บทที่ 15 วางแผนร้ายเพื่อฉกชิงของคนอื่น

บทที่ 15 วางแผนร้ายเพื่อฉกชิงของคนอื่น

“อ้าวคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าลืมอะไรหรือเปล่าคะ” พนักงานขายคนเดินเพิ่งคุยกับลูกค้าในสำนักงานเสร็จพอดี เมื่อเห็นฟางเจียวเหมยเข้ามาอีกครั้ง จึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“ฉันไม่ได้ลืมของค่ะ แต่ฉันจะมาซื้อบ้านและร้านขายข้าวสารที่คุณแนะนำให้เมื่อเช้านี้” ฟางเจียวเหมยยิ้มแย้มกลับไป ก่อนจะบอกถึงความประสงค์ที่กลับมาในครั้งนี้

“ค่ะคุณลูกค้า เชิญทางนี้ค่ะ”

ถึงแม้จะมึนงงที่ลูกค้ากลับมาเร็วมาก แต่พนักงานขายก็พยายามเรียกสติแล้วพาฟางเจียวเหมยเดินมายังโต๊ะทำงานเพื่อให้กรอกรายละเอียดเอกสารซื้อขาย

“ถ้าฉันจะขอลดราคาสักหน่อยได้ไหมคะ” ฟางเจียวเหมยถามขึ้น เมื่อดูเอกสารแล้ว การซื้อขายจะต้องมีการต่อรองราคาเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ

“ได้ค่ะ อย่างนั้นรอสักครู่นะคะ ฉันจะไปแจ้งเจ้าของที่และสอบถามราคาสุดท้ายมาให้นะคะ”

พูดจบพนักงานก็รีบไปแจ้งเจ้าของทั้งสองที่ว่ามีลูกค้าตกลงซื้อแล้วและได้สอบถามราคาสุดท้ายมาให้ ไม่นานเธอก็กลับมาแจ้ง และเป็นราคาที่ฟางเจียวเหมยพอใจไม่น้อยเพราะประหยัดเงินไปได้อีกมากพอสมควร

หลังจากจัดการเรื่องเอกสารครบแล้ว พนักงานและผู้จัดการจึงพาฟางเจียวเหมยไปดูทั้งร้านค้าและบ้าน ก่อนจะพาเธอไปยังสำนักงานที่ดินเพื่อจัดการโอนกรรมสิทธิ์ให้เป็นของฟางเจียวเหมย

“เรียบร้อยแล้วนะคะ ส่วนเอกสารเปลี่ยนชื่อ คุณเจียวเหมยกลับมารับเอกสารอีกสองสัปดาห์ แต่ถ้าจะเปิดร้านขายก่อนก็ได้ค่ะ หากมีคนมาขอดูเอกสารก็ให้ติดต่อมาที่สำนักงาน ทางเราจะไปชี้แจงให้เอง” พนักงานสาวบอกเกี่ยวกับเรื่องร้านขายข้าว

“ฉันคงยังไม่เปิดในเดือนนี้หรอกค่ะ อย่างไรอีกสองสัปดาห์ฉันจะไปรับเอกสารใบอนุญาตนะคะ ส่วนนี่เป็นสินน้ำใจจากฉัน และนี่ของผู้จัดการค่ะ”

ฟางเจียวเหมยยื่นเงินให้พนักงานขายยี่สิบหยวนเพื่อเป็นน้ำใจและธรรมเนียมของการซื้อขายที่ดิน และให้ผู้จัดการเพียงสิบหยวนเพราะเขาทำเพียงขับรถพามาดูบ้านและร้านค้า รวมถึงพามาที่สำนักงานที่ดินเท่านั้น

“ขอบคุณมากค่ะ / ขอบคุณครับ” พนักงานและผู้จัดการจากสำนักงานขายที่ดินเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม และไม่คิดว่าลูกค้าที่แต่งตัวบ้าน ๆ ธรรมดาจะซื้อบ้านและร้านค้าพร้อมกัน แถมยังให้สินน้ำใจจำนวนไม่น้อยเลย

หลังจากซื้อบ้านและร้านค้าเป็นของตัวเองแล้ว ฟางเจียวเหมยจึงเดินออกมาจากสำนักงานที่ดินด้วยใจที่พองโต ไม่คิดว่ามาเพียงสองวัน

เธอจะสามารถซื้อบ้านและร้านค้าได้

“ขอบคุณนะคะท่านยมทูต”

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณออกไปเบา ๆ  เพราะความสำเร็จในครั้งนี้ก็มาจากมิติที่ท่านยมทูตมอบให้อย่างไรล่ะ

ฟางเจียวเหมยเอาเนื้อและอาหารที่ต้องปรุงเย็นนี้ออกมาจากมิติและเสื้อผ้าของแต่ละคนมาอีกคนละสองชุด เวลานี้เธอมีบ้านและร้านค้าแล้ว

ก็ไม่กลัวเรื่องที่หากต้องแยกบ้านแล้วจะไปอยู่ที่ไหนอีกแล้ว

แต่การค้าในวันนี้ช่างวุ่นวายเสียเหลือเกิน หากมีคนมาช่วยก็คงดี “เอ๊ะ หรือว่าเราควรบอกพี่ใหญ่เรื่องแหล่งสินค้าดี” เพราะกลัวว่าใครจะได้ยินเลยไม่พูดถึงมิติ แต่พูดถึงเรื่องแหล่งสินค้าแทน

หญิงสาวยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าบอกหรือไม่บอกดี จนเกวียนขับเข้ามาถึงในหมู่บ้านจึงได้สติ ก่อนจะจ่ายเงินแล้วเดินกลับบ้านด้วยหัวใจเบิกบาน ที่สามารถซื้อบ้านและซื้อร้านค้าได้

แต่ปัญหาก็ยังมี หากเธอพาแม่สามีและน้องสามีย้ายเข้าบ้านใหม่ เธอจะบอกทั้งสองคนอย่างไรว่าเอาเงินจากที่ไหนมาซื้อบ้านและร้านกันล่ะ สุดท้ายแล้วฟางเจียวเหมยตัดสินใจจะบอกความลับกับพี่ชาย เพราะอย่างน้อยทั้งสองยังอ้างได้ว่าสินเดิมที่แม่ทิ้งไว้ให้อย่างไรล่ะ

ย้อนกลับมาที่บ้านใหญ่หลี่ เวลานี้สองแม่ลุกนั่งคุยกันด้วยความอิจฉา เพราะหลี่ฉีหลินเห็นฟางเจียวเหมยเข้าเมืองอีกแล้ว

“แม่ เมื่อเช้าฉันเห็นนังเจียวเหมยเข้าเมืองอีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรกลับมาอีก ฉันคิดว่าเราเข้าไปค้นในบ้านมันดีหรือเปล่า เผื่อว่าจะได้ของมีค่าติดไม้ติดมือมาบ้าง” เธอพยายามพูดจาโน้มน้าวแม่ตนเองเพราะเชื่อว่าในบ้านสามหลี่นั้นน่าจะมีทรัพย์สินมีค่า

“แกเชื่ออย่างนั้นหรือ แต่เมื่อวานพวกมันสองพี่น้องยืนยันกันแล้วนี่ว่า ข้าวของพวกนั้นที่นังเจียวเหมยซื้อมาด้วยเงินสินเดิมของแม่พวกมัน

แล้วแบบนี้เราจะเอาของมีค่ามาได้อย่างไร และการที่บอกว่าให้ไปค้นบ้านสาม ฉันอยากให้แกแหกตาดูนะฉีหลินว่า คนบ้านสามตอนนี้แทบจะกลาย

เป็นเฝ้าสมบัติแล้ว ทั้งแม่ทั้งลูกไม่ออกไปไหนเลย แล้วเราจะเข้าไปได้ยังไง” ซ่งเจียฮุยมองไม่เห็นทางที่จะเข้าบ้านสามได้เลย ต่อให้อยากจะได้ของของบ้านสามก็ตาม แต่หากเข้าไปไม่ได้ก็เท่านั้น

“แม่นี่ก็คิดเยอะไปหรือเปล่า ใครจะบ้าอยู่แต่ในบ้านทุกวัน เราคอยดูก่อนดีกว่า หากเมื่อไรที่พวกบ้านสามไม่อยู่ เราค่อยเข้าไปก็ได้”

“แล้วนี่แกไม่คิดจะดูแลแม่สามีแกบ้างหรือไง ถึงกลับบ้านเดิมมาทุกวันแบบนี้ ระวังเถอะวันหนึ่งสามีจะขอหย่าเอาได้” ซ่งเจียฮุยไม่ค่อยพอใจที่ลูกสาวมักจะกลับมาบ้านเดิมอยู่บ่อย ๆ ต่อให้ทั้งสองบ้านจะอยู่ไม่ไกลกัน แต่ความเหมาะสมก็ไม่ควรกลับมาทุกวันแบบนี้

“เอาน่า แม่อย่าเพิ่งแช่งฉันเลย รอจัดการเรื่องนี้จบก่อนก็แล้วกัน แล้ววันนี้มีอะไรกินบ้าง ฉันหิวมากเลยล่ะ”

ไม่พูดเปล่า หลี่ฉีหลินเดินเข้าไปทางหลังบ้านเพื่อเข้าครัวดูว่าวันนี้ในบ้านได้ทำอะไรไว้ให้กินบ้าง โดยมีสายตาของผู้เป็นแม่มองตามอย่างหน่ายใจ

เมื่อถึงมื้อเย็น ฟางเจียวเหมยยังคงทำอาหารที่มีส่วนประกอบของเนื้อสองสามอย่างเหมือนเมื่อวาน ก่อนจะทุกคนมานั่งร่วมวงกินด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย

“พี่ใหญ่ พรุ่งนี้พี่ลางานได้ไหม ฉันจะชวนพี่ไปในเมืองด้วยกัน

สักหน่อย” ฟางเจียวเหมยเดินตามพี่ชายมาล้างถ้วยล้างชามที่บ่อน้ำของหมู่บ้าน พอเห็นว่าไม่มีใครจึงเอ่ยถาม

“หืม ได้สิ มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มแปลกใจที่น้องสาวชวนเข้าเมืองในวันพรุ่งนี้ ถ้าถามว่าเขาลางานได้ไหมย่อมต้องได้อยู่แล้ว

“ฉันมีเรื่องจะบอกพี่และจะพาพี่ไปขายของด้วยน่ะ วันนี้ลูกค้าเยอะฉันเกือบขายไม่ทัน พี่สนใจจะไปขายของด้วยกันไหม ฉันจะแบ่งกำไรให้”

เธอมองว่าเรื่องสำคัญควรจะบอกในที่ลับตาคน และตั้งใจว่าจะพาพี่ชายไปดูบ้านและร้านค้าด้วยแล้วค่อยบอกในตอนนั้น ก่อนจะไปขายของในตลาดมืด

“ได้สิ พรุ่งนี้เช้าพี่จะมาหาน้องที่บ้านก็แล้วกัน” ฟางหลู่เฉินตอบรับ

มาอย่างง่ายดาย สำหรับเขาแล้วเรื่องของน้องสาวสำคัญกับเขาเสมอ

“แล้วพี่หาเหตุผลที่จะแยกบ้านออกมาได้หรือยัง ฉันคิดว่าเราน่าจะได้ย้ายออกจากหมู่บ้านแห่งนี้แล้วไปอยู่ในเมืองเร็ว ๆ นี้” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับบอกเรื่องย้ายออกจากหมู่บ้านในเร็ววันนี้

“เร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ หากย้ายออกไปแล้วเราทั้งหมดจะอยู่ที่ไหน และที่สำคัญน้องอย่าลืมส่งข่าวให้อี้ข่ายรับรู้ด้วยนะ ให้เขามาทำงานกับครอบครัวดีกว่าต้องเป็นลูกจ้างคนอื่นเขา พี่เองก็เกรงใจบ้านสามเหมือนกัน”

ชายหนุ่มไม่คิดว่าเรื่องการย้ายบ้านของตนเองและบ้านสามหลี่จะรวดเร็วแบบนี้ ก่อนจะเอ่ยถึงน้องเขยที่ทำงานต่างเมืองด้วยความลำบาก

“เรื่องนั้นพี่ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ฉันตั้งใจจะส่งอาหารแห้งไปให้พี่อี้ข่ายพร้อมกับเขียนจดหมายบอกให้เขากลับมาทำงานอยู่ที่เมืองนี้ดีกว่า”

ฟางเจียวเหมยตั้งใจไว้เหมือนกันว่าจะเขียนจดหมายบอกชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของร่างนี้ให้กลับมาทำงานอยู่ด้วยกันดีกว่า 

หลังจากล้างถ้วยล้างชามเสร็จเรียบร้อยแล้ว สองพี่น้องจึงพากันกลับมาบ้านสามหลี่ จากนั้นฟางเจียวเหมยจึงยื่นชุดใหม่ให้กับพี่ชาย

ก่อนจะที่ฟางหลู่เฉินจะขอตัวกลับบ้านเพื่อพักผ่อนและเริ่มต้นใหม่ในวันพรุ่งนี้ ด้วยการไปช่วยน้องสาวขายของในตลาดมืด