ขึ้นเขาล่าสัตว์

เจิ้งซูอี้กับหลิวตงจวิ้นยังคงขึ้นเขาล่าสัตว์เหมือนเดิม สองพ่อลูกมักจะได้สัตว์ใหญ่กลับมาด้วยทุกครั้ง สร้างความอิจฉาให้ใครหลายคนโดยเฉพาะคนตระกูลหลิวที่มักจะตีอกชกตัวทุกครั้งเมื่อหลิวตงจวิ้นนำสัตว์ป่าไปขายในเมือง แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือแม่เฒ่าจางนางไม่ไปตามรังควานบ้านหลิวตงจวิ้นเหมือนแต่ก่อน

จางซานเหนียงที่ทำหน้าที่เป็นกองหนุนให้นางก็ยังรู้สึกแปลกใจเช่นเดียวกัน ปกติแม่เฒ่าจางจะไม่ยอมเสียเปรียบให้ผู้ใดแต่ครั้งนี้กลับดูเงียบไปเมื่อพูดถึงบ้านของหลิวตงจวิ้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่หรือว่าแผ่นดินกำลังจะตลบพลิกกลับด้าน แม่เฒ่าจางถึงได้เปลี่ยนไปมากเช่นนี้

 

อู๋เซียนเว่ยได้แวะมาหาหลิวตงจวิ้นในเช้ามืดของวันหนึ่ง บุตรชายคนโตของเขากำลังจะหมั้นหมายกับหญิงสาวของอีกหมู่บ้าน แต่ในมือของอู๋เซียนเว่ยมีเงินไม่มากพอที่จะจัดงานแต่งให้บุตรชายได้เขาจึงต้องบากหน้ามาหาสหายสนิทคนนี้

“อาจวิ้นอยู่หรือไม่”

เสียงเรียกดังขึ้นที่หน้าเรือนเจิ้งซูอี้เป็นคนมาเปิดประตู พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นเหลี่ยมเขาทำให้มองเห็นได้ชัดเจนว่าใครเป็นผู้ส่งเสียงเรียกบิดาของนาง

“ท่านอาอู๋ อรุนสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านพ่อกำลังเตรียมเครื่องมือขึ้นเขาอยู่หลังเรือน เชิญเข้ามาก่อน”

อู๋เซียนเว่ยพยักหน้าแล้วเดินตามเจิ้งซูอี้เข้าไปด้านใน เขาสังเกตเด็กสาวที่ตนกำลังเดินตามห่างๆ อู๋เซียนเว่ยรู้สึกเหมือนว่าหลิวอันอันจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากที่ได้พบกันครั้งสุดท้าย แต่เปลี่ยนไปอย่างไรนั้นเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“อ้าวอู๋เซียนเว่ยเจ้ามาหาข้าเช้าเพียงนี้มีธุระสำคัญหรือ”

อู๋เซียนเว่ยมีท่าทีอึกอักเหมือนมีเรื่องสำคัญจะพูดกับเขา เจิ้งซูอี้เห็นดังนั้นนางจึงเดินเลี่ยงออกไป

“อาจวิ้นข้ามีเรื่องอยากมาขอร้องเจ้าสักหน่อย เมื่อเจ้าฟังที่ข้าพูดจบแล้ว เจ้าจะตัดสินใจอย่างไรข้าล้วนเคารพการตัดสินใจของเจ้า”

หลิวตงจวิ้นมองสหายสนิทด้วยสายตาสงสัยเหตุใดเขาจึงมีท่าทางดูอึดอัดเช่นนี้ ทั้งสองเติบโตมาพร้อมกันหลิวตงจวิ้นย่อมรู้ว่านิสัยของอู๋เซียนเว่ยเป็นอย่างไร หากไม่มีเรื่องหนักใจจริงๆ วันนี้เขาคงไม่รีบมาหาเขาตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นเช่นนี้

“เอาเถอะไม่ว่าเจ้ามีเรื่องหนักใจอันใดข้าก็จะรับฟังเจ้าทั้งหมด อาเว่ยเจ้าลืมไปแล้วหรือว่าทั้งเจ้าและข้าล้วนเป็นสหายที่เติบโตมาด้วยกันอย่าได้เกรงใจข้าจนเกินไป ที่ผ่านมาเจ้าช่วยเหลือครอบครัวข้ามาตลอดข้าเองก็นึกขอบคุณ หากมีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยเหลือเจ้าได้เจ้ารีบบอกข้ามาเถอะ”

อู๋เซียนเว่ยสูดหายใจเข้าแรงๆ จากนั้นจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่บุตรชายคนโตของเขากำลังจะหมั้นหมาย แต่ตอนนี้เงินของเขามีไม่พอจึงมาขอร้องให้หลิวตงจวิ้นพาเขาขึ้นเขาล่าสัตว์ด้วยคน เพราะระยะหลังหลิวตงจวิ้นล่าสัตว์ใหญ่ได้ทุกวัน หากเขาติดตามไปด้วยบางทีตัวเขาอาจจะได้ของมีค่าจากป่าใหญ่กลับมาด้วยก็ได้

“ข้าไม่รู้ว่าจะเป็นการขอที่มากเกินไปหรือไม่ อาจวิ้นข้ารู้ว่าเคล็ดลับการล่าสัตว์ของแต่ละคนไม่เหมือนกันและไม่สามารถถ่ายทอดให้ผู้อื่นที่มิใช่ครอบครัวของตนได้ แต่ครั้งนี้ข้าขอร้องเจ้าได้หรือไม่”

หลิวตงจวิ้นยกมือขึ้นตบที่หัวไหล่ของอู๋เซียนเว่ยเบาๆ

“จะต้องมาขอร้องอันใดกันเล่า เจ้าเป็นสหายของข้าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หาใช่เรื่องใหญ่อันใด เจ้ากลับไปที่เรือนเตรียมของขึ้นเขาแล้วกลับมาหาข้าที่นี่”

อู๋เซียนเว่ยเหมือนได้รับน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ เขาพยักหน้าทั้งรอยยิ้มจากนั้นจึงรีบหุนหันออกจากเรือนไป เจิ้งซูอี้ช่วยแม่นางหวังมารดาของหลิวอันอันทำเจียนปิ่งไส้เนื้ออยู่ในครัวเพื่อเก็บเอาไว้เป็นเสบียง

“ทำเพิ่มอีกสักห้าอันเถิดเจ้าค่ะ”

เจิ้งซูอี้เดาว่าที่อู๋เซียนเว่ยมาหาหลิวตงจวิ้นคงเพราะต้องการขึ้นเขาล่าสัตว์ไปกับพวกนางด้วย ทำเผื่อเอาไว้สักหน่อยคงไม่เป็นไร ผ่านไปไม่นานอู๋เซียนเว่ยก็กลับมาพร้อมอุปกรณ์ล่าสัตว์ในมือ ด้านหลังของเขามีเด็กหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปีคนหนึ่งท่าทางขี้อายยืนอยู่ จากความจรงจำของหลิวอันอันบอกว่าเขาคือบุตรชายของคนโตอู๋เซียนเว่ยชื่ออู๋จื่อคุน

“มาแล้วหรือ เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะสายมากแล้ว”

ตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นสว่างทั่วทั้งท้องฟ้า เสียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยและแมลงส่งเสียงดังระงมไปทั่วผืนป่า เจิ้งซูอี้สะพายตะกร้าใบโปรดเอาไว้ด้านหลัง ข้างในมีเสบียงและกระบอกน้ำที่แม่นางหวังใส่เอาไว้ให้พวกเขาพ่อลูกกินระหวางขึ้นเขา

อู๋เซียนเว่ยมองมาที่เจิ้งซูอี้ด้วยท่าทางสงสัย เหตุใดสหายรักของเขาจึงให้บุตรสาวตามมาด้วยมันอันตรายมากเลยเขาไม่รู้หรือ แต่ถึงจะสงสัยอย่างไรเขาก็ไม่ได้ถามออกมา อู๋จื่อคุณที่เดินรั้งท้ายมองเจิ้งซูอี้เป็นระยะนางรู้ว่าเขาแอบมองหากแต่นางแต่ไม่ได้สนใจ ทั้งสี่เดินขึ้นเขามาได้ราวสองชั่วยามก็พบกับกับดักสัตว์ที่พ่อลูกทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ ในหลุมขนาดใหญ่ที่พวกเขาขุดเอาไว้มีหมูป่าขนาดรุ่นๆ สองตัว

อู๋เซียนเว่ยและบุตรชายถึงกับตาเบิกโตด้วยความตกใจ

“นี่มัน!!!แค่นี้ก็ได้แล้วอย่างนั้นหรือ”

เขาไม่คิดว่าการล่าสัตว์มันจะง่ายดายเพียงนี้ ช่างผิดกับพวกเขาที่ต้องเดินตามรอยสัตว์เป็นวันๆ หากใช้ธนูยิงแล้วพลาดพวกสัตว์รู้ตัววิ่งหนีไปได้ เช่นนั้นก็เป็นการตามที่สูญเปล่า

เจิ้งซูอี้ปลดธนูที่ไหล่ของนางแล้วยิงลงไปในหลุม ธนูทั้งสองดอกยิงเข้าที่คอเจ้าหมูป่าอย่างแม่นยำเป็นอีกครั้งที่อู๋เซียนเว่ยและบุตรชายต้องตกตะลึง

“อาจวิ้นบุตรสาวของเจ้า”

เขาไม่รู้เลยว่าหลิวอันอันจะมีความสามารถมากขนาดนี้ หลิวตงจวิ้นยืดอกแสดงท่าทางภาคภูมิใจในตัวบุตรสาวของตน

“นางเก่งกาจได้บิดาอย่างข้าอย่างไรเล่า”

แล้วหลิวตงจวิ้นก็หัวเราะฮ่าๆ ออกมาเสียงดัง เจิ้งซูอี้ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ นางไม่รู้เลยว่าหลิวตงจวิ้นจะเป็นพวกชอบอวดบุตรสาวขนาดนี้ คนทั้งสี่ทิ้งเจ้าหมูป่าเอาไว้ในหลุมจากนั้นจึงเดินเข้าไปในหุบเขาที่ลึกกว่าเดิม

“ท่านพ่อพวกท่านเดินไปก่อนข้ามีเรื่องที่ต้องทำเจ้าค่ะ”

บุรุษทั้งสามคิดว่าเจิ้งซูอี้ต้องการจะปลดทุกข์พวกเขาจึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“” ได้สิ เจ้าระวังตัวด้วยแล้วรีบตามมาเล่า”

เจิ้งซูอี้พยักหน้าให้หลิวตงจวิ้น เมื่อพวกเขาเดินหายไปจนลับสายตานางจึงหันมาสนใจสิ่งที่ตนเองจะทำ ความจริงเจิ้งซูอี้พบพืชชนิดหนึ่งที่ทำให้เกิดตุ่มและมีอาการปวดแสบปวดร้อนเมื่อได้สัมผัส นางไม่ต้องการให้พวกเขารู้ว่านางต้องการทำอะไร เจิ้งซูอี้เอาเศษผ้าห่อสมุนไพรต้นนั้นยัดลงไปในกระบอกไม้ไผ่เพราะนางกลัวว่าตนเองจะเผลอไปจับมันเข้า จากนั้นจึงรีบวิ่งตามคนทั้งสามไป