูดความคิดของตนเองออกมา กำหนดวันอภิเษกสมรสของเซ่าหมิงหยวนคือเดือนแปด ไม่รู้เพราะเหตุใด ลึก ๆ แล้วในใจเขาไม่ยินยอมให้เกิดงานนี้ขึ้น ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าหลี่เจียวคือหญิงเดียวในใจของสหาย สวรรค์เล่นตลกให้ทั้งสองต้องกลายมาเป็นศัตรูที่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

อาจเพราะสงครามยังไม่เกิด จึงไม่มีผู้ใดลงมือหมายเอาชีวิตใครก่อน แต่หากมีการเข่นฆ่าเกิดขึ้นแล้ว ยากที่จะตอบว่าถึงเวลานั้นผู้ใดคือคนที่รอดชีวิต หากท่านพ่อแพ้ แน่นอนว่าพวกเขาต้องถูกประหารทั้งโคตร ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวเขาเองเช่นกัน