ตอนที่ 63 สมบัติของข้า

แม่ทัพหลานซือเหยียน ไม่อาจทนมองดวงตาเย็นชาของบุตรสาวได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความโกรธขึ้งและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน เขารู้ดี หากซ่งไห่หยางล่วงรู้ความจริง เบื้องหลังทั้งหมดที่ทำให้บุตรชายต้องพังทลาย... นั่นหมายถึงไฟสงครามที่จะโหมกระหน่ำอย่างไม่อาจห้ามได้เขากัดฟันแน่น หมุนกายจากไปโดยไม่หันกลับมา

แต่ก่อนที่ก้าวสุดท้ายของเขาจะพ้นธรณีประตู เสียงของหลานเยว่ก็ดังขึ้นเบื้องหลัง ราบเรียบ เยือกเย็น… และเต็มไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น

“หากท่านรอดจากสถานการณ์นี้ไปได้... ข้าจะถือว่าเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น” คำพูดนั้น…คล้ายคมมีดบางเฉียบที่กรีดลงกลางใจเขาแม่ทัพหลานหยุดชะงักเพียงครู่ ก่อนจะเปล่งเสียงเยาะหยันออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ

“เหอะ…” ไม่มีถ้อยคำอื่นอีก มีเพียงเสียงลมหายใจหนักแน่นที่บอกชัดถึงความบีบคั้นภายใน แล้วเขาก็เดินจากไป ไม่เหลียวหลัง ไม่สบตาและไม่กล่าวลา

ภายใต้แสงแดดยามสายของวันนั้น ฟ้าโปร่ง ไร้เงาเมฆ ราวกับวัฏจักรของพายุที่ซัดกระหน่ำในอดีตได้สงบลงชั่วคราว

ภายนอกจวนของหลานเยว่ เสียงล้อรถม้าหลายคันบดผ่านลานหินที่ได้รับการขัดเงาอย่างประณีต เสียงฝีเท้าทหารติดตามดังสม่ำเสมอ และเสียงบ่าวไพร่รีบร้อนเปิดทาง ดั่งรู้ดีว่าผู้ที่มาเยือนครั้งนี้…หาใช่บุคคลธรรมดาแม่ทัพซ่งไห่หยาง ปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าจวนในชุดคลุมสีเข้มปักดิ้นทองที่แม้จะซีดลงบ้างตามกาลเวลา แต่แววตาของเขาในตอนนี้กลับทอประกายต่างจากวันวาน

ด้านหลังเขา ขบวนรถม้ามากมายจอดเรียงราย ภายในบรรทุกหีบสมบัตินับไม่ถ้วน ทองคำแท่ง เหรียญเงิน ผ้าไหมชั้นเลิศ เครื่องหยก เครื่องประดับ และม้วนหนังสือที่ดินจากหัวเมืองสำคัญ ของทั้งหมดนี้…ไม่ต่างอะไรจากการมอบ ครึ่งตระกูลซ่ง แด่หลานชายตัวน้อยโดยไม่มีถ้อยคำประกาศิต

ณ ระเบียงเรือนหลัก หลานเยว่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง ดวงตานิ่งสงบจับจ้องไปยังบุรุษผู้เคยเป็นศัตรูร่วมราตรีของเธอในอดีต ท่าทางของนางยังคงราบเรียบ สงบนิ่ง ราวผืนน้ำที่ไร้คลื่น

“ดูเหมือนว่าท่าน…ตัดสินใจแล้วสินะ” น้ำเสียงของนางไร้ซึ่งความตื่นเต้นหรือสั่นไหว ไม่สะทกสะท้านต่อทองคำกองมหาศาล ไม่ยินดี ไม่ปฏิเสธซ่งไห่หยางพยักหน้าเล็กน้อย สายตาเขาหลุบมองลงต่ำ ก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่นอย่างเปี่ยมด้วยความจริงใจ

“มันคือสิ่งที่หลานจิ่วอวิ๋นนั้น…คู่ควรจะได้รับ สมแล้วที่เป็นสายเลือดของซ่งเจี้ยนหง ลูกชายของข้า”

คำพูดนั้นเปี่ยมด้วยการยอมรับอย่างแท้จริง ราวกับเขาได้สละความเป็นใหญ่ทั้งทางใจและทรัพย์สิน เพื่อแลกกับความสบายใจและการสืบทอดสายโลหิตในอีกรูปแบบหนึ่งไม่มีพิธีรีตรอง ไม่มีสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร ไม่มีพิธีกรรมบอกกล่าวสวรรค์มีเพียงชายชราผู้หนึ่ง...ที่เลือกจะยกความภาคภูมิใจทั้งหมดไปฝากไว้ในอนาคตของเด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งยังคงไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจว่า... ณ เวลานี้เอง เขาได้กลายเป็นศูนย์กลางของสองตระกูลใหญ่ และแสงตะวันที่แม่ของเขาเฝ้าอธิษฐานมาตลอด…ได้เริ่มส่องแสงผ่านม่านเมฆแล้ว

“ตามที่เราตกลงกัน...” นางเอ่ยเสียงเรียบเฉย “ข้าจะบอกชื่อของผู้ที่ฉุดกระชากลูกชายของท่าน ลงสู่ห้วงเหวแห่งความไร้ค่า”

ยังไม่ทันให้นางกล่าวต่อ ซ่งไห่หยางก็ยกมือขึ้นอย่างเงียบงัน สายตาเหม่อลอยไปยังสวนเบื้องนอกที่เด็กชายหลานจิ่วอวิ๋นยังคงวิ่งเล่นอย่างไร้เดียงสา

“หัวใจของข้ายังไม่พร้อมจะรับฟัง” เขากล่าวด้วยเสียงแผ่วพร่า แต่หนักแน่น “ข้ายังมีบางสิ่งสำคัญที่ต้องจัดการเสียก่อน… ขอเพียงเจ้าบอกใบ้แก่ข้าก็พอ” หลานเยว่เงียบครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวอย่างเรียบเย็น

“คนผู้นั้นเป็นผู้ที่ท่านรู้จักดี รู้ลึกถึงนิสัยใจคอ รู้แม้กระทั่งเงาเบื้องหลังของกันและกัน”

แม่ทัพซ่งไห่หยางนิ่งงัน สีหน้าไร้คลื่นอารมณ์ แต่ภายในดวงตาอันลึกล้ำของเขา สะท้อนแววบางอย่างที่เก็บงำเอาไว้ไม่มิด

“หลายวันมานี้ ข้ามาเยือนจวนของเจ้าหลายครา” เขากล่าวเสียงเรียบ “แต่ไม่เคยเห็นหน้าหลานซือเหยียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว…” เขาหยุดชั่วขณะ ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงคล้ายหยอกล้อที่แฝงไว้ด้วยความเคร่งเครียด

“ฝากบอกเขาด้วย... ข้ารู้สึกสนุกนัก ที่เราเคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันในวัยหนุ่ม” ถ้อยคำชวนคิดทิ้งไว้ในอากาศพร้อมรอยยิ้มที่คล้ายรอยแผลเก่า ขบวนรถม้าจึงเคลื่อนตัวออกไปจากจวนอีกครั้ง โดยที่เขามิได้หันกลับมามองหลานชายผู้เป็นความภาคภูมิใจของตนเลยแม้แต่น้อยมีเพียงคำฝากสั้น ๆ ที่ทิ้งไว้ให้สตรีตรงหน้าเท่านั้น

“ดูแลหลานจิ่วอวิ๋นให้ดี... เขาคือสิ่งมีค่าที่สุดที่ยังเหลืออยู่ในชีวิตข้า”

หลานเยว่เฝ้ามองแผ่นหลังที่ห่างไกลขึ้นทุกที ดวงตาไม่แสดงความรู้สึกใด หากแต่ในความเงียบงันของแววตานั้นกลับราวกับมีเสียงกระซิบของโชคชะตาที่กำลังจะหมุนวนอีกครั้ง

ทันทีที่รถม้าของท่านแม่ทัพซ่งไห่หยางเหยียบย่างกลับถึงจวน ร่างสูงใหญ่ของชายผู้หนึ่งก็ปรากฏอยู่หน้าประตูหลัก ราวกับรอคอยมานาน ใบหน้าของชายผู้นั้นแม้จะมีเค้าลางของบัณฑิตผู้ทรงปัญญา แต่ในยามนี้กลับแดงก่ำด้วยเพลิงโทสะ เนื้อตัวสั่นระริกจนแทบควบคุมไม่อยู่

เขาคือ ซ่งอี้เฉิน บุตรชายคนรองของแม่ทัพ ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยถูกคาดหวังให้เป็นผู้สืบทอดหลักของตระกูล แต่เวลานี้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและตื่นตระหนก

“ท่านพ่อ! ท่านไปที่ไหนมา?!” เสียงของเขาสั่นเครือ แต่ก็เต็มไปด้วยแรงกดดัน คล้ายกับน้ำเดือดที่พร้อมปะทุ

แม่ทัพซ่งหยุดเท้าเพียงครู่ แต่ไม่ได้เอ่ยคำใด ใบหน้าของเขาราบเรียบเย็นชา ไม่ต่างจากหินผาที่ไร้ความรู้สึก ก่อนจะก้าวผ่านบุตรชายไปโดยไม่แม้แต่จะปรายตา

การเพิกเฉยนั้นรุนแรงยิ่งกว่าการลงโทษใด ๆ ซ่งอี้เฉินกัดฟันกรอด รีบวิ่งไปยังขบวนรถม้าที่ยังจอดอยู่ไม่ไกล ดวงตาของเขาเบิกกว้างราวกับคนคลุ้มคลั่ง ขณะเปิดม่านรถทีละคัน

“...ไม่มี... คันนี้ก็ไม่มี...!!” เขาระเบิดเสียงกรีดร้องอย่างควบคุมไม่ได้

“สมบัติของข้าอยู่ที่ไหน?! ท่านพ่อ! นี่มันสมบัติของข้า!” เสียงของเขาดังลั่นจนคนรับใช้รอบบริเวณถึงกับชะงักงัน หยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ แม่ทัพซ่งไห่หยางยืนนิ่ง ราวกับกำลังมองเงาสะท้อนของความอ่อนแอของบุตรชาย ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็นและเฉียบขาด

“เจ้าช่างหลงตัวเองนัก อี้เฉิน...” เขาเอ่ยช้า ๆ แต่น้ำเสียงกลับเฉียบคมดังคมดาบ “ทรัพย์สินใดในตระกูลนี้ ล้วนเป็นของข้า เจ้าคิดว่าข้าเก็บมันไว้เพื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

ซ่งอี้เฉินตัวสั่นเทิ้ม ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บใจ “...แต่...ข้า...ข้าเป็นลูกชายของท่าน!”

แม่ทัพซ่งไห่หยางแค่นหัวเราะในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“นั่นแหละปัญหา... เจ้าก็เป็นได้แค่ ลูกชายแต่ไม่เคยเป็นคนที่คู่ควร”

สิ้นคำ เขาหันหลังเดินจากไปอย่างสง่างาม ทิ้งให้ซ่งอี้เฉินทรุดลงกับพื้นราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า ภายในอกของเขาเดือดพล่านไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความเคียดแค้นที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน...