ตอนที่ 62 เจ้าช่างโหดเหี้ยมกับข้ายิ่งนัก

แม่ทัพหลานซือเหยียนและแม่ทัพซ่งไห่หยางสองขุนศึกผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค แม้จะต่างสายเลือดต่างแซ่ แต่หัวใจของพวกเขากลับหล่อหลอมจากแม่พิมพ์เดียวกัน…เย็นชา แข็งกระด้าง และยึดมั่นในอำนาจยิ่งกว่าสายเลือด หลานซือเหยียน มองบุตรสาวผู้ไร้พลังปราณเป็นเพียงภาระไร้ราคา ความงดงามของนางคือสิ่งเดียวที่โลกยกย่อง เขาไม่ลังเลที่จะยื่นนางเป็นของขวัญอุ่นเตียงแด่ผู้ใต้บัญชา เพียงเพื่อแลกกับความจงรักภักดีของอีกฝ่าย เหมือนกับว่าชีวิตของนางนั้นเป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่งในกระดานแห่งอำนาจ

ซ่งไห่หยาง เองก็หาได้ต่างไป ยามที่ซ่งเจี้ยนหงยังรุ่งโรจน์ เขาคือดวงใจ คือความภาคภูมิใจสูงสุดของบิดา แต่เมื่อเคราะห์กรรมเหวี่ยงลูกชายจากยอดพสุธาลงสู่หุบเหวไร้พลังปราณ เขากลับทอดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ดั่งสิ่งของที่หมดคุณค่า ไร้ความหมาย ไม่มีแม้แต่แววตาเวทนาให้กับเลือดเนื้อของตน

แม้ทั่วหล้าจะกล่าวขานชื่อของแม่ทัพหลานซือเหยียนและแม่ทัพซ่งไห่หยางด้วยความชื่นชมยกย่อง ทว่าในสายตาของ หลานเยว่ สองบุรุษผู้สูงศักดิ์เหล่านี้คือเงามืดในชีวิตของนาง และยิ่งเจ็บลึกไปกว่านั้น... พวกเขาคือท่านปู่และท่านตาแท้ ๆ ของ หลานจิ่วอวิ๋น

ในเรือนอันสงบงาม เสียงลมพัดต้องม่านผืนบางเบา หลานเยว่ นั่งนิ่งทอดสายตาออกไปยังลานกว้างที่บุตรชายของนางกำลังหัวเราะอย่างร่าเริง วิ่งเล่นอยู่กับบ่าวรับใช้นางผ่อนลมหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยกับตัวเองราวกับคำอธิษฐาน

“หลานจิ่วอวิ๋น... ลูกแม่ แม่หวังเหลือเกินว่าในวันที่เจ้าเติบใหญ่ ตัวเจ้าจะไม่หลงระเริงในอำนาจเช่นพวกเขา…” แม้โลกทั้งใบจะทำให้นางแข็งกระด้างและเย็นชา แต่นางยังคงมีพื้นที่หนึ่งในหัวใจที่อ่อนโยนเสมอ... และพื้นที่นั้นสงวนไว้ให้แก่บุตรชายเพียงผู้เดียว

รุ่งเช้าวันถัดมา แม่ทัพซ่งไห่หยางย่างก้าวเข้าสู่จวนของหลานเย่อีกครั้ง ทว่าวันนี้ต่างไปจากวันวาน สีหน้าเคร่งขรึมเปลี่ยนเป็นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ได้มาเพื่อกล่าวคำใหญ่โต หรือแสดงอำนาจ เขามาเพราะอยากรู้จัก หลานชาย ผู้เป็นสายเลือดแท้จริงของบุตรชายที่เขาเคยทอดทิ้งแรกพบเพียงสายตาเดียว หัวใจที่เคยด้านชาของแม่ทัพซ่งกลับสะท้าน

เด็กชายผู้นั้น หลานจิ่วอวิ๋นยิ้มให้เขาอย่างไร้พิษภัย ดวงตากลมใสราวสระน้ำที่ไม่เคยถูกปนเปื้อน เขาวิ่งเข้ามากอดแขนชายชราอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เคอะเขิน ไม่หวาดกลัวซ่งไห่หยางนิ่งไปชั่วขณะ ราวกับเวลาหยุดลง

“ช่างเป็นเด็กที่ฉลาดเฉลียวยิ่งนัก...” เขาเอ่ยในใจอย่างลึกซึ้งและในยามที่ได้เห็นความไร้เดียงสาของเด็กชายผู้นี้ ซ่งไห่หยางรู้สึก... ว่าเขาอาจไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากผู้ใด ทว่าอย่างน้อย ในฐานะ ปู่ เขายังมีโอกาสจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเด็กคนนี้... อาจเป็นแสงสุดท้ายของตระกูลและอาจเป็นแสงเรืองรองที่เขาไม่เคยมีโอกาสมอบให้บุตรชายของตนเองมาก่อน

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา… แม่ทัพซ่งไห่หยาง ผู้เคยยืนหยัดบนยอดแห่งอำนาจ กลับเลือกที่จะลดตัวลงมาเดินในทางที่ต่างออกไปเขามิได้มาเยือนจวนหลานเยว่ในฐานะแม่ทัพผู้ทรงอำนาจอีกต่อไป แต่ในฐานะ ท่านปู่ ของเด็กชายตัวน้อยหลานจิ่วอวิ๋น

จากชายชราผู้ครั้งหนึ่งเคยเย่อหยิ่ง แข็งกร้าวดุจเหล็กกล้า ยามนี้กลับแปรเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้ยามเขาก้าวเข้าสู่จวน เด็กชายมักจะวิ่งมารับด้วยเสียงใสเจื้อยแจ้ว แววตาเปล่งประกายด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา และในห้วงขณะนั้น… หัวใจที่เคยแข็งเย็นของซ่งไห่หยางก็ค่อย ๆ อ่อนลงทุกครั้ง

“ท่านปู่มาหาข้าอีกแล้วหรือ!”“แน่นอนสิ... ปู่มีของมาฝากจากเมืองใต้ด้วยนะ” ทั้งของเล่น ทั้งขนม ทั้งเรื่องเล่าในวัยหนุ่มของแม่ทัพ ล้วนกลายเป็นของขวัญล้ำค่าที่ถูกร้อยรัดเป็นสายใยระหว่างคนสองรุ่น บางคราเขานั่งเงียบ ๆ มองเด็กชายวิ่งไล่ผีเสื้ออยู่กลางสวนบางคราเขานั่งขัดสมาธิบนระเบียง หัวเราะพลางให้หลานปีนขึ้นหลังราวกับขุนพลขี่มังกร ไม่ว่าอย่างไรทุกช่วงเวลาเหล่านั้นได้เติมเต็มบางสิ่งที่ขาดหายไปในใจเขาอย่างช้า ๆ

หลังจากแม่ทัพซ่งไห่หยางใช้เวลาหยอกล้อและเล่นกับหลานชายตัวน้อยจนพอใจแล้ว เขาก็ขอตัวกลับไป ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มของเด็กชายที่ยังเปื้อนอยู่บนใบหน้า และความอบอุ่นที่คลุ้งอยู่ภายในเรือนอย่างจาง ๆ ไม่นานหลังจากนั้น ร่างสูงสง่าของแม่ทัพหลานซือเหยียนก็ก้าวเข้าสู่เรือนด้วยฝีเท้าที่หนักแน่น แววตาเด็ดเดี่ยวเฉียบขาดเช่นเคย แต่ลึกในแววตานั้นแฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ข้าได้ยินมาว่า… ซ่งไห่หยางมาที่นี่บ่อยนักในช่วงนี้”“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

น้ำเสียงของเขาเย็นชาดั่งคมมีด ไม่ใช่ถ้อยคำของบิดาที่ห่วงใย แต่เป็นคำถามของนายเหนือที่ไม่ต้องการคำโกหกหลานเยว่หันมามองเขา สีหน้าเรียบนิ่งดั่งหน้ากระจกไร้คลื่น

“เขาก็เพียงแค่มาเยี่ยมหลานชายของเขาเท่านั้น” นางตอบอย่างไร้แววอารมณ์ ไม่ทุกข์ ไม่ยินดีแม่ทัพหลานซือเหยียนแค่นลมหายใจหนัก คำตอบนั้นไม่อาจกลบความคาใจของเขาได้

“เจ้าอย่าได้มาเล่นลิ้นกับข้า! เจ้าคิดว่าข้าโง่รึ? มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่!” ดวงตาของหลานเยว่ค่อย ๆ เงยขึ้น สบเข้ากับสายตาเขาโดยตรง แววตานั้นเยียบเย็นและเจือแววอำมหิตอย่างชัดเจน

“ข้าเพียงแค่ให้สัญญากับเขา...”“ว่าหากเขายอมดูแลหลานจิ่วอวิ๋นให้ดี ข้าจะบอกชื่อคนที่ลากลูกชายของเขาลงเหว...”

เพียงถ้อยคำเดียว… ร่างของแม่ทัพหลานซือเหยียนก็ถึงกับสะท้านเล็กน้อย ใบหน้าที่เคยเยือกเย็นเริ่มแข็งค้างเพราะเขารู้ดีว่า คนนั้นที่หลานเยว่กล่าวถึง... ก็คือตัวเขาเองเขาคือผู้วางกลลวง ทำลายพลังปราณของซ่งเจี้ยนหงในอดีตและบัดนี้... ลูกสาวที่เขาเคยทอดทิ้ง กลับวางอุบายแก้แค้นอย่างแนบเนียน

“เจ้ามัน... บ้าไปแล้ว...!” เขาคำรามด้วยความโกรธ ปนตื่นตระหนกแต่หลานเยว่เพียงแค่ยืนมองเขา ริมฝีปากโค้งยิ้มจาง ๆ แววตาไร้ปรานี เงียบ... และเย้ยหยันยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ แม่ทัพหลานซือเหยียนยืนจ้องบุตรสาวของตนด้วยแววตาสั่นไหว อารมณ์ปะทุในอกจนยากจะควบคุม

“เจ้าก็รู้ดี...”“ว่าทุกสิ่งที่ข้าทำไปก็เพื่อเจ้า... เพื่อเจ้าทั้งนั้น!”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยแรงสั่นของความรู้สึก ทั้งโกรธทั้งเสียใจแต่คำสารภาพนั้น กลับไม่สามารถสั่นคลอนหญิงสาวตรงหน้าได้แม้แต่น้อยหลานเยว่เพียงปรายตามองอย่างไร้เยื่อใยนางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ

“นั่นมัน... คือปัญหาของท่าน”คำตอบนั้นกรีดลงกลางหัวใจของผู้เป็นบิดาราวคมดาบ ท่านแม่ทัพหลานซือเหยียนถึงกับเบี่ยงหน้าเล็กน้อยราวกับหลบตาไม่ทัน ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตกใจ ทั้งเจ็บปวด ทั้งโกรธเกรี้ยว

“เจ้า... เจ้าช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก!” เขาเค้นเสียงผ่านไรฟัน น้ำเสียงแหบพร่า ร่างกายสั่นเทาเหมือนคนไข้หนาวสั่นเขาเข้าใจแล้วว่าความเงียบและความอดทนตลอดหลายปีของนาง ไม่ใช่การยอมจำนนแต่มันคือเชื้อเพลิงที่หล่อเลี้ยงไฟแค้นให้ลุกโชนอย่างเงียบงัน

เขามองบุตรสาวของตนผู้ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมองเป็น สิ่งไร้ค่า บัดนี้กลับยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับน้ำเสียงที่เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง และแววตาที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของคำว่าลูก

แต่สิ่งที่ทำให้แม่ทัพหลานซือเหยียนหวาดหวั่นยิ่งกว่าก็คือ...หาก ซ่งไห่หยาง รู้ความจริงเสือเฒ่าผู้นั้นจะไม่มีวันอยู่เฉยพวกเขารู้จักกันมานาน ผ่านสมรภูมิแห่งเลือดมาไม่น้อยและนั่นทำให้เขารู้ซึ้งดีว่าอีกฝ่ายน่ากลัวเพียงใดเมื่อโทสะถูกปลุก